Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Een boek dat zelfs hondenhaters in hun hart zullen sluiten.

nee

Een hondje is buitengewoon gelukkig in het gezin waar hij woont. Hij houdt vreselijk veel van zijn baasjes en de kinderen, en hij weet zeker dat ze ook héél veel van hem houden. Ze roepen immers altijd zijn naam: ‘Nee!’ Als hij hun eten voorproeft. Als hij hun kranten opruimt. Als hij hun bed opwarmt. Als hij schatten opgraaft in de tuin. Toch is er één ding dat hij niet begrijpt… Waarom hebben ze een halsband voor hem gekocht met daarop de naam Max?

Een boek waar kinderen én volwassenen absoluut vrolijk van worden, of je nou van hondjes houdt of niet!

Prijs € 13,95 – Bestellen >>

Kinderboeken, Kinderen, Spelen met je kleintje

Kinderboekentip: Colafonteinen en spetterende verfbommen

Pauline

Met het kinderboekenweek-thema Raar maar waar, kan een boek met experimentjes en proefjes natuurlijk niet uitblijven…

Met spulletjes die je in bijna iedere huiskamer en in ieder keukenkastje vindt, kun je de meest waanzinnige experimenten uitvoeren. Tover je huis of tuin om tot laboratorium en maak verfbommen en olifantentandpasta, laat kristallen groeien, vulkanen uitbarsten en cd’s vliegen, bouw je eigen lavalamp en ontdek hoe je een ei kunt laten stuiteren.

48 knallende experimenten om thuis te doen

Jesse Goossens verzamelde spectaculaire, spannende en sensationele proeven. Linde Faas laat op haar kenmerkende, vrolijke wijze alles kleurrijk exploderen. Het resultaat is een feestelijk boek voor uitvinders in de dop en alle andere tovenaarsleerlingen. Jong én oud zal de verleiding niet kunnen weerstaan om alles zelf uit te proberen.

Prijs: € 12,50 t/m 5 december – daarna € 16,95 – Bestellen >>
Leeftijd: 7+

Baby, Kinderen, Wat je niet wist

Borstvoeding in het openbaar? Kap ermee!

Pauline

Het is een zonnige woensdagmiddag. Ik zit gelukzalig op mijn bakfiets. We fietsen langs een willekeurig huis met een ooievaar in de tuin. ‘Hoera een jongen’, staat er op het raam. ‘Fijn voor jullie’, is wat ik denk. Mijn peuter en mijn kleuter zitten in de bak. In mijn hoofd reken ik uit over hoeveel maanden mijn peuter een kleuter wordt.

Ondanks dat ik uitkijk naar de nieuwe fase (geen kleintjes onder de vier meer in huis), gaat er ook een scheut mixed-feelings door mijn lichaam. Van top tot teen. En ondanks dat ik denk ‘Fijn voor jullie’, denk ik ook ‘Jemig wat k*t voor mij’.

Een zonnige woensdagmiddag. Ik zit op een terrasje. Tegenover mij, in mijn gezichtsveld, zit er een moeder borstvoeding te geven aan haar kleintje. Moet dit nou serieus zo pal voor mijn neus? Ja, natuurlijk kan ik de andere kant op kijken of weggaan. Maar hey, ik zat hier eerst!

Maar ja, dat heeft die kersverse moeder die samen met haar newborn in hun eigen wereldje zitten, totaal niet in de gaten. Ik vind het verschrikkelijk dat ze dit zo in het openbaar doet!

Want nu moet ik naar dat schattige koppie kijken, en dat gretige geslurp aanhoren. Dat lieve handje dat zachtjes in haar borst knijpt, of aan haar haren trekt of speelt met haar shirt. Die heerlijke voetjes die om op te vreten zijn en zweetteentjes om mee te spelen.

Het geslurp wat ik nu dagelijks hoor is een beker yoki die naar binnen gegoten wordt. Die lieve handjes zijn nu vuisten die hard tegen mijn bovenarm gemept worden onder het mom van een potje vechten. En die lekker teentjes zijn grote zweettenen die je niet dichtbij je neus hebben wilt.

