Vroeger, drie kinderen geleden, had ik een systeem dat altijd werkte. Waar we ook heen gingen, ik had maar drie dingen nodig. Mijn sleutelbos, mijn portemonnee & mijn telefoon. Om te controleren of ik alles bij me had, hoefde ik alleen even op mijn broekzakken te kloppen.
Als we tegenwoordig de deur uit gaan, gaat het als volgt.
Ik begin mezelf vragen te stellen. Heb ik voldoende luiers voor 2 kinderen bij me? En luierdoekjes. Waar gaan we heen? Oh, ze kunnen er vies worden? Laat ik dan ook nog maar een extra setje kleding meenemen. Hoe lang blijven we weg? Een thermometer, potjes en nog maar een extra pak luierdoekjes. De hond, misschien wat brokken en niet te vergeten de poepzakjes. Een speen voor de peuter, check! Misschien willen de kinderen nog wat speelgoed mee? “Ok, jongens, hier hebben jullie je rugzakjes, stop er maar wat speelgoed in.”
Als we alles verzameld hebben, gaan we de kinderen helpen hun schoenen en jassen aan te doen. Er is er altijd eentje die op onverklaarbare wijze zijn sokken heeft laten verdwijnen. Hans Klok kan hier nog wat van leren. Goed, een nieuw paar sokken halen en de schoenen kunnen aan. Net als de kinderen hun schoenen en jassen aan hebben, bedenk ik me dat we toch wel drie kwartier in de auto zullen zitten. De kleuter moet toch eerst nog maar even naar de wc. Ondertussen trekt de peuter zijn jas en schoenen natuurlijk weer uit. Het zal ook niet hé? Uiteindelijk zijn we klaar om te gaan. Moet er nog een buggy mee? Nee, vandaag niet?
Ok, we gaan de deur uit. Waar staat de auto? Oh, aan de overkant. “Stop! Eerst kijken voor je oversteekt!”, roep ik uit automatisme nog net op tijd. Alle spullen worden in de achterbak geladen, we hijsen de kinderen in de kinderzitjes en we kunnen gaan.
Ik start de motor en voel dat ik iets vergeten ben. Ik begin op mijn broekzakken te kloppen en inderdaad…
Afbeelding: Shutterstock/blessings