Kind | Voormijnkleintje.nl

Je hebt natuurlijk het liefste verantwoorde snoepjes voor je kind in huis. Ik wel in ieder geval. Mijn kinderen zijn echte snoepkonten. Dagelijks krijg ik dan ook de vraag ‘mag ik een snoepje?’. Nu ben ik de lulligste niet en geef ik mijn kinderen graag af en toe iets lekkers. Maar omdat ik het liefst iets te snoepen geef zonder toevoegingen is mijn antwoord meestal ‘nee, je mag wel een appel’, of een ander stuk fruit. Het is maar net wat er in de fruitmand ligt.

En soms zeg ik ‘ja’, al is het alleen om even van het gezeur af te zijn of misschien heb ik zelf wel heel erg trek in een snoepje. Maar ja, diep in mijn hart weet ik dat snoep geen echt verantwoord tussendoortje is.

Wat is tegenwoordig nog verantwoord?

Ja dat vraag ik mij serieus weleens af. Dan krijg je weer te horen dat je kind teveel brood eet, dus geef je het rijstwafels. Maar een jaar later zijn de rijstwafels weer kankerverwekkend en dien je ze af te wisselen met speltbrood. Uiteraard is een boterham niet te vergelijken met een snoepje, maar wat je ook doet, je doet het nooit goed. Althans zo voelt dat. En je vraagt je dan ook regelmatig af, wat zijn verantwoorde snoepjes voor je kind?

Ik denk dat tegenwoordig ‘verantwoord’ betekent dat het oké is als je het aan jezelf kunt verantwoorden. Daar bedoel ik mee, eet met gezond verstand en leer je kleintje dat ook te doen.

Lees meer

Baby, Kind, Voor mama

Jong moeder worden heeft zo z’n voordelen en nadelen

Gastblogger

Terwijl sommige vrouwen ervoor kiezen om een tijdje te wachten voordat ze beginnen aan kinderen, zijn er genoeg die ervoor kiezen om op een jongere leeftijd te beginnen aan kinderen. En met een jongere leeftijd bedoel ik niet 15/16/17, nee in de ogen van veel mensen ben je met 23/24/25 ook een érg jonge moeder. Ik val in die categorie en ik heb heel veel voordelen ervaren. Zo had ik genoeg energie, minder slaap ging mij prima af en mijn lichaam was zó weer de oude.

Voordelen van jong moeder worden

Maar er zijn nog meer voordelen van jong moeder worden…

Je hebt geen last van een biologische klok die tikt. Zo kun je prima eerst een paar jaar genieten van één kind en pas als je er aan toe bent, begin je aan de volgende.

Een jonge moeder kan zich makkelijker aanpassen. Je bent nog niet zo vastgeroest in een bepaalde levensstijl of gewoontes, dat de komst van een kleintje helemaal niet zo shocking is. Het accepteren van de chaos is een tweede natuur.

Lees meer

Kind

De boodschap van de film Binnenstebuiten

Pauline

Veel mensen vragen zich af wat de boodschap van Disney’s film Binnenstebuiten is. Voordat we aan de film begonnen had ik geen idee wat ik verwachten kon, maar binnen tien minuten had ik wel door dat deze film wat uitleg nodig had voor mijn kinderen.

De eerste vragen van mijn 7-jarige kwamen dus al snel. “Mam, ik snap het niet, wat gebeurt daar nou?” Ik greep mijn kans, want deze film is bij uitstek dé manier om dieper op gevoelens en ‘hoe dat nou allemaal in dat knappe koppie van haar werkt’ in te gaan.

Verhaal van de film Binnenstebuiten

Binnenstebuiten (Engelse titel: “Inside Out”) is een emotioneel rijke animatiefilm van Pixar Animation Studios, die het verhaal vertelt van een jong meisje genaamd Riley. Wanneer Riley en haar familie verhuizen naar San Francisco, wordt haar emotionele wereld op zijn kop gezet.

De film verkent de innerlijke wereld van Riley door middel van vijf personificaties van haar kernemoties: Vreugde, Verdriet, Angst, Woede, en Afkeer. Deze emoties leven in het Hoofdkwartier, het controlecentrum van Riley’s geest, waar ze worstelen om haar te gidsen door de uitdagingen van een nieuwe stad, huis, en school.

De gevoelens zijn fantastisch uitgebeeld

Praten over gevoelens, opgroeien, jezelf uitdrukken, en communiceren met de mensen die van je houden, in de film worden er op een briljante manier vijf emoties neergezet die belangrijk zijn om een basis te leggen van wie je bent.

