Columns | Voormijnkleintje.nl

Ik weet het, ik was geen makkelijke puber en als kind heb ik ook heel wat kattenkwaad uitgehaald. Ik heb snoepjes uit de trommel gepikt. Ik heb niet altijd naar jullie geweldige adviezen geluisterd. Maar lieve opa en oma van mijn kind, jullie hoeven mij daar nu niet voor terug te pakken. Het is geen payback time. Toch?

Laatst hadden we weer eens een familieweekend. Zo’n weekend gezellig met z’n allen bij elkaar. Opa, oma, broers en zussen en natuurlijk, het grootste trots, alle kleine nakomelingetjes. Tijdens zo’n weekendje probeer je bepaalde dingen los te laten. Je weet het, het is maar een weekend, laat het gaan, laat het losssss.

Zoals bij de supermarkt op het park, waar ik samen met oma snel even wat boodschapjes zou halen voor de lunch. Mijn kleintje wilde persé met oma mee, ik probeerde het nog tegen te houden. Maar je kent het, oma zegt geen nee. Ik wist natuurlijk al lang dat het geen goed idee was en dat we dat ‚even snel boodschapjes halen’ wel konden vergeten. Maar goed, oma zei ‚ja’ en dus had ik even niks meer te vertellen. Lees meer

Columns, Kind, Spelletjes

Ik ga niet met jullie spelen!

Pauline

Soms zijn er uitspraken die je beter niet kan doen als moeder. Gewoon om jezelf te beschermen tegen de perfecte moedersclub. Zo kun je beter niet zeggen dat je die koters af en toe spuugzat bent. Of dat je je kinderen weleens voor een minuut of 10 alleen thuis laat. Of dat thuisblijfmoeder zijn géén baan is.

Of… Nou ja, je snapt het punt. Of niet.

En zo is er nog een uitspraak; Ik haat spelen met mijn kleintjes.

Nou ja, haat, haat. Ik vind het gewoon echt niet zo leuk.

Ik zoek ook altijd excuses.

“Mam, zullen we schooltje spelen?”
“Ja, maar ik moet eerst even de vaatwasser uitruimen”

Zei ik nou serieus ja? Ik weet zelf eigenlijk al dondersgoed dat het antwoord ‘nee’ had moeten zijn. Nou ja, hopelijk gaat ze zelf lekker schooltje spelen en is ze zo vergeten dat ik mee zou doen.

“Mam, ben je al klaar?”
Shit! “Nee, ik moet ook nog even de was opvouwen”

God, wat ben ik slecht!

Soms dan ben ik wel in de stemming. Dan bedenk ik iets creatiefs, knutselen met schoenendozen, een theekransje met alle poppen of het bouwen van een LEGO kasteel. Maar eigenlijk is het altijd mijn bedoeling dat ik ze een zetje geef en dat ze er vervolgens zelf, rustig en lief, de rest van de middag mee gaan spelen. Zonder mij.

Vandaag was ook weer zo een dag. Mijn kleintjes hebben meerdere malen gevraagd of ik een spelletjes met ze wilde spelen.

“Oké, ik kom eraan, ik moet eerst nog even naar het toilet.” (Een kwartier naar m’n telefoon staren.) En slecht als ik ben, weet ik dat ze het niet klaar zullen zetten, maar ze gaan weer wat anders doen. Ik ken mijn kleintjes.

Een uur later wordt er nog eens gevraagd, “Mam, zullen we dat spelletje nog eens doen?” En dan komt het schuldgevoel toch teveel opborrelen en beginnen we aan het spelletje.

Potverdorie, het zijn mijn kinderen. Ze hebben het meerdere malen gevraagd. Ze verdienen het om een spelletje met hun moeder te spelen. Ik moet dit nu gewoon doen. En doen alsof ik het leuk vind.

Wat ik eigenlijk zou willen doen is weggaan. Alleen. Zonder de kinderen. Even winkelen ofzo. Of gewoon ergens warme koffie drinken. Zonder dat er tegen me gepraat wordt. Zonder een spelletje te moeten spelen.

