Columns

Columns, Kind

Moeder van drie, deel 2

Ik ben een moeder van drie. En ik vind het heerlijk. Soms. Soms ook niet. Soms kijk ik met enige jaloezie naar een moeder van één. Hoe heerlijk rustig en makkelijk alles gaat. En ik grinnik als ik de moeders van één hoor klagen over hoe zwaar en vermoeiend een kleintje is. Begrijp me niet verkeerd. Het opvoeden van een kleintje is ook zwaar en vermoeiend. Ik kan het me nog goed herinneren…

Als je je eerste kleintje krijgt, voel je jezelf de zon. Alles draait om jou en je kleintje. Het voelt alsof jij de eerste op de hele aardbol bent die zo een wonderlijk wezentje op de wereld hebt gezet. Nog nooit was er eerder zo een mooi kindje geboren en het is wonderlijk hoe snel jouw kleintje zich ontwikkelt en voorloopt op alle andere kleintjes. Dit kleintje is zo getalenteerd dat het geheid een plekje gaat veroveren in het Guinness Book of Records en zo niet dan komt ze minstens in aanmerking voor een Nobelprijs.

Dit kleintje zal opgroeien met alleen maar speelgoed gemaakt van natuurlijke materialen. Schreeuwerige kleuren komen er niet in. Net als de televisie. Ze slaapt na drie weken al door. In haar eigen kamer! Er wordt nauwkeurig bijgehouden hoelang er op elke kant van het hoofdje geslapen wordt, want een plat hoofd past niet bij jouw perfecte baby. De borstvoeding gaat met regelmaat en zo nodig drinkt het keurig uit een flesje. Speentjes zijn echt alleen voor pure noodzaak en alleen als ze minimaal 10 minuten zijn uitgekookt, twee keer per dag. Voor het eerste hapje is er uren in de keuken gestaan (best knap met gepureerde wortel als uitkomst) en het liefst met een speciale baby-keukenmachine dat kookt, stoomt, bevriest en allemaal met behoud van de vitamines. En jouw kleintje krijgt tot zijn vierde geen zoetigheid, chips en dat soort rotzooi.

En ja, ook de mensen om je heen zijn duidelijk verwonderd over het wonderkind van jou. In de kraamweek vallen er stapels kaartjes op je mat en er wordt minimaal één keer per dag aangebeld door de pakketbezorger. De eerste verjaardag van je kleintje moet groots gevierd worden en iedereen, maar dan ook iedereen moet dat weten en meevieren.

En dan komt nummer twee. Je hebt het perfecte plaatje voor je van het perfecte gezinnetje. Een tweede. Een broertje of zusje voor je kleintje. Altijd iemand om mee te spelen. En vergeet het shirt met ‘ik word grote broer’ of ‘ik word grote zus’ niet. En oh ja, ook zo een tweede kindje is bijzonder. Toch wil iedereen grondig de overeenkomsten met je andere kind bestuderen. Lijkt ‘ie nou wel of niet op zijn broer/zus?
Maar je raadt het al de stapel kaartjes zijn gehalveerd en het aanbellen door de pakketbezorger ook.

Je komt er achter dat deze baby de eerste maanden ook veel slaapt. Maar je komt er ook achter dat je inmiddels peuter dat niet meer doet en aandacht wil. Van jou. Heel veel.

Als je kleintjes wat groter worden maken ze opeens ruzie. Om het speelgoed met die lelijke schreeuwerige kleuren dat toch je huis binnen gekomen is. Je zet je kleintjes zo nu en dan voor de tv. Je heb dat half uurtje gewoon even nodig. Gewoon om te ademen. En om je wijntje te drinken. Je tweede slaapt veel op jouw kamer. Uit voorzorg, zodat het ’s nachts je peuter niet wakker huilt. Dat is wel het laatste waar je op zit te wachten: twee wakkere kleintjes in de nacht. Slaapt hij nou weer op rechts? Je laat het voor wat het is. Zolang hij maar slaapt. Je besluit om voor dit kleintje iets minder uitgebreid in de keuken te staan. Gewoon een wortel koken en dan in de hakmolen voldoet ook.

En terwijl de helft van de mensheid je voor gek verklaart, komt nummer drie. Een dotje, een bonus, dit wordt er één waar je volop van gaat genieten, want bij je andere twee ging het allemaal zo snel. Je hebt geen zin in alle rompslomp en aandacht van de buitenwereld. Je wil gewoon lekker genieten van je kleintje en je gezinnetje. Wat blijkt? De buitenwereld zit daar ook niet op te wachten, want de stapel kaarten wordt nogmaals gehalveerd en naar de deur hoef je niet meer te lopen, want er wordt niet aangebeld.

