Columns

Columns, Kerst

Ik ben dus die servetten ouder…

Ik kwam van de week een artikel tegen over de do’s en don’ts bij het kerstdiner van school. De do’s en don’ts kwamen van de meesters en juffen en ik dacht meteen, ah dat is handig! Tips vanuit het front zijn natuurlijk altijd welkom. Maar al snel kwam ik er achter dat ik ‘dat moeder zijn’ weer eens helemaal verkeerd begreep…

Kerstdiner = avondeten

Het begon al met het belerende zinnetje ’tijdens een kerstdiner eten we avondeten’. Het wijsvingertje bleef bij ieder idee dat in me op kwam maar heen en weer gaan in mijn hoofd. Roomsoesjes, dat vinden de kinderen lekker! Of een zak nacho’s, mijn kind wordt daar blij van. Maar nee, volgens deze juf zijn ik citeer; ‘roze koeken, een zak chips of een fles Fanta zijn geen dingen om mee te geven naar een etentje op school…”

Bummer! Daar gaan mijn creatieve ideeën.

En zo gingen de don’ts nog wel even door. Geen heel stokbrood, want wie gaat dat snijden? Geen chocoladefondue of een airfryer. Maar waarom niet eigenlijk? Dat is toch een droom kerstdiner voor kinderen?

Halverwege het artikel kwam ik tot de conclusie dat ik het beste maar gewoon een pakje servetten aan mijn kind kon meegeven. Wel zo veilig.

Maar toen las ik meester Luc zijn don’ts…

“Je hebt elk jaar wel de servetten-ouder ertussen zitten. Die het voor elkaar krijgt om er makkelijk vanaf te komen, met een pak servetten dus.”

Meester Luc uit Amsterdam

De keuze voor servetten staat dus gelijk aan ‘er makkelijk vanaf komen’. Jaja. Ik voelde me toch een beetje aangesproken, want ja… je raadt het natuurlijk al. Ik gaf namelijk mijn kind servetten mee als inbreng voor het kerstdiner. Maar heel lang voel ik me er niet lullig over, want meester Luc en ik liggen sowieso niet erg op één lijn… Hij bedankt namelijk de afwasouder omdat het een een ondankbare taak is om alle overgebleven vaat te moeten afwassen, en hij vindt het zo fijn voor de leerkracht om daar hulp bij te krijgen.

Afwasouder? Hoe verzinnen ze het!? Hier begrijpt de meester het toch even verkeerd. Volgend jaar geef ik niet alleen servetten aan mijn kind mee, maar ook een stapel wegwerp servies. En of ik er makkelijk vanaf ga komen.

Columns, Kind

Lieve dochters, wat jullie weten moeten

Afbeelding: Shutterstock

Er is al veel geschreven over jongens. Over zonen. Hoe het als moeder is om het andere geslacht te moeten opvoeden, iets bij te brengen en misschien zelfs adviezen te geven. En dat is niet altijd gemakkelijk, simpelweg omdat er gewoonweg weleens teveel rondslingerende piemels, scheten en ongecontroleerde karatebewegingen zijn.

Ze worden snel groot

Maar ik heb ook dochters. En, hoe cliché, ze worden veel te snel groot. Het liefst zou ik ze in een potje willen stoppen en veilig op een plankje willen zetten. Of aan hun staartje willen trekken en dat dan de tijd plots voor even bevriest. Bijvoorbeeld dat moment dat ze voor het eerst haar eigen popje een lepel in haar mond cq. neus duwt. Of het moment dat ze in haar ene hand een verlept bloemetje stevig vastknijpt en met haar andere hand haar elastiekjes uit haar haren trekt.

Sterke, zelfverzekerde en gelukkige vrouwen

Maar ja, de tijd gaat voorbij en ook dochters groeien door. Het liefst zie ik mijn dochters sterke, zelfverzekerde en gelukkige vrouwen worden. En het is moeilijk om te beseffen dat ik daar niet de volledige controle in zal hebben. Uiteindelijk zullen ze het zelf moeten doen. 

Lees meer
Baby, Columns, Voor mama

Moeder van een peuter en een baby

Ik ben gezegend met twee prachtige mensjes. Een meisje en een jongen die alles voor mij betekenen, ze zijn het beste wat me is overkomen, het mooiste wat ik ooit gemaakt heb. Ik kan me niet inbeelden hoe het zonder hen zou zijn en dat terwijl de jongste pas twee maandjes jong is.

Het is nu 3.00 ’s nachts en ik ben al een uur bezig om de baby koest te houden, zodat de oudste rustig slapen kan. Of eigenlijk dat ze niet ook wakker wordt, zoals gisteren. Dit is mijn leven nu. Overdag sleep ik mezelf voort met koffie en powernaps en de gedachte aan een lange nachtrust, want dat doorslapen moet toch een keer lukken? En ’s nachts, als iedereen slaapt behalve ik en mijn schreeuwerige en nooit verzadigde baby, denk ik na over de volgende dag, waar ik weer een aantal powernapjes inplannen kan.

