Columns

Baby, Columns

Kinderen zijn gemeen

Dat kinderen geen blad voor de mond nemen, heb ik in levende lijve ervaren. Ze kunnen zomaar kwetsende of beschamende dingen zeggen, zonder dat ze dat door hebben. Sta je met je goeie gedrag in de rij bij de kassa, krijg je plots de vraag ‘mama, wat is masturberen?’. Ik bedoel, dat is best gemeen, want zie je daar maar eens op een schappelijke manier uit te lullen.

Het zijn niet alleen de dingen die ze zeggen, ze kunnen ook heel gemeen doen. Wederom, zonder dat ze dat zelf door hebben. En dat begint al op een zeer jonge leeftijd.

Ik weet namelijk nog goed dat toen ik mijn kleintjes borstvoeding gaf, ze met hun grijpgrage handjes gingen graven naar mijn ander tepel en die venijnig konden omdraaien. De titty-twister zou de man het noemen. Ik noem het gemeen.

En wanneer ze die tepel niet te pakken krijgen, trekken ze de haren uit nijd maar uit je hoofd. Hallo, ik ben hier degene die je in leven houdt, een beetje dankbaarheid tonen kan geen kwaad…  Lees meer
Columns, Voor mama

Zo leuk dat park!

Na regen komt zonneschijn! Ja leuk… kunnen de kinderen weer naar buiten om even uit te waaien! Al vond ik het wel super makkelijk om tijdens de regendagen gewoon een extra filmpje op te zetten. En hoewel de zon schijnt is de grond nog vochtig en lucht nog koud…

“Lieverd, wat wil je buiten doen?”
“Naar het park, verstoppertje spelen!”
Shit, denk ik… Ik probeer nog, zullen we niet even gaan shoppen? We moeten toch ook nog boodschapjes doen. Maar nee, het besluit staat vast! Het park!!!

Al mopperend loop ik die steile trap af met een loodzware baby op mijn arm en een peuter die ineens een angst voor de trap afgaan heeft ontwikkeld. Die verrekte kinderwagen, die ook best zwaar is uitklappen en al spartelend de baby erin proppen! Klote, die speen vergeten!

Sta je dan, twee kinderen buiten…
1) Ren ik snel naar boven en laat de kinderen buiten,
2) pak alles weer in en gaan met z’n alle naar boven of
3) laat ik het maar en cross fingers!
Dat laatste dus!  Lees meer
Kind, Columns

Ja klopt, ze is klein

Hoe vaak ik dit de afgelopen week wel niet gezegd heb, is niet op één hand te tellen. Mijn peuter wordt bijna vier en gaat dus ook bijna naar school. En ja, ze is klein.

In het ouderschap lijkt het altijd wel een dingetje te zijn. Tegen forse baby’s wordt luidkeels “Wow! wat is hij groot!” gezegd, en tegen smalle en kleine poppetjes van bijna vier “Wow, wat is ze klein!”.

Het gaat niet bewust, daar ben ik van overtuigd, ik hoor het zo uit mijn eigen mond floepen. Maar nu ik het tig keer gehoord heb de afgelopen tijd begin ik er een beetje gefrustreerd over te raken.

Verbazende blikken en de vraag “is ze echt bijna vier, ze is nog maar zo klein?” met vraagtekens in de ogen. Ja ik sta je niet te fucken, ze is gewoon écht bijna vier!

Het is niet eens zozeer dat ik me gekwetst voel (tenzij je gaat zeggen dat ik haar meer te eten moet geven ofzo), maar mijn bijna kleuter heeft ook oren. En de afgelopen tijd heeft ze “wat is ze klein” iets te vaak gehoord.  Lees meer

Baby, Columns, Kind

9 dingen waar je na een derde je niet meer zo druk over maakt

vader en kind

Wanneer je voor het eerst moeder wordt, ben je een newbie die angstvallig alles perfect wil doen. Alles wat er rondom je kleintje gebeurt is belangrijk en terecht, zo moet het ook zijn. Naarmate je meer kinderen krijgt, verdwijnt dat angstvallige een beetje en leer je door de jaren heen om los te laten.

Het is niet zo dat je het niet meer perfect wíl doen, maar je weet dat je niet alles perfect kán doen. Een groot verschil.

Hier 9 dingen waar ik me na een derde niet meer zo druk over maakte.

1. Een gigantisch eerste verjaardagsfeestje vieren.

Bij mijn eerste kleintje was ik al maanden in mijn hoofd bezig met haar eerste verjaardag. Welk cadeau gingen we haar geven? Welke taart moest er komen? Welke activiteiten konden we doen (ja serieus, ik dacht aan activiteiten). Hoe moest de uitnodiging eruit komen te zien? Welk outfit ging mijn kleintje dragen? Tjongejonge, wat maakte ik mij druk.

Bij mijn derde realiseerde ik me dat ze een week later 1 jaar zou worden. Holy shit! Wat voor cadeau moeten we nu weer kopen, er ligt al zoveel zooi. We sturen wel een mailtje rond en zien wel wie er komen. Taart? Gewoon bij de Hema halen. Het outfit? Wat er bovenop de gewassen stapel ligt. Activiteiten? Whahahahahaha – hahahahaha.