Ik speel het spelletje mee en mijn kleintjes zijn enthousiast. Razend enthousiast. “Mama gaat meespelen, jeej!” De schatjes zijn door het dolle, alleen maar omdat ik met ze mee ga spelen. Hoe moeilijk kan het zijn om je kleintjes blij te maken? En toch irriteer ik me mateloos tijdens dat spelletje Muizenval.

Het ene kind blijft maar tetteren en tetteren over wie er mag beginnen, wanneer en hoe. De volgende stoot het hele muizenval constructie met zijn onhandige bewegingen om. En de peuter, die persé mee moest doen, is totaal niet geconcentreerd en gefocust, maar gaat volledig haar eigen weg met het muisje.

Mijn haren gaan overeind staan en ik bijt op mijn tong om maar niet onwijs onaardige dingen te gaan roepen.

Ik ben hier zo slecht in. Ik heb hier zo geen zin in. En ik zeg het tegen mezelf, keer op keer. Blijf rustig. Blijf geduldig. Blijf lachen. Het is maar een spelletje.

Het enige wat ik nu nog kan hopen, is dat mijn kleintjes het mij zullen vergeven en over een jaar of 50 gezellig een spelletje met mij willen spelen.

Afbeelding: Shutterstock

Columns, Kind, Puur Marlies

Ik ken een moeder die haar kinderen inent, of toch niet?

Marlies

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes inent! Elke keer is ze weer in dilemma of ze het nou wel of niet goed doet.

In het begin bemoeide ik me er niet zo mee, ik wist er ook nog niet zoveel van. Maar hallo, zíj krijgt toch een kind. Verdiep je er gewoon een beetje in denk ik dan. Hoe moeilijk kan het zijn.

Nee hoor, kleintje één en ook kleintje twee krijgen gewoon al de prikken die je kan bedenken in hun prille bestaan. Als ik er over nadenk, krijg ik er kippenvel van. Wie doet dan nou? Dat je je kleintje inent, tot daar aan toe. Maar wéét op zijn minst wat je aan het doen bent. Of stel het wat uit. Want wie heeft er nou een tetanus vaccinatie nodig met twee maanden? Alsof je een baby met een open wond de modder in gooit… Koekoek.

Maar goed, deze moeder heeft zich er gewoon niet in verdiept. Iedereen doet het toch? Dat zal wel goed zijn. Wat weet ik er nou van? Serieus? Wat weet ik er nou van? Over de outfit van d’r kleintjes denkt ze nog langer na. Lees meer

Baby, Columns, Kind, Voor mama

Thuisblijfmoeders, laten we het daar weer eens over hebben

Pauline

Na een weekje schoolvakantie heb ik weer in levende lijve gevoeld hoe het is om thuisblijfmoeder te zijn. Thuisblijfmoeder van drie kleintjes, en ja dat is in de vakantie wel even anders dan wanneer er twee op school zitten. Ik zal eerlijk zijn en niet teveel klagen want een weekje is echt goed te overzien en thuis zijn bij de kleintjes heeft zo zijn voordelen.

Maar ja, zoals je weet, elk voordeel heeft zijn nadeel. En geloof me, het leven van een thuisblijfmoeder is niet zoals in de film. We lopen niet met een big smile in onze hardloopbroekkies, we gaan niet winkelen wanneer het ons uitkomt en de kinderen spelen niet altijd braaf en lief met hun popjes en autootjes.

Lees meer

Columns, Kind

Holy SHIT

Xandra

Ja, letterlijk holy SHIT. Daar ligt ‘ie dan… de grote bruine slang! Hij kijkt me aan alsof ie wil zeggen: “gna gna, heb ik me toch mooi 4 dagen voor je verborgen”.

“Pfffff”, zeg ik tegen mijn peuter, “je zult wel opgelucht zijn?”