Weet je, het wordt er allemaal ingewreven. Die ooievaars in de tuinen, die mama die recht voor mijn neus borstvoeding zit te geven. Die scheut mixed-feelings, ik realiseer me dat het nooit meer terugkomt.

Echt, wat haalde ik in mij hoofd? Om ooit te stoppen met borstvoeding. Om uit te kijken naar die nieuwe fase? Straks zit ik hele ochtenden en middagen alleen. Straks heb ik alleen nog maar kleintjes die het allemaal beter weten. Die steeds onafhankelijker worden. Die steeds meer de wijde wereld in trekken.

Ik wil mijn baby’s terug!

Borstvoeding in het openbaar, kap er alsjeblieft mee! Niet omdat het er goor uitziet, niet omdat het er aanstootgevend uitziet. Maar omdat het er voor ‘moeders-die-geen-baby’s-meer-willen’ te mooi uitziet en de afgesloten eierstokken acuut weer open laat rammelen.

Ps. geniet ervan lieve moeders! En maak je al helemaal niet druk om wat iemand anders ervan vindt.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen

De verschrikkelijke moeder

Pauline

Vandaag was ze er weer, die verschrikkelijke moeder. Die moeder die telkens weer pogingen doet om er te zijn voor haar kleintje, maar wie het simpelweg niet lukt om te geven wat ze diep van binnen zou willen geven.

Die moeder die begint te schreeuwen en de meest wanhopige en gekste dingen blèrt naar de lieve kleine oortjes van haar kleintje. Dingen die ze ooit had genoemd en zichzelf had beloofd om nooit te zeggen tegen haar eigen kleintje.

“Ik word knettergek van je. Als je dit niet doet, dan zet ik je buiten. Je zoekt maar een andere moeder.”

Die verschrikkelijke moeder, was ik.

En ik schaam me. Wat voelt dit klote. Ik zou dit scenario zo graag terug willen draaien. Ongedaan willen maken. Maar helaas. Het is gebeurd.

Mijn dochter moet medicijnen slikken tegen haar epilepsie. Medicijnen in de vorm van een drankje. Dat drankje mogen we mixen door haar drinken zodat het wat makkelijker wegdrinkt. Tot op heden ging dat altijd redelijk goed. Totdat daar onlangs nog een drankje aan toegevoegd werd. Een drankje met een sterke, onaangename smaak. Een drankje wat mijn dochter niet drinken wil.

We zitten in een machtsstrijd waar we allebei niet in willen zitten. En het is geen strijd om eten, waarin je kunt onderhandelen of kunt denken, laat maar zitten, ze eet morgen wel weer. Nee, in deze strijd móét álles naar binnen, terwijl we het beiden diep van binnen niet willen. In deze strijd zou ik zo graag de macht aan een ander willen geven, want ik wíl hier helemaal geen macht in. Ik heb überhaupt een hekel aan het woord.

Controle verliezen. Een verschrikkelijke moeder worden. Ik haat het.

Kinderen, Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Rapunzel de Musical in première

Pauline

Nadat Van Hoorne eerder al zeven andere wereldberoemde sprookjes heeft omgetoverd tot succesvolle musicals, is gisteren de betoverende familievoorstelling Rapunzel De Musical in première gegaan.

Twee jaar geleden zagen we Sita in de rol van Assepoester, waar ze ons betoverde met haar prachtige stem. En ook als Rapunzel weet ze het publiek, waaronder mijn kleintjes, mee te trekken in het vernieuwde sprookje.

Dit keer was niet alleen mijn oudste mee naar een Van Hoorne productie, ook de kleuter en de peuter (voor wie dit een theaterdebuut was) mochten getuigen zijn van hoe het mooie prinsesje met de magische, lange vlecht werd opgesloten in een toren.

Het Verhaal

Het verhaal verliep niet geheel zoals wij verwachtten. Ons enige referentiekader van Rapunzel is de populaire Disney film en deze is niet te vergelijken met hoe Van Hoorne het verhaal vertaalt in de familievoorstelling Rapunzel. Maar ze houden zich aan de grove lijnen.

