Fluitende vogeltjes en plaatselijke bevolking die in alle rust wacht totdat een windvlaagje een bladzijde van hun krantje omslaat. Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn, daar kom je wel achter wanneer je een weekje op Porto Santo verblijft. Dat je er geen waterparken met meters lange glijbanen en geen bruisend uitgaansleven kunt vinden, is meteen al duidelijk. Maar wat valt er dan wel te beleven op Porto Santo, wat zijn de bezienswaardigheden maar vooral, wat is er te doen voor de kinderen?
Opvoeden doet iedereen op zijn eigen manier. En dat is prima, dat mag gewoon! Maar door die vrijheid van opvoeden, zoals jij denkt hoe het moet, komen er wel verschillende ideeën over de opvoeding. Populaire onderwerpen als borstvoeding versus flesvoeding en vaccineren passeren dikwijls de revue en sommige ouders steken hun mening niet onder stoelen of banken. Maar het onderwerp ‘met z’n allen naakt’ komt niet zo vaak voorbij.
Vandaag wel. Want ben jij een ouder die in het bijzijn van de kinderen alles laat bungelen en zich poedelnaakt helemaal comfortabel en vrij voelt? Of heb jij meer zoiets van, mijn kinderen hoeven deze wanhoop niet te aanschouwen?
Er is geen goed of fout. Niemand heeft daar regels voor opgesteld, laat staan een handleiding. Toen ik zelf nog geen moeder was, kwam mijn nichtje logeren. Ze was nog geen twee en had een douchebeurt nodig. Mijn nichtje wilde graag dat ik met haar meeging, maar toen stond ik voor een dilemma.
Lees meer
“Mag ik mijn jas uit?”, vraagt een meisje tijdens de overblijf. “Nou laat je jas nog maar even aan, het windje is nog wel fris hoor”, antwoord ik haar. Ze is het er duidelijk niet mee eens, want in de twintig minuten dat we buiten zijn loopt ze continu dreinend achter mij aan. Jammerend “ik wil mijn jas uuuuuiiiitttt, ik heb het zooooo waaaarm”.
Eigenlijk wil ik het negeren, ik wil die keuze helemaal niet maken. Ik heb al genoeg discussies met mijn eigen kinderen over kleding. Waarom denken kinderen dat ze bij het zien van één zonnestraal gelijk in hun bikini kunnen rondlopen? Doe niet zo moeilijk, hou je jas gewoon aan!
Of ben ik degene die moeilijk doet? Lees meer
In mijn carrière als moeder heb ik vele dingen niet helemaal goed gedaan. Zeurende kinderen, ruzies onderling, gehuil en gejammer, het werd me weleens teveel en het slappe ouderschap nam vaak de overhand. De ‘moeder van het jaar’ award kon ik dikwijls wel vergeten. Ach, lekker belangrijk.
Ik doe mijn best en wanneer ik alle truken uit de trukendoos getrokken heb, alle opvoedadviezen geprobeerd, dan rest mij enkel en alleen nog het slappe ouderschap.
En weet je, het werkt. Op korte termijn, en ik kwam er vandaag achter, ook op lange termijn. Mijn kinderen zijn mijn product en het is een sterk staaltje vakwerk geworden, al zeg ik het zelf. Lees meer
De laatste tijd laat ik weer iets te vaak aan mijn kinderen zien dat ‘ik ook maar een mens ben’. Je weet wel, zo een mens dat ongegeneerd overkookt. En dat wil ik niet, het geeft namelijk zo een onnodig rommeltje. Maar ja, als het vuur te hoog staat en niemand draait het terug, dan is er af en toe gewoon geen ontkomen aan.
Naderhand komen de schuldgevoelens, want voordat ik kinderen kreeg had ik het opvoeden niet zo bedacht. Ik ben een moeder die te vertrouwen is en altijd achter haar kinderen blijft staan. Ik ben geen moeder waarvan de kinderen zich goed gedragen alleen maar om te voorkomen dat mama niet boos wordt. Lees meer
Ik heb mijn kinderen zelf leren praten. Ik neem daar de volle verantwoordelijkheid voor en ik zal (nu) ook niet gaan klagen over het volume wat er uit die bekkies komt, of bepaalde woorden waarvan ik me afvraag ‘hebben ze dat van mij geleerd?’. Nee, dat leren praten is aardig gelukt. De betekenis van woorden daarentegen, daar is ergens iets mis gegaan.
