Columns | Voormijnkleintje.nl

Het valt niet mee om moeder te zijn in dit digitale tijdperk. Ik maak mij soms best wel eens zorgen over alles wat er online afspeelt. Er is één vraag die mij en vele andere ouders bezig blijft houden en waar iedereen een andere mening over heeft. “Is het echt zo’n probleem om foto’s van je kinderen online te delen?”

Schattige foto

Het begint vaak met een schattige foto van je pasgeboren baby, gevolgd door eerste stapjes, verjaardagen en talloze ‘eerste keren’. Super handig zo’n digital plakboek! Ik snap heel goed dat je als ouder trots bent op je nageslacht en graag aan iedereen laat zien wat voor wereld wonder jij op deze aardkloot hebt gezet. Maar in deze digitale wereld waar iedereen alles kan zien, wie ziet deze foto’s nog meer?

De trots van het ouderschap geldt voor iedereen, maar in onze digitale wereld brengt het delen van deze momenten risico’s met zich mee. Privacy is een groot zorgpunt. Zodra een foto online is geplaatst, verlies je een deel van de controle over wie deze kan zien of gebruiken. En dan is er ook nog het ’toestemming dilemma’ waar kinderen meestal te jong zijn om te begrijpen wat het betekent om hun afbeelding online te hebben.

Digitale voetafdruk

De foto’s die we vandaag delen, vormen een blijvend online archief voor onze kinderen. We noemen het ook wel een digitale voetafdruk. Wat vandaag schattig en onschuldig lijkt, kan later een bron van verlegenheid of problemen zijn. Zijn we, als ouders, gerechtigd om deze beslissing voor hen te nemen?

Toch, ondanks deze zorgen, zie ik ook echt wel de waarde in het delen. Niet alleen voor familieleden die ver weg wonen, maar ook voor je sociale online leven. Ja dat bestaat echt! Je kunt online vriendschappen maken, die voor meer steun en advies kunnen zorgen dan in het ‘echte’ leven.

Lees ook het blog: ‘Wat als ze dit ooit lezen?‘

Is het delen van foto’s van je kinderen online echt zo’n probleem? Het antwoord is niet eenvoudig. Ik denk dat het echt gaat om balans. Ik heb geleerd voorzichtiger te zijn met wat ik deel. Ik vermijd foto’s die te onthullend zijn of die mijn kinderen in een kwetsbare positie plaatsen. Ik gebruik privacy-instellingen en deel alleen met mensen die ik vertrouw. En misschien wel het belangrijkste, ik denk nu na over de toekomstige gevolgen van wat ik post.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Jongens die van ‘meisjesdingen’ houden…

Gastblogger

Ik heb een levendige achtjarige zoon en ik vind het heerlijk om te mogen zien hoe hij zich vrij ontwikkelt. Maar wat me recent wel heeft geraakt, is zijn liefde voor wat traditioneel als ‘meisjesdingen’ wordt bestempeld.

Het begon allemaal met de tekenfilm Mia and Me over feeën en magische pony’s. In eerste instantie dacht ik dat zijn interesse snel zou vervliegen, maar zijn fascinatie groeide alleen maar. Hij vroeg om my little pony speelgoed, wilde dit soort boekjes lezen en hij begon zelfs zijn kamer te versieren met stickers van deze kleurrijke wezens.

Bang dat hij gepest zou worden

Hoewel ik dit gevoel niet wilde, was ik toch ontzettend terughoudend hierin. Bang dat anderen hem zouden uitlachen. Ik was echt bang dat hij gepest zou worden, omdat hij van ‘meisjesdingen’ houdt. Ik weet wat het aller belangrijkste is, een zoon die gelukkig is. En voor mijn zoon is dat een moeder die hem door dik en dun steunt. Niet dat ik hem verbied om met ‘meisjesdingen’ te spelen of naar ‘meisjesdingen’ te kijken, ik vond het gewoon verrekte lastig vanwege de wereld hierbuiten. En eerlijk? Het zou echt een stuk makkelijker zijn als hij gewoon buiten ging voetballen!

Het lukt steeds beter om het los te laten. Ik heb toch geen controle over hoe een ander denkt, doet of reageert. Mijn zoon straalt als hij praat over zijn favoriete pony’s of over een aflevering die hij zojuist gekeken heeft. Waarom zou ik hem beperken op basis van verouderde stereotypen?