Het leven met twee kinderen, twee jonge kinderen is zo anders dan dat ik me had voorgesteld. Natuurlijk had ik niet verwacht dat het alleen maar rozengeur en maneschijn zou zijn. Ik wist wel dat het hard werken was, maar zo hard werken… Nee, het valt me zwaar en dat is vervelend om toe te geven, want op hetzelfde moment weet ik dat het een wonder en een voorrecht is om moeder van deze twee kleintjes te zijn.  Lees meer
Columns, Kind

Ode aan het middelste kind

 

Een ode aan het middelste kind. Hij is niet de oudste die de weg gebaand heeft, die laat zien wat verantwoordelijkheidsgevoel inhoudt en leiding geeft als een baas. Figuurlijk. De oudste voor wie alles gevierd moet worden, omdat het de eerste keer is. Hij is ook niet de jongste, de meest schattige en onschuldige hekkensluiter. De jongste voor wie alles gevierd moet worden, omdat het de laatste keer is. Hij is de middelste, de altijd gezellige, liefdevolle vredestichter tussen wat voor hem ligt en wat er achter hem komt. Een ondergewaardeerde survivallaar van al het oudste en jongste geweld om hem heen. 

Lees meer
Baby, Columns, Voor mama

Net moeder, maar ik verveel me met een baby

Wanneer je net moeder bent geworden, zou je vreugde en dankbaarheid moeten voelen. Zou je elke negatieve emotie die binnensluipt moeten uitbannen. Hoe kun je je aan het moederschap ergeren? Hoe durf je toe te geven dat je verlangt naar tijd voor jezelf? En hoe kun je je vervelen?

Als nieuwe moeder is het normaal om een achtbaan van emoties te voelen, van vreugde tot verdriet en alles daartussenin. Maar er is één veelvoorkomend gevoel dat niet vaak besproken wordt en dat is verveling.

Schuldgevoel

Struggle jij met dit bovenstaande? Dan heb ik nieuws voor je! Ik was net moeder geworden en ik verveelde me soms te pletter met mijn baby naast me.

Natuurlijk was mijn baby mijn wondertje. Ik was er ook regelmatig druk mee in de weer. Het voeden, het verschonen, het knuffelen en het in slaap krijgen. Maar over het algemeen verveelde ik me. Ik miste interactie en misschien ook wel een beetje uitdaging.

Gekluisterd aan huis zat ik daar met mijn baby. Ik had naast het verzorgen van mijn baby, geen idee wat ik de hele dag moest doen. Lag mijn baby in de box en keek ik tv, dan voelde ik mij schuldig. Probeerde ik mijn baby te vermaken, dan verveelde ik me eigenlijk te pletter. En vervolgens voelde ik mij daar weer schuldig over. Dat ik niet een beetje meer plezier had in het ‘spelen’ met mijn baby.

Ik had verdorie maanden uitgekeken naar het moment om samen met mijn baby te zijn. Er waren zoveel dingen die ik met haar kon doen. Maar daar zat ik dan, me kapot te vervelen.

Vervelen als nieuwe moeder is vrij normaal

Maar toen kwam ik een andere nieuwe moeder tegen en kwam ik erachter dat verveling vrij normaal is. Ook zij had moeite om een invulling aan deze nieuwe rol te geven. Opeens heb je niets anders te doen hebben dan eindeloos schommelen, verschonen, voeden en koetsie koetsie zeggen. En dat betekent niet dat je niet geniet van de momenten dat je je baby in je armen hebt. Het betekent niet dat je niet dankbaar bent. Het betekent gewoon dat sommige momenten met een baby gewoon verrekte saai zijn. En omdat schuldgevoel nog nooit eerder zo aanwezig is geweest, de verveling toeslaat.

Goed nieuws!

Het goede nieuws is, is dat schuldgevoel ook bij het moederschap hoort. Niet dat die schuldgevoelens nou zo leuk zijn, maar het is volkomen normale reactie. Een reactie die je moet ondergaan en vervolgens weer mag loslaten. Je hoeft je namelijk niet schuldig te voelen wanneer je even je social media checkt terwijl je je baby aan het voeden bent. Je hoeft je niet schuldig te voelen wanneer je een serie kijkt, terwijl je baby in de box ligt te chillen.

En wanneer je volledig loslaat en overgeeft aan de verveling, zul je zien dat verveling ontspanning wordt. Ontspanning die je als nieuwe moeder goed kunt gebruiken! Want voor je het weet verveel je je geen moment meer en ben je alleen nog maar achter je kleintje aan aan het rennen.