Op een dag wordt Rapunzel ontvoerd en opgesloten in een hoge toren, door een gemene tovenares die het haar wil hebben. Elke dag moet Rapunzel haar vlecht uit het torenraam laten zakken, zodat de tovenares naar boven kan klimmen. De jaren verstrijken en Rapunzel groeit in eenzaamheid op tot een knappe vrouw, dromend van een dappere prins die haar zal bevrijden. Zal haar redder ooit komen?

Daarnaast komt er een kapper met gouden schaar ter sprake. Het populaire tovenaarsduo Titus en Fien, komt regelmatig met hilarische scenes voorbij in deze voorstelling. De eenzaamheid en de jaren die verstrijken zijn niet te voelen in deze vlotte voorstelling.

Het is een fantastische cast die de voorstelling neerzet en toch is het Michael van Hoorne weer die de show steelt en mijn kleintjes (en menig volwassene) laat lachen en genieten. Het hilarisch tovenaarsduo is soms iets (te)veel aanwezig, waardoor het wat (te) spannend wordt voor de kleintjes.

Al met al is het absoluut weer een feestje en een aanrader voor de kleintjes die verkleed naar het theater mogen komen. Na afloop van de voorstelling kun je alle acteurs uit de voorstelling in het echt ontmoeten tijdens de uitgebreide Meet & Greet en natuurlijk nog even swingen tijdens het Prinsen en Prinsessenbal. Meer informatie: www.RapunzelDeMusical.nl

Pin It

Kinderen, Liefs Diana

Opvang voor je kleintje

Diana

Ik ben een werkende moeder. Yep en dat 4 dagen per week. Soms zou het ietsje minder mogen, maar ik zou niet anders willen. Omdat ik vooral ook een moeder ben die veel van haar kroost houdt, is een goede school en opvang voor mij essentieel. Opvang is in dit geval alleen voor mijn 5 jarige want mijn 14 jarige vindt het vooral heerlijk “alleen” thuis. Alleen thuis is in haar belevenis samen met vriendinnen. Ik sta ook regelmatig te gillen bij thuiskomst voor de kolerezooi die ze achterlaten, maar dat in het ergste geval.

Vòòr mijn kleuter ziek werd, liep alles op rolletjes: ochtend stress, kids naar school, ik naar werk, kleuter overblijven en naschoolse opvang. In mijn beleving kiezen ouders, dus ook ik, de opvang die dicht bij school en/of huis ligt en waar de meeste ouders gebruik van maken (correct me if I’m wrong).

Maar toen mijn leven op zijn kop stond omdat mijn kleuter ernstig ziek werd en we een traject in gingen waar niemand een scenario voor heeft geschreven, werd alles anders. Samen met de school waar hij net een maand op zat, heb ik een weg gevonden, waardoor ik iedereen deze school durf aan te bevelen. De liefde, medewerking en begrip voor de volle 100%. Het jaar 2014 heeft hij tussen behandelingen door wat dagen op school gezeten, maar zonder enkele structuur.

Inmiddels, een half jaar na behandelingen mogen we voorzichtig zeggen dat het goed gaat en hij dit nieuwe schooljaar fulltime mag genieten in groep 2. Maar dan, opvang voor je kleintje, moet ineens voldoen aan heel andere eisen. Met positieve gedachten voor de toekomst ging ik mij oriënteren op naschoolse opvang, wat in mijn hoofd moest passen bij mijn kwetsbare kereltje. Dat was moeilijker dan ik dacht want niets is goed genoeg voor mijn kleuter die zoveel heeft meegemaakt. Kwetsbaar, een jaartje achterstand, klein van stuk, komende struggles en nog niet bestand tegen de grote boze “kleuter” wereld. En alleen hij weet wat er in dat knappe koppie omgaat.

