Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Ken je deze nog? Wat ik zeg en wat zij hoort…

Ik heb haar nog steeds. Het meisje dat volledig haar eigen gangetje gaat, haar eigen plan trekt. En het is nog steeds zo dat als ik iets zeg, zij iets totaal anders hoort. Echt waar. Het is nog steeds onverklaarbaar.

Naast dat ze iets compleet anders hoort dan dat ik zeg, ziet ze ook hele andere dingen dan dat ik zie.

Ik zie namelijk een rommelige slaapkamer vol met papier, en ander speelgoedzooi, een verpeste muur met tekeningen van stift en een vloer waar niet over gelopen kan worden zonder een blokje lego in je voet te nagelen.

Zij ziet een gezellig kamertje waar ze uren in kan spelen, want er ligt genoeg en waar ze haar creativiteit kwijt kan op de muur. Ze ziet een paadje tussen al haar geliefde speelgoed, waar ze overheen kan om in haar bed te kunnen komen.

Ik zie een moeder die wanhopig ‘nee’ aan het schudden is.

Zij ziet een moeder die het een uitstekend idee vindt.

Ik zie een huishouden dat ontploft is. Een berg was waar een week voor nodig is. En een toilet wat geen 5 minuten schoon kan blijven.

Zij ziet een huis waar ze woont en waar ze zich thuis voelt. Een berg was waar ze haar lievelingsjurkje tussenuit kan plukken en een toiletpot die met je knuffelen kan… Waarom??

Ik zie een bord macaroni met kaas en komkommer. Niet echt iets om trots op te zijn.

Zij ziet haar lievelingseten.

Ik zie een gat in haar legging en een verwassen jurkje.

Zij ziet haar lievelingsjurk met comfortabele legging.

Ik zie een bank die ooit bakken met geld heeft gekost en waar nu de penstrepen op staan en gaten in vallen.

Zij ziet een bank waar ze op kan zitten. En soms op kan springen. En soms op geknoeid kan worden.

Ik zie een hond die elke dag een portie terreur moet incasseren.

Zij ziet het perfecte speelmaatje waarmee ze knuffelen kan en eindelijk iemand om de baas over te spelen.

Ik zie een moeder in de spiegel met wallen tot op haar knieën en met haar haar in een staart. Of knot. Elke dag.

Zij ziet haar moeder.

Ik zie een moeder die het soms behoorlijk verprutst.

Zij ziet haar moeder die van haar houdt.

Hoop ik.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Koken en bakken

Snickers smoothie

Pauline

Zoals jullie misschien wel weten ben ik geen ster in de keuken. Maar ik leer. Ik leer snel. Zelfs zo snel dat het mijn omgeving doet verbazen. Dat is ook niet zo gek, aangezien ik zo nu en dan in de leer ben bij de professionals.

En sommige dingen zijn gewoon te lekker om niet te delen. Dus vandaag deel ik de Snickers Smoothie die ik (onder andere) afgelopen week gemaakt heb tijdens het Bosch evenement op de Olmenhorst.

Het was een smoothie die ik wel aan de kleintjes wilde introduceren. Maar thuis gaat dat toch even anders, aangezien ik daar niet de nieuwste SilentMixx blender van Bosch heb staan. Het mag de pret niet drukken want de hakmolen doet ook zijn werk, het maakt alleen iets meer herrie.

Het recept

bedacht door Miljuschka:

Sommige kinderen (waaronder ook mijn 7-jarige) vinden pure chocolade vies. Kijk maar:

Je kunt natuurlijk ook een iets lichtere chocolade gebruiken, maar dat maakt de smoothie wel minder gezond. De zoute pinda’s kun je vervangen door cashewnoten, dat vind ik persoonlijk lekkerder.

De smoothie valt overigens wel onder de ‘dikke smoothies’. Deze smoothie is eigenlijk zo dik, dat je het met geen mogelijkheid door een rietje krijgt. Het klinkt wat minder hip, maar ik zou het eerder een papje noemen.

Een papje dat overigens wel erg lekker is!