Lijn tussen ‘jongensdingen’ en ‘meisjesdingen’

Gelukkig wordt de lijn tussen ‘jongensdingen’ en ‘meisjesdingen’ steeds vagers. Kinderen zoals mijn zoon zijn de pioniers van een nieuwe generatie die zich niet laat beperken door traditionele genderrollen. Zij vinden hun weg wel, in die wereld waarin je mag houden van wat je wilt, ongeacht je geslacht. Nu ik nog…

Het opvoeden van kinderen is loslaten, daar waar jij eigenlijk nog vasthouden wil. Maar het is mijn taak om mijn kind aan te moedigen. Hij mag zelf zijn eigen interesses verkennen, zelfs als die niet binnen de traditionele normen vallen. Het oké is om anders te zijn en je waarde hangt niet af van het volgen van verouderde regels over wat ‘geschikt’ is voor jongens of meisjes.

Mijn zoon steunen

Door mijn zoon te steunen in zijn liefde voor ‘meisjesdingen’, hoop ik hem te leren dat hij altijd zichzelf mag zijn. Dat hij de vrijheid heeft om te houden van wat hij wil, zonder angst voor oordeel of kritiek. En zeker niet van zijn eigen moeder! Ik wil dat hij opgroeit in een wereld waarin zijn keuzes worden gevierd, niet beperkt.

Ik kan niet anders dan mijn kind de vrijheid te geven om zichzelf te zijn en om lief te hebben wat ze willen. Liefde voor voetballen kun je tenslotte ook niet afdwingen, bovendien is een voetbalmoeder zijn ook niet alles.

Afbeelding: Shutterstock

Voor mama, Columns

Mijn kind heeft overgewicht, balans tussen weegschaal en mijn moederhart

Gastblogger

Als moeder sta je soms voor uitdagingen die je het liefst wegstopt, ver weg van de werkelijkheid. Mijn jongste dochter is tien en heeft al jaren een strijd met overgewicht. Deze strijd is niet enkel van haar, maar van ons hele gezin.

Onschuldig

Het begon onschuldig. Je kent het wel, die curve van het consultatie bureau. Ze zat er altijd net een beetje boven. En een paar extra kilo’s, die leken schattig toen ze nog een peuter was. Maar naarmate de jaren verstreken, werden die kilo’s een zwaardere last, letterlijk en figuurlijk. Mijn kind heeft overgewicht. Op school werd ze gepest en thuis probeerden we van alles. Van diëten, sporten en zelfs therapie. Niets leek te helpen.

Als moeder voel je je machteloos. Wat doe ik toch fout? Je wilt je kind beschermen tegen de wereld, maar hoe bescherm je haar tegen zichzelf? ‘Ieder pondje gaat door het mondje’, galmt er steeds door mijn hoofd. Maar de waarheid bleek ingewikkelder dan simpelweg het eten niet in huis halen. Het ging niet alleen om wat mijn dochter at, maar ook om waarom ze at.

Vicieuze cirkel

Zie daar maar eens achter te komen bij een kind. De avonden waarop ze haar toevlucht zocht in eten, waren vaak de dagen dat ze gepest werd op school. Eten werd een troost, een vriend die er altijd was. Een typisch voorbeeld van een vicieuze cirkel. Om dit te doorbreken, was een uitdaging op zich. We moesten niet alleen haar eetgewoontes veranderen, maar ook haar emotionele relatie met eten.

Dit pad is geen makkelijke. De blikken en opmerkingen op het schoolplein als ‘waarom laat ze haar kind zoveel eten?’ Steken recht in mijn moederhart. Het is een constante strijd tegen een onzichtbare vijand. Andere ouders zien vaak niet de worsteling achter onze gesloten deuren. Ze zien niet de tranen, de frustraties, de talloze pogingen om gezondere levenskeuzes te maken. Wat zij zien, is slechts een momentopname, een fragment van ons leven, waarop ze hun oordeel baseren.

Overgewicht verminderen

Want het vergt heel veel geduld, begrip en vooral veel liefde. Samen hebben we langzaam veranderingen doorgevoerd om het overgewicht te verminderen. Gezonde maaltijden, ja, maar ook gesprekken over hoe ze zich voelt, waarom ze naar eten grijpt als ze verdrietig is. Emoties zijn oké en het is niet nodig om ze weg te eten. Maar ja, ik gun haar ook af en toe wel iets lekkers. En het doet pijn om haar te zien struggelen op een feestje waar ze allerlei lekkere dingen ziet staan.