Plezier, verdriet, angst, afkeer en woede zijn de kerngevoelens die elkaar met veel dynamiek afwisselen, hoewel plezier in eerste instantie de overhand heeft. De uitgebeelde karakters maken het voor kinderen gemakkelijker om de gevoelens te kunnen plaatsen en te benoemen.

Praten over gevoelens

Vijf manieren om met kinderen te praten over gevoelens na het kijken van Binnenstebuiten

Riley vindt het moeilijk om haar ouders te vertellen hoe ze zich voelt na de verhuizing. Ze is verdrietig, maar haar moeder vraagt haar om blij te zijn voor papa. Kan ze dat of vindt ze het vervelend dat er geen plaats is voor haar verdriet? Heb je zelf weleens gedaan alsof je vrolijk was om iemand anders blij te maken? Hoe vond je dat?

In de film komen ook ‘gemengde gevoelens’ aan bod. Hoe is het om ergens gemengde gevoelens over te hebben? Iets waar je eerst heel verdrietig over kunt zijn, kan later iets zijn waar je heel blij mee bent. Kunnen gemengde gevoelens goed samen gaan?

Afkeer is een moeilijke emotie om uit te leggen aan een 7-jarige. In de film gaat afkeer al snel over in woede, iets wat wel weer heel pakkend en begrijpend is voor een 7-jarige. Zijn er situaties geweest waar jij heel boos werd en wat ging daaraan vooraf? Misschien was dat verdriet of misschien wel afkeer?

Emoties hebben een gezicht gekregen. Als mijn kinderen nu heel boos worden, dan is het als moeder nu makkelijk om te benoemen wat er in het koppie omgaat. “Is het rode poppetje nu aan het schreeuwen?”

Wat is de boodschap van de film binnenstebuiten?

De film Binnenstebuiten brengt een krachtige boodschap over het belang van onze emoties. Het leert ons dat het ontkennen van gevoelens, met uitspraken zoals “Daar hoef je niet om te huilen hoor”, niet de weg is. In plaats daarvan benadrukt het dat alle gevoelens, ongeacht hun aard, essentieel zijn voor ons welzijn en onze identiteit.

Door emoties een gezicht te geven, maakt de film Binnenstebuiten het gesprek over hoe we ons voelen een stuk eenvoudiger en toegankelijker. Deze benadering nodigt uit tot een open dialoog over gevoelens, waardoor het makkelijker wordt om onszelf te uiten en te begrijpen. In essentie is de boodschap van de film een viering van onze emotionele complexiteit, die ons herinnert aan de waarde van elke emotie in het vormen van wie we zijn.

Waar te zien? Bij Disney+

Kind, Columns

Ja klopt, ze is klein

Pauline

Hoe vaak ik dit de afgelopen week wel niet gezegd heb, is niet op één hand te tellen. Mijn peuter wordt bijna vier en gaat dus ook bijna naar school. En ja, ze is klein.

In het ouderschap lijkt het altijd wel een dingetje te zijn. Tegen forse baby’s wordt luidkeels “Wow! wat is hij groot!” gezegd, en tegen smalle en kleine poppetjes van bijna vier “Wow, wat is ze klein!”.

Het gaat niet bewust, daar ben ik van overtuigd, ik hoor het zo uit mijn eigen mond floepen. Maar nu ik het tig keer gehoord heb de afgelopen tijd begin ik er een beetje gefrustreerd over te raken.

Verbazende blikken en de vraag “is ze echt bijna vier, ze is nog maar zo klein?” met vraagtekens in de ogen. Ja ik sta je niet te fucken, ze is gewoon écht bijna vier!

Het is niet eens zozeer dat ik me gekwetst voel (tenzij je gaat zeggen dat ik haar meer te eten moet geven ofzo), maar mijn bijna kleuter heeft ook oren. En de afgelopen tijd heeft ze “wat is ze klein” iets te vaak gehoord. Lees meer

Baby, Columns, Kind

9 dingen waar je na een derde je niet meer zo druk over maakt

Pauline

Wanneer je voor het eerst moeder wordt, ben je een newbie die angstvallig alles perfect wil doen. Alles wat er rondom je kleintje gebeurt is belangrijk en terecht, zo moet het ook zijn. Naarmate je meer kinderen krijgt, verdwijnt dat angstvallige een beetje en leer je door de jaren heen om los te laten.

Het is niet zo dat je het niet meer perfect wíl doen, maar je weet dat je niet alles perfect kán doen. Een groot verschil.

Hier 9 dingen waar ik me na een derde niet meer zo druk over maakte.

