Kinderen | Voormijnkleintje.nl

Nadat Van Hoorne eerder al zeven andere wereldberoemde sprookjes heeft omgetoverd tot succesvolle musicals, is gisteren de betoverende familievoorstelling Rapunzel De Musical in première gegaan.

Twee jaar geleden zagen we Sita in de rol van Assepoester, waar ze ons betoverde met haar prachtige stem. En ook als Rapunzel weet ze het publiek, waaronder mijn kleintjes, mee te trekken in het vernieuwde sprookje.

Dit keer was niet alleen mijn oudste mee naar een Van Hoorne productie, ook de kleuter en de peuter (voor wie dit een theaterdebuut was) mochten getuigen zijn van hoe het mooie prinsesje met de magische, lange vlecht werd opgesloten in een toren.

Het Verhaal

Het verhaal verliep niet geheel zoals wij verwachtten. Ons enige referentiekader van Rapunzel is de populaire Disney film en deze is niet te vergelijken met hoe Van Hoorne het verhaal vertaalt in de familievoorstelling Rapunzel. Maar ze houden zich aan de grove lijnen.

Op een dag wordt Rapunzel ontvoerd en opgesloten in een hoge toren, door een gemene tovenares die het haar wil hebben. Elke dag moet Rapunzel haar vlecht uit het torenraam laten zakken, zodat de tovenares naar boven kan klimmen. De jaren verstrijken en Rapunzel groeit in eenzaamheid op tot een knappe vrouw, dromend van een dappere prins die haar zal bevrijden. Zal haar redder ooit komen?

Daarnaast komt er een kapper met gouden schaar ter sprake. Het populaire tovenaarsduo Titus en Fien, komt regelmatig met hilarische scenes voorbij in deze voorstelling. De eenzaamheid en de jaren die verstrijken zijn niet te voelen in deze vlotte voorstelling.

Het is een fantastische cast die de voorstelling neerzet en toch is het Michael van Hoorne weer die de show steelt en mijn kleintjes (en menig volwassene) laat lachen en genieten. Het hilarisch tovenaarsduo is soms iets (te)veel aanwezig, waardoor het wat (te) spannend wordt voor de kleintjes.

Al met al is het absoluut weer een feestje en een aanrader voor de kleintjes die verkleed naar het theater mogen komen. Na afloop van de voorstelling kun je alle acteurs uit de voorstelling in het echt ontmoeten tijdens de uitgebreide Meet & Greet en natuurlijk nog even swingen tijdens het Prinsen en Prinsessenbal. Meer informatie: www.RapunzelDeMusical.nl

Pin It

Kinderen, Liefs Diana

Opvang voor je kleintje

Diana

Ik ben een werkende moeder. Yep en dat 4 dagen per week. Soms zou het ietsje minder mogen, maar ik zou niet anders willen. Omdat ik vooral ook een moeder ben die veel van haar kroost houdt, is een goede school en opvang voor mij essentieel. Opvang is in dit geval alleen voor mijn 5 jarige want mijn 14 jarige vindt het vooral heerlijk “alleen” thuis. Alleen thuis is in haar belevenis samen met vriendinnen. Ik sta ook regelmatig te gillen bij thuiskomst voor de kolerezooi die ze achterlaten, maar dat in het ergste geval.

Vòòr mijn kleuter ziek werd, liep alles op rolletjes: ochtend stress, kids naar school, ik naar werk, kleuter overblijven en naschoolse opvang. In mijn beleving kiezen ouders, dus ook ik, de opvang die dicht bij school en/of huis ligt en waar de meeste ouders gebruik van maken (correct me if I’m wrong).

Maar toen mijn leven op zijn kop stond omdat mijn kleuter ernstig ziek werd en we een traject in gingen waar niemand een scenario voor heeft geschreven, werd alles anders. Samen met de school waar hij net een maand op zat, heb ik een weg gevonden, waardoor ik iedereen deze school durf aan te bevelen. De liefde, medewerking en begrip voor de volle 100%. Het jaar 2014 heeft hij tussen behandelingen door wat dagen op school gezeten, maar zonder enkele structuur.

