Columns

Het is alweer twee jaar gelden dat mijn dochter (fietsend!) thuiskwam met de mededeling gezakt te zijn voor haar verkeersexamen in groep 8… Gezakt? Hoezo gezakt, vroeg ik me af. Bleek dat ze niet duidelijk haar hand had uitgestoken en dus gezakt was voor het fiets verkeersexamen van Veilig Verkeer Nederland.

Verkeersexamen

Ik had het eigenlijk willen laten rusten. Maar nu moesten ook mijn andere twee kinderen deze examens afleggen. Ik kreeg te horen dat er wederom een aantal kinderen gezakt waren, dit keer voor het theorie examen. Na twee keer zakken (in groep 7, waar hebben we het over mensen??) mogen de kinderen het volgende schooljaar voor de laatste keer een herkansing doen. En als ze dan nogmaals zakken? Geen idee, dan zoeken ze het maar uit of zo.

Nu kan ik niet anders dan toch even mijn mening spuien. Even terug naar twee jaar geleden…

‘Hoe ben je naar huis gekomen dan?’, vroeg ik verwonderend. ‘Uh, op de fiets’, was haar antwoord.

Je begrijpt dat ik even met mijn mond vol tanden stond voordat ik me bedacht hoe bizar deze situatie was.

Geen herkansing

En nu? Wat nu? Mag ze een herkansing doen? Vroeg ik me af. Maar na wat navraag gedaan te hebben op school bleek dat er een herkansing niet in zat. En dus moest mijn dochter in de wetenschap gezakt te zijn voor een praktijk verkeersexamen op de fiets het verkeer weer in.

Dit vroeg natuurlijk om uitleg bij de initiatief nemer van dit verkeersexamen en dus belde mijn man met Veilig Verkeer Nederland. En dacht je dat het feit dat kinderen zonder enige consequenties, behalve dat ze de rest van hen leven in onzekerheid op de fiets door het verkeer moeten, het meest bizarre van dit verhaal is, dan heb je het mis! Het meest bizarre is namelijk de reactie van de woordvoerder van Veilig Verkeer Nederland.

“Een kind dat zulke fouten maakt, verdient het niet om te slagen”

woordvoerder van Veilig Verkeer Nederland

Dit is werkelijk wat hij zei nadat mijn man uitleg had gegeven over de situatie en gevraagd had hoe het kan dat kinderen kunnen zakken voor dit fiets verkeersexamen en waarom er dan geen herkansing in zat. Hij gaf een voorbeeld van een kind dat onlangs een aantal fouten had gemaakt tijdens het verkeersexamen en zei dat een kind dat zulke fouten maakt, het niet verdient om te slagen.

Punt. Einde discussie.

En nu?

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het heel goed dat er aandacht wordt gegeven aan kinderen om veilig deel te nemen aan het verkeer. Maar ik vind het niet goed dat er een nep-examen wordt afgenomen en dat kinderen hiervoor daadwerkelijk kunnen zakken. En dat ze ook niet eens een herkansing kunnen krijgen.

En nu? Moeten deze kinderen de rest van hun leven onzeker op de fiets zitten? Het verkeer in met in hun achterhoofd dat ze eigenlijk niet goed genoeg zijn om aan het verkeer deel te nemen? Want dat zijn de consequenties, aangezien ze na zo’n examen doodleuk op de fiets naar huis worden gestuurd.

En mocht een kind wat foutjes maken tijdens een fietsverkeersexamen, zou je dan na afloop niet iets zeggen als: “Gefeliciteerd, je bent geslaagd voor je verkeersexamen! Let je er nog wel even op altijd richting aan te geven?” Of misschien nog even samen een rondje doen, om te laten zien waar het verkeerd ging?

Maar nee, want sommige kinderen verdienen het niet om te slagen, aldus VVN. En blijkbaar verdienen ze ook geen herkansing.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Beste mede-ouders,

Laten we het even hebben over die overdreven kindertraktaties. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn kinderen en ik hou ervan om ze te verwennen op hun verjaardag en andere feestelijke gelegenheden. En ik bewonder de moeders die van een simpele macaron een compleet kunstwerk kunnen maken. Maar laten we eerlijk zijn, voor een simpele ziel als ik, zijn die hysterische traktaties een complete nachtmerrie.

Wie heeft ooit bedacht dat het nodig was om van een cupcake een compleet kunstwerk te maken? Of van een simpel bakje popcorn, een knutsel- en knipwerk waar je minstens drie uur meer bezig bent? Om nog maar te zwijgen over de druk die we onszelf opleggen, om die traktaties perfect te maken. We moeten naar vijf verschillende supermarkten rijden om alle ingrediënten te vinden en dan uren in de keuken staat om alles in elkaar te brouwen.

Dan heb je nog de kwestie van het vervoeren van deze traktaties. Als je eenmaal klaar bent met bakken en decoreren, moet je al die traktaties nog op een veilige manier naar school of kinderdagverblijf vervoeren. Tegen de tijd dat de traktatie daar is aangekomen, is het al tig keer omgedonderd met alle gevolgen van dien. En dus probeer je maar, met gevaar voor eigen leven, de traktatie rechtop te houden.

En voor wat? Om indruk te maken op andere ouders op het schoolplein? Om een Instagram-post te kunnen maken die onze 10 volgers zal imponeren? De kinderen geven echt niet om die extravagante traktaties. Ze willen gewoon chips eten.

