Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Kinderen lijken soms wel een beetje op mannen. Of zijn het de mannen die op kinderen lijken? Anyway, ze zijn oplossingsgericht. En eigenlijk is de oplossing altijd heel simpel.

Mijn kleintjes zijn bijvoorbeeld gek op schilderen. Het begint heel netjes met een schortje en een kwastje. Een kloddertje hier, een kloddertje daar. Maar al snel worden de klodders met de handen op het papier gesmeten en dan gaat het weleens mis. Opeens zit er een klodder op de muur. Uiteraard ben ik daar als moeder niet blij mee, maar gelukkig heeft mijn kleintje een prima oplossing: ‘Dan verf je de hele muur toch effe blauw mama?’

Zo simpel is dat.

Of wanneer ze iemand spotten met autopech? Dat kunnen mijn kleintjes toch echt niet begrijpen. Want hoezo kan de auto niet meer rijden? Het is namelijk heel simpel om weg te rijden. ‘Gewoon je sleutel erin, bij je voeten zit zo een ding, daar moet je op trappen en dan gaat de auto vanzelf rijden…’

Zo simpel is dat.

Mijn kleintjes maken ook regelmatig, tot grote wanhoop van mij en de man wat kapot. Dat doen ze (meestal) niet expres, het gebeurt gewoon. Helaas zijn het meestal wel de dingen waarvan we ze liever heel houden. Het is nooit dat irritante speeltje waar die pokkeherrie uitkomt. Maar dat glas water gaat wel over de nieuwe MacBook. Of er gaat wéér iemand boven op de bril van papa zitten. Of het is de eReader die van net even te hoog naar beneden pleurt. En ook hiervoor is de oplossing van mijn kleintjes heel simpel: ‘Dan koop je toch een nieuwe?’

Zo simpel is dat.

En dan hebben we nog dat gevalletje dat mijn kleintjes aan het einde van de dag van narigheid niet meer weten wat ze met zichzelf aan moeten. Ze zijn moe zijn. Heel erg moe. Al gapend blèren ze de boel bij elkaar ‘ik ben niet moe, ik ben niet moeeeee’. En verzinnen de gekste dingen om maar niet toe te geven aan hun moeheid. Ook ik ben op z’n tijd oplossingsgericht: ‘Naar bed!’

Zo simpel is dat niet.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Weet je hoeveel ik van je hou?

Diana

Afgelopen week ging ik met mijn 5-jarige, op uitnodiging naar de première van het theaterstuk van Theater Terra: “Raad eens hoeveel ik van je hou”. Dat was zijn eerste keer theater en mijn eerste theater première. De rit er naar toe, van de P naar het theater, alles was spannend. Eenmaal binnen in de drukte en na het halen van onze kaarten, liepen we de prachtige zaal binnen. Rij 1, dus vooraan, beter kun je niet wensen. Wiebelend op zijn stoel, stoelverhoger erop, eraf, erop en klap uit, klap in, klap uit met de stoel want wachten, al is het maar 20 minuutjes, duurt lang voor een 5 jarige. Ik genoot alleen al van het kijken naar dat snoetje vol met spanning van mijn kleuter.

Eindelijk, de gordijnen gaan open en een kleurrijk decor laat in één klap alle kleuters de mond snoeren. Dat op zich is al best knap, want het is een behoorlijke zaal vol. Op het kleurige decor, compleet met enorme boom, gras en bloemen, wat ons in het begin meeneemt naar de zomer, staan de Hazen die bespeeld worden door 2 acteurs. Ik dacht eerst dat deze mensen me zouden afleiden van de poppen, maar hun spel nam mij volledig mee in het verhaal over de Hazen waar het om draaide. De acteurs zelf (want stiekem kijk je soms toch) nemen dezelfde mimiek aan als de dieren in het verhaal, geweldig. Er is ook een jonge dame (ik ken haar ergens van, blijkt Sanne Franssen te zijn), ze valt toch op tussen de mannen, zij assisteert bij de grote bewegingen van de Hazen maar speelt ook tussendoor een vlinder, een bij, vervolgens een hele zwerm en speelt zelfs de eekhoorn, zo leuk!

