Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Wij hebben een kleintje die het avondeten verafschuwd. ’s Morgens vroeg vraagt ze al wat voor avondeten haar te wachten staat. Ze zegt er tegenwoordig wel bij ‘Ik zal niet zeggen dat ik het niet lust’. Maar als ik met mijn antwoord kom, trekt ze een kop alsof ze een zure hondendrol voorgeschoteld gaat krijgen. Het enige goede antwoord dat ik kan geven, is patat of spinazie à la crème. Aangezien we dat niet elke avond eten, is het weleens een drama bij ons aan tafel. Niet echt gezellig, maar het gebeurt helaas vaker dan me lief is.

Nee, het maken van het avondeten is, voor de flopkok die ik ben, echt een hels karwei. Alleen al om het feit dat er (bijna) niemand blij is met het geleverde werk. Maar er zijn meerdere redenen waarom koken de grootste rotklus is…

Voor koken heb je voedsel nodig. Voedsel komt niet vanzelf in je koelkast, tenzij je elke week Appie laat komen, maar die luxe is mij niet gegund. Het betekent voor mij simpelweg boodschappen doen. Zelf een lijstje maken en zelf boodschappen doen in de supermarkt. Aangezien ik verschrikkelijk slecht ben in plannen en pas voor het boodschappen doen mét kleintjes (waarom lees je hier), ben ik gedoemd om in het weekend de nodige boodschapjes in huis te halen die we nodig hebben voor het leuke en gezellige avondeten van de komende week. En geloof me, ik weet echt héél veel leukere dingen te doen in het weekend.

En dan mag ik de hele week een fijn diner voor mijn gezin verzorgen. Om dat diner klaar te maken, is een goede planning tevens een vereiste. Zoals je net al las, plannen behoort niet tot mijn talenten. Maar er moet toch gekookt worden en dus waag ik mijzelf elke avond weer aan deze uitdaging. Helaas blijkt altijd dat de aardappelen al 10 minuten klaar zijn, terwijl de groente nog gewassen moet worden. Dit komt door mijn klunzigheid, maar ook door een kleintje die mij, altijd opeens tijdens het koken, vraagt om te helpen met haar huiswerk. En anders is er wel een kleintje dat opeens besluit om uitgebreid te gaan poepen en de poep daarna overal op te smeren… Oké, you get the point.

Als dan eenmaal het gekookte eten op tafel staat en iedereen klaar is om te eten, komt het spannendste deel. Gaan we met z’n allen gezellig eten, of valt de ene na de andere kegel, al “DIT LUST IK NIET”schreeuwend, om? Helaas voor ons is dat laatste drie van de vier keer het geval. Laat ik het zo zeggen, het motiveert me niet om mijn best te doen om een gezonde maaltijd op tafel te zetten.

Als beloning krijg ik de zooi die er achtergelaten wordt. Geen fooitje of bedankje voor de ‘lekkere’ maaltijd, alleen maar spinazieresten die vastgeplakt zijn aan de tafel, soms zelfs onder tafel en een aanrecht vol met vuile vaat. En heus, ik zou het het allemaal waard vinden als, als iedereen heerlijk genoten heeft van mijn fijne maaltijd…

Koken… Hoe graag ik het zou willen kunnen, het is de grootste rotklus die er is.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

5 feitjes voor een moeder van een peuter

Pauline

peuter

Zomaar op een dag verandert je lieve kleine dreumesje in een peutermonster. Als ‘moeder met een perfect leventje met lief klein kindje’ word je dan ook opeens een ‘oververmoeide moeder met een peuterpuber (from hell), die leeft op al dan niet afgekloven rijstwafels, koffie en wijn’. Misschien wat overdreven, maar je snapt het punt.

Althans, je snapt het punt als je de volgende feitjes bijzonder goed herkent…

Feitje 1: Babydoekjes zijn niet alleen voor babybilletjes. Ook de handjes, neusje, eigenlijk je hele peuter kun je er prima mee wassen vlak voordat je de deur uitmoet. Ze zijn ook bijzonder nuttig tijdens de fase ‘zindelijk worden’. Denk namelijk maar niet dat je dan van de vieze poepbillen af bent, zo nu en dan staat je peuter doodleuk naast je te poepen. Midden op het schoolplein. Geloof me, dit wil je niet met een washandje schoonmaken, dit doe je met een half pak billendoekjes. En met de andere helft van het pak maak je de badkamervloer schoon.