Dus waarom stoppen we niet gewoon met deze waanzin? Waarom kunnen we niet gewoon teruggaan naar de eenvoudige traktaties die onze ouders vroeger maakten?

Het ergste is nog dat het allemaal gezond moet zijn. Traktaties met links gedraaide yoghurt, amandelmeel en vooral géén e-nummers!

Waarom al die moeite doen voor het vinden van onmogelijke ingrediënten en het perfectioneren van een traktatie, die de kinderen waarschijnlijk niet eens zullen opeten?

Hebben we nou echt niks beters te doen met onze tijd? Urenlang bezig zijn met het maken van een traktatie die niemand zal waarderen, terwijl je kind wil gewoon een zak chips wil uitdelen. Het is toch van de zotte.

Zullen we ons als ouders verenigen tegen deze traktatie-terreur? Ben je een creatieveling die in een handomdraai een fancy cupcake bakt, doe je ding! Ben je dol op knippen en plakken, ga je gang! Maar laat dat niet de lat zijn voor andere ouders die er helemaal niks van bakken.

Want als jij komt aanzetten met een zakje snoepjes of een simpel plakje cake, dan voel je je meteen de slechtste moeder ooit. En dan begint het vergelijken: ‘Oh, maar de moeder van Lisa had zelfgemaakte cakepops met suikervrije glitters!’ of ‘Ja, maar de traktatie van Tom was zo schattig met die 3D mini-watermeloenen!’

Ja jammer, dit sneeuwvlokje hier trakteert een zak met chips.

Met vriendelijke groet,

Een moeder die genoeg heeft van die gekke kindertraktaties.

Je kind terugbijten, moet je dat nou wel of niet doen? Als we de opvoed- en de gedragsdeskundigen moeten volgen is het een absolute no-go. Maar als we ervaringen van doodgewone moeders moeten geloven, kan het zomaar een manier zijn om je kind het bijten af te leren.

Ander kindje gebeten

Op een dag was ze het helemaal zat. Al meerdere keren moest ze van de opvang leidsters horen dat haar peuter wéér een ander kindje gebeten had. En toen kwam de dag dat ze zelf ineens de tanden van haar peuter in haar arm had staan. Uit frustratie, uit wanhoop, maar ook uit reflectie beet ze haar kind terug.

Daar is ze dan, de moeder van een peuter die terugbijt.

Hapje uit eigen vlees

Je zou denken dat dit een horrorverhaal is, maar nee, dit is gewoon de realiteit van ouderschap. Soms moet je creatief worden om je kind te laten begrijpen dat bijten geen geaccepteerd gedrag is. En soms betekent dat, dat je je innerlijke krokodil zijn gang moet laten gaan en een hapje moet nemen uit je eigen vlees.

Nu, ik hoor jullie denken, ‘dit is dierenmishandeling!’ Maar laten we eerlijk zijn, als we zouden luisteren naar alle boeken over opvoeding, dan zouden we alleen maar een goed gesprek mogen toestaan als vorm van straf. Of nee, het woord straffen mogen we helemaal niet in de mond nemen! Want stel je voor wat dat met je kleintje zou doen, straf zou hem alleen maar meer beschadigen.

,,…als jij terug bijt, geef je jouw kleintje indirect de boodschap dat iemand fysiek pijn doen dus een normale oplossing is. Wil je als ouder dat signaal afgeven? Aan terugbijten zit geen enkel leereffect”

Loes Waanders, Orthopedagoog, in het AD.nl

Deze orthopedagoog zegt dat het beter is om je kind andere oplossingen te geven als de emoties zo hoog oplopen dat het bijten begint. Oké, dat kun je inderdaad proberen.

,,Zeg bijvoorbeeld dat je ziet dat je kind heel erg boos is, en dat hij de volgende keer dan jou moet roepen. Zeg niet alleen dat bijten niet oké is, maar vertel ook wat je dan liever voor gedrag ziet.”

Terugbijten

Maar in de echte wereld zijn er momenten dat een moeder haar innerlijke Mike Tyson moet laten zien om haar peuter een lesje te leren.

Natuurlijk, dit kan resulteren in een peuter die nog harder bijt omdat hij denkt dat het normaal is, maar het kan ook een peuter zijn die zijn lesje heeft geleerd. En laat dat laatste nou net bij deze moeder met bijtende peuter het resultaat zijn geweest. Alsof hij even moest voelen om het het door te laten dringen.

De krokodil ouder

Dus laten we de moeder die haar peuter een keer terugbijt niet veroordelen, maar haar juist bewonderen voor haar creativiteit en vastberadenheid om haar peuter te leren wat wel en niet acceptabel is. En wie weet, misschien is dit wel het begin van een nieuw stijl in de vele soorten ouderschap; ‘de krokodil moeder’.

Het soort ouderschap dat voorkomt dat kinderen later massaal aan de assertiviteitscursus moeten, waar ze moeten leren van zich af te bijten…

Afbeelding: Shutterstock

Volgens onderzoek zijn vaders gelukkigere ouders dan moeders. En waarom? Omdat ze meer plezier hebben. Ik kan me daar ook enigszins wel iets bij voorstellen, aangezien het over het algemeen de moeder is die alle rotzooi aan het opruimen is, terwijl vader op de bank een potje Fortnite meespeelt. Maar als er weer iets gegeten moet worden, of het kleine telg krijgt dorst, wordt moeder weer ingeschakeld. ‘MAAAAM, ik heb DOOORST!’ Zie daar de lol maar eens van in.