Columns | Voormijnkleintje.nl

Mijn minikleuter zit nu ruim een maand op school. Ze vindt het geweldig en is helemaal in haar element als ze op school is. Ikzelf heb mijn draai nog niet helemaal kunnen vinden. Ik had verwacht dat ik zeeën van tijd zou hebben. Dat ik het huis kon schilderen, dat ik kon bingewatchen op Netflix, dat het huishouden op orde zou komen en dat ik gigantisch veel artikelen zou gaan schrijven. En dat allemaal tegelijk.

Maar wat blijkt? Ik doe twee keer zolang over het schrijven van een artikel, Netflix is overdag nog niet opgestart, dat huis schilderen? Wie heeft daar nou tijd voor? En het huishouden? HAHAHAHHA – HAHAHA! Nee, ik heb de flow, zoals de minikleuter het gevonden heeft, zelf nog niet kunnen vinden.

Het afscheid nemen valt ook wel een beetje zwaar. Ik bedoel niet het afscheid nemen bij de deur van de klas, nee het afscheid nemen van het peuterschap. Ik had nog even de hoop dat de minikleuter de peutertrekjes wat langer bij zich zou houden. Inmiddels weet ik, als ik het voorbeeld van de oudste moet volgen, dat de driftbuien nog wel een aantal jaren aanhouden en niks te maken hebben met peuterpubertijd. Dus daar hoef ik nog geen afscheid van te nemen, maar wel van alles wat fantastisch is aan peuters! Want ik kan wel met zekerheid vaststellen dat de minikleuter nu echt een kleuter is en de peutertrekjes achter zich heeft gelaten. Lees meer

Columns, Voor mama

Mama-Coupe

Xandra

Iets korter mag

Ze vroeg nog: “Ben je er klaar voor?” En, hoewel mijn hersenen deze vraag aan het verwerken was omdat wanneer iemand zoiets vraagt, er toch meer aan de hand is dan je wellicht op voorhand dacht, zei mijn mond: “Ja hoor!”

En knip… Daar ging een hele lange lok!

Een lange bob wilde ik, lekker hip en eens wat korter. Nu is het aan de achterkant kort en dan schuin lopend naar voren lang! Aardig wat complimenten gekregen, dus heel verkeerd geknipt is het zeker niet.

Hoewel ik gelukkig wel handiger ben geworden met stylen (ja met een föhn en stijltang), is het fijne van dit kapsel dat (wanneer ik geen tijd heb) het eigenlijk best aardig opdroogt!

En toch, toch weet ik niet of ik dit korte kapsel nou zo geslaagd vind. Kan het zijn dat ik het irritant vind dat ik het toch niet zo makkelijk in een staart of knot kan doen? Zekers! Lees meer

Columns, Kind

Doe niet zo kattig! Bazige meisjes…

Pauline

We vinden het allemaal irritant als er iemand in onze comfort zone continu kattig en bazig aan het doen is. Niemand zit daar op te wachten en soms haalt het zoveel bloed onder je nagels vandaan, dat je diegene een high five wil geven. In haar gezicht.

Ja in háár gezicht, want we weten allemaal dat het over een meisje gaat als we het over kattig en bazig gaat. Hoe bedoel je generaliserend?

Meisjes die op jonge leeftijd bazig en bitchy zijn, halen we graag door het slijk. We drukken de eigenschappen maar al te graag de kop in, want op zo een irritant betweterig kind zit niemand op te wachten. Maar als een jongen bazig doet en zegt waar het op staat, dan zien we opeens leiderschapskwaliteiten.

Mijn oudste heeft binnenshuis wel wat van deze eigenschappen. Bazig en kattig zijn bij haar niet zozeer aangeboren eigenschappen, maar noodgedwongen door een oudste te zijn. Buitenshuis zal ze deze eigenschappen dus niet zo laten zien en eigenlijk vind ik dat weleens jammer.