Natuurlijk niets ten nadelen van de reguliere opvang, maar ik kreeg buikpijn van het idee dat mijn kleuter rond moest lopen tussen alle “hysterische” of gewoon “drukke”, leeftijd genoten waar hij zich niet op z’n gemak voelt en niet tegen opgewassen is. Mijn kleuter speelt, heeft zijn eigen momenten en alles wat ik wil is dat er begrip is voor zijn situatie. Alsof het zo moest zijn. Een lieve moeder van een kleuter vriendje adviseerde mij de huidige opvang van mijn kleuter. Ik wist niet van het bestaan af, dit 2 kilometer van ons huis vandaan. Bij kennismaking, rondleiding en het doen van mijn verhaal kreeg ik tranen in mijn ogen en werd ter plekke blij. Deze plek is geschikt voor mijn prins. Hier voelt hij zich veilig, op zijn gemak en begrepen, ik wist het zeker. En niets is minder waar. Na een intensieve vakantieopvang en de lopende schoolmaanden roept hij nog steeds: “Yes!” als hij naar “de Boshoeve” mag, al is het maar voor de plaatselijke huiskippen en konijnen en de heerlijke speeltuin om te vertoeven.

Soms vallen dingen gewoon op zijn plaats en zelfs dichtbij huis. Thank god.

Liefs,
Diana

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Hier zeg ik geen nee tegen

Pauline

Wij, moeders in het algemeen, zeggen vaak nee. Niet alleen tegen onze kinderen, maar ook tegen hulp. En vooral voor ongevraagde adviezen keren wij graag onze rug toe. We vinden dat we het allemaal zelf (moeten) kunnen en we willen ons vooral niet laten kennen. Eigenlijk is dat best jammer, want een beetje hulp hier en daar kan het leven een stuk soepeler en misschien ook wel leuker maken.

Vanaf nu ga ik, áls het me aangeboden wordt, tegen het volgende geen nee (meer) zeggen.

Ik zeg geen nee tegen iemand anders die de beslissing neemt. Het leven van een moeder bestaat 75% uit beslissingen nemen. Welke naam gaan we het kleintje geven? Blijven we werken? Gaan we thuis zitten? Heeft het honger? Heeft het een schone luier nodig? Welke kinderopvang? Welke school? Wat eten we vanavond? Mogen mijn kleintjes alleen buiten spelen? Mogen ze zonder jas buiten spelen? Mag mijn kleintje dat speeltje afpakken van dat andere kleintje? Mag mijn kleintje dat vervelende ventje een mep verkopen? Mag ze bij een vriendinnetje spelen? Mag ze op gitaarles? Of op blokfluit? Of op drummen? Vinden de buren dat leuk? Keuzes, keuzes, keuzes. Wil iemand anders aub af en toe even een beslissing nemen?

Ik zeg geen nee tegen iemand die aanbiedt om mijn kleintjes een middagje mee te nemen, gewoon zomaar, zodat ik even rustig Netflix kijken kan. Of iets anders waar ik zin in heb. In ieder geval niet het huishouden.

Ik zeg overigens ook geen nee tegen iemand die aanbiedt om even het huishouden te doen.

Ik zeg geen nee tegen iemand die aanbiedt om een poging te doen om een krijsende peuter even te kalmeren.

Ik zeg geen nee tegen iemand die ’s nachts de kleintjes weer terug naar hun eigen bed brengt. In dit geval is de enige aangewezen persoon die ik me voor deze taak bedenken kan, de man.

Ik zeg geen nee tegen een wijnavond met mijn vriendinnen.

Ik zeg geen nee tegen een onbeperkt lange, warme douchebeurt. Zónder kinderen welteverstaan.

Ik zeg geen nee tegen warme koffie.

Ik zeg geen nee tegen iemand die de auto wil voltanken. Ik heb nu geen auto meer, maar man wat had ik daar toch altijd een hekel aan. Alsof het uren tijd in beslag nam.

En ik zeg geen nee tegen een ‘mute-knop’. Als er ooit iemand is die deze knop uitvindt, is diegene mijn held! Gewoon even voor 20 minuten die mute-knop indrukken, waarin iedereen even geen geluid kan produceren. Desnoods een freeze-knop, waar iedereen voor een uurtje, of twee even bevriest. Hoe fijn zou dat zijn! Never gonna happen.

