Columns | Voormijnkleintje.nl

Ik heb úren en úren naast mijn kinderen gelegen in de hoop dat ze snel in slaap zouden vallen, wat meestal resulteerde in een slapende moeder en een wakker kind.

Ik heb gedaan alsof ik sliep, in de hoop dat mijn kleintje sneller in slaap zou vallen. Ik heb gekriebeld tot ik een lamme arm had. Ik heb genegeerd en op mijn telefoon gekeken voor vermaak. Ik heb mezelf opgevreten en mezelf voor gek verklaard. Waarom blijf ik hier wachten tot ze in slaap vallen? ‘Normale kinderen’ kunnen toch ook gewoon zelf in slaap vallen? Wat doe ik hier? Lees meer

Kind, Columns

Ruim je kamer op!

Pauline

Ik hoor mijn moeder het nog zeggen. Ruim nou eens je kamer op. Jaja, ik ruim mijn kamer op, dacht ik dan.

Vervolgens ging ik naar boven, naar mijn kamer. Waar ik mezelf in de spiegel zag en dacht, ik ga even een leuke staart in mijn haar maken. Of ik doe even een leuk dansje. Een leuk dansje is nog leuker in dat ene jurkje en dus trek ik nog een stapel uit mijn kast, want het leuke jurkje waarin ik dansen wil voor mijn spiegel, ligt onderop. Hmmm, het is wel heel veel werk om die stapel netjes te krijgen, ik leg het wel even op de grond…

De geschiedenis herhaalt zich. Nu ben ik het die zegt: Ruim je kamer nou eens op. Ok, laat ik wel eerlijk wezen, ik zeg het misschien ietsjes anders. ‘Sjongejonge… Jonge, WAT een bende. Ruim die zooi in je kamer op!’

Mijn 7-jarige hoort me aan en gaat een poging doen om de chaos te ordenen. Ze begint met een stapel papieren midden op de grond. ‘Oh, dat is een leuke tekening, die leg ik wel even op mijn bed’, hoor ik haar van een afstand denken. ‘Oh en op dat blaadje kan ik nog wel wat meer tekenen.’ En ze gaat driftig op zoek naar wat verdwaalde stiften die verspreid over de vloer liggen. Tijdens haar driftige zoektocht komt ze nog wat boekjes tegen die niet verplaatst worden naar de boekenplank, maar recht naar achteren worden gemikt.

Terwijl ik toevallig nog een keer langs haar kamertje loop, blèr ik het nog maar een keer. Deze keer wel alleen met de woorden: ‘Ruim je kamer op!’

Oh ja, dat is wat ze aan het doen was. Ja maar… Wat er nu van haar verwacht wordt, is een onmogelijke taak. Want hoe moet ze deze kamer nu opgeruimd krijgen? Al starend lukt het in ieder geval niet, is ze achter gekomen.

Vervolgens is het eten klaar, moeten we naar zwemles of is het simpelweg bedtijd. Er is altijd wel iets belangrijker dan het voortzetten van de opruimsessie. En zo blijft het een bende op de kamer.

Zoals ik al zei, de geschiedenis herhaalt zich. Toch heb ik van de geschiedenis geleerd. Het gaat namelijk niet gebeuren. Nu kan ik, zoals mijn moeder dat deed, toch zelf elke week die kamertjes op gaan ruimen. Òf ik schuif het speelgoed en de zooi opzij, zorg voor een brandveilig pad, zodat ze bij nood kunnen ontsnappen en ik vind het verder wel prima. Elke kamer heeft tenslotte een deur, en met de deuren dicht zien de kamertjes er heel netjes uit.

Afbeelding: Shutterstock / pathdoc
Update: 2015/2023

Kind, Baby, Columns

Mensje, wat ben je mooi!

Pauline

Soms bevliegt het idee van ‘ik heb kinderen’ me weleens. Dan vraag ik me af op wat voor wereld ik ze eigenlijk gezet heb. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van ze, ik wil ze nooit meer kwijt. Maar wat heb ik ze in vredesnaam aangedaan?

En het leven is mooi. En leuk. En fijn, ik kan er echt van genieten. Maar soms is het leven ook minder mooi. Niet zo leuk. Absoluut niet fijn en is het genieten ver te zoeken.