Kinderen, Wat je niet wist

Dit gaan we niet meer zeggen

Pauline

Het opvoeden van kleintjes heeft zo zijn pieken en dalen. Er zijn van die dagen dat het allemaal lekker loopt, dan zitten we in een positieve flow. Maar zo nu en dan kan het opvoeden ook een hels karwei zijn. Dat zijn de dagen dat ik volledig de plank missla. Dan heb ik van die gefrustreerde momenten en dan komen er allerlei gekke uitspraken uit mijn mond geslingerd. Zomaar in het wilde weg, bijvoorbeeld KUT, waar de kleintjes mij dan weer heel correct corrigeren ‘dat mag je niet zeggen mama’. Maar soms vliegt er ook een totaal onredelijke uitspraak naar de koppies van mijn kleintjes. ‘Ben je nou helemaal gek geworden?’, als voorbeeld. Nee natuurlijk zijn ze niet helemaal gek geworden, ook al zou je dat soms wel echt denken…

En dan zijn er nog de gedachteloze uitspraken, waar ik eigenlijk nooit zo bewust van was. Maar eenmaal onder de loep gelegd, lijken ze compleet kansloos te zijn.

Je hoeft niet bang te zijn

Dat is er zo één. En dat vind ik ook werkelijk, mijn kleintjes hoeven niet bang te zijn. Maar ja, een kleintje ligt in zijn bedje met al z’n fantasierijke gedachtes en plots wordt hij bang, want er komt een draak uit zijn kast. Begint te roepen ‘ik ben baaaaang!’ Ik denk jeetje jongen, ik zit net lekker op de bank met mijn wijntje en Netflix en ik blêr naar boven, ‘je hoeft nergens bang voor te zijn!’
Nee, wat mij betreft hoeft hij inderdaad niet bang te zijn. Maar het feit dat ‘ie dat wel is, daar veranderen deze woorden niets aan. Bespreken waar hij bang voor is, zou natuurlijk véél beter zijn.

Omdat ik het zeg

Het is ongetwijfeld een ongelofelijke dooddoener. Geen enkele volwassene zou hier genoegen mee nemen en toch zeggen we het vrijwel allemaal tegen onze kleintjes. Zou jij iets uitvoeren omdat ‘iemand dat zegt’? Nee, je verwacht op z’n minst een uitleg.

Geef even het goede voorbeeld (tegen de oudste)

Whaha, misschien moet ik eerst maar eens bij mezelf beginnen met het goede voorbeeld te geven… Nee, ik had me voorgenomen om dit nooit te zeggen tegen mijn oudste.
Helaas is dat niet gelukt…

Daar hoef je niet om te huilen

En hoe ernstig ik ook vind dat ze daar inderdaad niet om hoeft te huilen. Blijkbaar denkt zij daar anders over. Ach en wat is er eigenlijk ook mis met een potje ongegeneerd janken?

Laat mij dat maar doen

Dit heeft in mijn geval alles te maken met ongeduld. Als ik het doe dan gaat het simpelweg gewoon sneller. Maar ja, dan leren ze het ook nooit he?

Het zijn allemaal kleine zinnetjes die zo makkelijk gezegd worden, maar eigenlijk nietszeggend zijn.

Kinderen, Wat je niet wist

Monsterlijke peuters… van een ander

Pauline

We zitten weer lekker in het ritme. Kleintjes naar school, peuter haar rust weer terug, de hond kan weer normaal rondlopen zonder dat er elke meter aan haar poot getrokken wordt, voor een dikke (voor haar onplezierige) goedbedoelde knuffel weliswaar, maar toch denk ik dat ze dat niet héél erg mist en ik kan mezelf zo nu en dan weer eens horen denken.

Ook de, bij mijn peuter, nogal populaire knutselclub is weer van start gegaan. Voor wie denkt ‘oh my god, een knutselclub, serieus?’, ja die gedachte klopt wel een beetje. Een hok vol met iets te hard pratende, over elkaar heen vallende, maar oh zo lieve peutertjes, met als één doel: knutselen oftewel wat door kinderhandjes gesmeten glitter- en verf opvangen op een blaadje. En dat vervolgens een vogel noemen. Of een zon.

Anyway. Peuters dus. Onderdeel van mijn ‘guilty pleasure’.

Want iedereen heeft dat, een guilty pleasure. Voor de één is het het foute uur op de radio. Voor de ander is het een enorm stuk cheesecake tijdens een quinoa dieet. Voor mij? Voor mij is dat het kijken naar andermans peuter die zichzelf even volledig verliest in zijn eigen krankzinnigheid. En er is geen betere plek om dat te doen op de knutselclub.