Lees meer
kinderkamer opruimen
Columns, Speelgoed, Voor mama

Recept voor kamers opruimen

We kennen tegenwoordig allemaal de opruim goeroe Marie Kondo, toch? Niet? Dan moet je dit boek maar even lezen.

Ik ben fan, en dat terwijl ik het boek niet eens gelezen heb. Maar het idee is heel simpel, je vraagt je gewoon af, word ik hier blij van? -Nee- Gooi het weg, geef het weg of zet het op marktplaats. -Ja- vind een vast plekje voor het item.

Geloof mij, ik heb dit al meerdere keren geprobeerd. Ik krijg het nog steeds niet voor elkaar dat mijn hele huis opgeruimd is, laat staan blijft. Misschien is het daarvoor toch noodzakelijk om het hele boek eens te lezen, of om mijn kleintjes op kamers te zetten.

Tot die tijd heb ik een heel makkelijk recept voor het opruimen van een kinderkamer. Een loedermoeder is er niets bij:  Lees meer
Baby, Columns

Sukkels die niet aan slaaptraining doen

Om de één of andere reden ligt bij het hebben van een baby de focus op het doorslapen. Binnen de eerste drie maanden na de geboorte zul je de vraag al meerdere malen gehoord hebben: ‘Slaapt het al door?’. En na die drie maanden verandert de toon naar: ‘Slaapt het nog steeds niet door?’.

Softie van een moeder

En we weten allemaal, het kan aan twee dingen liggen. Of je hebt een lastige baby, misschien wel een huilbaby als je het de hele avond laat liggen huilen. Of je bent zo een softie van een moeder die haar kind niet kan laten huilen en daardoor slaapproblemen heeft. Eigen schuld! Moet je maar aan slaaptraining doen.

Slaaptraining!

Ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik heb drie kleintjes die verschrikkelijk slecht zijn in doorslapen. Ligt het aan hen? Ligt het aan mij? Ik weet het niet. Slaaptraining zal vast zijn voordelen hebben. Hoewel ik vind dat als je een baby van drie maanden tot in den treuren laat krijsen om het vervolgens moederziel alleen op te laten geven en dat ‘een overwinning’ noemt, je toch wel een harteloze sukkel bent. Maar goed, dat is mijn mening. En aan de andere kant, als dat het jou weerhoudt jezelf van een flat af te gooien, ja dan is het misschien een verstandige keuze om je baby te laten huilen. Zie het in perspectief. 

Lees meer
Columns, Kind

Moestuin kweken. Ongeschikt.

Je ziet de fotootjes van de ah moestuintjes overal weer op-poppen. Alle mama’s en andere enthousiastelingen gaan er weer helemaal voor. Bij de één springt het groen er nog harder uit dan bij de ander. Albert Heijn heeft een jaar geleden wat losgemaakt bij het Nederlandse volk en de gekte gaat nog even door.

En ik krijg flashbacks van iets wat ik verdrongen had. Flashbacks van beschimmelde potjes. Flashbacks van bakjes aarde waar niets anders dan onkruid uitschiet. Flashbacks van teleurgestelde koppies, want waar blijven die aardbeien nou?

Laat ik voorop stellen; ik vind de spaaractie van Albert Heijn fantastisch. Het is groen, het is leerzaam (kinderen leren over het groeiproces van groente en fruit) en het kan ook heel nuttig zijn (als je uiteindelijk oogsten kunt).

Oké, ik heb iets andere ervaringen. Bij mij werd er buiten de schimmel om niets groen. Leerzaam was het zeker, ik ben ongeschikt en dat is heel nuttig om te weten.  Lees meer
Columns, Kind

Beste opa’s en oma’s… Stop hiermee!

Ik weet het, ik was geen makkelijke puber en als kind heb ik ook heel wat kattenkwaad uitgehaald. Ik heb snoepjes uit de trommel gepikt. Ik heb niet altijd naar jullie geweldige adviezen geluisterd. Maar lieve opa en oma van mijn kind, jullie hoeven mij daar nu niet voor terug te pakken. Het is geen payback time. Toch?

Laatst hadden we weer eens een familieweekend. Zo’n weekend gezellig met z’n allen bij elkaar. Opa, oma, broers en zussen en natuurlijk, het grootste trots, alle kleine nakomelingetjes. Tijdens zo’n weekendje probeer je bepaalde dingen los te laten. Je weet het, het is maar een weekend, laat het gaan, laat het losssss.

Zoals bij de supermarkt op het park, waar ik samen met oma snel even wat boodschapjes zou halen voor de lunch. Mijn kleintje wilde persé met oma mee, ik probeerde het nog tegen te houden.  Maar je kent het, oma zegt geen nee. Ik wist natuurlijk al lang dat het geen goed idee was en dat we dat ‚even snel boodschapjes halen’ wel konden vergeten. Maar goed, oma zei ‚ja’ en dus had ik even niks meer te vertellen.  Lees meer
Columns, Kind, Spelletjes

Ik ga niet met jullie spelen!