We leven in een wereld vol met onrealistische verwachtingen, gekke eetstoornissen, er wordt gepest en er is groepsdruk. Natuurlijk, dit gebeurde allemaal ook toen wij kinderen waren. Maar was dat leuk? Nee!

En toch gaat het leven vandaag de dag een tandje sneller. Ik als moeder kan het maar nauwelijks bijbenen. Wat is realiteit, want wat we voortdurend voorgeschoteld krijgen, is grotendeels een verkeerd beeld van de realiteit, op tv, in de bladen, op je beeldscherm en zelfs langs de weg op billboards.

En het grijpt me bij de keel, ik vind die onrealistische wereld helemaal niet leuk!

Wanneer ik een achtjarige hoor zeggen dat hij een sukkel is omdat hij een bril draagt. Dan wil ik tegen hem zeggen: ‘Mensje, wat ben je mooi!’

Wanneer ik een zevenjarige hoor zeggen dat haar benen te dik zijn. Dan wil ik tegen haar zeggen: ‘Mensje, wat ben je mooi!’

Wanneer ik een zesjarige tegen een andere zesjarige hoor zeggen, jij mag er niet bij want je haar is lelijk. Dan wil ik tegen ze zeggen: ‘Mensjes, wat zijn jullie mooi!’

Ja mensjes, jullie zijn allemaal mooi. En uniek! En laat niemand je wijsmaken dat dat niet zo is. Dat je er niet mag zijn. Dat je lelijk bent omdat je het verkeerde kapsel, de verkeerde kleur ogen, of de verkeerde beenlengte hebt.

Elk mensje is mooi!

Schoonheid is niet alleen wat je ziet. Schoonheid is ook wat je voelt, wat je ervaart, wat je bezit en wat je deelt. En elk mensje is mooi!

Afbeelding mooi meisje: Shutterstock
Update: 2016/2023

Kind, Columns

Dingen die mijn peuter wél eet…

Sanne

Als je denkt dat je éénjarige de beste eter op aarde is, wil ik je graag over een jaar nog eens spreken wanneer je fantastische baby een peuterdraak geworden is. Want waar ik mijn peuter probeer vol te stoppen met vitamines en gezonde voedingsstoffen, zit mijn peuter zich vol te proppen met dingen die geen eens eetbaar zijn. Hoe kan het? Waar ging het mis? Waar is mijn allesetende engeltje gebleven? Tegenwoordig kan ze alleen maar redenen bedenken om het avondeten niet te eten. Maar als je ziet wat ze dan wel weer ongegeneerd in haar mond propt, valt je eigen mond van open.

Wat eet een peuter graag…

Ze zeggen dat het wel goed komt. Dat ze uiteindelijk wel eten gaat. En dus probeer ik het los te laten en vertel ook ik mezelf dat het wel goed komt. Maar wat ze er niet bij vermelden is wat ze uiteindelijk dan eten gaat. Je zult het niet verwachten, maar dit eet een peuter graag…

Klei, dit is iets wat ze wél in haar mond stopt. En ik snap dat klei lekker ruikt, ja ik ben één van die mafkezen. Maar om het nou ook in je mond te stoppen…

Of zand dan. Zand ruikt geen eens lekker! Hoe kan het dat er wel met alle gemak een hap zand naar binnen gaat, maar een hap boerenkool met worst wordt steevast geweigerd.

Ik zag mijn peuter laatst zelfs likken aan de drinkbak van onze hond. Serieus mensen, wat gaat er mis in deze opvoeding? Waarom is een drinkbak van de hond wel aantrekkelijk en een bordje avond eten niet? Misschien moet ik de avondmaaltijd voortaan in de hondenbak opdienen.

Snoep, koek, chips, ja ook dat eet een peuter graag

Voor snoep, koek, chips en alles wat ik stiekem probeer te eten, heeft ze dan wel weer bijzonder veel interesse. Als ik alleen al denk aan een snoepje of koekje, zie ik haar oogjes al groter worden en vraagt ze of ze ook mag. Kan ze gedachten lezen of zo? Ik heb geprobeerd om de rollen om te draaien door stiekem een wortel te eten, maar je begrijpt, daar trapte ze niet in.