Nu kun je twee dingen denken.
1. Wat een rotmens! Maar stiekem heeft ze wel een beetje gelijk.
2. Inderdaad! Hoe fijn is het dat als je aan winkelen bent en je een krijsende peuter hoort, je niet hoeft in te grijpen. Wat een ongepast en onaardig gevoel, maar wat een vreugde komt er direct als een wervelstorm overheen. Je hoeft er niks mee! Alleen toekijken en eventueel wat troostende blikken toewerpen. Verder nada, niks, helemaal niets!

En zo gebeuren dat soort taferelen ook regelmatig bij de glansrijke knutselclub. Peuters van een ander met doodnormale, of soms een tikkie overdreven, peutertrekjes. En als die trekjes dan uit de hand lopen, geeft het je gewoon een lekker goed moedergevoel, want het gebeurd ook bij een ander. Ook al heeft je eigen krijskuiken nog geen 5 minuten eerder een soort gelijke instorting gehad, welke je met omkoping hebt weten te sussen.

Ja die guilty pleasure van mij. Ik zou er bijna notities van maken. Want wat kunnen sommige moeders, ondanks de hoge decibellen, toch creatief nadenken om hun kleintje te temmen. Daar kan ik wat van leren. Maar het allermooiste aan mijn guilty pleasure is dat je weer bewust wordt dat je niet de enige moeder bent met een lief klein mensje dat zich binnen no-time kan ontpoppen tot een monsterlijk wezen.

Kinderen, Wat je niet wist

Second opinion, deel 2

Pauline

Ze zeggen weleens dat het zwaarste van het ouderschap is, om je kind te zien lijden. Dat is absoluut waar, je wilt het lijden wegnemen, desnoods overnemen, maar ondertussen weet je dat het harde feit is dat je er helemaal niets aan kunt doen, behalve toekijken en troosten.

Maar wat als je je kind heen en weer ziet slingeren in emoties en je weet dat je er wel wat aan kunt doen? Je kunt iets wegnemen, maar daar staat wel iets tegenover.

Het verhaal begon hier, toen we besloten te gaan voor een second opinion.

Trots was ik. Trots omdat ik mijn dochter zag zoals ze zou moeten zijn. Medicijnloos. Overal kwamen reacties vandaan. ‘Wat is ze opener en spontaner’. En ook de schoolprestaties schoten weer omhoog. Tijdens een uitgebreid onderzoek met een 24 uurs EEG scan kon ik ook niet trotser zijn. Ze onderging het met een lach, ze leek er zelfs een beetje lol in te hebben. Ze wilde samen spelletjes spelen. Ze gaf antwoord op de vragen van de dokter. Ze wilde samen gezellig kletsen. Ze had een open blik en positieve kijk op het leven. Het klinkt misschien gek, maar zo kende ik mijn dochter niet.

Ondanks dat ik ontzettend blij was om mijn kleintje medicijnvrij te zien, bleven de absences aanhouden en er kwamen zelfs weer een aantal ‘grote’ epileptische aanvallen voorbij. Ik nam ze voor lief en besloot om te gaan genieten van een fijne zomervakantie. De uitslag van het onderzoek zou immers na de vakantie plaatsvinden, meer konden we toch niet doen.

Maar toen werd ik een week voor de vakantie gebeld door de arts die zijn zorgen uitsprak en vond dat het noodzakelijk was om te gaan starten met een medicijn. Mijn eerste reactie was, ‘Hoezo is het zo ontzettend noodzakelijk? Het is immers niet levensbedreigend, toch?’ Een reactie die wel te maken zal hebben met eerdere ervaringen… En daarbij, ik genoot nu zo van mijn meisje zoals ze was. De arts merkte mijn terughoudendheid, maar wilde toch graag voor de vakantie nog afspreken en starten met medicijnen.

Tja en als de echte specialist zoiets aanbeveelt, ga je er uiteindelijk toch maar weer in mee. Weer starten met medicijnen dus. En ja, de medicijnen lijken aan te slaan. Vrijwel geen absences meer en ‘grote’ aanvallen blijven misschien ook wel weg. Wat fijn! Wat een vooruitgang.

Maar ondertussen doet het pijn in mijn hart. Ik zie mijn kleintje namelijk regelmatig vechten met zichzelf. Ik zie haar veranderen onder mijn neus. Is het gewoon de leeftijd? Gaat ieder kind door zo een fase? Of zijn het toch de medicijnen?