Tijdens je zwangerschap heb je al geleerd hoe je moet slapen met je ogen open. Dit blijkt na de bevalling ook een erg nuttige techniek. Deze baby slaapt ook al snel door. In jouw bed. Hangend aan je tiet. Voornamelijk op rechts want op links dondert ze uit je bed. Dat wil je graag voorkomen. En hangt deze baby niet aan je tiet, dan heeft het een speen in haar mond. Zolang er maar geen oorverdovend geluid uit komt. Voor het eerste hapje wordt er een potje opengetrokken. In groente koken steek je geen moeite meer, als er toch niet van gegeten wordt…

Tegen de tijd dat dit kleintje een half jaar is, heeft ze het eerste seizoen Dora al uitgekeken. Al het natuurlijke speelgoed is inmiddels beschimmeld omdat er in jaren niet naar omgekeken is. Het is dat lelijk schreeuwerig gekleurde speelgoed wat ze willen en het liefst ook dat met het meest irritante geluidje. Wat ze tachtigduizend keer weten af te spelen.

Dit derde kleintje zuigt het laatste beetje energie uit je.

Maar vult je weer met liefde, net als je andere kleintjes. En je realiseert je dat je, ondanks de chaos, slaapgebrek, herrie, overmatig alcohol gebruik en frustratie, een gelukkig mens bent.

Dat is ongeveer het verhaal van een ‘moeder van drie’.

Lees hier: Moeder van drie, deel 1

Afbeelding drie kinderen: Shutterstock
Columns, Kind

Moeder van drie, deel 1

Ik ben een moeder van drie. Ik heb drie kleintjes gebaard. Ik heb drie keer zwanger mogen zijn en ik heb drie keer mogen bevallen. Ik vond het fantastisch. Eindelijk was mijn buik strak. Eindelijk kon ik dag in dag uit jurkjes met leggings dragen zonder mijn buik in te hoeven houden. En ik heb drie keer gekriebel en getrappel in mijn buik mogen voelen. Wat een voorrecht.

Toch is er behoorlijk wat verschil in zwanger zijn van je eerste, tweede en derde.

Als je er net achter komt dat je zwanger bent van je eerste, heb je het idee dat je als enige op de aardbol rondloopt met een klein mormeltje in de buik. Zoiets bijzonders heeft voor je gevoel nog nooit iemand meegemaakt. Na een aantal weken denk je dat je het voor de buitenwereld echt niet meer verborgen kunt houden, want die buik van je puilt uit. En op het moment dat je het grote nieuws bekend gaat maken, denk je dat je zulk bijzonder nieuws de wereld inbrengt, alsof je een nieuw soort wezen wat nog nooit eerder bestaan heeft op de wereld gaat zetten. Begrijp me niet verkeerd, ik vind ieder kleintje uniek. Maar je zult ondervinden, uiteindelijk zijn ze allemaal hetzelfde. 

En zo werd bij de eerste alles nieuw gekocht. The sky was the limit (en het saldo op de bankrekening), maar binnen ons budget moesten wij het beste van het beste hebben voor ons kleintje! Als zij geboren zou worden, zou ze in een prachtig kamertje komen. Met subtiele glittertjes op de muur, design muurstickers en de prachtigste dekentjes en accessoires. Ook op de wandelwagen werd niet bezuinigd. Er zaten nog net geen velgen onder, maar een beetje fraai erbij lopen was toch wel een must.

En dan die rust die je bij de eerste had. Je kon een dutje doen wanneer en waar je maar wilde. Je kon elke nacht doorslapen en kon je dat niet, dan kon je in ieder geval nog blijven liggen.

Mensen zijn enthousiast, geven je de best bedoelde adviezen en leven met je mee. Zo erg zelfs dat ze erg graag de vreselijkste horrorbevallingen met je bespreken. Maar het doet je niks, want zo zal dat niet bij jou gaan. Bij jou gaat alles zennnn.