Fruit! Hoera, dat eet ze inderdaad zo nu en dan. Blij dat ik ermee ben! Behalve dat ze uit ieder appel één hap neemt en de appel vervolgens terug op de fruitschaal neerlegt. Waarom doen peuters dit?

Inmiddels vraag ik me af, komt dit echt wel weer goed? Want als ik deze feitjes over het avondeten, kan dat nog wel even duren ben ik bang.

Afbeelding: Shuttertstock / Lena Ogurtsova

Kind, Columns

Wanneer een meisje oudere broers heeft

Pauline

Ik ben een meisje met oudere broers. Inmiddels ben ik een vrouw en weet ik me (meestal) ook goed te gedragen zoals een echte vrouw dat hoort te doen, hoe dat ook wezen mag. Maar zoals ik al zei, ik ben een meisje met broers en meisjes met broers hebben geen suikerzoete kindertijd. Ze worden (soms wat bruut) gevormd, met boeren, scheten, niet zeuren maar werken en chronische blauwe plekken.

Meisjes met broers kunnen vleesetende zombies en superhelden als Spiderman perfect nadoen. Als er auditie gedaan moet worden voor een Ninja Turtle, dan is er geen betere kandidaat dan een meisje met een broer.

Ze heeft minstens één keer in haar leven geprobeerd om staand te plassen. Ze laat scheten als een bouwvakker in haar Hello Kitty ondergoed en lacht er zo hard om, dat ze het een kilometer verderop kunnen horen.

Een meisje met broers kiest voor de snelste achtbaan, de hoogste glijbaan en de griezeligste rots om af te springen. Diep van binnen vindt ze het doodeng, maar van buiten zul je dat niet merken.

Ze loopt rond in een tutu, kaplaarzen en kniebeschermers tegelijkertijd. Ze maakt van haar feeën-vleugels een superhelden-cape en van haar Barbiepop een zwaard.

Een meisje met broers komt op voor zichzelf en zegt wat ze denkt, of misschien is het wat haar broer denkt. Als ze boos wordt gaat ze recht op haar doel af en begint ze eerst met meppen. Als dat niet lukt, komen de tranen (die ze eerst nog even probeert weg te slikken).

Ze geeft haar babypop wormen en naaktslakken in plaats van een flesje.

Ze reageert op HEY JIJ! of als haar naam geboerd wordt. Ze oefent dagelijks om het alfabet al boerend op te kunnen bulken. En de beste grap die je maken kunt, is de meest gekke, bizarre en geniale boer te laten.

Een meisje met broers is een grootgebruiker van pleisters, klimt op daken en in bomen en staat graag op doel tijdens een potje voetbal. De prins van Barbie is Spiderman, Batman of een Transformer.

Ze gebruikt haar nagellak om slakkenhuisjes te beschilderen, haar lippenstift om de nagels van de hond te kleuren en haar haarlak gebruikt ze om steekvlammen mee te maken.

Als een meisje met broers keihard onderuit gaat, lacht ze haar tranen weg. Als ze iets geks zegt en iedereen heeft dat door, laat ze een scheet of een boer om ze af te leiden.

En het allermooiste; meisjes met broers zijn zusjes. En van zusjes blijf je af!

Afbeelding stoer meisje: Shutterstock
2015/2023

Kind, Columns

Opkomen voor het drukke kind

Daan

Hij komt overal bovenuit. Hij staat meestal vooraan, of ergens aan de zijkant te springen. Hij is aanwezig, hij is ondernemend, hij valt op. Leerkrachten, andere moeders, familieleden, mensen in de de supermarkt, ze kijken hem met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze staan in de startblokken om een oordeel te vellen. Een oordeel over de opvoeding. Een oordeel over hem.

Hij is een druk kind.

Lees meer

Kind, Columns

Eindelijk zomervakantie! Lekker relaxen…

Pauline

Ja nu pas! We waren laat dit jaar. Man wat een lange laatste ruk tot de zomervakantie. Maar de gevonden voorwerpbakken zijn leeg, de nieuwsbrieven zijn afgehandeld, de klassen zijn schoon en de juffen zijn volslagen ontspoord.

De zomervakantie kan beginnen!

Zes weken ontspannen. Zes weken geen dwingende wekker. Zes weken wakker worden met blote zweetvoetjes in mijn rug. Zes weken waarin de kinderen lekker buiten kunnen spelen. Zes weken heerlijkheid.