De grootste les die ik hieruit heb geleerd, is dat overgewicht bij kinderen niet enkel een fysieke uitdaging is, maar ook een emotionele en niet alleen van je kind. Het is vallen en opstaan, van begrip en ja, soms ook frustratie.

We zijn er nog niet, nog lang niet! Elke dag is een nieuwe uitdaging. Maar als ik zie hoe mijn dochter langzaam maar zeker meer zelfvertrouwen krijgt, hoe ze leert omgaan met haar emoties zonder te zoeken naar eten, dan weet ik dat we op de goede weg zijn. En dat is uiteindelijk waar het om draait, niet om het getal op de weegschaal, maar om het geluk in haar ogen.

Als moeder is dat het enige wat telt.

Baby, Columns

Een halfzus, dus niet helemaal

Gastblogger

Ik ben een gescheiden moeder. Dat geeft heel veel vooroordelen. Sommige misschien wel een beetje terecht, maar vele zijn volkomen onterecht. Je zou dan kunnen denken, waarom zou ik mij daar iets van aantrekken? Maar ik ben een mens, dus ik trek me dingen die anderen zeggen wel aan. Het raakt me. Mensen vinden nu eenmaal altijd iets van een ander. En sommige mensen zijn ook best vriendelijk en bedoelen het goed. Met die gedachte wist ik een manier te vinden om er goed mee om te gaan. Totdat ik onlangs beviel van mijn tweede kind. Mijn kindje van mijn nieuwe partner.

Lees meer

Voor mama, Columns, Kind

Ik ben dus zo’n moeder van een kind in een korte broek. Ook in de winter!

Daan

Afgelopen week scrolde ik langs een nieuwsbericht over een kind in een korte broek. Aan de reacties te zien is dat voor de meeste mensen op zijn zachtst gezegd ‘bijzonder’, voor mij is dat ‘gewoon mijn kind’. Nee, niet van het kind in het nieuwsbericht, maar ik ben dus ook zo’n moeder van een kind in een korte broek. Sterker nog, hij is nog maar net gewisseld van sandalen naar dichte schoenen!

Ook in de winter

Er zijn van die momenten in het leven waarop je jezelf afvraagt: “Heb ik het nu echt goed gedaan?” Voor mij is zo’n moment elke keer als ik naar buiten kijk en mijn zoon zie rondhuppelen in zijn korte broek, ongeacht het seizoen. Ook in de winter! Wanneer de rest van de wereld zich heeft gehuld in lagen dikke kleding, sjaals en mutsen, trotseert mijn zoon moedig de kou met blote benen.

Ik moet toegeven, ik ben niet het type moeder dat met haar kinderen continu in discussie gaat. Noem het slap ouderschap, noem het pampergeneratie, maar op een gegeven moment moeten ze het zelf maar weten. En ik vind het ook wel mooi als ze aan zelfexpressie doen en van het stimuleren van onafhankelijkheid ben ik ook zeker niet vies. Maar eerlijk? Als ik hem in zijn korte broek buiten zie, kan ik niet anders dan me afvragen: waarom?

Ik heb hem talloze keren gevraagd waarom hij zo gehecht is aan zijn korte broeken, zelfs als de temperaturen onder het vriespunt duiken. Zijn antwoord is altijd hetzelfde: “Het zit gewoon lekker, mama!” Hij is nu eenmaal vastberaden, hij gaat zijn eigen weg, ongeacht de omstandigheden én ongeacht wat een ander daarvan vindt.

Broekenrebellen

In de winter lijkt het altijd alsof ik de enige moeder ben die haar kind niet in een dikke laag winterkleding kan hullen. Terwijl andere ouders bezorgde blikken naar mijn zoon toewerpen, probeer ik mezelf gerust te stellen met de gedachte dat hij vast wel weet wat hij doet. Maar stiekem ben ik toch ook wel blij met zo’n nieuwsbericht, want zie je wel! Er zijn nog meer van die broekenrebellen op deze wereld!

Het leven is te kort, niet zijn broek

Dus, terwijl de meeste andere moeders misschien bezig zijn met het bijvullen van de voorraad dikke sokken en thermoleggings, accepteer ik het feit dat mijn zoon altijd in zijn korte broek zal rondlopen. Wie weet, misschien is er wel een diepere wijsheid in zijn onbevreesde houding tegenover de winterkou. Misschien herinnert hij ons eraan dat het leven te kort is om je druk te maken over de kleine dingen. Oftewel, het leven is te kort, niet zijn broek.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Sinterklaas, Columns

Kind mag een surprise maken, leuk!