Op school leren ze veel qua woordenschat, synoniemen, noem maar op. Nu niet gaan doorvragen, ik heb namelijk geen idee wat ze daar allemaal leren. Eén ding weet ik wel, de basis principe van het woordje ‘nee’, dus de betekenis daarvan heb ik in het verleden meerdere malen duidelijk uitgelegd.
Toch begrijpen ze het niet.
Hoe dan?
Lees meer
Omdat mijn kind de woorden niet kan uitspreken, doordat ze de woorden niet kent, of simpelweg niet weet hoe, betekent het niet dat er geen grenzen zijn. Want wie ben jij om te denken dat je het recht hebt om mijn kind aan te raken?
Het klinkt misschien heftiger dan dat het is. Want met aanraken bedoel ik ‘alleen maar’ een aai over de wangen, optillen, kietelen of een knuffel geven. Heel onschuldig, maar wat als het kind er helemaal niet van gediend is?
Mijn dochter was nooit zo aanrakerig, zeker niet bij vreemden. Ze dook dan weg achter mijn benen of zocht een vluchtoord in mijn schouder. Lees meer
Mijn kinderen kunnen prima met elkaar overweg. Totdat ze het niet meer kunnen, dan beginnen ze elkaar te irriteren en slaan ze vervolgens elkaars de hersenen in. Zonde, want ze hebben best mooie koppies. Als ze eenmaal op dat punt zijn beland, is er geen weg meer terug. Wat de één doet, doet de ander terug en het gaat van kwaad tot erger.
Ruzie maken met je broer of zus is volkomen normaal. Het hoort erbij. Het is ook niet iets van de laatste jaren, het is altijd, sinds het begin van de mensheid, al zo geweest.
Dat neemt niet weg dat het voor een moeder verschrikkelijk irritant en vooral vermoeiend is. Er zijn momenten geweest dat ik dacht, prima ‘survival of the fittest’, ga je gang ik zie wel met wie ik overblijf. Lees meer
Lieve kleintjes,
Ik wil jullie graag aan iemand voorstellen. Ik dacht dat ik dat officieel al eens had gedaan, maar blijkbaar heeft die introductie niet zoveel indruk gemaakt, want jullie lijken deze persoon compleet te zijn vergeten. Wellicht komt hij jullie toch wat vaag bekend voor en waarschijnlijk zie je hem hier ook weleens door het huis dartelen. Of op de bank zitten.
Dat komt omdat hij hier woont, hij eet ook elke avond mee, mocht je dat nog niet zijn opgevallen. Gaat er al een belletje rinkelen? Die man die zo goed kan minecraften en elke avond even met je vecht op het grote bed. Weten jullie het weer? Nou dat, lieve kleintjes, dat is nou jullie vader.
Ik wijs jullie er even op, want ik heb zo een vaag vermoeden dat jullie niet helemaal realiseren dat hij ook dingen kan doen.
Hij valt niet op, ik weet het. Hij heeft een soort magische schutkleur, ik ben er jaloers op. Lees meer
Er zijn er maar weinig die dit begrijpen, maar toen ik voor het eerst zwanger was, hoopte ik zo op een jongen! Natuurlijk, prioriteit nummer één was gezondheid, duh. Maar ik heb mezelf gewoon altijd meer gezien als een jongensmoeder. Ik was ervan overtuigd dat ik een stoere moeder zou zijn en een zoon de ruimte zou geven om echte jongensdingen te doen. Inmiddels ben ik moeder van beide. Maar de jongens zijn in de meerderheid. Twee jongens. Twee jongens vol kattenkwaad en altijd op zoek naar avontuur. Twee jongens die hun zusje hierin meeslepen, waardoor ik me af en toe afvraag wie er nu de échte jongen is.
Oef, die stoere moeder zijn en een zoon de ruimte geven, het blijkt toch een lastig dingetje.
Lees meer