Een kattig en bazig meisje hoeft namelijk helemaal niet negatief te zijn. Wij moeten gewoon ons beeld bijstellen en net als bij bazige jongens ook bij bazige meisjes het positieve ervan inzien. Lees meer

Kind, Columns, Voor mama

Hoe het lukt met drie kinderen

Pauline

Regelmatig krijg ik de vraag hoe ik ‘het toch allemaal doe met drie kinderen’. Het is niet zozeer een vraag om advies, althans daar ga ik vanuit. Het is meer verwondering, hoewel ik dat ook weer bijzonder vind, want er zijn genoeg moeders met meer kinderen. Hoe dan ook, hoe doe ik het toch allemaal met drie kinderen? Gewoon doen. Én stel je verwachtingen bij, vooral naar beneden.

Dat bijstellen van je verwachtingen lijkt helemaal vanzelf te gaan, sterker nog, je hebt er niets over te zeggen. Want met drie kinderen wórdt je weleens geleefd. Toen ik mijn eerste kleintje kreeg, was het uitzoeken van een outfit een activiteit. Een leuke activiteit zelfs! Want als mijn kleintje er hip bij liep, dan werd ik er vrolijk van. Niet dat mijn vrolijkheid afhing van het outfit, maar het bracht mij een extra lach op mijn gezicht. Gezonde maaltijden waar mijn kleintjes van zouden genieten, dat was het beeld wat ik voor mij had. Met een glimlach de dag beginnen in ons heerlijke huisje.

Maar de realiteit van ‘hoe ik het toch allemaal doe met drie kinderen’ blijkt iets anders. Verwachtingen bijstellen, of nee, laat die verwachtingen maar gewoon zitten. Lees meer

Columns, Voor mama

Een leeg nest. Wat nu?

Pauline

Daar ging ze dan. Met haar rugzakje op haar rug, gevuld met eten en drinken voor het 10-uurtje en de overblijf, liep ze rustig naar school. Nou ja, rustig… We hadden een beetje haast, want kennelijk kost het toch weer wat extra tijd om een derde klaar te stomen voor school in de ochtend.

In ieder geval, ze ging naar school. De hele dag. Lees meer

Columns, Kind

Wat je van je kind kunt leren

Pauline

We spenderen veel tijd aan het opvoeden van de kleintjes en aan het beantwoorden van de (soms ingewikkelde) vragen die ze hebben. Ze hebben nog zoveel te leren. Wij willen ze nog zoveel leren, we willen ze vormen tot zelfverzekerde volwassene. We zijn er zo druk mee dat we weleens vergeten om te kijken naar die kleine indrukwekkende koppies, waar als volwassene eigenlijk zoveel van te leren valt.

Soms moet je het leven even op pauze zetten en genieten, maar vooral leren van wat er om je heen gebeurt. Leren van je kleintje.

Trek bijvoorbeeld gewoon aan wat je mooi vindt en niet wat de maatschappij van je verwacht. Een tutu met kaplaarzen? Dat knaloranje shirtje gecombineerd met een roze bloemenbroek, waarom niet? Kinderen doen dat gewoon en hebben lak aan wat een ander ervan vindt. Hoe mooi! Hoe puur… Lees meer

Columns, Kind, Voor mama

Afscheid nemen van de tropenjaren

Pauline

Moeder worden betekent afscheid nemen. Oké, oké, het betekent niet alleen maar afscheid nemen, maar het is wel onderdeel van het moederschap. Op het moment dat je kleintje ter wereld komt, moet je afscheid gaan nemen van je zwangere buik. Deze zwangerschap komt nooit meer terug. Een tweede zwangerschap is namelijk niet te vergelijken met een eerste zwangerschap en een derde al helemaal niet.

Na het afscheid nemen van de zwangerschap, volgt al snel de afscheid van de kraamtijd. Want hoe snel gaat dat voorbij!? Het ene moment lig je nog volledig in de kreukels en het volgende moment zit je met je baby op de terugkom dag van je pufclub. Daar staan alle kersverse moeders hun kleintjes aan te moedigen om de grootste te zijn of om als eerste om te rollen.