Daan

Sinds twee jaar behoor ik tot de moeders met een kind die een Sinterklaas surprise moet maken voor school. De mooie tijd met Sinterklaasliedjes en speculaas-geuren is voorbij. Ik leef nu namelijk in een tijd waarin mijn huis zich vult met de geur van lijm, verf en een vleugje wanhoop. De beste bedoelingen van surprises zijn hier ver te zoeken. We proberen onze creativiteit de vrije loop te laten, maar uiteindelijk beland ik al twee jaar in een knutselgevecht waarin de term ‘gezelligheid’ ver te zoeken is.

Als moeder van kinderen zonder knutseltalent kan ik je vertellen dat de stress begint zodra het briefje met de lootjes de huiskamer binnenvliegt. Mijn kinderen kijken me hoopvol aan, en ik glimlach terug, wetende dat ik binnenkort mijn creativiteit weer moet aanboren. De opdracht lijkt simpel: maak een surprise. De uitvoering is echter verre van simpel.

Geboren met een knutselgen

Sommige kinderen lijken geboren te zijn met een knutselgen. Hun surprises zijn ware kunstwerken. En dan zijn er kinderen die hun creativiteit uiten in een simpel, beschilderd kartonnen doosje. Van dat laatste heb ik dus een paar exemplaren gebaard. En tja, de appel valt niet ver van de boom, ik weet namelijk exact waar dat creatieve talent vandaan komt….

Misschien is het het schuldgevoel dat ik me daarom zo inzet om een surprise te maken voor mijn kinderen. Ja je raadt het al! Een kind mag een surprise maken, maar uiteindelijk zit ik, de moeder, de hele woensdagmiddag te knutselen om een surprise in elkaar te flansen. De uren die ik besteed aan het uitvogelen hoe ik een kartonnen doos omtover tot een realistisch ogende dinosaurus is van de zotte. Het is alsof ik meedoe aan een aflevering van super-surprise en ik kan je vertellen dat de druk hoog is. Ik hoor het namelijk al over het schoolplein galmen ‘ah wat zielig voor het kind die een beschilderde kartonnen doos krijgt’.

Een simpel doosje

Dat verdriet wil ik niet op m’n geweten hebben, maar ondertussen denk ik ook ‘hallo, was het niet de bedoeling dat de kinderen een surprise gingen maken?’. Misschien moeten we gewoon erkennen dat niet alle ~~ouders~~ kinderen geboren knutselkampioenen zijn. En misschien moeten we juist de creativiteit van onze kinderen vieren, ongeacht de vorm waarin deze zich manifesteert. Een simpel doosje kan net zo waardevol zijn als een kunstwerk met bewegende delen.

Wat zou het voor mij fijn zijn om te leven in een wereld waarin de waarde van een surprise niet wordt bepaald door de hoeveelheid tijd die een moeder eraan heeft besteed, maar door de glimlach op het gezicht van het kind dat het in ontvangst neemt en mag uitpakken.

Maar helaas… En dus pak ik vanmiddag de kwasten en de lijm er maar weer bij, want mijn kind mag een surprise maken, leuk!

Afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Kind van een loedermoeder

Pauline

Ken je het spreekwoord ‘de appel valt niet ver van de boom’? Wel, de betekenis van dit spreekwoord wordt mij regelmatig duidelijk gemaakt door mijn eigen bloedjes. Hetzelfde geldt voor het gezegde ‘een spiegel voorhouden’. Dankzij het moederschap begrijp ik opeens waar die spreekwoorden, gezegden en uitdrukkingen voor zijn, wat ze inhouden en waarom ze ooit bedacht zijn.

Lees meer

Baby, Columns

Balans tussen het moederschap en werken

Sanne

Om meteen maar met de deur in huis te vallen, ik ben hier niet om te vertellen dat een werkende moeder het veel zwaarder heeft dan een thuisblijfmoeder. Dat is namelijk een eindeloze discussie zonder goed antwoord. Iedere moeder en ieder gezin heeft zijn eigen uitdagingen. En dit is mijn uitdaging. Ik vind het namelijk soms best lastig om balans te vinden tussen het moederschap en werken. Moeder en werknemer, twee rollen die ik heel graag uitoefen.