Ook ik voer een innerlijke strijd. Ik kan het misschien wegnemen, maar daar staat dan wel iets tegenover…

Handig voor je kleintje, Kinderen, Wat je niet wist

Soepele ochtenden

Pauline

Wij in het noorden hebben er alweer een paar ochtenden op zitten. En zoals jullie misschien wel weten, ik ben geen ochtendmens. Nog even en dan moeten ook Midden- en Zuid-Nederland er weer aan geloven. De scholen gaan weer beginnen en in vele gevallen gaan ook de ochtenden weer beginnen.

Hoog tijd om eens wat eenvoudige tips te geven om die ochtenden wat soepeler te laten verlopen…

– Gebruik ochtendroutine kaarten, zoals deze die je gratis kunt uitprinten. Je kunt ze natuurlijk ook heel simpel zelf maken. De kaarten zullen je kleintje er aan helpen herinneren wat hij of zij allemaal moet uitvoeren en het scheelt jou weer alles 10 keer te herhalen. “Trek je kleren aan, poets je tanden, trek je schoenen aan, trek je schoenen aan, trek je schoenen aan, trek je schoenen aan”, behoort tot de verleden tijd…

– Discussies over kleding in de ochtend? Ben je vergeten om de avond van te voren de kleding klaar te leggen? Ga op zondagavond samen met je kleintje voor de kast staan en laat je voor één keer los in een vurige discussie, maar kies dan wel 5 setjes voor de komende week uit. Gebruik organizers zoals deze of deze en de rest van de week hoef je niet meer over de kleding na te denken.

– Dit is een lastige, althans voor mij. Zet de ontbijtspullen de avond van te voren klaar. Lastig omdat ik er regelmatig al niet eens in slaag om de zooi van het avondeten van het aanrecht af te krijgen. Maar mijn hemel, wat een tijd scheelt het als je beneden komt en alles staat er netjes bij en klaar om aan te schuiven…

– En dat brengt me bij het volgende: Geef je kleintjes een gezond maar wel snel ontbijt. Een paar tips vind je hier. En nu nog zorgen dat die kleintjes een beetje dooreten… Sorry daar heb ik geen tips voor.

– Als laatste, iets waar bij ons thuis heel veel tijd aan verspild wordt: wéér omkleden omdat er altijd wel iemand binnen een half uur weer vies is. Oplossing: draag allemaal een ochtendjas, schort of wat dan ook over je kleding. Vergeet dit alleen niet uit te trekken op het moment dat je het huis verlaat.

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Ik wil de zomer terug

Pauline

Maandagochtend. Ondanks de afschuw voor mijn wekker breng ik mijn kleintjes, toch met een beetje innerlijke vreugde, weer naar school. De zomervakantie is weer voorbij en langzaamaan vervaagt het mooie weer. Of eigenlijk, zoals dat in Nederland gaat, het weer slaat om en het lijkt acuut herfst te zijn. Mijn puike plan om met een bakkie koffie in het zonnetje te zitten, gaat mooi niet door. Gelukkig smaakt de koffie binnen op de bank net zo lekker. Ik geniet van de rust. Van maar één peuter die apegapend naar Netflix aan het kijken is.

Ik realiseer me dat het schooljaar toch echt weer begonnen is en ik beeld me, dankzij de schoolkalender, in wat er allemaal komen gaat. Nog even en het is herfstvakantie. Sinterklaas, Kerst, Studiedagen. Vriendjes en vriendinnetjes willen weer afspreken, sportclubjes gaan weer van start. En ook het ondenkbare gaat het komende schooljaar gebeuren. Mijn peuter, mijn kleintje, mijn baby gaat dit schooljaar naar school. NAAR SCHOOL!

Dinsdagochtend. Alweer die verrekte wekker. Aan die schooltijden moeten we echt wat gaan doen. Dit is te vroeg. Ik voel ook opeens een stuk minder innerlijke vreugde om de kleintjes weer naar school te brengen. Moet ik ze nu weer de hele dag missen? Het is lekker hoor, maar ook best saai zonder het geschreeuw, het laveloze gedrag zonder een druppel alcohol en het eeuwige jubelende gekibbel tussen de kleintjes.