Afbeelding wijn: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

De oplossing is simpel

Pauline

Kinderen lijken soms wel een beetje op mannen. Of zijn het de mannen die op kinderen lijken? Anyway, ze zijn oplossingsgericht. En eigenlijk is de oplossing altijd heel simpel.

Mijn kleintjes zijn bijvoorbeeld gek op schilderen. Het begint heel netjes met een schortje en een kwastje. Een kloddertje hier, een kloddertje daar. Maar al snel worden de klodders met de handen op het papier gesmeten en dan gaat het weleens mis. Opeens zit er een klodder op de muur. Uiteraard ben ik daar als moeder niet blij mee, maar gelukkig heeft mijn kleintje een prima oplossing: ‘Dan verf je de hele muur toch effe blauw mama?’

Zo simpel is dat.

Of wanneer ze iemand spotten met autopech? Dat kunnen mijn kleintjes toch echt niet begrijpen. Want hoezo kan de auto niet meer rijden? Het is namelijk heel simpel om weg te rijden. ‘Gewoon je sleutel erin, bij je voeten zit zo een ding, daar moet je op trappen en dan gaat de auto vanzelf rijden…’

Zo simpel is dat.

Mijn kleintjes maken ook regelmatig, tot grote wanhoop van mij en de man wat kapot. Dat doen ze (meestal) niet expres, het gebeurt gewoon. Helaas zijn het meestal wel de dingen waarvan we ze liever heel houden. Het is nooit dat irritante speeltje waar die pokkeherrie uitkomt. Maar dat glas water gaat wel over de nieuwe MacBook. Of er gaat wéér iemand boven op de bril van papa zitten. Of het is de eReader die van net even te hoog naar beneden pleurt. En ook hiervoor is de oplossing van mijn kleintjes heel simpel: ‘Dan koop je toch een nieuwe?’

Zo simpel is dat.

En dan hebben we nog dat gevalletje dat mijn kleintjes aan het einde van de dag van narigheid niet meer weten wat ze met zichzelf aan moeten. Ze zijn moe zijn. Heel erg moe. Al gapend blèren ze de boel bij elkaar ‘ik ben niet moe, ik ben niet moeeeee’. En verzinnen de gekste dingen om maar niet toe te geven aan hun moeheid. Ook ik ben op z’n tijd oplossingsgericht: ‘Naar bed!’

Zo simpel is dat niet.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Weet je hoeveel ik van je hou?

Diana

Afgelopen week ging ik met mijn 5-jarige, op uitnodiging naar de première van het theaterstuk van Theater Terra: “Raad eens hoeveel ik van je hou”. Dat was zijn eerste keer theater en mijn eerste theater première. De rit er naar toe, van de P naar het theater, alles was spannend. Eenmaal binnen in de drukte en na het halen van onze kaarten, liepen we de prachtige zaal binnen. Rij 1, dus vooraan, beter kun je niet wensen. Wiebelend op zijn stoel, stoelverhoger erop, eraf, erop en klap uit, klap in, klap uit met de stoel want wachten, al is het maar 20 minuutjes, duurt lang voor een 5 jarige. Ik genoot alleen al van het kijken naar dat snoetje vol met spanning van mijn kleuter.

Eindelijk, de gordijnen gaan open en een kleurrijk decor laat in één klap alle kleuters de mond snoeren. Dat op zich is al best knap, want het is een behoorlijke zaal vol. Op het kleurige decor, compleet met enorme boom, gras en bloemen, wat ons in het begin meeneemt naar de zomer, staan de Hazen die bespeeld worden door 2 acteurs. Ik dacht eerst dat deze mensen me zouden afleiden van de poppen, maar hun spel nam mij volledig mee in het verhaal over de Hazen waar het om draaide. De acteurs zelf (want stiekem kijk je soms toch) nemen dezelfde mimiek aan als de dieren in het verhaal, geweldig. Er is ook een jonge dame (ik ken haar ergens van, blijkt Sanne Franssen te zijn), ze valt toch op tussen de mannen, zij assisteert bij de grote bewegingen van de Hazen maar speelt ook tussendoor een vlinder, een bij, vervolgens een hele zwerm en speelt zelfs de eekhoorn, zo leuk!