Alle kleertjes en hydrofiele doeken worden twee keer gewassen. De hydrofiele doeken worden gestreken…

Als je zwanger bent van je tweede is er een dreumes of een peuter waar alles om draait. Je wilt het graag nog even geheim houden en genieten van jullie ‘geheimpje’. Je vergelijkt alles met je eerste zwangerschap en je komt er achter dat je buik bij de eerste zwangerschap helemaal niet zo snel groeide als je dacht. Je dutje doe je tegelijk met de dreumes/peuter die je zo lang mogelijk het middagslaapje laat doen.

Nu wordt ook alles weer nieuw gekocht. Maar dan voor de dreumes/peuter die naar een junior bed gaat. Er moet gekeken worden naar de kamerindeling, wie slaapt waar? De baby krijgt de kleinste kamer, want de dreumes/peuter heeft ruimte nodig om te spelen. De wandelwagen wordt opgepoetst en er komen wat nieuwe lakentjes en dekentjes bij.

Mensen vinden het leuk dat je kleintje een broertje of zusje krijgt. Ze hopen voor jou dat het van het andere geslacht is, want dan ben je klaar. Over een bevalling beginnen ze niet, want na jouw eigen horrorbevalling van de eerste durven ze niks meer te zeggen. Uit veiligheidsoverwegingen besluit je dan ook, of eigenlijk is er besloten, dat je in het ziekenhuis bevalt.

Als je zwanger bent van de derde lopen er een kleuter en een peuter/dreumes rond. En als je pech hebt rennen, schreeuwen en vliegen ze rond. Het is bijna leuk om mensen met het nieuws dat er een derde komt te shockeren. Je hebt geen tijd om je zwangerschap met je eerste en tweede te vergelijken. Wel kom je er achter dat je buik nóg sneller kan groeien dan bij een eerste en een tweede. Rond de twintig weken gaan mensen vragen of je al bijna bevallen ‘mag’. Als je ze dan teleurstelt met de mededeling dat je net op de helft bent, komt de welbekende vraag: “weet je zeker dat het er geen twee zijn?”

Weer moet er van alles aangeschaft worden. Dit keer wordt er een beroep gedaan op marktplaats en je vraagt je serieus af wat je bij de eerste toch bezielde? Inmiddels heb je geleerd om ‘powernaps’ met je ogen open te doen. Je weet je buik te gebruiken als derde hand. En het volume wat uit je mond komt, gaat elke week een decibel omhoog. De kleertjes worden afgestoft en in de kast gelegd en de hydrofiele luiers worden tussen de schone was vandaan getrokken.

Mensen durven je geen advies meer te geven. Ze gaan ervan uit dat het een ongelukje is en als ze erachter komen dat het toch best gepland was, verklaren ze je voor gek. Ook kunnen ze het niet laten om nog even te vragen of je na deze dan toch een keer klaar bent. Bevallen mag alleen nog maar onder begeleiding van een hooggeleerde gynaecoloog. Wat achteraf dan weer onzin blijkt te zijn omdat de derde er zo uitploept.

Benieuwd naar deel 2?

Afbeelding drie kinderen: Shutterstock
Columns, Kerst

Ik ben dus die servetten ouder…

Ik kwam van de week een artikel tegen over de do’s en don’ts bij het kerstdiner van school. De do’s en don’ts kwamen van de meesters en juffen en ik dacht meteen, ah dat is handig! Tips vanuit het front zijn natuurlijk altijd welkom. Maar al snel kwam ik er achter dat ik ‘dat moeder zijn’ weer eens helemaal verkeerd begreep…

Kerstdiner = avondeten

Het begon al met het belerende zinnetje ’tijdens een kerstdiner eten we avondeten’. Het wijsvingertje bleef bij ieder idee dat in me op kwam maar heen en weer gaan in mijn hoofd. Roomsoesjes, dat vinden de kinderen lekker! Of een zak nacho’s, mijn kind wordt daar blij van. Maar nee, volgens deze juf zijn ik citeer; ‘roze koeken, een zak chips of een fles Fanta zijn geen dingen om mee te geven naar een etentje op school…”

Bummer! Daar gaan mijn creatieve ideeën.

En zo gingen de don’ts nog wel even door. Geen heel stokbrood, want wie gaat dat snijden? Geen chocoladefondue of een airfryer. Maar waarom niet eigenlijk? Dat is toch een droom kerstdiner voor kinderen?

Halverwege het artikel kwam ik tot de conclusie dat ik het beste maar gewoon een pakje servetten aan mijn kind kon meegeven. Wel zo veilig.