Baby, Columns, Voor mama

Hoe voelen weeën? Ervaringen van beginnende wee tot perswee

Wanneer de uitgerekende datum nadert, zal iedere zwangere vrouw het zich afvragen. Hoe voelen weeën? Waarschijnlijk heb je al wel wat voorweeën gevoeld, ook wel harde buiken genoemd. Maar zijn dit ook de weeën zoals je ze voelt tijdens de bevalling? Of je deze voorweeën kunt vergelijken met de weeën tijdens de bevalling, daar valt over te twisten. Maar wees gerust! Wanneer de bevalling daadwerkelijk begint, zul je dat waarschijnlijk wel herkennen. Dit is wat je kunt verwachten van weeën tijdens de bevalling. 

Lees meer
Columns, Voor mama

Hoe krijg je luidruchtige kinderen stil?

Na het lezen van de 5 feitjes over luidruchtige kinderen, wil ik toch even wat zeggen over hoe je ze daadwerkelijk stil krijgt zonder continu sssssshhhhhhht! te hoeven sissen. Doe er je voordeel mee. Of niet. Sssshhhus dan maar lekker door.

Ik heb drie kinderen en ze zijn luidruchtig. Niet een beetje luidruchtig, nee ze zijn de luidruchtigste wezen op deze wereldbol, brulapen meegerekend.

Het eerste wat ze doen als ze wakker worden, is luidruchtig zijn. Ze beginnen niet als een oude diesel eerst te pruttelen, ze hebben geen koffie nodig om even bij te komen, ze hoeven niet eerst even onder de douche hun slaap weg te gapen. Nee hoor, het ene moment zijn ze diep in slaap en het volgende moment ZIJN ZE WAKKER!

Het gevolg is dat er in mijn huis tijdens het eindeloze geschreeuw ook eindeloos gessssshust wordt. We ssshhhussen wanneer er lawaai naast de babykamer gemaakt wordt. We ssshhhussen wanneer er stampvoetend op de trap gelopen wordt. We SSSHHUSSEN wanneer er één keihard, zomaar uit het niets ‘BOE’ recht in mijn gezicht roept. En geloof me, vroeg in de ochtend kan al dat gessssshus resulteren tot een lichte hyperventilatie. Lees meer
Columns, Kind

Mag jouw kind een slokje wijn of bier?

Als je je kinderen blootstelt aan alcohol, maken zij dan meer of minder misbruik van alcohol wanneer ze groter zijn?

In het artikel dat ik laatst hier las, beargumenteert Mike Steinberger (schrijver en vader) dat het gezond is om je kind op een verantwoordelijke manier te leren om te gaan met alcohol, door ze te betrekken bij de gewoontes van de familie en ze dus zo nu en dan te laten proeven. Het is ongezond om een volledig verbod op alcohol te leggen. Het hele artikel lees je hier.

Nee, echt niet!

Mijn eerste reactie is ‘NEEEE!’. Als ik mijn kleintjes zou betrekken bij mijn wijn-drinken, zouden ze regelmatig een slok wijn naar binnen werken. Er wordt niet voor niets gezegd dat je onder de 18 jaar geen alcohol mag drinken. De hersentjes zijn nog in de groei en kunnen al die slokken alcohol niet aan.

Maar het gaat hier natuurlijk niet over hoe je je kind leert comazuipen, maar hoe je je kind betrekt bij jouw gewoontes. Je haalt de nieuwgierigheid weg door ze te laten proeven, je biedt ze niet meteen een vol glas aan. En bovendien, een slokje wijn, hoe erg kan het zijn? We nemen onze kleintjes ook massaal mee naar de McDonalds. De kans is overigens ook groot dat ze die rode, witte of gele bende verschrikkelijk goor vinden en het dus voorlopig niet meer vragen. Maar wat als het smaakt naar meer?

Mama mag ik proeven?

Tot nu toe heb ik de vraag ‘Mama mag ik proeven?’ van mijn kleintjes nog niet gekregen. Mijn antwoord zou ook ‘nee’ zijn. Ik vind ze nu simpelweg te jong en ik weet dat ze nu ook niet ergens anders in de verleiding zullen komen om het toch te kunnen proeven. Dit zal een ander verhaal zijn als zij een jaar of 16 zijn. Dan zou misschien de nieuwsgierigheid kunnen opspelen en ik ben er wel van overtuigd dat iets verbieden het nog aantrekkelijker maakt. Als het niet binnenshuis mag, gaan ze het misschien wel buitenshuis zoeken.

Opvoeden

Maar ja, weer aan de andere kant. Je doet nu je stinkende best om je kleintjes op te voeden naar verstandige jong volwassenen en dan moet je er dus eigenlijk op vertrouwen dat je dat klusje tegen die tijd goed geklaard hebt. De vraag is, is dat daadwerkelijk gelukt?

Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Wat is opvoeden soms toch een moeilijke en onzekere klus.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Origineel gepost: mei 2015
Herschreven: mei 2022