Want man, dat moet me toch pijn gedaan hebben. Die bruine slangen zijn soms net zo groot als mijn peuter zelf (oké, niet helemaal, maar echt… ENORM)! Wij als volwassenen krijgen dit bij lange na niet geproduceerd, en die enkeling die dat wel lukt! Nou, ik kan me voorstellen dat je ermee op de foto gaat en het trots aan de wereld presenteert!

En trots is hij! Trots dat ‘ie weer een bruine slang heeft geproduceerd! Trots dat ‘ie niet door te trekken is! Trots dat ‘ie zich toch wel beter voelt! Zo trots dat ‘ie papa direct moet bellen en ook oma ontkomt er niet aan. Zelfs de dag erna is het eerste wat ‘ie zegt bij binnenkomst op het kinderdagverblijf: “Ik heb een grote bruine slang gedaan op de WC” Lees meer

Columns, Voor mama, Voor papa

Als de kleintjes uit logeren zijn…

Pauline

Opeens werd het ons aangeboden…

“Komen alle drie je kinderen een keer logeren?”
“Alle drie? Weet je dat zeker? Ik bedoel… Alle drie…”
“Ja, zo lullig anders voor één iemand.”
“Nou ja, oké. Als jij dat wilt.”

En zo gezegd, zo gedaan. Alle drie onze kinderen gingen logeren. Zomaar. Voor de lol.

Zoals we allemaal wel weten veranderen kinderen je hele leven, zo ook de dates met de man. Eigenlijk was een date met de man voordat de kinderen er waren gewoon een avondje uit. Maar nu de kinderen de date-frequentie drastisch omlaag gehaald hebben, hebben we de behoefte om zo een avondje met z’n tweeën een date te noemen en er alles uit te halen wat er in zit. Lees meer

Baby, Columns, Voor mama

Je wordt makkelijker…

Pauline

Naarmate je meer kinderen krijgt, word je als moeder in je doen en laten steeds makkelijker. Volgens mij is dat een feit. Het is voor mij in ieder geval een feit.

Als iemand mij nu om advies vraagt over de opvoeding, oké dat gebeurt eigenlijk nooit, dan kan ik geen zinnig antwoord geven. Behalve dat ze een paar jaar te laat zijn met advies vragen, dat hadden ze namelijk beter bij de eerste kunnen doen. Toen ik alles nog onder controle had.

Juiste manier van opvoeden

Bij mijn eerste kind volgde ik namelijk serieus richtlijnen, in mijn ogen de juiste manier van opvoeden. Er was namelijk ook een minder juiste manier. Nu weet ik, drie kinderen verder, dat de juiste manier van opvoeden een onhaalbare en uitputtende zaak is en dat het leven je dwingt om los te laten. Het is de enige manier.

Of ik ben mijn principes gaandeweg verloren.

Of ik ben heel lui geworden. Dat kan ook.

Om maar te beginnen met het altijd rustig blijven praten. Ik geloofde niet in schreeuwen. Ik geloof er nog steeds niet in, toch gebeurt het. Als je één kleintje hebt, is het zo veel makkelijker om rustig te blijven communiceren. Er is ook gewoon niemand anders die aan je hersenen krabt, of in je irritatie-zone zit.

Lees meer

Kind, Columns

Geef nooit op! Oké, stop er maar mee…

Pauline

Ooit riep ik heel hard: “Mijn kleintjes gaan eerst hun zwemdiploma halen en dan zien we wel verder.” Dat zwemdiploma vond ik gewoon het belangrijkste, dat was een must. Dat vind ik overigens nog steeds, maar het woordje eerst is komen te vervallen.

Inmiddels heeft mijn oudste kind haar zwemdiploma, maar er ook al een aantal clubjes op zitten. De kleuter is nog bezig met het halen van zijn zwemdiploma en gaat naar KungFu les, en ik denk dat voor de peuter balletles wel erg leuk zal zijn…

Geen volhouder

Nee, aan het regeltje ‘eerst zwemdiploma’ kon ik me niet houden. Ik ben blijkbaar niet zo een volhouder. En mijn 7-jarige heeft dat trekje een beetje van mij overgenomen. Ook zij is niet zo een volhouder.