Feitje 2: Soms is de dag te lang. Maar je weet, een middagdutje betekent de hele avond een wakkere peuter. En dat willen we niet. Aan het einde van de middag kun je dus ook beter geen autoritjes meer plannen. En als het dan toch moet, radiovolume op voluit, alle ramen open en af en toe heel luid naar je peuter roepen “HÉ, MOET JE DAAR NOU KIJKEN!” Werkt het niet, dan is er nog maar één oplossing: wijn. Voor jezelf uiteraard.

Feitje 3: Peuters willen wat jij hebt. Misschien is het zelfs wel de truc om je peuter aan het eten te krijgen. Als je net doet alsof die aardappel een klomp goud is, die je never nooit niet zou weggeven, die je beschermt met je leven. Dan kun je op je vingers natellen dat je peuter die aardappel van jou moet en zal hebben. Als je peuter deze dan te pakken heeft, doe dan alsof je ontzettend verdrietig bent, grote kans dat je peuter er snel een hap van neemt. En dan zijn er peutertjes die medelijden met je krijgen en het klompje goud (de aardappel) met je delen. Maar er zijn ook van die monsters die de aardappel zo snel mogelijk naar binnen werken en in de tussentijd naar je blijven kijken om te zien of je wel aan het lijden bent.

Feitje 4: Waarom, WAARom, WAAROM? En echt, vraag me niet waarom, want ik weet het niet.

Feitje 5: Juich nóóit te vroeg! Is je peuter zindelijk? Slaapt je peuter eindelijk de hele nacht, na drie jaar, door? Lust je peuter sperziebonen? Op het moment dat je het nieuws wereldkundig maakt, pist je peuter zijn broek vol. Of is de komende maand elke nacht weer aan het krijsen. En die sperziebonen kun je in je neus stoppen. Juich nooit te vroeg.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen

Foto’s waar onze ouders vandaag de dag voor gearresteerd zouden worden

Pauline

Heb jij ze ook? Van die foto’s in je fotoboek waar je ouders vandaag de dag voor gearresteerd zouden worden?

Zoals deze:

Als je vandaag de dag je kind een slokje Coca Cola geeft wordt er al bijna melding gedaan bij het AMK. Mijn vader schonk regelmatig een (denkbeeldig) slokje bier bij mij naar binnen…

En wat dacht je van al de peuken op de foto’s? De sigaretten stonden in mijn kindertijd net niet meer als borrelnootjes op de tafel, maar rokerige foto’s en sigaretten zijn er genoeg te vinden in mijn fotoboek.

Zwarte Piet! Na weken lang dreigen met ‘Als Zwarte Piet dat ziet…’ schminkte mijn ouders mij als Zwarte Piet! Met overigens ook nog een enorm grote rode mond. Zwarte Piet, en zo noemde ze dat ook gewoon. ZWARTE PIET!

En wat dacht je van de autostoeltjes? Ik kan mij herinneren dat ik heel wat ritjes op de hoedenplank heb gelegen. Maar dit noemden ze dus een autostoeltje…

Maar het kon ook gewoon zo:

Om nog maar te zwijgen van alle naaktfoto’s, welke ik nu natuurlijk niet ga plaatsen, want stel je voor… Kortom, je kunt wel zeggen dat er het één en ander veranderd is door de jaren heen. Met andere woorden; een generatiekloof.

Ik ben benieuwd, heb jij ze ook? Van die foto’s waarvoor je ouders vandaag de dag gearresteerd zouden worden?

Kinderen, Liefs Diana

Make-A-Wish

Diana

Wie wil dat niet. Ik zou het wel weten als mij wordt gevraagd: “wat is je grootste wens”. En omdat gezondheid en geld niet te regelen valt, wens ik een bezoek bij Johnny Depp voor op de koffie (grapje, wijn natuurlijk) of een chirurgische Make over. Een geweldige stichting en geweldig initiatief van Make a Wish. Zij vervullen wensen van kinderen met een levensbedreigende ziekte. En zo was mijn kleine held ook hiervoor aangemeld.