De jaargetijden veranderen in het stuk en alles komt langs, aan alles is gedacht. De meest simpele ideeën geven het decor een volledig nieuw uiterlijk wat de aandacht weer volledig trekt van al die kleuters maar ook van de ouders die hier creatieve ideeën opdoen, dat weet ik zeker.

Na zo’n 3 kwartier werden de kleuters wat onrustig, merkte ik, vooral aan die van mij en die is niet uitzonderlijk. Wederom wippend en klappend met de stoel, merkte ik dat kleuters ergens ook klaar zijn met theater. En juist, op dat moment naderde daar het einde van het super leuke stuk, kijk en dat heet timing. Dus een absolute aanrader en zeer zeker geschikt voor kleuters vanaf 4 jaar.

Over “Raad eens hoeveel ik van je hou”

Hazeltje en Grote Haas houden vreselijk veel van elkaar. Maar hoeveel precies, dat is niet makkelijk te meten! Tijdens de lente, zomer, herfst en winter probeert Hazeltje iets héél belangrijks te vertellen aan Grote Haas: “Raad eens hoeveel ik van je hou?” Na dit avontuur heeft Hazeltje slaap en legt Grote Haas hem voorzichtig in zijn bedje van varens. En terwijl Grote Haas dicht naast Hazeltje gaat liggen fluistert hij: “ik hou van jou helemaal tot aan de maan… en terug”.

Hazeltje en Grote Haas springen, klimmen en zwieren om te laten zien hoeveel ze van elkaar houden. Hoe ze dat doen, zie je in het theater!

Raad eens hoeveel ik van je hou - Theater Terra

Raad eens hoeveel ik van je hou is geschikt voor iedereen vanaf 4 jaar en tot en met april 2016 te zien in de Nederlandse en Vlaamse theaters. Kijk hier voor meer informatie.

Kinderen, Wat je niet wist

Je zegt nu sorry! Of toch niet?

Pauline

Kinderen maken weleens ruzie. Nou ja, ok, mijn kinderen maken weleens ruzie. Met elkaar, maar ook met andere kinderen. Soms wordt er heel onaardig gedaan en soms wordt er zelfs geduwd, geknepen of geslagen. Als ouder spring je daar altijd meteen tussen, want dat willen we natuurlijk echt niet hebben. En het eerst wat wij ouders doorgaans dan ook roepen is: “zeg nu sorry!”

Herkenbaar?

Maar waarom willen wij zo graag dat woordje zo snel mogelijk uit het bekkie van ons kleintje horen? Misschien voelt het voor ons als de juiste reactie. Wij vinden dat het niet door de beugel kan en vinden het verschrikkelijk om ons kind als agressieveling te zien. En dus moet er zo snel mogelijk zand over. Misschien vinden we dat we het juiste voorbeeld moeten geven, wat op zich natuurlijk helemaal geen gek idee is.

Ik roep maar wat.

In de praktijk weigeren mijn kleintjes meestal om meteen sorry te zeggen na een vurig gevecht. En belanden in een nieuwe strijd, de strijd om het ‘sorry’ zeggen. En soms roepen ze meteen ‘sorry’, maar menen er ondertussen geen snars van.

Wat heeft het voor nut om ‘sorry’ af te dwingen?

Creëren we daar niet alleen maar nog meer frustratie mee?

Stimuleren om sorry te zeggen zou wellicht beter zijn. Niet meteen ‘zeg sorry!’ blèren, maar achterhalen waarom er gevochten werd en dan je kleintje laten nadenken. “Hoe zou jij het vinden om een beuk in je buik te krijgen en wat zou je dan verwachten van de ander om het weer goed te maken?”

Als ze daar dan eenmaal rustig over na kunnen denken, realiseren ze zich dat het inderdaad niet zo geinig was, wat er zojuist gebeurde.

En soms komt daar dan alsnog een ‘sorry’. Soms ook niet. Dan realiseert hij waarschijnlijk dat hij gewoon echt te ver is gegaan.

Kinderen, Wat je niet wist

Wat mijn kleintjes niet zeggen

Pauline

Opvoeden. Opvoeden is herhalen. Herhalen. En herhalen. Oh ja, en het goede voorbeeld geven. En dat dan weer herhalen.

Ik doe mijn best. Echt waar.

Toch hoor ik mijn kleintjes het volgende nooit zeggen.