Lees meer

Kind, Columns

Bedankt cadeautjes… Nou dit is dus wat juffen niet willen

Pauline

Het is weer het einde van het schooljaar! Dat weten jullie ook wel, maar toch.

Het einde van het schooljaar betekent meestal ook weer dat we massaal de juffen en meesters gaan bedanken. Voor veel ouders is dat ieder jaar weer een uitdaging, want ja… Waar wordt een juf of meester nou echt blij van?

Ik dacht, ik vraag het gewoon! En zo gooide ik op Facebook de vraag ‘Wat willen jullie vooral NIET als bedankt cadeautje?‘

Wat meteen als reactie kwam was ‘douchegel’. Douchegel is dus blijkbaar een afgezaagd bedankt cadeautje voor juffen en meesters. En toch kwam er al snel een tegenreactie. Douchegel, zeker die van Rituals, is juist heel fijn! Het grote voordeel van al die douchegel cadeautjes is dat leraren het hele jaar geen douchegel hoeven te kopen. Afijn, het kan dus twee kanten op gaan wanneer je kiest voor een douchegel als bedankt cadeautje.

Al snel werd het volgende ‘nee bedankt cadeautje’ duidelijk. Chocolade! Ik dacht bij mezelf, ‘huh, hoe kun je geen chocolade willen!’ Maar blijkbaar krijgen juffen en meesters stapels chocolade. Zoveel dat je er beter een abonnement bij de sportschool bij kunt geven. Of zoals een ander grapt, ‘een fles Dreft erbij om al het vet te verwijderen’.

Goed, géén chocolade dus! Douchegel als bedankt cadeautje blijft een welles/nietes. En ook de geurkaars werd nog even benoemt om niet te geven aan de juf of meester aan het einde van het jaar.

Wat me vooral verbaasde was dat de mok helemaal niet genoemd werd! Je weet wel, zo’n koffie- of theemok met ‘beste juffie’ of whatever wat je er allemaal op kunt laten kalken. Ik had zelf eigenlijk wel gedacht dat de juf een kast vol met van die dingen moet hebben, maar niet dus… Dus misschien een ideetje als bedankt cadeautje?

Want ja, wat moet je nou wel geven dan?

Wederom tot mijn grote verbazing, reageerde een aantal juffen dat ze zo blij worden van zelfgemaakte dingetjes. Ik kan me het gewoon bijna niet voorstellen, dat je als juf zit te wachten op dat knutselgepruts van die kinderen. Maar wellicht is dat ook één van de redenen dat ik geen juf ben.

En toen bedacht ik me, waar zou ik zelf blij van worden als ik juf zou zijn? Wijn natuurlijk! Al is het alleen al om al dat nagegalm van het getetter van die kinderen te verzachten. Maar wellicht is dat één van de andere redenen dat ik geen juf ben.

Conclusie, ik weet nog steeds niet wat ik geven moet.

Afbeeldingen: Shutterstock

Voor mama, Columns

Hoe het was om moeder te worden in Coronatijd

Gastblogger

Emma is voor het eerst moeder geworden in Coronatijd. Iets wat een bijzondere tijd zou moeten zijn, werd voor haar een bizarre tijd. Een baby krijgen tijdens een lockdown betekende namelijk raamvisite in plaats van kraamvisite. Lees hier het verhaal van Emma.

Ik voelde een mengeling van opwinding en bezorgdheid terwijl ik de praktijk binnenliep voor één van mijn laatste afspraken bij de verloskundige. Ik was nu aan het einde van mijn zwangerschap en ik zou binnenkort moeder worden. Maar de wereld om me heen was zo anders geworden sinds de uitbraak van de pandemie. Aan de ene kant leefde ik in een roes, de wereld draaide om mij en mijn baby. En aan de andere kant stond de wereld in de fik en binnen een zeer korte tijd zou ik een baby op deze wereld zetten. Een wereld waarin gevochten werd om een pak wc papier.

Bevallen zonder mijn moeder

Tijdens mijn afspraak sprak ik met mijn verloskundige, over wie er allemaal bij de bevalling mocht zijn. Gelukkig mocht in ieder geval mijn partner, Tom, bij de bevalling mocht zijn. Maar ik had ook heel graag mijn moeder erbij gehad. Ik begreep dat het voor de veiligheid van iedereen was, toch was het moeilijk om te accepteren dat mijn moeder niet aanwezig mocht zijn om me te steunen.