Wenshalers kwamen bij ons thuis en hebben bij mijn 5 jarige achterhaald wat zijn grootste wens was. Dat was al snel duidelijk. Na enige tijd en zoveel nachtjes slapen was het dan zover. Een grandioze dag die niet met woorden is over te brengen. Omdat bij mijn kleine Prins alles in het teken staat van superhelden lag daar de focus op. ’s Ochtends werden we opgehaald door een grote witte limo, beplakt met grote rode “Spider thema” stickers met de tekst SpiderMace en Spiderman. In de limo lagen nog verrassingen, drink en snaaiwerk met het thema superhelden.

De eerste bestemming was zijn favoriete speelplek, Linneaushof. Nadat mijn Prins de eer kreeg de attracties te openen en er eigenlijk ook weer snel klaar mee was (want hij komt daar toch om te spelen!) volgde een paar uur lekker los gaan in de speeltuin. Meer dan een jaar heeft hij niet kunnen rondrennen in de mega grote speeltuin vanwege zijn zware ziektetijd. Maar dan nu eindelijk! In de ochtend die werd gevuld met spelen, taart, drinken, cadeaus en onder begeleiding van zijn persoonlijke superhelden “Batman” en “Superman” (wil ik ook wel), werd het hele gezin in thema aangekleed en geëntertaind. Echt op mijn gemak voelde ik mij niet in een “te strak” Catwoman pakkie, maar je hebt alles over voor je kind.

Na de favoriete lunch van SpiderMace, die bestond uit patat en een snack naar keuze, moesten we helaas het park verlaten. Een lange rit met de limo volgde. Op naar Lelystad. Twee prachtige auto’s stonden klaar op het circuit. En omdat de zwarte het meeste leek op “Batmobiel” werd het een makkelijke keuze om daarmee te Racen op het circuit, met als chauffeur Batman. Ikzelf ging mee met Prins op schoot en zat met samengeknepen billen in mijn, nog steeds te strakke, Catwoman pakkie, in spanning. Ik hield mijn ene arm om mijn Prins en mijn andere hand stevig aan de stoel vast, alsof dat helpt.

Omdat het avontuur in de speeltuin begon met het vangen van een boef, werd dat daar vervolgd. Met 3 auto’s racend over het circuit heeft mijn eigen kleine SpiderMace, de boef gevangen. Met loeiende sirenes kwam er een politiebus om de boef in te rekenen en mee te nemen. Met een aanwijzing gingen we op zoek naar de verdwenen superheld, zijn grote favoriet “Spiderman” zat vastgeketend in een container. Nadat Mace hem had los gemaakt en na het ontvangen en openen van de nodige cadeaus, hoorde we een hels kabaal. Motoren, zoveel! Een schatting van 150 stuks is niet overdreven. Het was enorm en overweldigend. Mensen, motoren, het geluid, de emoties en zelfs de nodige mensen die waren verkleed als superhelden, kwamen allemaal speciaal voor mijn kleine, 5 jarige, sterke SpiderMace. Wauw…

De weg terug, om de dag te beëindigen in een restaurant met nog een intiem gezelschap, reden we in de limo onder begeleiding van een politie escorte met loeiende sirenes en werden we gevolgd door ontelbaar veel motoren. Wegen werden afgezet, alleen maar omdat mijn kleine SpiderMace voor één dag een ECHTE nationale superheld was.

Eenmaal thuis dan moet het landen, de emoties, indrukken, vrijwilligers, mensen die belangeloos hebben deelgenomen, cadeaus, moeite, liefde, pret, adrenaline, fotografen, cameraploeg, motoren, geluk, auto’s, politie, limo, donaties en doodop. Wat een dag.

En Mace wat was het leukste van de dag? “de speeltuin” En Mace wat is je allermooiste cadeau? “mijn Spiderman paraplu”

Welterusten

Liefs Diana

Kinderen

Sorry zon

Pauline

Sorry zon, ik heb slecht nieuws voor je. Er is namelijk wat serieuze concurrentie voor je gaande. Ik heb hier het nieuwe zonnetje in huis en daarmee worden jouw zonnestraaltjes een klein beetje overbodig. Ze straalt van de kleur geel. En het geeft mij een warm gevoel. Nog warmer dan jij het mij ooit zou kunnen geven.