– Goedemorgen mama. Oh, ik zie dat je nog slaapt, ik zal nog even lekker in mijn eigen bed gaan liggen en jou nog even lekker verder laten slapen.

– Oh mama, wat een leuke kleding heb je vandaag voor mij klaargelegd. Ik zal het even helemaal zelf aantrekken. Ook mijn sokken.

– Ja natuurlijk vind ik het goed mama, dat vandaag mijn broertje naast jou zit tijdens het ontbijt. Ik zal daar geen drama van maken.

– Ja mama, ik weet wel waar mijn gymtas is, ik zal hem meteen even pakken.

– O, mama is nu even aan het bellen. Ik wacht wel even met het stellen van mijn vraag. Of eigenlijk, laat maar, want ik heb eigenlijk helemaal geen vraag.

– En nu ga ik even de hele middag lekker met mijn speelgoed spelen. Want ik heb zo lekker veel en daar verveel ik me nooit mee!

– Ik ben nu klaar met spelen. Voordat ik wat anders ga doen, ruim ik eerst dit speelgoed even op.

– O, we gaan een uur in de auto, laat ik eerst even plassen.

– Laten we samen besluiten wat we vanmiddag op Netflix gaan kijken. O wacht, wat mijn broertje kijken wil is leuk, dat wil ik ook wel zien.

– Nee, ik hoef geen snoepje of koekje, want dan lust ik straks geen avondeten.

– Wat heb je vandaag gekookt? Yeah, lekkerrrrrrr!!

– Vroeg je nou of ik dat even wilde opruimen? Maar natuurlijk doe ik dat mama. Meteen! Joepie!

– O lief broertje, moet je ook plassen? Ik zal even opschieten, want ik ben bijna klaar, dan mag jij.

– Ik ben inderdaad heel moe, ik ga nu lekker in bed liggen en slapen. De hele nacht. Zonder wakker te worden. In mijn eigen bed.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Soms zijn het de kleine dingen

Pauline

Soms zijn het de kleine dingen. Kleine kleffe vingertjes, die om op te vreten zijn, in jouw grote hand. Zijn vingertjes die jouw vinger zo stevig vasthouden dat je ring door je huid boort en het er pijn van doet. Zijn handje die jouw hand ongemerkt maar gericht zoekt bij een spannende gebeurtenis.

Soms zijn het de kleine dingen die er toe doen.

Die twee armpjes die je stevig vastpakken en je de liefste knuffel geven, gewoon omdat ze je lief vindt. Die twee armpjes die je de warmste knuffel geven, gewoon omdat ze je heeft gemist.

Soms zijn het de kleine dingen die er toe doen.

Het lieve toetje met pindakaas op haar wangen, dat je aankijkt met ondeugende, twinkelende ogen, dat je laat smelten en lachen tegelijk. Het bekkie waar woorden en zinnen uitkomen, zo grappig, dat de beste komieken ze niet hadden kunnen verzinnen.

Soms zijn het de kleine dingen die er toe doen.

Ze kunnen het je allemaal wijsmaken, het je allemaal vertellen. Hoe geweldig het is, het mooiste wat je overkomt. Maar soms zijn die kleine donders gewoon zo lastig, dat je ze alleen nog maar terug in de doos wilt stoppen. Ze slurpen alle energie uit je, ze luisteren naar geen enkel woord wat je zegt en niets in het leven gaat meer gemakkelijk of even snel. Soms zijn ze verre weg van ‘het mooiste wat je overkomen is’ en wil je het moederschap stiekem ongedaan maken.

En op die momenten komt er weer zo een klef handje, een stevig knuffeltje of een glimmend pindakaas bekkie. Kleine dingen die het er allemaal toe doen en het ouderschap de moeite waard maken.

Het mooiste wat je overkomt. Het zijn die kleine dingen.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen

Ik ben een gelukzoeker

Pauline

Ik heb de afgelopen dagen veel gelezen. Veel gezien. Veel nagedacht. Ik had besloten om er niet over te schrijven.

Nu doe ik het toch.

Ik ben een gelukzoeker. Elke ochtend als ik wakker word, ga ik weer op zoek naar mijn geluk.