Naar mate de bevalling steeds dichterbij kwam, nam de angst toe. Wat als ik het virus zou oplopen? Wat als de baby in gevaar zou zijn? Wat als deze pandemie helemaal van de wapper zou raken en alle controle zou verdwijnen?

Ik had ervoor gekozen om in het ziekenhuis te bevallen. Binnen een paar dagen na de eerste lockdown was de bevalling begonnen. Ik was toen samen met Tom naar het ziekenhuis gegaan. Het was bizar om door de verlaten gangen van zo’n ziekenhuis te lopen. En ook als ik terugdenk aan de fysieke afstand die iedereen van mij nam, kan ik bijna niet meer geloven dat dat echt zo gebeurd is. Op de verloskamer bleef deze gekke vibe aanwezig. Gelukkig was Tom bij me, dat was fijn. En hoewel de verpleging hun uiterste best deden, merkte ik dat de spanning hoog zat. Het was duidelijk te voelen. Alsof ze bezig waren met hun allereerste bevalling.

Moeder worden in Coronatijd

Binnen een paar uur was eindelijk onze prachtige dochter daar. Luna was geboren en net zoals iedere pas bevallen vrouw was ik overweldigd door een golf van liefde toen ik mijn baby voor het eerst in mijn armen hield. Moet je deze baby zien, dit moet iedereen weten was mijn eerste gevoel.

Maar de vreugde werd meteen getemperd door het besef dat ik Luna niet eens aan mijn moeder kon laten zien, vanwege de beperkingen in het ziekenhuis. Gelukkig mocht ik dezelfde dag naar huis. Natuurlijk hadden we de opa’s en oma’s op de hoogte gebracht door te facetimen, maar het bleef een gek idee.

Raambezoek

Aan de ene kant vond ik het gebrek aan ondersteuning, van onder andere mijn ouders, erg moeilijk. Het voelde best overweldigd om opeens moeder te worden. En dan zo geïsoleerd te zijn, viel niet mee. Het kraambezoek werd een soort aapjes kijken door het raam. Maar je moet je beseffen dat het echt aan het begin van de coronatijd was en bij iedereen de angst er goed in zat!

Ondanks de uitdagingen van deze bizarre tijd, begon ik mijn draai te vinden als moeder. Heel mijn sociale leven was online en zo vond ik ook steun in online moedergroepen die ook moeder waren geworden in coronatijd. En als ik nu terugkijk was het natuurlijk bizar, maar ook best bijzonder.

De pandemie bracht ook een onverwacht voordeel met zich mee. Door de lockdown-maatregelen hadden Tom en ik de mogelijkheid om meer qualitytime door te brengen als gezin. De lange wandelingen in de buurt en de kostbare herinneringen in ons eigen huis hadden we niet gehad zonder de lockdown. Het bracht ons dichter bij elkaar en ik weet zeker dat het onze band heeft versterkt.

Ik krijg nu vaak de vraag hoe het eigenlijk was om moeder te worden in coronatijd. Hoewel de ervaring van moeder worden tijdens corona uitdagend en soms eenzaam was, leerde ik ook veerkrachtig te zijn. Ik kon de eerste tijd niet anders dan mijn eigen boontjes doppen en dat is ons gelukt! Een pandamie kan ons niet breken. Nu Luna een eigenwijze peuter is en de wereld weer volkomen normaal lijkt te zijn, koester ik de herinneringen aan de lockdown. Het klinkt misschien zoetsappig, maar het heeft me echt geleerd om te genieten van de kleine dingen.

Afbeelding: Shutterstock

Voor mama, Columns

Kind naar het KDV, ik heerlijk een dagje vrij!

Sanne

Terwijl ik mijn kind klaarmaak om weg te brengen naar het dagverblijf, voel ik een mengeling van emoties. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kind, dat staat buiten kijf, maar ik verlang stiekem ook naar een dagje voor mezelf.