Maar ja, als de kleine dat eenmaal een keertje gedaan heeft, dan behoort het even wegleggen op de bank, ook tot de verleden tijd. Hetzelfde geldt voor tijgeren, kontschuiven, kruipen en uiteindelijk de eerste stapjes. Zeg maar dag tegen de vredige babytijd, achter je dreumes aanhollen is je nieuwe dagelijkse taak. Lees meer

Columns, Een hondenleven, Puur Marlies

Geen ochtendmens? Neem een hond!

Marlies

Een hond, wie neemt er nou een hond? Ik hoor je denken ‘3 kinderen en een hond??’. Alsof ik nog niet genoeg te doen heb. Eerlijk is eerlijk, als ik vandaag de dag zou moeten kiezen voor een hond of niet, zou ik het niet doen. Weet je wel hoeveel tijd dat kost?

Maar het is net als met kinderen, je maakt er tijd voor. Je bouwt het in. En eigenlijk zie ik alleen nog maar de voordelen.

We staan vroeger op.

Een van ons gaat vroeg naar het werk en de ander doet ‘de rest’. ‘De rest’ houdt feitelijk in: de hond uitlaten en zorgen dat iedereen op school aankomt. Stiekem vind ik de dagen dat ik vroeg naar mijn werk ga het lekkerst, omdat ik dan niet ‘de rest’ hoef te doen. Maar goed aangezien ik zo nu en dan niet onder ‘de rest’ uitkom en het nog wel een tijdje in mijn leven terug zal komen, ben ik ‘de rest’ maar gaan omarmen. Lees meer

Kind, Columns

Waarom zijn peuters leuk… leuk? Ja, superleuk!

Pauline

Ondanks de driftbuien, het verzet en het alles zelluf willen doen zijn peuters de leukste wezentjes die er bestaan. Ja, ze kunnen doodvermoeiend zijn, je kunt ze regelmatig achter je denkbeeldige behang plakken, maar wat ga ik die geweldige peutertijd missen als mijn laatste peutertje straks een kleutertje wordt.

Ik ga dit stuk vaak, heel vaak teruglezen de komende tijd. Zodat de peutertijd in mijn geheugen gegrift staat, want wat zijn peuters leuk, nee superleuk!

Waarom peuters leuk zijn? Dit is waarom:

Waarom zijn peuters leuk? Ze kunnen op de meest schattige manier de hele Nederlandse taal vernachelen. En bij peuters accepteren we de vreemde woorden ook nog, maar zodra ze kleuter zijn wordt het er zo snel mogelijk uitgeramd. Tegenwoordige tijd, verleden tijd, een peuter maakt zich er niet zo druk om. “Mama, ik log hier!” De rrr niet kunnen uitspreken of sowieso geen lange woorden kunnen maken. “Mag ik nog een blootje met pipapaas?” Wat ga ik dat missen en het ergste nog, er komt een dag dat zij mijn gekke zinnen en woorden gaan corrigeren.

Een peuter geeft de perfecte knuffel. Een baby knuffelen is fijn, een groot kind knuffelen is ook fijn, maar een peuter knuffelen is perfect. De combinatie van spekbeentjes en het meest schattige stemmetje “Mama, ik vind je lief”. Armpjes die precies om je nek passen. Beentjes die precies op je schoot passen. Geen lange ledenmaten die alle kanten op vliegen, geen gebrabbel waar je niks van maken kunt, perfect is het gewoon.

En of peuters leuk zijn! Peuters waarderen de kleinste dingen. Dat ene bloemetje in het gras wordt opgemerkt. Die sticker op de hand mag nooit meer verwijderd worden. Als je vraagt of ze wil helpen met dweilen, krijg je de meest enthousiaste reactie die er bestaat. Geef haar een paasei en ze doet alsof ze de lotto gewonnen heeft. Kleine dingen doen er echt nog toe bij een peuter.

Heerlijk flexibel

Nog meer redenen waarom peuters leuk zijn? Peuters zijn makkelijk te vormen en te buigen. Ook al kunnen ze er af en toe een driftbui uitgooien alsof Conchita begint te zingen, zo makkelijk als het aan gaat, zo makkelijk gaat het ook weer uit.