Toen ik net moeder geworden was, kon ik mijn kleintje wel groot kijken. Hoe zou ze zijn als ze 3-5 of 7 zou zijn? Hoe zou het leven er dan uitzien? Mensen zeiden: ‘Geniet er maar van. Voor je het weet zijn ze groot. Je knippert met je ogen en ze gaan niet meer mee op vakantie’ . En oh ja, wat heb ik afgelopen zomer regelmatig gedacht ‘hoe lang gaan ze nog mee?’. Maar opeens lijkt de band vooruit gespoeld en zijn daar al een aantal zomers verstreken. En er zijn er steeds minder in het verschiet.

Ik mis de zomervakantie. Nu al. De tweede schooldag. En nee, ik mis niet de hysterische huilbuien omdat er iemand nat gespoten werd met een waterpistool of de verwende koppen omdat ze geen euro kregen voor in een prutautomaat. Ik mis de zomer omdat ik opeens voel hoe snel het gaat. Ik mis de zomer omdat ik mij realiseer dat ik niet altijd die attente en die betrokken moeder ben, die ik eigenlijk had willen zijn. Ik mis de zomer omdat ik weet dat die koppies van mijn kleintjes er volgend jaar weer een jaar ouder uitzien. Ik mis de zomer omdat de tijd door mijn vingers glipt.

Ik mis de zomer, omdat ik weet dat mijn laatste, mijn kleintje dit schooljaar naar school gaat.

Ik wil de zomer terug!

Afbeelding: Shutterstock / Maria Sbytova

Kinderen, Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Waanzinnig gedroomd over een jeugdsentimentje

Pauline

Sommige dingen zijn zo goed bedacht en uitgewerkt, dat het niet stuk te krijgen is. Het gaat simpelweg gewoon jaren mee. Kinderen voor kinderen is daar een voorbeeld van. Als klein meisje droomde ik van een plekje in het populaire kinderkoortje. Mijn ouders zeiden altijd dat alles mogelijk was en dat als ik dat wilde, ik goed moest oefenen. En ik bleef oefenen tot ik een jaar of achttien was…

De geschiedenis herhaalt zich. Mijn 7-jarige is dol op liedjes zingen en voorstellingen geven. En nu ze door heeft dat Kinderen voor Kinderen ook gewoon maar kinderen zijn, net als zij, zou ze ook niets liever willen dan een plekje in het kekke kinderkoortje. Ook mijn reactie naar haar is dat alles mogelijk is en dat ze goed moet oefenen om net zo goed te worden als die kinderen. En zolang ik haar met die gedachte zoet kan houden, is dat natuurlijk goed genoeg.

Afgelopen vrijdag ging ik samen met de 7-jarige naar de musical Waanzinnig gedroomd. Deze Kinderen voor Kinderen-Musical keerde wegens het enorme succes voor de allerlaatste keer terug in het DeLaMar Theater in Amsterdam. Enorm blij en onze fantasiehoofdjes sloegen meteen op hol toen wij hoorden dat we deze voorstelling toch samen mochten bezoeken.

Mijn 7-jarige en ik droomden mee met de Kinderen voor Kinderen-hits van vroeger én nu, verpakt in een ontroerend, mooi, enorm leuk gespeeld en vooral herkenbaar verhaal. Want de liedjes van vroeger zijn nu nog net zo populair en de liedjes van nu zijn net zo geweldig en aanstekelijk als de liedjes van vroeger. Wij droomden ons het toneel op, wat dankzij de geweldige musical talenten wel werkelijkheid leek te worden, omdat we echt het verhaal ingezogen werden.

Waanzinnig gedroomd was waanzinnig!

Tot en met 23 augustus is Waanzinnig Gedroomd nog te zien in het DeLaMar Theater in Amsterdam. Kijk voor meer informatie op de website: www.waanzinniggedroomd.nl

Kinderen, Vakantie

23x wat er gebeurde tijdens onze zomervakantie

Pauline

Aangezien de kleintjes zomervakantie hebben van school, hebben we maar van de gelegenheid gebruik gemaakt. We hebben leuke, kindvriendelijke campings, met animatiehysterie en al opgezocht en zijn met onze kampeerzooi vertrokken naar Zuid Frankrijk. Helemaal in de vakantiestemming en relaxmodus begonnen we aan onze welverdiende vakantie. Wij en de kleintjes waren volop aan het genieten van elkaar. Want dat is wat je doet op vakantie. Toch?