Gele laarsjes: Bergstein € 24,95

En toch, ondanks je bij voorbaat al verloren hebt, is dit meisje niet zo heel erg blij met jou. Dit meisje wil namelijk regen. Regen, zodat ze in de plassen kan stampen met haar nieuwe regenlaarsjes. Deze regenlaarsjes waren haar grootste wens en toen ging jij opeens schijnen en verdreef alle wolkjes.

Maar ze laat zich niet kisten. Want er is geen regen nodig om de regenlaarsjes 24/7 te kunnen dragen. Maar wel overtuigingskracht. Overtuigingskracht om je moeder te kunnen overtuigen dat er geen regen nodig is, om gele regenlaarsjes te kunnen dragen.

Gele regenlaarsjes zijn namelijk ook gewoon heel fasionable. En bovendien hebben gele regenlaarsjes de kleur van de zon. Dus waarom zou je ze niet ook gewoon dragen als de zon schijnt?

Nou zon, sorry voor dit blog. Stiekem hoop ik dat ik je niet al te veel beledigd hebt en je voorlopig nog even blijft hangen, tot oktober of zo…

Kinderen

Een jongen met nagellak

Pauline

Een van mijn grootste angsten is dat mijn kleintjes geplaagd worden. Geplaagd zonder dat ik in kan grijpen, ze kan beschermen. Een andere angst is dat ze zelf gaan plagen. Dat lijkt me ook heel vervelend, maar vandaag gaat het over die eerste angst. Geplaagd worden.

Een paar weken geleden ging ik de nageltjes van mijn dochters lakken. Toen mijn zoontje dat opmerkte, wilde hij ook zijn nageltjes gelakt hebben. Rood. Knalrood. Ik probeerde nog op hem in te praten door alleen zijn duimpjes te lakken, maar hij was vastbesloten. Al zijn nageltjes moesten gelakt. Oké, maar dan haal ik het wel ’s avonds weer van zijn nageltjes af, was de afspraak.

Mijn dochters giegelden een beetje om de rode nageltjes van hun broertje en zodra het erop zat, riep hij wijs: “Ik ben SPIDERMAN!!”
Ja… Inderdaad, die had ik even niet aan zien komen. Maar toch voegde ik de daad bij het woord en maakte zijn nageltjes diezelfde avond weer schoon.

Afgelopen weekend. Paasweekend. En het weekend dat we de derde verjaardag van het peutertje vierden. Druk, druk, druk dus. Maar we waren wel in de feeststemming en de nageltjes werden weer op z’n paasbest gemaakt. En welja, de kleuter zijn nageltjes kregen ook weer een mooi kleurtje. Blauw dit keer. Geen Spiderman, geen Hulk, een Smurf misschien? Het maakte mij eigenlijk ook helemaal niet uit. Hij was blij, ik dus ook.

En toen was het dinsdagochtend. Mijn kleintjes moeten blij zijn als ze ’s morgens met gekamde haren de deur uit gaan. Het laatste waar ik aan denk zijn nageltjes checken. En dus ging mijn mannetje met blauwe nagellak op zijn nageltjes zijn klasje binnen. Ik lig met mijn hoofd in gedachte nog op mijn hoofdkussen, al is het alleen maar om niet te hoeven denken aan de bende die het Paasweekend en verjaardagsfeestje in mijn woonkamer hebben achtergelaten. Maar opeens word ik wakker geschud door een paar (in mijn ogen) ettertjes die in koor roepen: “Hij heeft nagellak op zijn nagels!”. En ik zie mijn mannetje daar een beetje beduusd en overrompeld staan tussen kereltjes die minimaal een kop groter zijn. Ik probeer hem bij te staan door hem in te fluisteren: “Jij hebt monsternageltjes!”. Maar het deert hem niet; “Nee hoor mama”, antwoordt hij.