Lees meer

Baby, Columns, Kind, Voor mama

Het enig kind hokje

Gastblogger

Welkom in het enig kind hokje, vol met enige kinderen. Daar waar de vraag, ‘wanneer komt er een tweede’, niet gesteld wordt. Daar waar je mag klagen over hoe druk het leven met één, ja één kind kan zijn. Daar waar niemand eenzaam en alleen door het leven gaat.

Lees meer

Kind, Columns, Voor mama

Ze ratelen maar door en door en door…

Pauline

Gisteren had ik een koffiedate in een stad verderop. Aangezien ik geen auto heb, ben ik aangewezen op het openbaar vervoer. Ambitieus en vol vertrouwen nam ik mijn drie kleintjes mee op sleeptouw. Ik dacht bij mezelf ‘dit kan ik, ik ben een goede moeder. En bovendien als we niet thuis zijn, wordt het ook geen bende in huis’.

Ik weet het, ik ben een denker. Hoewel ik even de hond vergeten was, die een leuk rieten mandje naar de filistijnen heeft geholpen. Ander verhaal.

Hoe dan ook, we gingen met de bus naar Haarlem. Naar een leuk koffietentje waar ik met een heerlijk bakkie kon genieten van een goed gesprek en waar de kleintjes ondertussen konden spelen in de gigantische speelhoek.

We hadden een fijne middag maar aan alle leuke dingen komt een einde en zo gingen we weer richting huis. In de bus op de weg naar huis realiseerde ik mij iets. Iets wat ik theoretisch al heel lang wist, maar wat je één keer in de zoveel tijd in de praktijk ervaart: mijn kinderen ratelen maar door en door en door… Die kleine bekkies stoppen nooit, nooit, maar dan ook NOOIT met praten.

Ja, als ze iemand een beleefd antwoord moeten geven, dan kunnen ze opeens doen alsof ik ze nooit heb leren praten.

Maar buiten dat is het altijd een stortvloed van woorden die er op mij afgevuurd wordt.

“Mama, Brams opa is Sinterklaas. Wel jammer voor Bram, dan ziet hij hem maar één keer per jaar.”

“Mama, wat gaan we eigenlijk doen?”

“Mama, ik heb honger.”

“Mama, wie zijn al deze mensen in de bus?”

“Mama, wat is dat geluidje?”

“Mama, wat gaan we doen?”

“Mama, mijn onderbroek zit niet lekker.”

“Mama, hoe groot is de zon eigenlijk. Hij is groter dan de wereld. Wie is er groter dan de wereld? Zijn wij groter dan de wereld? Papa is groter dan de wereld.”

“Mama, ik moet plassen.”

“Mama, ik denk dat die meneer nieuwe schoenen moet kopen.”

“Mama, waar gaan al deze mensen naartoe?”

“Mama, waarom weet je dat niet?”

En door en door en door en door en door… En ook thuis gaat het door.

Mijn hemel! Echt stop even met praten! Even-niet-praten. Één minuutje. Kan dat?

Nee dat kan niet. Ze zijn meedogenloos. Ze nemen niet eens de tijd om adem te halen. Het praat alleen maar. Of jankt. Of piept. Of zingt. Maar er is al-tijd geluid.

Ik vind het gezellig om met ze te kletsen. Ik vind het leuk om met ze te kletsen. Ik hoor graag wat ze te zeggen hebben. Maar na driehonderd keer “Mama, wat gaan we doen?” of “Mama, waarom weet je dat niet?” en “Mama, ik moet plassen / ik heb honger” ben ik moe van het luisten naar al dat gepraat en worden míj́n antwoorden steeds korter.

Ik wou dat ik het talent van de man had. Hij kan naast ze zitten en letterlijk het geluid het ene oor in en het andere oor weer uit laten glijden. En ik heb het geprobeerd. Het negeren. En dat bracht mij in de volgende situatie. Met de peuter. Ja echt, met de peuter.

“Mama, mama, mama, mama, mama, mama”

“Mama, hoor je me niet ofzo?”

“Jawel, maar ik probeer je te negeren”

“Kun je me dan even hier komen negeren?”

Dus.

Ik weet het, als mijn kinderen het huis uit zijn zal ik het geratel missen.

Zal het echt?

Afbeelding pratende meisjes: Shutterstock
Update 2015/2023