Ik heb een lijstje bijgehouden van wat er allemaal gebeurde. Maar let op! Niet jaloers worden op onze ontspannen en fijne vakantie hoor! En als ik de volgende keer met mijn gezin op vakantie ga, help me herinneren dat ik mijn gezin thuis laat.

133x de vraag ‘Zijn we er bijna?’ tijdens een autorit van 12 uur, waarvan ze ongeveer 10 uur geslapen hebben.

86x het lievelingsliedje van de meiden ‘Op een onbewoond eiland’ aangezet, wat op zich niet zo erg is, maar waardoor de kleuter op zijn beurt ook zijn lievelingsliedje ‘Wij houden van oranje’ – André Hazes wilde horen.

1x gebruik gemaakt van de plas-emmer. In de auto!

18x een hysterische instorting cq driftbui bij een kleintje.

2x een hysterische instorting cq driftbui bij een ouder.

0x een dag zonder een hysterische instorting cq driftbui.

4x serieuze gedachtes om alles in te pakken en weer naar huis te gaan.

6x een tevergeefse poging om de kleintjes naar de miniclub te krijgen.

1x te horen gekregen dat de miniclub geen oppasservice is. Meisjes van 3 zijn wel enthousiast over de miniclub, maar blijkbaar niet welkom.

198x de vraag ‘Mag ik een euro?’ Echt, die prut-automaten zouden verboden moeten worden.

10x een euro verspilt aan die prut-automaten.

23x de opmerking ‘Ik verveel me’, ‘Ik vind deze camping niet leuk’ of ‘Ik vind vakantie stom’ moeten aanhoren.

21 repen chocolade zijn er weggewerkt. (We waren met drie gezinnen).

40 liter wijn naar binnen geschonken. (De mannen dronken regelmatig onze wijn mee).

1 paar teenslippers verdwenen. (Valt me reuze mee!)

56x gefantaseerd over hoe vakantie ook alweer was zónder kinderen.

1/4 van boek gelezen

3 pakken pleisters geplakt omdat kleintjes simpelweg zo nu en dan vergeten om hun voeten op te tillen.

20 kilo vuile was mee naar huis genomen.

3498x gezegd, geschreeuwd, gedacht ‘Ik word hier zó moe van’.

1148x besloten om nooit meer op vakantie te gaan met de kleintjes.

100% kans dat we volgend jaar weer 3 weken in een tentje slapen.

En ondanks alles, ontelbaar veel gelukzalige momenten, blije koppies, kusjes en knuffels en geweldige herinneringen van waterratjes die in het zwembad plonsen en van de glijbaan glijden, die al het bovenstaande weer doen vergeven (niet vergeten!).

Kinderen, Knutselen, Speelgoed

Leuk voor de kleintjes: Very mappy

Pauline

Nu de 7-jarige ook een beetje lezen kan, wordt de wereld voor haar letterlijk een stuk groter. Inmiddels is ze zelfs bezig met hoe de wereld in elkaar zit. En dan bedoel ik niet het ontstaan of de politiek. Nee ik bedoel wat waar ligt, qua landen, ook wel topografie genoemd. Frankrijk is een land. Parijs is een stad in Frankrijk. Enzovoorts, enzovoorts.

Maar laten we beginnen met een overzicht van ons eigen kikkerlandje. En daar was de Very Mappy kaart een uitstekende troef voor. Een XXL plattegrond van Nederland die nog ingekleurd kan worden. Voor de 7-jarige een interessante kaart omdat ze inzicht krijgt van het land en de plek waar ze woont. Ze kan de namen van onder andere de steden lezen en krijgt meteen een klein beetje richtingsgevoel. Misschien.

Voor de peuter en kleuter is de kaart ook ontzettend leuk, omdat alles nog ingekleurd kan worden. En ondertussen kan ik bij de kenmerkende plaatjes (Domtoren, Zeeuws meisjes, kaasmarkt, enzovoorts) het één en ander vertellen.

Na de een Amsterdamse editie kwam er een Very Mappy Nederland. De 1,2 meter brede kleurplaat staat boordevol bezienswaardigheden, grappige details en bevat een grote diversiteit aan mensen en dieren. Very Mappy Nederland en Very Mappy Amsterdam zijn voor € 12,95 verkrijgbaar op www.verymappy.com.