Soms zijn er uitspraken die je beter niet kan doen als moeder. Gewoon om jezelf te beschermen tegen de perfecte moedersclub. Zo kun je beter niet zeggen dat je die koters af en toe spuugzat bent. Of dat je je kinderen weleens voor een minuut of 10 alleen thuis laat. Of dat thuisblijfmoeder zijn géén baan is.

Of… Nou ja, je snapt het punt. Of niet.

En zo is er nog een uitspraak; Ik haat spelen met mijn kleintjes.

Nou ja, haat, haat. Ik vind het gewoon echt niet zo leuk.

Ik zoek ook altijd excuses.

“Mam, zullen we schooltje spelen?”
“Ja, maar ik moet eerst even de vaatwasser uitruimen” 

Zei ik nou serieus ja? Ik weet zelf eigenlijk al dondersgoed dat het antwoord ‘nee’ had moeten zijn. Nou ja, hopelijk gaat ze zelf lekker schooltje spelen en is ze zo vergeten dat ik mee zou doen.

“Mam, ben je al klaar?”
Shit! “Nee, ik moet ook nog even de was opvouwen” 

God, wat ben ik slecht! 

Soms dan ben ik wel in de stemming. Dan bedenk ik iets creatiefs, knutselen met schoenendozen, een theekransje met alle poppen of het bouwen van een LEGO kasteel. Maar eigenlijk is het altijd mijn bedoeling dat ik ze een zetje geef en dat ze er vervolgens zelf, rustig en lief, de rest van de middag mee gaan spelen. Zonder mij.

Vandaag was ook weer zo een dag. Mijn kleintjes hebben meerdere malen gevraagd of ik een spelletjes met ze wilde spelen.

“Oké, ik kom eraan, ik moet eerst nog even naar het toilet.” (Een kwartier naar m’n telefoon staren.) En slecht als ik ben, weet ik dat ze het niet klaar zullen zetten, maar ze gaan weer wat anders doen. Ik ken mijn kleintjes.

Een uur later wordt er nog eens gevraagd, “Mam, zullen we dat spelletje nog eens doen?” En dan komt het schuldgevoel toch teveel opborrelen en beginnen we aan het spelletje.

Potverdorie, het zijn mijn kinderen. Ze hebben het meerdere malen gevraagd. Ze verdienen het om een spelletje met hun moeder te spelen. Ik moet dit nu gewoon doen. En doen alsof ik het leuk vind.

Wat ik eigenlijk zou willen doen is weggaan. Alleen. Zonder de kinderen. Even winkelen ofzo. Of gewoon ergens warme koffie drinken. Zonder dat er tegen me gepraat wordt. Zonder een spelletje te moeten spelen.

Ik speel het spelletje mee en mijn kleintjes zijn enthousiast. Razend enthousiast. “Mama gaat meespelen, jeej!” De schatjes zijn door het dolle, alleen maar omdat ik met ze mee ga spelen. Hoe moeilijk kan het zijn om je kleintjes blij te maken? En toch irriteer ik me mateloos tijdens dat spelletje Muizenval.

Het ene kind blijft maar tetteren en tetteren over wie er mag beginnen, wanneer en hoe. De volgende stoot het hele muizenval constructie met zijn onhandige bewegingen om. En de peuter, die persé mee moest doen, is totaal niet geconcentreerd en gefocust, maar gaat volledig haar eigen weg met het muisje.

Mijn haren gaan overeind staan en ik bijt op mijn tong om maar niet onwijs onaardige dingen te gaan roepen.

Ik ben hier zo slecht in. Ik heb hier zo geen zin in. En ik zeg het tegen mezelf, keer op keer. Blijf rustig. Blijf geduldig. Blijf lachen. Het is maar een spelletje.

Het enige wat ik nu nog kan hopen, is dat mijn kleintjes het mij zullen vergeven en over een jaar of 50 gezellig een spelletje met mij willen spelen.

Afbeelding: Shutterstock
Columns, Kind, Puur Marlies

Ik ken een moeder die haar kinderen inent, of toch niet?

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes inent! Elke keer is ze weer in dilemma of ze het nou wel of niet goed doet.

In het begin bemoeide ik me er niet zo mee, ik wist er ook nog niet zoveel van. Maar hallo, zíj krijgt toch een kind. Verdiep je er gewoon een beetje in denk ik dan. Hoe moeilijk kan het zijn.

Nee hoor, kleintje één en ook kleintje twee krijgen gewoon al de prikken die je kan bedenken in hun prille bestaan. Als ik er over nadenk, krijg ik er kippenvel van. Wie doet dan nou? Dat je je kleintje inent, tot daar aan toe. Maar wéét op zijn minst wat je aan het doen bent. Of stel het wat uit. Want wie heeft er nou een tetanus vaccinatie nodig met twee maanden? Alsof je een baby met een open wond de modder in gooit… Koekoek.

Maar goed, deze moeder heeft zich er gewoon niet in verdiept. Iedereen doet het toch? Dat zal wel goed zijn. Wat weet ik er nou van? Serieus? Wat weet ik er nou van? Over de outfit van d’r kleintjes denkt ze nog langer na.  Lees meer