De jaargetijden veranderen in het stuk en alles komt langs, aan alles is gedacht. De meest simpele ideeën geven het decor een volledig nieuw uiterlijk wat de aandacht weer volledig trekt van al die kleuters maar ook van de ouders die hier creatieve ideeën opdoen, dat weet ik zeker.

Na zo’n 3 kwartier werden de kleuters wat onrustig, merkte ik, vooral aan die van mij en die is niet uitzonderlijk. Wederom wippend en klappend met de stoel, merkte ik dat kleuters ergens ook klaar zijn met theater. En juist, op dat moment naderde daar het einde van het super leuke stuk, kijk en dat heet timing. Dus een absolute aanrader en zeer zeker geschikt voor kleuters vanaf 4 jaar.

Over “Raad eens hoeveel ik van je hou”

Hazeltje en Grote Haas houden vreselijk veel van elkaar. Maar hoeveel precies, dat is niet makkelijk te meten! Tijdens de lente, zomer, herfst en winter probeert Hazeltje iets héél belangrijks te vertellen aan Grote Haas: “Raad eens hoeveel ik van je hou?” Na dit avontuur heeft Hazeltje slaap en legt Grote Haas hem voorzichtig in zijn bedje van varens. En terwijl Grote Haas dicht naast Hazeltje gaat liggen fluistert hij: “ik hou van jou helemaal tot aan de maan… en terug”.

Hazeltje en Grote Haas springen, klimmen en zwieren om te laten zien hoeveel ze van elkaar houden. Hoe ze dat doen, zie je in het theater!

Raad eens hoeveel ik van je hou is geschikt voor iedereen vanaf 4 jaar en tot en met april 2016 te zien in de Nederlandse en Vlaamse theaters. Kijk hier voor meer informatie.

Kinderen, Wat je niet wist

Je zegt nu sorry! Of toch niet?

Pauline

Kinderen maken weleens ruzie. Nou ja, ok, mijn kinderen maken weleens ruzie. Met elkaar, maar ook met andere kinderen. Soms wordt er heel onaardig gedaan en soms wordt er zelfs geduwd, geknepen of geslagen. Als ouder spring je daar altijd meteen tussen, want dat willen we natuurlijk echt niet hebben. En het eerst wat wij ouders doorgaans dan ook roepen is: “zeg nu sorry!”

Herkenbaar?

Maar waarom willen wij zo graag dat woordje zo snel mogelijk uit het bekkie van ons kleintje horen? Misschien voelt het voor ons als de juiste reactie. Wij vinden dat het niet door de beugel kan en vinden het verschrikkelijk om ons kind als agressieveling te zien. En dus moet er zo snel mogelijk zand over. Misschien vinden we dat we het juiste voorbeeld moeten geven, wat op zich natuurlijk helemaal geen gek idee is.

Ik roep maar wat.

In de praktijk weigeren mijn kleintjes meestal om meteen sorry te zeggen na een vurig gevecht. En belanden in een nieuwe strijd, de strijd om het ‘sorry’ zeggen. En soms roepen ze meteen ‘sorry’, maar menen er ondertussen geen snars van.

Wat heeft het voor nut om ‘sorry’ af te dwingen?

Creëren we daar niet alleen maar nog meer frustratie mee?

Stimuleren om sorry te zeggen zou wellicht beter zijn. Niet meteen ‘zeg sorry!’ blèren, maar achterhalen waarom er gevochten werd en dan je kleintje laten nadenken. “Hoe zou jij het vinden om een beuk in je buik te krijgen en wat zou je dan verwachten van de ander om het weer goed te maken?”

Als ze daar dan eenmaal rustig over na kunnen denken, realiseren ze zich dat het inderdaad niet zo geinig was, wat er zojuist gebeurde.

En soms komt daar dan alsnog een ‘sorry’. Soms ook niet. Dan realiseert hij waarschijnlijk dat hij gewoon echt te ver is gegaan.