En ja, ze willen op de meest onhandige momenten, bijvoorbeeld wanneer je met twee volle boodschappentassen staat te wachten en ondertussen eigenlijk poepen moet, persé zelluf als een slak uit de auto stappen. Ondanks die ijverigheid zijn peuters ook heel makkelijk om te praten. Maak het positief, wimpel het snel weg met “ooohhh, moet je daar eens kijken wat een mooie voordeur, wie er als eerste is…” en je peuter zet het op een sprinten en is vergeten waar hij zich druk om maakte.

En dan toch ook weer het drama, wat is een peuter zonder drama? Janken krijsen, stampvoeten, rollen over de winkelvloer, tranen met tuiten, het maakt een peuter een peuter. En hoe vermoeiend en frustrerend het ook is als je er middenin zit, erop terugkijkend houd ik ervan. Ik had geen dramatische driftbui willen missen!

Ze eten niet al de kipnuggets op. “Ja hoor schat, jij mag een Happy Meal” dan eet ik je kipnuggets wel weer op… Of dat nou echt zo fantastisch is, dat weet ik niet. Maar ik doe het toch elke keer weer.

Ik hou van dutjes

Peuters doen zo nu en dan nog een dutje. Wat een heerlijke tijd was dat! Nu is de tijd van spontaan op de bank in slaap vallen echt voorbij, maar wat een fijne tijd was dat! Had ik al gezegd dat dat écht een fijne tijd was?

Peuters hebben geen filter. Ze hebben een levendige fantasie, maar liegen doen ze niet en ze nemen ook geen blad voor de mond. Ze zeggen geen onbeleefde dingen, ze zeggen gewoon wat ze denken. Hardop en trots zullen ze aan de kassamevrouw vertellen dat mama onwijze stinkscheten kan laten. En dat papa een hele grote piemel heeft.

Vraag je je nu nog steeds af ‘Waarom zijn peuters leuk?’ Een peuter is nog zo ontzettend afhankelijk. Hoe groot ze zichzelf soms ook vinden, ze hebben je echt nog nodig. Vanaf het moment dat ze naar school gaan, is dat schattige en afhankelijke snel verdwenen.

Binnen no-time veranderen ze van afhankelijke, verlegen ‘mama ga niet weg’ peutermurmeltjes in manse “Yo doei mam” kleuters. Natuurlijk hebben ze je nog tot in den treuren nodig. Maar de manier waarop een peuter je nodig heeft, die manier komt nooit meer terug.

En God, wat ga ik dat allemaal missen! Mooie tijden komen er aan. Meer mogelijkheden, meer vrijheid. Maar ik kan er nog niet aan wennen, ik wil er nog even niet aan wennen. Want peuters, wat zijn jullie leuk! Nee… superleuk!

Afbeelding: Shutterstock

Columns, Kind

iPad – iPhone – iMac – iKind

Pauline

Het uitgangspunt van mijn moederschapstijl is: wees aardig. Deze regel geldt voor mij, maar ook voor mijn kinderen. En zou het niet fijn zijn als alle moeders wat aardiger voor elkaar zouden zijn? En accepteren dat de dingen die een ander doet niet persé het beste zijn, maar gewoon een keuze, misschien een momentopname, maar altijd een manier om zo fijn mogelijk te (over)leven.

Of het nou gaat om het geven van borstvoeding of flesvoeding, om wel vaccineren of niet vaccineren of waar een moeder bevallen wil. Al was het in de rimboe, dan nog is dat een keuze, misschien niet jouw keuze, maar de keuze van de moeder. Waar ik voor kies, daar hoef jij niet voor te kiezen. Wat ik prettig vind, hoef jij niet prettig te vinden. Je hoeft mij ook niet te overtuigen, ik hoef jou niet te overtuigen en we hoeven ons al helemaal niet te verantwoorden.

Zo nu dat gezegd te hebben, kan ik het volgende onderwerp wel even aansnijden. De iPad. Lees meer