Diezelfde middag moet ik toch nog even verhaal bij hem halen. Want het zit me dwars. Stel je voor dat het hem dwars zit, dan moet hij er op zijn minst toch over kunnen praten…

“Liefje, vonden de kinderen uit je klas jouw nageltjes mooi?”, vraag ik hem.
“Nee, ze vonden het niet mooi mama”, antwoordt hij op een normale toon. Helemaal niet verdrietig of boos, maar gewoon, zoals hij altijd praat.
“Maar wat vond jij daar dan van?”, probeer ik, zodat hij misschien over zijn gevoel kan praten…
“Ik vond mijn nageltjes wel mooi”, zegt hij dan zoals het is.

Tja… En zo is het. Hij vindt het wel mooi. Punt.

Maar dat loslaten blijft toch een ander puntje… Punt.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Lief meisje van drie

Pauline

Er gaat een scheut door mijn lijf. De gedachte, het idee. Dit wil ik niet, dit mag nog niet, dit kán nog helemaal niet. Jij bent mijn baby, jij blijft voor altijd klein.

En daar is de realiteit. Je bent een meisje van drie. Niet zomaar een meisje van drie. Maar mijn meisje van drie.

Tranen biggelen over mijn wangen. Niet omdat ik treur dat je drie bent, groot bent, mijn baby niet meer bent. Nee, lief meisje van drie. Ik ben blij. Blij dat jij drie mag zijn, mijn peuter mag zijn, mijn baby niet voor altijd hoeft te zijn.

Lief meisje van drie. Jouw korte leventje ging tot nu toe niet over rozen. Jij hebt al moeten vechten. Vechten voor wat het waard is. En wat is het leven veel waard als ik jouw twinkelende oogjes zie en je mooie stemmetje hoor.

Lief, bijzonder, niet meer uit mijn leven weg te denken, meisje van drie. Jouw tekenfilmstemmetje, zo vertederend dat het mijn hart doet smelten. Jij, met je mooie blonde lokken die vlechtjes en staartjes mogen zijn. Jij met je twinkelende oogjes die af en toe blikken geeft alsof er een oude ziel naar je kijkt, alsof je de geheimen van het leven weet en tegelijkertijd zo onschuldig, zo puur.

Wat ben ik dankbaar lief meisje van drie. Dankbaar dat jij er mag zijn. Dankbaar dat jij de wereld kleur geeft. Dankbaar dat jij mij ‘mama’ noemt.

Deze is voor jou, lief meisje van drie.

Kinderen, Overige

De misère van zomertijd

Pauline

Komend weekend is het weer zover, het is voorjaar dus de klok gaat een uur vooruit (dat is meteen een mooi ezelsbruggetje om de zomertijd te kunnen onthouden). We moeten de komende periode dus weer leven met een uur minder. Op zich niet zo een probleem zou je denken, door het hebben van kinderen mis je wel meerdere uren die zomaar opeens op zijn gegaan in het niets. Maar toch blijkt dat nieuwe ritme, elk half jaar weer, een helse klus om erin te krijgen.

Serieus ouders, ik zou nu maar alvast weer beginnen om je kinderen te laten wennen aan de wintertijd.

Want weet je hoe het, ondanks alle goed bedoelde adviezen, gaat? Je krijgt het advies om de kinderen een week voor de zomertijd ingaat, alvast een kwartiertje langer op te houden. Met als gevolg dat je elke avond een kwartier langer bij je kleintjes moet zitten, op hun ruggetje moet kriebelen of terug in bed moet leggen.

Nog zo een mooie; op de avond voor de klok vooruitgaat, je kleintjes tot zo laat mogelijk ophouden zodat ze de volgende dag zullen uitslapen. Yeah right! Hoe later mijn kleintjes naar bed gaan, hoe eerder ze wakker worden. Klaarwakker, mega fit, niet te temmen zo wakker. Maar dan donderen ze de volgende middag wel weer in slaap, want een beetje moe zijn ze tóch wel.

Dat middagdutje, dat laat je dan maar even, voor een klein uurtje, maar vastbesloten om ze na dat uurtje wel weer wakker te maken. Dat lukt natuurlijk NOOIT, simpelweg omdat je zelf ook even een powernappie nam. Van een uur of drie.