1. Een gigantisch eerste verjaardagsfeestje vieren.

Bij mijn eerste kleintje was ik al maanden in mijn hoofd bezig met haar eerste verjaardag. Welk cadeau gingen we haar geven? Welke taart moest er komen? Welke activiteiten konden we doen (ja serieus, ik dacht aan activiteiten). Hoe moest de uitnodiging eruit komen te zien? Welk outfit ging mijn kleintje dragen? Tjongejonge, wat maakte ik mij druk.

Bij mijn derde realiseerde ik me dat ze een week later 1 jaar zou worden. Holy shit! Wat voor cadeau moeten we nu weer kopen, er ligt al zoveel zooi. We sturen wel een mailtje rond en zien wel wie er komen. Taart? Gewoon bij de Hema halen. Het outfit? Wat er bovenop de gewassen stapel ligt. Activiteiten? Whahahahahaha – hahahahaha.

Lees meer

Columns, Kind

Moestuin kweken. Ongeschikt.

Pauline

Je ziet de fotootjes van de ah moestuintjes overal weer op-poppen. Alle mama’s en andere enthousiastelingen gaan er weer helemaal voor. Bij de één springt het groen er nog harder uit dan bij de ander. Albert Heijn heeft een jaar geleden wat losgemaakt bij het Nederlandse volk en de gekte gaat nog even door.

En ik krijg flashbacks van iets wat ik verdrongen had. Flashbacks van beschimmelde potjes. Flashbacks van bakjes aarde waar niets anders dan onkruid uitschiet. Flashbacks van teleurgestelde koppies, want waar blijven die aardbeien nou?

Laat ik voorop stellen; ik vind de spaaractie van Albert Heijn fantastisch. Het is groen, het is leerzaam (kinderen leren over het groeiproces van groente en fruit) en het kan ook heel nuttig zijn (als je uiteindelijk oogsten kunt).

Oké, ik heb iets andere ervaringen. Bij mij werd er buiten de schimmel om niets groen. Leerzaam was het zeker, ik ben ongeschikt en dat is heel nuttig om te weten. Lees meer

Columns, Kind

Beste opa’s en oma’s… Stop hiermee!

Gastblogger

Ik weet het, ik was geen makkelijke puber en als kind heb ik ook heel wat kattenkwaad uitgehaald. Ik heb snoepjes uit de trommel gepikt. Ik heb niet altijd naar jullie geweldige adviezen geluisterd. Maar lieve opa en oma van mijn kind, jullie hoeven mij daar nu niet voor terug te pakken. Het is geen payback time. Toch?

Laatst hadden we weer eens een familieweekend. Zo’n weekend gezellig met z’n allen bij elkaar. Opa, oma, broers en zussen en natuurlijk, het grootste trots, alle kleine nakomelingetjes. Tijdens zo’n weekendje probeer je bepaalde dingen los te laten. Je weet het, het is maar een weekend, laat het gaan, laat het losssss.

Zoals bij de supermarkt op het park, waar ik samen met oma snel even wat boodschapjes zou halen voor de lunch. Mijn kleintje wilde persé met oma mee, ik probeerde het nog tegen te houden. Maar je kent het, oma zegt geen nee. Ik wist natuurlijk al lang dat het geen goed idee was en dat we dat ‚even snel boodschapjes halen’ wel konden vergeten. Maar goed, oma zei ‚ja’ en dus had ik even niks meer te vertellen. Lees meer

Columns, Kind, Spelletjes

Ik ga niet met jullie spelen!

Pauline

Soms zijn er uitspraken die je beter niet kan doen als moeder. Gewoon om jezelf te beschermen tegen de perfecte moedersclub. Zo kun je beter niet zeggen dat je die koters af en toe spuugzat bent. Of dat je je kinderen weleens voor een minuut of 10 alleen thuis laat. Of dat thuisblijfmoeder zijn géén baan is.

Of… Nou ja, je snapt het punt. Of niet.

En zo is er nog een uitspraak; Ik haat spelen met mijn kleintjes.

Nou ja, haat, haat. Ik vind het gewoon echt niet zo leuk.

Ik zoek ook altijd excuses.

“Mam, zullen we schooltje spelen?”
“Ja, maar ik moet eerst even de vaatwasser uitruimen”

Zei ik nou serieus ja? Ik weet zelf eigenlijk al dondersgoed dat het antwoord ‘nee’ had moeten zijn. Nou ja, hopelijk gaat ze zelf lekker schooltje spelen en is ze zo vergeten dat ik mee zou doen.

“Mam, ben je al klaar?”
Shit! “Nee, ik moet ook nog even de was opvouwen”

God, wat ben ik slecht!

Soms dan ben ik wel in de stemming. Dan bedenk ik iets creatiefs, knutselen met schoenendozen, een theekransje met alle poppen of het bouwen van een LEGO kasteel. Maar eigenlijk is het altijd mijn bedoeling dat ik ze een zetje geef en dat ze er vervolgens zelf, rustig en lief, de rest van de middag mee gaan spelen. Zonder mij.