Ze zat op blokfluitles en ze stopte er mee. Ze snapte er, naar eigen zeggen, geen bal van! Ze zat op KungFu en ze stopte ermee. Ze houdt namelijk niet van ‘vechten’. Ze zit op turnen en het liefst stopt ze er mee, ze wordt er namelijk zo moe van.

Slap ouderschap

En ik liet het gebeuren, ik liet haar stoppen met haar clubjes. De maatschappij zal het misschien bestempelen als ‘slap ouderschap’, maar het kan mij vrij weinig schelen wat de maatschappij ervan denkt, ik heb er mijn redenen voor.

Ik zie het meer als proberen, mijn kinderen proberen iets om te kijken of ze het leuk vinden en of ze er misschien een beetje talent voor hebben. Ze verkennen de mogelijkheden van zichzelf en van de wereld. Ze gaan op onderzoek uit, ze ondernemen, ze proeven van allerlei smaken totdat ze de juiste smaak te pakken hebben. Of zo.

Loslaten wat niet gelukkig maakt

En ja, daar hoort opgeven en loslaten wat niet gelukkig maakt ook bij. Niets mis mee. Denk ik.

En hoezeer ik ook graag ‘geef nooit op’ stimuleer, ben ik ook heel makkelijk in het zeggen ‘oké, stop er maar mee’. Want uiteindelijk, als ze iets echt niet leuk vinden, vinden ze het ook echt niet leuk.

En zo is het, nu stop ik.

Afbeelding: Shutterstock

Baby, Columns, Voor mama

Vooroordelen over alleenstaande moeders

Gastblogger

Ik ben een alleenstaande moeder, daar heb ik niet zelf voor gekozen dat is zo gelopen. Ik had graag een gezin gehad met een mama én een papa voor mijn zoontje, maar wat er niet is, is er niet. Het leven gaat door.

Toch krijgt een alleenstaande moeder regelmatig blikken vol medelijden en troostende woorden toegeworpen. Ik heb daar een hekel aan, het doet me namelijk weer realiseren dat ik een alleenstaande moeder ben. Het zijn niet alleen de troostende woorden en de blikken vol medelijden, het alleenstaand moederschap komt namelijk met allerlei vooroordelen.

Weg met de vooroordelen

Het liefste zou ik die vooroordelen met dit artikel in een klap van de tafel schuiven en daarom doe ik een poging.

Een alleenstaande moeder is een makkelijke ‘prooi’… Uh, sorry?? Opvoeden is geen eenvoudig klusje. Een kind alleen opvoeden maakt dat klusje ook echt niet makkelijker. Denk je echt dat een alleenstaande moeder energie over heeft om te daten? Nee, mijn aandacht gaat echt alleen naar iemand die dat waard is en voor nu is dat mijn zoontje. Mocht ik ooit weer de energie hebben om een man toe te laten, dan moet hij toch van goede huize komen.

Lees meer

Baby, Columns, Voor mama

Beste moeder die van alles ‘moet’

Pauline

Werd jij vanmorgen ook wakker met een to-do lijstje met dingen die je vandaag echt gedaan moest hebben? Bij het wakker worden wist je eigenlijk al dat het een erg ambitieus lijstje zou zijn. Afspraken verzetten, rekeningen betalen, badkamer schoonmaken, de was bijwerken, boodschappen doen, telefoontje plegen, kinderen naar school brengen en ophalen, tussendoor hulpmoeder spelen, eten bereiden, de trap opruimen en schoonmaken, lege flessen wegbrengen en dan nog ergens koffie drinken (ja ook dat staat op het lijstje, kun je in ieder geval iets afstrepen).

O ja, en dan hebben we ook het kleintje nog die ergens aandacht vraagt. En verdient.

Zoals ik al zei, bij het opstaan wist je al dat je ambitieus zou zijn. Maar beste moeder die van alles ‘moet’, niets moet! Lees meer