Mijn kinderen. De ene dag is mijn geluk dichtbij. Mijn kinderen waar ik van geniet. Het besef dat ik ze in veiligheid kan grootbrengen. Dat ik ze kan omarmen en alles kan bieden wat ze nodig hebben. De andere dag is mijn geluk wat verder weg. Dan geniet ik er minder van, plak ik mijn verwende wezens achter het behang. Ik zoek verder voor mijn geluk.

Uiteindelijk blijkt, mijn geluk is altijd dichtbij.

Mijn leven. Ik zoek naar geluk in mijn leven. Er zijn dagen dan lacht het geluk mij toe. Heb ik alles wat mijn hartje begeert. Er zijn ook dagen dan ben ik minder gelukkig. Dan weet ik niet wat ik wil of hoe ik iets bereiken moet. Ik moet wat verder zoeken naar het geluk.

Uiteindelijk blijkt, mijn geluk is altijd dichtbij.

De plek waar ik woon. De plek waar ik woon is mijn geluk. Ik leef niet in angst, in geweld, in gevangenschap. Ik leef in vrijheid. Ik hoef hierin niet mijn geluk te zoeken, ik heb het geluk.

Geluk. We willen het allemaal. Voor onszelf. Voor onze kinderen.

Stel je eens voor…

Pats, kaboem! Weg is het geluk om mijn kinderen in veiligheid groot te brengen. Weg is het geluk om een leven te hebben met alles wat mijn hartje begeert. Weg is het geluk van de plek waar ik woon.

Maar ik ben een gelukzoeker. Dus ik pak mijn spullen en ik ga op zoek naar het geluk. Voor mezelf. Voor mijn kinderen.

Het geluk is niet meer zo dichtbij. Ik moet over land, over zee. Ik moet alles geven om mijn kinderen bij mij te houden, om mijn kinderen het geluk te geven. Het geluk wat we allemaal zoeken.

Ieder mens is een gelukzoeker.

De vraag is alleen, heb jij het geluk dat de ander het je ook gunt?

Kinderen, Wat je niet wist

Langer dan een kwartier échte aandacht

Pauline

Vandaag zal je een bekentenis lezen. Sommige van jullie zullen het misschien niet begrijpen en mij de slechtste moeder aller tijden vinden. Andere van jullie begrijpen meteen wat ik bedoel.

Het is niet dat ik er een hekel aan heb als één van mijn kleintjes dé vraag stelt. Het is gewoon dat ik het niet zo lang volhoud.

Ach, what the heck, ik vind het soms ook echt-niet-leuk! Slééécht…

Ik denk weleens dat mijn kleintjes de concentratieboog van een goudvis hebben, maar als ik even kritisch naar mezelf kijk, is de mijne niet veel beter. Althans, als het op spelen met mijn kleintjes aankomt.

“Mam, wil je met mij spelen?”

Mijn eerste gedachte: ‘Oh God! Pffff Kun je niet even zelf gaan spelen? Nou, laat ik even leuk doen… Als je maar niet dát spelletje kiest’.

Mijn antwoord: “Tuurlijk lieverd, wat wil je doen?”

Een spelletje Levensweg? Ik trek dat niet. Het duurt veel te lang , het is verschrikkelijk saai en er zit totaal geen uitdaging in. Muizenval, nog zo een spel rechtstreeks uit de hel. De bouwwerken pleuren altijd binnen de kortste keren weer in elkaar en niemand snapt eigenlijk de clou van het spel. Mijn kleintjes zetten constant het muisje onder de val, zonder enkele spelregel te volgen. Na wat pogingen tot uitleg ben ik er dan alweer klaar mee. Want er luistert toch niemand. Memory daarentegen, daar kan ik wel een potje van spelen. Iedereen snapt wat de bedoeling is, ook met kleintjes kan het een ware uitdaging zijn en het is ook weer zo opgeruimd.

Langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven. Het lijkt zo simpel…

Met de poppen spelen? Of Playmobil? Of LEGO… Het draait er allemaal op uit dat ik doe wat het kleintje zeg. Als ik wat eigen inbreng aan het verhaal geef, wordt dat meteen afgekeurd. ‘Nee mam, zo gaat het verhaal niet!’. En binnen vijf minuten dwaal ik af en ben ik weer door mijn facebook tijdlijn aan het scrollen. Vadertje en moedertje spelen daarentegen, dat kan ik voor een langere tijd volhouden. Zolang ik de baby spelen mag.

Langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven. Ik vind het verrekte lastig.

Voorlezen, ook zo een dingetje. Mijn hemel, wat zijn sommige boeken slaapverwekkend. Ik lig nog eerder te knorren dan de kleintjes. Of als je kleintje zelf gaat leren lezen en het dolgraag elke avond aan jou wil laten horen. Heel knap hoor en trots ben ik ook heus. Maar man man, wat gaat dat langzaam. Ondertussen kan ik gerust een wasje vouwen.

Ik weet dat er een dag komt dat mijn kleintjes niet meer met we wíllen spelen. En ongetwijfeld zal ik me er dan schuldig over voelen dat ik niet langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven kon. Dat kan dan op de grote stapel schuldgevoel.

Want hoe erg mijn ego het ook vindt om het toe te geven, het lukt me niet om langer dan een kwartier échte volledige aandacht te geven.

Afbeelding: Shutterstock / fizkes

Kinderen, Wat je niet wist

Wat ik zie en wat zij ziet… Twee totaal verschillende dingen

Pauline

Ken je deze nog? Wat ik zeg en wat zij hoort…

Ik heb haar nog steeds. Het meisje dat volledig haar eigen gangetje gaat, haar eigen plan trekt. En het is nog steeds zo dat als ik iets zeg, zij iets totaal anders hoort. Echt waar. Het is nog steeds onverklaarbaar.

Naast dat ze iets compleet anders hoort dan dat ik zeg, ziet ze ook hele andere dingen dan dat ik zie.

Ik zie namelijk een rommelige slaapkamer vol met papier, en ander speelgoedzooi, een verpeste muur met tekeningen van stift en een vloer waar niet over gelopen kan worden zonder een blokje lego in je voet te nagelen.

Zij ziet een gezellig kamertje waar ze uren in kan spelen, want er ligt genoeg en waar ze haar creativiteit kwijt kan op de muur. Ze ziet een paadje tussen al haar geliefde speelgoed, waar ze overheen kan om in haar bed te kunnen komen.

Ik zie een moeder die wanhopig ‘nee’ aan het schudden is.

Zij ziet een moeder die het een uitstekend idee vindt.

Ik zie een huishouden dat ontploft is. Een berg was waar een week voor nodig is. En een toilet wat geen 5 minuten schoon kan blijven.

Zij ziet een huis waar ze woont en waar ze zich thuis voelt. Een berg was waar ze haar lievelingsjurkje tussenuit kan plukken en een toiletpot die met je knuffelen kan… Waarom??

Ik zie een bord macaroni met kaas en komkommer. Niet echt iets om trots op te zijn.

Zij ziet haar lievelingseten.

Ik zie een gat in haar legging en een verwassen jurkje.

Zij ziet haar lievelingsjurk met comfortabele legging.

Ik zie een bank die ooit bakken met geld heeft gekost en waar nu de penstrepen op staan en gaten in vallen.

Zij ziet een bank waar ze op kan zitten. En soms op kan springen. En soms op geknoeid kan worden.

Ik zie een hond die elke dag een portie terreur moet incasseren.

Zij ziet het perfecte speelmaatje waarmee ze knuffelen kan en eindelijk iemand om de baas over te spelen.

Ik zie een moeder in de spiegel met wallen tot op haar knieën en met haar haar in een staart. Of knot. Elke dag.

Zij ziet haar moeder.

Ik zie een moeder die het soms behoorlijk verprutst.

Zij ziet haar moeder die van haar houdt.

Hoop ik.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Koken en bakken

Snickers smoothie

Pauline

Zoals jullie misschien wel weten ben ik geen ster in de keuken. Maar ik leer. Ik leer snel. Zelfs zo snel dat het mijn omgeving doet verbazen. Dat is ook niet zo gek, aangezien ik zo nu en dan in de leer ben bij de professionals.

En sommige dingen zijn gewoon te lekker om niet te delen. Dus vandaag deel ik de Snickers Smoothie die ik (onder andere) afgelopen week gemaakt heb tijdens het Bosch evenement op de Olmenhorst.

Het was een smoothie die ik wel aan de kleintjes wilde introduceren. Maar thuis gaat dat toch even anders, aangezien ik daar niet de nieuwste SilentMixx blender van Bosch heb staan. Het mag de pret niet drukken want de hakmolen doet ook zijn werk, het maakt alleen iets meer herrie.

Het recept

bedacht door Miljuschka:

Sommige kinderen (waaronder ook mijn 7-jarige) vinden pure chocolade vies. Kijk maar:

Kids try dark chocolate for the first time

Je kunt natuurlijk ook een iets lichtere chocolade gebruiken, maar dat maakt de smoothie wel minder gezond. De zoute pinda’s kun je vervangen door cashewnoten, dat vind ik persoonlijk lekkerder.

De smoothie valt overigens wel onder de ‘dikke smoothies’. Deze smoothie is eigenlijk zo dik, dat je het met geen mogelijkheid door een rietje krijgt. Het klinkt wat minder hip, maar ik zou het eerder een papje noemen.

Een papje dat overigens wel erg lekker is!

Kinderen, Wat je niet wist

Dit gaan we niet meer zeggen

Pauline

Het opvoeden van kleintjes heeft zo zijn pieken en dalen. Er zijn van die dagen dat het allemaal lekker loopt, dan zitten we in een positieve flow. Maar zo nu en dan kan het opvoeden ook een hels karwei zijn. Dat zijn de dagen dat ik volledig de plank missla. Dan heb ik van die gefrustreerde momenten en dan komen er allerlei gekke uitspraken uit mijn mond geslingerd. Zomaar in het wilde weg, bijvoorbeeld KUT, waar de kleintjes mij dan weer heel correct corrigeren ‘dat mag je niet zeggen mama’. Maar soms vliegt er ook een totaal onredelijke uitspraak naar de koppies van mijn kleintjes. ‘Ben je nou helemaal gek geworden?’, als voorbeeld. Nee natuurlijk zijn ze niet helemaal gek geworden, ook al zou je dat soms wel echt denken…

En dan zijn er nog de gedachteloze uitspraken, waar ik eigenlijk nooit zo bewust van was. Maar eenmaal onder de loep gelegd, lijken ze compleet kansloos te zijn.

Je hoeft niet bang te zijn

Dat is er zo één. En dat vind ik ook werkelijk, mijn kleintjes hoeven niet bang te zijn. Maar ja, een kleintje ligt in zijn bedje met al z’n fantasierijke gedachtes en plots wordt hij bang, want er komt een draak uit zijn kast. Begint te roepen ‘ik ben baaaaang!’ Ik denk jeetje jongen, ik zit net lekker op de bank met mijn wijntje en Netflix en ik blêr naar boven, ‘je hoeft nergens bang voor te zijn!’
Nee, wat mij betreft hoeft hij inderdaad niet bang te zijn. Maar het feit dat ‘ie dat wel is, daar veranderen deze woorden niets aan. Bespreken waar hij bang voor is, zou natuurlijk véél beter zijn.

Omdat ik het zeg

Het is ongetwijfeld een ongelofelijke dooddoener. Geen enkele volwassene zou hier genoegen mee nemen en toch zeggen we het vrijwel allemaal tegen onze kleintjes. Zou jij iets uitvoeren omdat ‘iemand dat zegt’? Nee, je verwacht op z’n minst een uitleg.

Geef even het goede voorbeeld (tegen de oudste)

Whaha, misschien moet ik eerst maar eens bij mezelf beginnen met het goede voorbeeld te geven… Nee, ik had me voorgenomen om dit nooit te zeggen tegen mijn oudste.
Helaas is dat niet gelukt…

Daar hoef je niet om te huilen

En hoe ernstig ik ook vind dat ze daar inderdaad niet om hoeft te huilen. Blijkbaar denkt zij daar anders over. Ach en wat is er eigenlijk ook mis met een potje ongegeneerd janken?

Laat mij dat maar doen

Dit heeft in mijn geval alles te maken met ongeduld. Als ik het doe dan gaat het simpelweg gewoon sneller. Maar ja, dan leren ze het ook nooit he?

Het zijn allemaal kleine zinnetjes die zo makkelijk gezegd worden, maar eigenlijk nietszeggend zijn.