Als moeder sta je soms voor uitdagingen die je het liefst wegstopt, ver weg van de werkelijkheid. Mijn jongste dochter is tien en heeft al jaren een strijd met overgewicht. Deze strijd is niet enkel van haar, maar van ons hele gezin.
Onschuldig
Het begon onschuldig. Je kent het wel, die curve van het consultatie bureau. Ze zat er altijd net een beetje boven. En een paar extra kilo’s, die leken schattig toen ze nog een peuter was. Maar naarmate de jaren verstreken, werden die kilo’s een zwaardere last, letterlijk en figuurlijk. Mijn kind heeft overgewicht. Op school werd ze gepest en thuis probeerden we van alles. Van diëten, sporten en zelfs therapie. Niets leek te helpen.
Als moeder voel je je machteloos. Wat doe ik toch fout? Je wilt je kind beschermen tegen de wereld, maar hoe bescherm je haar tegen zichzelf? ‘Ieder pondje gaat door het mondje’, galmt er steeds door mijn hoofd. Maar de waarheid bleek ingewikkelder dan simpelweg het eten niet in huis halen. Het ging niet alleen om wat mijn dochter at, maar ook om waarom ze at.
Vicieuze cirkel
Zie daar maar eens achter te komen bij een kind. De avonden waarop ze haar toevlucht zocht in eten, waren vaak de dagen dat ze gepest werd op school. Eten werd een troost, een vriend die er altijd was. Een typisch voorbeeld van een vicieuze cirkel. Om dit te doorbreken, was een uitdaging op zich. We moesten niet alleen haar eetgewoontes veranderen, maar ook haar emotionele relatie met eten.
Dit pad is geen makkelijke. De blikken en opmerkingen op het schoolplein als ‘waarom laat ze haar kind zoveel eten?’ Steken recht in mijn moederhart. Het is een constante strijd tegen een onzichtbare vijand. Andere ouders zien vaak niet de worsteling achter onze gesloten deuren. Ze zien niet de tranen, de frustraties, de talloze pogingen om gezondere levenskeuzes te maken. Wat zij zien, is slechts een momentopname, een fragment van ons leven, waarop ze hun oordeel baseren.
Overgewicht verminderen
Want het vergt heel veel geduld, begrip en vooral veel liefde. Samen hebben we langzaam veranderingen doorgevoerd om het overgewicht te verminderen. Gezonde maaltijden, ja, maar ook gesprekken over hoe ze zich voelt, waarom ze naar eten grijpt als ze verdrietig is. Emoties zijn oké en het is niet nodig om ze weg te eten. Maar ja, ik gun haar ook af en toe wel iets lekkers. En het doet pijn om haar te zien struggelen op een feestje waar ze allerlei lekkere dingen ziet staan.
De grootste les die ik hieruit heb geleerd, is dat overgewicht bij kinderen niet enkel een fysieke uitdaging is, maar ook een emotionele en niet alleen van je kind. Het is vallen en opstaan, van begrip en ja, soms ook frustratie.
We zijn er nog niet, nog lang niet! Elke dag is een nieuwe uitdaging. Maar als ik zie hoe mijn dochter langzaam maar zeker meer zelfvertrouwen krijgt, hoe ze leert omgaan met haar emoties zonder te zoeken naar eten, dan weet ik dat we op de goede weg zijn. En dat is uiteindelijk waar het om draait, niet om het getal op de weegschaal, maar om het geluk in haar ogen.
Als moeder is dat het enige wat telt.