Maar toen las ik meester Luc zijn don’ts…

“Je hebt elk jaar wel de servetten-ouder ertussen zitten. Die het voor elkaar krijgt om er makkelijk vanaf te komen, met een pak servetten dus.”

Meester Luc uit Amsterdam

De keuze voor servetten staat dus gelijk aan ‘er makkelijk vanaf komen’. Jaja. Ik voelde me toch een beetje aangesproken, want ja… je raadt het natuurlijk al. Ik gaf namelijk mijn kind servetten mee als inbreng voor het kerstdiner. Maar heel lang voel ik me er niet lullig over, want meester Luc en ik liggen sowieso niet erg op één lijn… Hij bedankt namelijk de afwasouder omdat het een een ondankbare taak is om alle overgebleven vaat te moeten afwassen, en hij vindt het zo fijn voor de leerkracht om daar hulp bij te krijgen.

Afwasouder? Hoe verzinnen ze het!? Hier begrijpt de meester het toch even verkeerd. Volgend jaar geef ik niet alleen servetten aan mijn kind mee, maar ook een stapel wegwerp servies. En of ik er makkelijk vanaf ga komen.

Columns, Kind

Lieve dochters, wat jullie weten moeten

Afbeelding: Shutterstock

Er is al veel geschreven over jongens. Over zonen. Hoe het als moeder is om het andere geslacht te moeten opvoeden, iets bij te brengen en misschien zelfs adviezen te geven. En dat is niet altijd gemakkelijk, simpelweg omdat er gewoonweg weleens teveel rondslingerende piemels, scheten en ongecontroleerde karatebewegingen zijn.

Ze worden snel groot

Maar ik heb ook dochters. En, hoe cliché, ze worden veel te snel groot. Het liefst zou ik ze in een potje willen stoppen en veilig op een plankje willen zetten. Of aan hun staartje willen trekken en dat dan de tijd plots voor even bevriest. Bijvoorbeeld dat moment dat ze voor het eerst haar eigen popje een lepel in haar mond cq. neus duwt. Of het moment dat ze in haar ene hand een verlept bloemetje stevig vastknijpt en met haar andere hand haar elastiekjes uit haar haren trekt.

Sterke, zelfverzekerde en gelukkige vrouwen

Maar ja, de tijd gaat voorbij en ook dochters groeien door. Het liefst zie ik mijn dochters sterke, zelfverzekerde en gelukkige vrouwen worden. En het is moeilijk om te beseffen dat ik daar niet de volledige controle in zal hebben. Uiteindelijk zullen ze het zelf moeten doen. 

Lees meer
Baby, Columns, Voor mama

Moeder van een peuter en een baby

Ik ben gezegend met twee prachtige mensjes. Een meisje en een jongen die alles voor mij betekenen, ze zijn het beste wat me is overkomen, het mooiste wat ik ooit gemaakt heb. Ik kan me niet inbeelden hoe het zonder hen zou zijn en dat terwijl de jongste pas twee maandjes jong is.

Het is nu 3.00 ’s nachts en ik ben al een uur bezig om de baby koest te houden, zodat de oudste rustig slapen kan. Of eigenlijk dat ze niet ook wakker wordt, zoals gisteren. Dit is mijn leven nu. Overdag sleep ik mezelf voort met koffie en powernaps en de gedachte aan een lange nachtrust, want dat doorslapen moet toch een keer lukken? En ’s nachts, als iedereen slaapt behalve ik en mijn schreeuwerige en nooit verzadigde baby, denk ik na over de volgende dag, waar ik weer een aantal powernapjes inplannen kan.

Het leven met twee kinderen, twee jonge kinderen is zo anders dan dat ik me had voorgesteld. Natuurlijk had ik niet verwacht dat het alleen maar rozengeur en maneschijn zou zijn. Ik wist wel dat het hard werken was, maar zo hard werken… Nee, het valt me zwaar en dat is vervelend om toe te geven, want op hetzelfde moment weet ik dat het een wonder en een voorrecht is om moeder van deze twee kleintjes te zijn.  Lees meer
Columns, Kind

Ode aan het middelste kind

 

Een ode aan het middelste kind. Hij is niet de oudste die de weg gebaand heeft, die laat zien wat verantwoordelijkheidsgevoel inhoudt en leiding geeft als een baas. Figuurlijk. De oudste voor wie alles gevierd moet worden, omdat het de eerste keer is. Hij is ook niet de jongste, de meest schattige en onschuldige hekkensluiter. De jongste voor wie alles gevierd moet worden, omdat het de laatste keer is. Hij is de middelste, de altijd gezellige, liefdevolle vredestichter tussen wat voor hem ligt en wat er achter hem komt. Een ondergewaardeerde survivallaar van al het oudste en jongste geweld om hem heen. 

Lees meer
Baby, Columns, Voor mama

Net moeder, maar ik verveel me met een baby

Wanneer je net moeder bent geworden, zou je vreugde en dankbaarheid moeten voelen. Zou je elke negatieve emotie die binnensluipt moeten uitbannen. Hoe kun je je aan het moederschap ergeren? Hoe durf je toe te geven dat je verlangt naar tijd voor jezelf? En hoe kun je je vervelen?

Als nieuwe moeder is het normaal om een achtbaan van emoties te voelen, van vreugde tot verdriet en alles daartussenin. Maar er is één veelvoorkomend gevoel dat niet vaak besproken wordt en dat is verveling.

Schuldgevoel

Struggle jij met dit bovenstaande? Dan heb ik nieuws voor je! Ik was net moeder geworden en ik verveelde me soms te pletter met mijn baby naast me.

Natuurlijk was mijn baby mijn wondertje. Ik was er ook regelmatig druk mee in de weer. Het voeden, het verschonen, het knuffelen en het in slaap krijgen. Maar over het algemeen verveelde ik me. Ik miste interactie en misschien ook wel een beetje uitdaging.

Gekluisterd aan huis zat ik daar met mijn baby. Ik had naast het verzorgen van mijn baby, geen idee wat ik de hele dag moest doen. Lag mijn baby in de box en keek ik tv, dan voelde ik mij schuldig. Probeerde ik mijn baby te vermaken, dan verveelde ik me eigenlijk te pletter. En vervolgens voelde ik mij daar weer schuldig over. Dat ik niet een beetje meer plezier had in het ‘spelen’ met mijn baby.

Ik had verdorie maanden uitgekeken naar het moment om samen met mijn baby te zijn. Er waren zoveel dingen die ik met haar kon doen. Maar daar zat ik dan, me kapot te vervelen.

Vervelen als nieuwe moeder is vrij normaal

Maar toen kwam ik een andere nieuwe moeder tegen en kwam ik erachter dat verveling vrij normaal is. Ook zij had moeite om een invulling aan deze nieuwe rol te geven. Opeens heb je niets anders te doen hebben dan eindeloos schommelen, verschonen, voeden en koetsie koetsie zeggen. En dat betekent niet dat je niet geniet van de momenten dat je je baby in je armen hebt. Het betekent niet dat je niet dankbaar bent. Het betekent gewoon dat sommige momenten met een baby gewoon verrekte saai zijn. En omdat schuldgevoel nog nooit eerder zo aanwezig is geweest, de verveling toeslaat.

Goed nieuws!

Het goede nieuws is, is dat schuldgevoel ook bij het moederschap hoort. Niet dat die schuldgevoelens nou zo leuk zijn, maar het is volkomen normale reactie. Een reactie die je moet ondergaan en vervolgens weer mag loslaten. Je hoeft je namelijk niet schuldig te voelen wanneer je even je social media checkt terwijl je je baby aan het voeden bent. Je hoeft je niet schuldig te voelen wanneer je een serie kijkt, terwijl je baby in de box ligt te chillen.

En wanneer je volledig loslaat en overgeeft aan de verveling, zul je zien dat verveling ontspanning wordt. Ontspanning die je als nieuwe moeder goed kunt gebruiken! Want voor je het weet verveel je je geen moment meer en ben je alleen nog maar achter je kleintje aan aan het rennen.

Baby, Columns, Voor mama

Hoe voelen weeën? Ervaringen van beginnende wee tot perswee

Wanneer de uitgerekende datum nadert, zal iedere zwangere vrouw het zich afvragen. Hoe voelen weeën? Waarschijnlijk heb je al wel wat voorweeën gevoeld, ook wel harde buiken genoemd. Maar zijn dit ook de weeën zoals je ze voelt tijdens de bevalling? Of je deze voorweeën kunt vergelijken met de weeën tijdens de bevalling, daar valt over te twisten. Maar wees gerust! Wanneer de bevalling daadwerkelijk begint, zul je dat waarschijnlijk wel herkennen. Dit is wat je kunt verwachten van weeën tijdens de bevalling. 

Lees meer