Kortom, houd je de komende weken aan het nieuwe bedtijd ritme! Dan komt alles weer goed. Of geef het gewoon maar meteen op, je kleintjes wilden toch al nooit naar bed op de tijden dat jij het zegt…

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Het leven met een Superheld

Diana

Het leven met een superheld gaat niet altijd over rozen. Daar zitten nog heel wat haken en ogen aan. Zo weet ik nooit in welke rol hij zich bevindt. Soms zie ik het aan zijn outfit, maar tegenwoordig weet hij dat, als hij zijn vestje over zijn pak heen doet, hij incognito werkt. En een kniesoor die op zijn felgekleurde broek let, maar dit terzijde. In zijn favoriete Spiderman pak springt hij zonder pardon boven op de tafel en van de tafel op de bank. En als ik hem niet behoed voor gevaarlijke capriolen, zou hij over de rand van de bank zijn weg vervolgen, volledig in zijn rol.

Tegenwoordig krijg ik ook briefjes van een superheld. Ik weet niet van welke held, want ik krijg deze briefjes van een jongetje dat met een vreemde lage stem “ik heb een boodschap voor je” zegt en vervolgens in de mist naar het onbekende verdwijnt. Wat er op het briefje staat? Dat mag ik zelf bedenken, maar als de woorden webschieter, webslinger en Spiderman erin voorkomen, maakt dat zijn verhaal goed.

mace1

Deze superheld houdt ook van verstoppen, dus de kans dat er ineens een gedaante achter een deur vandaan komt of dat hij verstopt zit achter een kastje, is vrij groot. Ik schrik me regelmatig een rolberoerte, maar juist dan kan zijn dag niet meer stuk. Als de superheld ineens bedenkt dat hij de meest interessante posities moet aannemen en in aanvalshouding gaat staan, heb ik regelmatig te kampen met een onverwachtse stomp in mijn buik of een rechtse op mijn kaak. De geluiden die vrijkomen bij zijn superheldenacties zijn dusdanig ingewikkeld dat ik deze niet kan verwoorden. Eigen fantasie is soms noodzakelijk.

Dit lijkt misschien op één van de zoveelste Superheld verhalen. Maar niets is minder waar. Ik heb een ECHTE superheld in huis, ook zonder pakkie aan. Mijn superheld heeft zijn krachten opgebouwd tijdens zijn bestralingen en chemokuren. En bij iedere prik voelde hij die superkracht. Superhelden zijn sterk en nooit ziek. Superhelden komen op voor mensen in nood of onmogelijke situaties. Superhelden huilen nooit. En Superhelden hebben krachten die gewone mensen niet hebben en iedere Superheld heeft zijn eigen kracht.

MIJN eigen superheld heeft van alle helden een beetje, zo is hij nog specialer dan ieder andere Superheld.
Spiderman, Thor, Hulk, Batman, en Ironman, eat your heart out!

I am pleased to introduce my Superhero MACE!

Liefs, Diana

Kinderen, Overige

Oh wat leuk! Al zijn tanden zijn eruit…

Pauline

Als je een kleintje in de tandenwissel-fase hebt, dan hoef ik je niet te vertellen hoe trots een kind op zijn of haar eerste wiebeltand zal zijn. De spanning van zo een nieuwe belevenis zit er dan behoorlijk in. Het ene kind vindt het wel prima en blijft er mooi vanaf, het andere kind (mijn kind) begint er aan te wiebelen als een malle en stopt niet totdat die tand verwijderd is. Want wat is er nou mooier dan de volgende dag je vriendjes en vriendinnetjes dat charmante gat in je mond te showen? Voor een 6-jarige helemaal niets!

Dat is nu dus een van de mooiste dingen in haar wereldje… “tanden eruit”. En dat bleek laatst maar weer toen ze naar haar nieuwe DVD The Tom and Jerry show* aan het kijken was. De eindeloze strijd tussen die twee gaat er af en toe bijzonder hardhandig aan toe en dit keer liep Tom heel hard tegen een muur. Zo hard dat al zijn tanden eruit vielen. De 6-jarige reageerde vol enthousiasme: “Oh, wat leuk voor Tom! Al zijn tanden zijn eruit!”

* De DVD met 13 gloednieuwe afleveringen en The Tom & Jerry Show – Funny Side Up met 14 afleveringen is inmiddels alweer een tijdje uit op de markt, maar aangezien deze twee tijdloos zijn, is het een aanrader voor elk seizoen.