Vandaag was ook weer zo een dag. Mijn kleintjes hebben meerdere malen gevraagd of ik een spelletjes met ze wilde spelen.

“Oké, ik kom eraan, ik moet eerst nog even naar het toilet.” (Een kwartier naar m’n telefoon staren.) En slecht als ik ben, weet ik dat ze het niet klaar zullen zetten, maar ze gaan weer wat anders doen. Ik ken mijn kleintjes.

Een uur later wordt er nog eens gevraagd, “Mam, zullen we dat spelletje nog eens doen?” En dan komt het schuldgevoel toch teveel opborrelen en beginnen we aan het spelletje.

Potverdorie, het zijn mijn kinderen. Ze hebben het meerdere malen gevraagd. Ze verdienen het om een spelletje met hun moeder te spelen. Ik moet dit nu gewoon doen. En doen alsof ik het leuk vind.

Wat ik eigenlijk zou willen doen is weggaan. Alleen. Zonder de kinderen. Even winkelen ofzo. Of gewoon ergens warme koffie drinken. Zonder dat er tegen me gepraat wordt. Zonder een spelletje te moeten spelen.

Ik speel het spelletje mee en mijn kleintjes zijn enthousiast. Razend enthousiast. “Mama gaat meespelen, jeej!” De schatjes zijn door het dolle, alleen maar omdat ik met ze mee ga spelen. Hoe moeilijk kan het zijn om je kleintjes blij te maken? En toch irriteer ik me mateloos tijdens dat spelletje Muizenval.

Het ene kind blijft maar tetteren en tetteren over wie er mag beginnen, wanneer en hoe. De volgende stoot het hele muizenval constructie met zijn onhandige bewegingen om. En de peuter, die persé mee moest doen, is totaal niet geconcentreerd en gefocust, maar gaat volledig haar eigen weg met het muisje.

Mijn haren gaan overeind staan en ik bijt op mijn tong om maar niet onwijs onaardige dingen te gaan roepen.

Ik ben hier zo slecht in. Ik heb hier zo geen zin in. En ik zeg het tegen mezelf, keer op keer. Blijf rustig. Blijf geduldig. Blijf lachen. Het is maar een spelletje.

Het enige wat ik nu nog kan hopen, is dat mijn kleintjes het mij zullen vergeven en over een jaar of 50 gezellig een spelletje met mij willen spelen.

Afbeelding: Shutterstock

Columns, Kind, Puur Marlies

Ik ken een moeder die haar kinderen inent, of toch niet?

Marlies

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes inent! Elke keer is ze weer in dilemma of ze het nou wel of niet goed doet.

In het begin bemoeide ik me er niet zo mee, ik wist er ook nog niet zoveel van. Maar hallo, zíj krijgt toch een kind. Verdiep je er gewoon een beetje in denk ik dan. Hoe moeilijk kan het zijn.

Nee hoor, kleintje één en ook kleintje twee krijgen gewoon al de prikken die je kan bedenken in hun prille bestaan. Als ik er over nadenk, krijg ik er kippenvel van. Wie doet dan nou? Dat je je kleintje inent, tot daar aan toe. Maar wéét op zijn minst wat je aan het doen bent. Of stel het wat uit. Want wie heeft er nou een tetanus vaccinatie nodig met twee maanden? Alsof je een baby met een open wond de modder in gooit… Koekoek.

Maar goed, deze moeder heeft zich er gewoon niet in verdiept. Iedereen doet het toch? Dat zal wel goed zijn. Wat weet ik er nou van? Serieus? Wat weet ik er nou van? Over de outfit van d’r kleintjes denkt ze nog langer na. Lees meer

Baby, Columns, Kind, Voor mama

Thuisblijfmoeders, laten we het daar weer eens over hebben

Pauline

Na een weekje schoolvakantie heb ik weer in levende lijve gevoeld hoe het is om thuisblijfmoeder te zijn. Thuisblijfmoeder van drie kleintjes, en ja dat is in de vakantie wel even anders dan wanneer er twee op school zitten. Ik zal eerlijk zijn en niet teveel klagen want een weekje is echt goed te overzien en thuis zijn bij de kleintjes heeft zo zijn voordelen.

Maar ja, zoals je weet, elk voordeel heeft zijn nadeel. En geloof me, het leven van een thuisblijfmoeder is niet zoals in de film. We lopen niet met een big smile in onze hardloopbroekkies, we gaan niet winkelen wanneer het ons uitkomt en de kinderen spelen niet altijd braaf en lief met hun popjes en autootjes.

Lees meer