Kind naar het kinderdagverblijf

Vandaag is een vrije dag voor mij. Maar in plaats van deze dag te vullen met huishoudelijke taken en met mijn kind door te brengen, breng ik mijn kind naar het kinderdagverblijf. Als ik eerlijk ben, voelt het als een luxueus geheim. Terwijl andere moeders meewarig naar me kijken terwijl ze hun kroost aan de hand houden, geniet ik van mijn moment van onafhankelijkheid. Ik wil me niet bezwaard voelen door die veroordelende blikken, want ik weet dat ik mijn kind hiermee geen kwaad doe. Integendeel, ik geef hem de kans om te spelen, te leren en sociale vaardigheden te ontwikkelen in een stimulerende omgeving.

Maar toen ik mijn kind in de auto zette en we naar het kinderdagverblijf reden, werd ik overvallen door schuldgevoelens. De gedachte aan een dag zonder mijn kind voelde verkeerd, bijna alsof ik een slechte moeder was. En diep vanbinnen wist ik dat dit gevoel niet terecht was. Ik verdiende het om even los te komen van de constante zorg en aandacht die een kind met zich meebrengt.

Onbegrip

Bij het kinderdagverblijf aangekomen, zag ik andere moeders die daar met hun kinderen waren. Ze keken me vol onbegrip aan toen ik ze vertelde dat ik vrij was vandaag. Het was alsof ze vonden dat ik mijn kind altijd bij me moest hebben. Ik voelde de blikken prikken, en het voedde mijn onzekerheid.

Toen ik mijn kind in de armen van de lieve juf overgaf, voelde ik me zowel opgelucht als schuldig. Ik zag mijn kind even omkijken, en het voelde alsof het me smeekte om te blijven. Maar ik wist dat ik dit nodig had. Ik stapte in de auto en reed weg, en met elke meter die tussen mij en het kinderdagverblijf groeide, voelde ik de druk van de dagelijkse verantwoordelijkheid van me afglijden.

Mezelf weer even vinden

Ik wist precies wat ik zou doen met mijn vrije dag. Ik zou genieten van de rust en stilte, een koffietje drinken bij die kekke koffietent, langs de winkels slenteren zonder de constante aandacht voor een kinderwagen. Ik zou mezelf weer even vinden, de vrouw die ik was voordat ik moeder werd. En ik zou daarvan genieten zonder me schuldig te voelen.

Het moederschap is een veeleisende taak. Het vereist toewijding, onzelfzuchtigheid en onvoorwaardelijke liefde. Maar het betekent niet dat ik mijn eigen identiteit en behoeften moet opofferen. Het betekent niet dat ik me continu schuldig moet voelen als ik een moment voor mezelf neem. Ik geloof dat het belangrijk is om tijd te nemen voor zelfzorg, om op te laden en om mijn eigen interesses na te jagen.

Oordelende moeders

Maar waarom heerst er dan toch zo’n oordeel onder moeders? Waarom is er een onderliggende verwachting dat we altijd beschikbaar en opoffering bereid moeten zijn? Is het niet tijd om deze verwachtingen te herzien en ruimte te creëren voor moeders om ook van hun eigen leven te genieten?

Ik begrijp dat niet alle moeders de luxe hebben om een vrije dag te hebben, of het financieel kunnen veroorloven om hun kind naar het kinderdagverblijf te brengen. Maar laten we niet vergeten dat er verschillende manieren zijn om tijd voor jezelf te nemen, zelfs als het maar een uurtje per dag is. Het gaat erom prioriteit te geven aan onze eigen mentale en fysieke gezondheid, en ons niet schuldig te voelen als we die tijd benutten.

Maar hey, misschien moeten die andere moeders gewoon eens een dagje vrij nemen en ontdekken hoe bevrijdend het kan zijn. Wie weet zullen ze me binnenkort begroeten met een jaloerse knipoog in plaats van een afkeurende frons. Laten we hopen dat deze deelnemers van de moedermaffia snel bijdraaien en zich aansluiten bij het clubje van de ‘vrije, niet schuldige voelende en heerlijk genietende moeders’.

Hoe dan ook, lieve medemoeders, laten we elkaar niet veroordelen. Laten we elkaars keuzes respecteren en ondersteunen. Laten we in plaats van te oordelen, een helpende hand bieden en begrip tonen. Want het moederschap is al uitdagend genoeg, zonder dat we ook nog eens overladen worden met schuldgevoelens.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock