Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd. Je zou denken dat ik me dus goed kon voorbereiden, maar als het er eenmaal is dan is het er ook in eens. Ik schepte ooit op dat ik een super makkelijke en vooral brave dochter had en kon me niet voorstellen dat zij net zo een puber zou worden als IK was! Maar niets in minder waar. Dat lieve, verlegen, rustige meisje is uitgegroeid tot een goed gebekte, altijd het laatste woord hebbende, 100% puber. Voordeel van deze puber is dat ze uitslaapt, yes! Dat vroege opstaan is tijdens de pubertijd helemaal voorbij. Slapen schijnt een positief effect te hebben op de hersenen, dus in de weekenden stoor ik haar niet! Maar als ze dan wakker is, ligt ze nog uren lang op bed. Of verplaatst ze zich in het uiterste geval van bed naar bank, waar doctor Tablet en mister iPhone binnen handbereik liggen. Ideaal zou je denken. Maar dat luie gedrag is niet helemaal hoe ik het graag zie.
Rommel is haar middle name. Ik zelf ben ook geen Miep Kraak van de huishouding, maar zelfs ik kan me mateloos storen aan het spoor van jassen, schoenen, kleding, make-up, opladers, de stijltang en niet te vergeten de verpakkingen van alles wat er half liggend naar binnen wordt gewerkt aan consumptie.
Na zo een 30 keer vragen of ze haar kamer opruimt, gaat ze er als een tornado doorheen. ‘Top!’, denk ik dan, ‘Eindelijk!’. Tot ik een kijkje neem en er altijd een berg kleding ligt waar ik me van afvraag waar ze dat in vredesnaam zo snel vandaan heeft getoverd. Wat ze doet met die berg kleding? In-de-wasmand-natuurlijk! Dat ruimt zo lekker op, voor haar. FOUT! Orders van deze moeder, stuk voor stuk bekijken of het daadwerkelijk gedragen is, of dat het tijdens het kleding uitzoeken niet gewoon is neergekwakt. Want ze denkt “dit wil ik niet aan vandaag” en het wordt vervolgens als een zielig vodje op de grond afgedankt. Ik heb wel hobby’s maar “de was doen” staat niet op de kaart.
Ik denk ook dat mijn puber ineens iets heeft onontwikkeld, namelijk het stukje “licht uit doen”. Waar ze gaat of waar ze staat, overal brandt licht. Zelfs als ik denk dat ze nog steeds in de badkamer staat, omdat daar nog licht brand, ligt ze al lang en breed in bed, uiteraard met het licht aan. Het schijnt niet makkelijk om dit op te slaan in haar puberbrein, want als ze ’s ochtends naar school gaat staan alle lichten nog aan waar zij zich heeft bewogen en zelfs de teevee maakt niet genoeg indruk om uit te zetten.
Ik heb al het nodige gelezen over het “puberbrein“, maar nog niet genoeg vrees ik. Dat ze vergeetachtig zijn heeft ook weer zo zijn verklaringen, maar hoe komt het dan toch dat ze NOOIT haar iPhone vergeet!
Mijn puber? I love her
Liefs,
Diana