Inmiddels, een half jaar na behandelingen mogen we voorzichtig zeggen dat het goed gaat en hij dit nieuwe schooljaar fulltime mag genieten in groep 2. Maar dan, opvang voor je kleintje, moet ineens voldoen aan heel andere eisen. Met positieve gedachten voor de toekomst ging ik mij oriënteren op naschoolse opvang, wat in mijn hoofd moest passen bij mijn kwetsbare kereltje. Dat was moeilijker dan ik dacht want niets is goed genoeg voor mijn kleuter die zoveel heeft meegemaakt. Kwetsbaar, een jaartje achterstand, klein van stuk, komende struggles en nog niet bestand tegen de grote boze “kleuter” wereld. En alleen hij weet wat er in dat knappe koppie omgaat.

Natuurlijk niets ten nadelen van de reguliere opvang, maar ik kreeg buikpijn van het idee dat mijn kleuter rond moest lopen tussen alle “hysterische” of gewoon “drukke”, leeftijd genoten waar hij zich niet op z’n gemak voelt en niet tegen opgewassen is. Mijn kleuter speelt, heeft zijn eigen momenten en alles wat ik wil is dat er begrip is voor zijn situatie. Alsof het zo moest zijn. Een lieve moeder van een kleuter vriendje adviseerde mij de huidige opvang van mijn kleuter. Ik wist niet van het bestaan af, dit 2 kilometer van ons huis vandaan. Bij kennismaking, rondleiding en het doen van mijn verhaal kreeg ik tranen in mijn ogen en werd ter plekke blij. Deze plek is geschikt voor mijn prins. Hier voelt hij zich veilig, op zijn gemak en begrepen, ik wist het zeker. En niets is minder waar. Na een intensieve vakantieopvang en de lopende schoolmaanden roept hij nog steeds: “Yes!” als hij naar “de Boshoeve” mag, al is het maar voor de plaatselijke huiskippen en konijnen en de heerlijke speeltuin om te vertoeven.

Soms vallen dingen gewoon op zijn plaats en zelfs dichtbij huis. Thank god.

Liefs,
Diana

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Hier zeg ik geen nee tegen

Pauline

Wij, moeders in het algemeen, zeggen vaak nee. Niet alleen tegen onze kinderen, maar ook tegen hulp. En vooral voor ongevraagde adviezen keren wij graag onze rug toe. We vinden dat we het allemaal zelf (moeten) kunnen en we willen ons vooral niet laten kennen. Eigenlijk is dat best jammer, want een beetje hulp hier en daar kan het leven een stuk soepeler en misschien ook wel leuker maken.

Vanaf nu ga ik, áls het me aangeboden wordt, tegen het volgende geen nee (meer) zeggen.

Ik zeg geen nee tegen iemand anders die de beslissing neemt. Het leven van een moeder bestaat 75% uit beslissingen nemen. Welke naam gaan we het kleintje geven? Blijven we werken? Gaan we thuis zitten? Heeft het honger? Heeft het een schone luier nodig? Welke kinderopvang? Welke school? Wat eten we vanavond? Mogen mijn kleintjes alleen buiten spelen? Mogen ze zonder jas buiten spelen? Mag mijn kleintje dat speeltje afpakken van dat andere kleintje? Mag mijn kleintje dat vervelende ventje een mep verkopen? Mag ze bij een vriendinnetje spelen? Mag ze op gitaarles? Of op blokfluit? Of op drummen? Vinden de buren dat leuk? Keuzes, keuzes, keuzes. Wil iemand anders aub af en toe even een beslissing nemen?

Ik zeg geen nee tegen iemand die aanbiedt om mijn kleintjes een middagje mee te nemen, gewoon zomaar, zodat ik even rustig Netflix kijken kan. Of iets anders waar ik zin in heb. In ieder geval niet het huishouden.

Ik zeg overigens ook geen nee tegen iemand die aanbiedt om even het huishouden te doen.

Ik zeg geen nee tegen iemand die aanbiedt om een poging te doen om een krijsende peuter even te kalmeren.

Ik zeg geen nee tegen iemand die ’s nachts de kleintjes weer terug naar hun eigen bed brengt. In dit geval is de enige aangewezen persoon die ik me voor deze taak bedenken kan, de man.

Ik zeg geen nee tegen een wijnavond met mijn vriendinnen.

Ik zeg geen nee tegen een onbeperkt lange, warme douchebeurt. Zónder kinderen welteverstaan.

Ik zeg geen nee tegen warme koffie.

Ik zeg geen nee tegen iemand die de auto wil voltanken. Ik heb nu geen auto meer, maar man wat had ik daar toch altijd een hekel aan. Alsof het uren tijd in beslag nam.

En ik zeg geen nee tegen een ‘mute-knop’. Als er ooit iemand is die deze knop uitvindt, is diegene mijn held! Gewoon even voor 20 minuten die mute-knop indrukken, waarin iedereen even geen geluid kan produceren. Desnoods een freeze-knop, waar iedereen voor een uurtje, of twee even bevriest. Hoe fijn zou dat zijn! Never gonna happen.

Afbeelding wijn: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

De oplossing is simpel

Pauline

Kinderen lijken soms wel een beetje op mannen. Of zijn het de mannen die op kinderen lijken? Anyway, ze zijn oplossingsgericht. En eigenlijk is de oplossing altijd heel simpel.

Mijn kleintjes zijn bijvoorbeeld gek op schilderen. Het begint heel netjes met een schortje en een kwastje. Een kloddertje hier, een kloddertje daar. Maar al snel worden de klodders met de handen op het papier gesmeten en dan gaat het weleens mis. Opeens zit er een klodder op de muur. Uiteraard ben ik daar als moeder niet blij mee, maar gelukkig heeft mijn kleintje een prima oplossing: ‘Dan verf je de hele muur toch effe blauw mama?’

Zo simpel is dat.

Of wanneer ze iemand spotten met autopech? Dat kunnen mijn kleintjes toch echt niet begrijpen. Want hoezo kan de auto niet meer rijden? Het is namelijk heel simpel om weg te rijden. ‘Gewoon je sleutel erin, bij je voeten zit zo een ding, daar moet je op trappen en dan gaat de auto vanzelf rijden…’

Zo simpel is dat.

Mijn kleintjes maken ook regelmatig, tot grote wanhoop van mij en de man wat kapot. Dat doen ze (meestal) niet expres, het gebeurt gewoon. Helaas zijn het meestal wel de dingen waarvan we ze liever heel houden. Het is nooit dat irritante speeltje waar die pokkeherrie uitkomt. Maar dat glas water gaat wel over de nieuwe MacBook. Of er gaat wéér iemand boven op de bril van papa zitten. Of het is de eReader die van net even te hoog naar beneden pleurt. En ook hiervoor is de oplossing van mijn kleintjes heel simpel: ‘Dan koop je toch een nieuwe?’

Zo simpel is dat.

En dan hebben we nog dat gevalletje dat mijn kleintjes aan het einde van de dag van narigheid niet meer weten wat ze met zichzelf aan moeten. Ze zijn moe zijn. Heel erg moe. Al gapend blèren ze de boel bij elkaar ‘ik ben niet moe, ik ben niet moeeeee’. En verzinnen de gekste dingen om maar niet toe te geven aan hun moeheid. Ook ik ben op z’n tijd oplossingsgericht: ‘Naar bed!’

Zo simpel is dat niet.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Weet je hoeveel ik van je hou?

Diana

Afgelopen week ging ik met mijn 5-jarige, op uitnodiging naar de première van het theaterstuk van Theater Terra: “Raad eens hoeveel ik van je hou”. Dat was zijn eerste keer theater en mijn eerste theater première. De rit er naar toe, van de P naar het theater, alles was spannend. Eenmaal binnen in de drukte en na het halen van onze kaarten, liepen we de prachtige zaal binnen. Rij 1, dus vooraan, beter kun je niet wensen. Wiebelend op zijn stoel, stoelverhoger erop, eraf, erop en klap uit, klap in, klap uit met de stoel want wachten, al is het maar 20 minuutjes, duurt lang voor een 5 jarige. Ik genoot alleen al van het kijken naar dat snoetje vol met spanning van mijn kleuter.

Eindelijk, de gordijnen gaan open en een kleurrijk decor laat in één klap alle kleuters de mond snoeren. Dat op zich is al best knap, want het is een behoorlijke zaal vol. Op het kleurige decor, compleet met enorme boom, gras en bloemen, wat ons in het begin meeneemt naar de zomer, staan de Hazen die bespeeld worden door 2 acteurs. Ik dacht eerst dat deze mensen me zouden afleiden van de poppen, maar hun spel nam mij volledig mee in het verhaal over de Hazen waar het om draaide. De acteurs zelf (want stiekem kijk je soms toch) nemen dezelfde mimiek aan als de dieren in het verhaal, geweldig. Er is ook een jonge dame (ik ken haar ergens van, blijkt Sanne Franssen te zijn), ze valt toch op tussen de mannen, zij assisteert bij de grote bewegingen van de Hazen maar speelt ook tussendoor een vlinder, een bij, vervolgens een hele zwerm en speelt zelfs de eekhoorn, zo leuk!

De jaargetijden veranderen in het stuk en alles komt langs, aan alles is gedacht. De meest simpele ideeën geven het decor een volledig nieuw uiterlijk wat de aandacht weer volledig trekt van al die kleuters maar ook van de ouders die hier creatieve ideeën opdoen, dat weet ik zeker.

Na zo’n 3 kwartier werden de kleuters wat onrustig, merkte ik, vooral aan die van mij en die is niet uitzonderlijk. Wederom wippend en klappend met de stoel, merkte ik dat kleuters ergens ook klaar zijn met theater. En juist, op dat moment naderde daar het einde van het super leuke stuk, kijk en dat heet timing. Dus een absolute aanrader en zeer zeker geschikt voor kleuters vanaf 4 jaar.

Over “Raad eens hoeveel ik van je hou”

Hazeltje en Grote Haas houden vreselijk veel van elkaar. Maar hoeveel precies, dat is niet makkelijk te meten! Tijdens de lente, zomer, herfst en winter probeert Hazeltje iets héél belangrijks te vertellen aan Grote Haas: “Raad eens hoeveel ik van je hou?” Na dit avontuur heeft Hazeltje slaap en legt Grote Haas hem voorzichtig in zijn bedje van varens. En terwijl Grote Haas dicht naast Hazeltje gaat liggen fluistert hij: “ik hou van jou helemaal tot aan de maan… en terug”.

Hazeltje en Grote Haas springen, klimmen en zwieren om te laten zien hoeveel ze van elkaar houden. Hoe ze dat doen, zie je in het theater!

Raad eens hoeveel ik van je hou is geschikt voor iedereen vanaf 4 jaar en tot en met april 2016 te zien in de Nederlandse en Vlaamse theaters. Kijk hier voor meer informatie.

Kinderen, Wat je niet wist

Je zegt nu sorry! Of toch niet?

Pauline

Kinderen maken weleens ruzie. Nou ja, ok, mijn kinderen maken weleens ruzie. Met elkaar, maar ook met andere kinderen. Soms wordt er heel onaardig gedaan en soms wordt er zelfs geduwd, geknepen of geslagen. Als ouder spring je daar altijd meteen tussen, want dat willen we natuurlijk echt niet hebben. En het eerst wat wij ouders doorgaans dan ook roepen is: “zeg nu sorry!”

Herkenbaar?

Maar waarom willen wij zo graag dat woordje zo snel mogelijk uit het bekkie van ons kleintje horen? Misschien voelt het voor ons als de juiste reactie. Wij vinden dat het niet door de beugel kan en vinden het verschrikkelijk om ons kind als agressieveling te zien. En dus moet er zo snel mogelijk zand over. Misschien vinden we dat we het juiste voorbeeld moeten geven, wat op zich natuurlijk helemaal geen gek idee is.

Ik roep maar wat.

In de praktijk weigeren mijn kleintjes meestal om meteen sorry te zeggen na een vurig gevecht. En belanden in een nieuwe strijd, de strijd om het ‘sorry’ zeggen. En soms roepen ze meteen ‘sorry’, maar menen er ondertussen geen snars van.

Wat heeft het voor nut om ‘sorry’ af te dwingen?

Creëren we daar niet alleen maar nog meer frustratie mee?

Stimuleren om sorry te zeggen zou wellicht beter zijn. Niet meteen ‘zeg sorry!’ blèren, maar achterhalen waarom er gevochten werd en dan je kleintje laten nadenken. “Hoe zou jij het vinden om een beuk in je buik te krijgen en wat zou je dan verwachten van de ander om het weer goed te maken?”

Als ze daar dan eenmaal rustig over na kunnen denken, realiseren ze zich dat het inderdaad niet zo geinig was, wat er zojuist gebeurde.

En soms komt daar dan alsnog een ‘sorry’. Soms ook niet. Dan realiseert hij waarschijnlijk dat hij gewoon echt te ver is gegaan.

Kinderen, Wat je niet wist

Wat mijn kleintjes niet zeggen

Pauline

Opvoeden. Opvoeden is herhalen. Herhalen. En herhalen. Oh ja, en het goede voorbeeld geven. En dat dan weer herhalen.

Ik doe mijn best. Echt waar.

Toch hoor ik mijn kleintjes het volgende nooit zeggen.

– Goedemorgen mama. Oh, ik zie dat je nog slaapt, ik zal nog even lekker in mijn eigen bed gaan liggen en jou nog even lekker verder laten slapen.

– Oh mama, wat een leuke kleding heb je vandaag voor mij klaargelegd. Ik zal het even helemaal zelf aantrekken. Ook mijn sokken.

– Ja natuurlijk vind ik het goed mama, dat vandaag mijn broertje naast jou zit tijdens het ontbijt. Ik zal daar geen drama van maken.

– Ja mama, ik weet wel waar mijn gymtas is, ik zal hem meteen even pakken.

– O, mama is nu even aan het bellen. Ik wacht wel even met het stellen van mijn vraag. Of eigenlijk, laat maar, want ik heb eigenlijk helemaal geen vraag.

– En nu ga ik even de hele middag lekker met mijn speelgoed spelen. Want ik heb zo lekker veel en daar verveel ik me nooit mee!

– Ik ben nu klaar met spelen. Voordat ik wat anders ga doen, ruim ik eerst dit speelgoed even op.

– O, we gaan een uur in de auto, laat ik eerst even plassen.

– Laten we samen besluiten wat we vanmiddag op Netflix gaan kijken. O wacht, wat mijn broertje kijken wil is leuk, dat wil ik ook wel zien.

– Nee, ik hoef geen snoepje of koekje, want dan lust ik straks geen avondeten.

– Wat heb je vandaag gekookt? Yeah, lekkerrrrrrr!!

– Vroeg je nou of ik dat even wilde opruimen? Maar natuurlijk doe ik dat mama. Meteen! Joepie!

– O lief broertje, moet je ook plassen? Ik zal even opschieten, want ik ben bijna klaar, dan mag jij.

– Ik ben inderdaad heel moe, ik ga nu lekker in bed liggen en slapen. De hele nacht. Zonder wakker te worden. In mijn eigen bed.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Soms zijn het de kleine dingen

Pauline

Soms zijn het de kleine dingen. Kleine kleffe vingertjes, die om op te vreten zijn, in jouw grote hand. Zijn vingertjes die jouw vinger zo stevig vasthouden dat je ring door je huid boort en het er pijn van doet. Zijn handje die jouw hand ongemerkt maar gericht zoekt bij een spannende gebeurtenis.

Soms zijn het de kleine dingen die er toe doen.

Die twee armpjes die je stevig vastpakken en je de liefste knuffel geven, gewoon omdat ze je lief vindt. Die twee armpjes die je de warmste knuffel geven, gewoon omdat ze je heeft gemist.

Soms zijn het de kleine dingen die er toe doen.

Het lieve toetje met pindakaas op haar wangen, dat je aankijkt met ondeugende, twinkelende ogen, dat je laat smelten en lachen tegelijk. Het bekkie waar woorden en zinnen uitkomen, zo grappig, dat de beste komieken ze niet hadden kunnen verzinnen.

Soms zijn het de kleine dingen die er toe doen.

Ze kunnen het je allemaal wijsmaken, het je allemaal vertellen. Hoe geweldig het is, het mooiste wat je overkomt. Maar soms zijn die kleine donders gewoon zo lastig, dat je ze alleen nog maar terug in de doos wilt stoppen. Ze slurpen alle energie uit je, ze luisteren naar geen enkel woord wat je zegt en niets in het leven gaat meer gemakkelijk of even snel. Soms zijn ze verre weg van ‘het mooiste wat je overkomen is’ en wil je het moederschap stiekem ongedaan maken.

En op die momenten komt er weer zo een klef handje, een stevig knuffeltje of een glimmend pindakaas bekkie. Kleine dingen die het er allemaal toe doen en het ouderschap de moeite waard maken.

Het mooiste wat je overkomt. Het zijn die kleine dingen.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen

Ik ben een gelukzoeker

Pauline

Ik heb de afgelopen dagen veel gelezen. Veel gezien. Veel nagedacht. Ik had besloten om er niet over te schrijven.

Nu doe ik het toch.

Ik ben een gelukzoeker. Elke ochtend als ik wakker word, ga ik weer op zoek naar mijn geluk.

Mijn kinderen. De ene dag is mijn geluk dichtbij. Mijn kinderen waar ik van geniet. Het besef dat ik ze in veiligheid kan grootbrengen. Dat ik ze kan omarmen en alles kan bieden wat ze nodig hebben. De andere dag is mijn geluk wat verder weg. Dan geniet ik er minder van, plak ik mijn verwende wezens achter het behang. Ik zoek verder voor mijn geluk.

Uiteindelijk blijkt, mijn geluk is altijd dichtbij.

Mijn leven. Ik zoek naar geluk in mijn leven. Er zijn dagen dan lacht het geluk mij toe. Heb ik alles wat mijn hartje begeert. Er zijn ook dagen dan ben ik minder gelukkig. Dan weet ik niet wat ik wil of hoe ik iets bereiken moet. Ik moet wat verder zoeken naar het geluk.

Uiteindelijk blijkt, mijn geluk is altijd dichtbij.

De plek waar ik woon. De plek waar ik woon is mijn geluk. Ik leef niet in angst, in geweld, in gevangenschap. Ik leef in vrijheid. Ik hoef hierin niet mijn geluk te zoeken, ik heb het geluk.

Geluk. We willen het allemaal. Voor onszelf. Voor onze kinderen.

Stel je eens voor…

Pats, kaboem! Weg is het geluk om mijn kinderen in veiligheid groot te brengen. Weg is het geluk om een leven te hebben met alles wat mijn hartje begeert. Weg is het geluk van de plek waar ik woon.

Maar ik ben een gelukzoeker. Dus ik pak mijn spullen en ik ga op zoek naar het geluk. Voor mezelf. Voor mijn kinderen.

Het geluk is niet meer zo dichtbij. Ik moet over land, over zee. Ik moet alles geven om mijn kinderen bij mij te houden, om mijn kinderen het geluk te geven. Het geluk wat we allemaal zoeken.

Ieder mens is een gelukzoeker.

De vraag is alleen, heb jij het geluk dat de ander het je ook gunt?

Kinderen, Wat je niet wist

Langer dan een kwartier échte aandacht

Pauline

Vandaag zal je een bekentenis lezen. Sommige van jullie zullen het misschien niet begrijpen en mij de slechtste moeder aller tijden vinden. Andere van jullie begrijpen meteen wat ik bedoel.

Het is niet dat ik er een hekel aan heb als één van mijn kleintjes dé vraag stelt. Het is gewoon dat ik het niet zo lang volhoud.

Ach, what the heck, ik vind het soms ook echt-niet-leuk! Slééécht…

Ik denk weleens dat mijn kleintjes de concentratieboog van een goudvis hebben, maar als ik even kritisch naar mezelf kijk, is de mijne niet veel beter. Althans, als het op spelen met mijn kleintjes aankomt.

“Mam, wil je met mij spelen?”

Mijn eerste gedachte: ‘Oh God! Pffff Kun je niet even zelf gaan spelen? Nou, laat ik even leuk doen… Als je maar niet dát spelletje kiest’.

Mijn antwoord: “Tuurlijk lieverd, wat wil je doen?”

Een spelletje Levensweg? Ik trek dat niet. Het duurt veel te lang , het is verschrikkelijk saai en er zit totaal geen uitdaging in. Muizenval, nog zo een spel rechtstreeks uit de hel. De bouwwerken pleuren altijd binnen de kortste keren weer in elkaar en niemand snapt eigenlijk de clou van het spel. Mijn kleintjes zetten constant het muisje onder de val, zonder enkele spelregel te volgen. Na wat pogingen tot uitleg ben ik er dan alweer klaar mee. Want er luistert toch niemand. Memory daarentegen, daar kan ik wel een potje van spelen. Iedereen snapt wat de bedoeling is, ook met kleintjes kan het een ware uitdaging zijn en het is ook weer zo opgeruimd.

Langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven. Het lijkt zo simpel…

Met de poppen spelen? Of Playmobil? Of LEGO… Het draait er allemaal op uit dat ik doe wat het kleintje zeg. Als ik wat eigen inbreng aan het verhaal geef, wordt dat meteen afgekeurd. ‘Nee mam, zo gaat het verhaal niet!’. En binnen vijf minuten dwaal ik af en ben ik weer door mijn facebook tijdlijn aan het scrollen. Vadertje en moedertje spelen daarentegen, dat kan ik voor een langere tijd volhouden. Zolang ik de baby spelen mag.

Langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven. Ik vind het verrekte lastig.

Voorlezen, ook zo een dingetje. Mijn hemel, wat zijn sommige boeken slaapverwekkend. Ik lig nog eerder te knorren dan de kleintjes. Of als je kleintje zelf gaat leren lezen en het dolgraag elke avond aan jou wil laten horen. Heel knap hoor en trots ben ik ook heus. Maar man man, wat gaat dat langzaam. Ondertussen kan ik gerust een wasje vouwen.

Ik weet dat er een dag komt dat mijn kleintjes niet meer met we wíllen spelen. En ongetwijfeld zal ik me er dan schuldig over voelen dat ik niet langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven kon. Dat kan dan op de grote stapel schuldgevoel.

Want hoe erg mijn ego het ook vindt om het toe te geven, het lukt me niet om langer dan een kwartier échte volledige aandacht te geven.

Afbeelding: Shutterstock / fizkes