Columns

schermtijd kinderen
Kind, Columns

Schermtijd á la lik-me-vessie

Eén keer in de zoveel tijd dan is er weer eens een discussie gaande in het land der moeders. ‘Hoe lang mag jouw kind naar een schermpje staren?’ Een schermpje als in een televisiescherm of een iPad-scherm en zelfs de telefoons en laptops nemen we mee in de discussie.

Vaders houden zich wijselijk ver weg van deze discussie. Het zal hun namelijk aan hun reet roesten hoeveel die koters naar een schempje staren, als ze maar stil zijn.

Ver van de schermpjes

Oké, oké, er zijn ouders (moeders én vaders) die hun kleintjes ver van de schermpjes vandaan houden. Geen schermtijd voor hen en mocht het wel een keer gebeuren, dan beperken ze het tot maximaal een kwartier per dag.  De meeste ouders zullen zeggen: niet langer dan 30 minuten. Per dag. Want zoiets zullen de algemene adviezen wel zijn. Vermoed ik, pin me er niet aan vast, ik maak mij er namelijk niet zo druk over.

Ik hanteer de schermtijd á la lik-me-vessie. 

Vroegâh

In mijn kindertijd hadden ze het nooit over schermtijd. Nu hadden wij ook alleen Nederland 1,2 en 3, wat inhield dat er op woensdagmiddag een tekenfilm van de EO te zien was en op zondagochtend Villa Achterwerk. Verder kregen we toen ik een jaar of 10 was een computer, een heuse pc. Tot in den treuren speelden we om de beurten, ik, mijn broers én mijn vader, daar Tetris op. Verder huurden we in het weekend weleens een videorecorder en een aantal films. Deze keken we dan in het weekend en was de film cool, dan keek ik hem drie keer achter elkaar.

Maar wat ik mij ook herinner is het vele buitenspelen, het sporten op de sportclub, het spelen met een gigantische bak LEGO.

Natuurlijk realiseer ik mij dat in deze tijd het aantal schermpjes ontzettend is toegenomen. Iedereen heeft een eigen scherm tot zijn beschikking, een eigen ‘Netflix-ingang’ en zijn eigen spelletjes. Maar zolang er balans is, vind ik het prima. Mijn kinderen worden er tot nu toe niet agressief of brutaal van, ze komen zo nu en dan zelfs tot rust achter dat schermpje.

Mijn oudste leert enorm veel op haar laptop. Ze doet er woordzoekers op, oefent met rekentuin, hackt het klasbord van haar juf en ja, zo nu en dan kijkt ze ook een filmpje.

Of we kijken met z’n allen. Een kan limonade, een grote bak popcorn op schoot en start de film maar! Beetje lullig om die dan weer na een half uur uit te zetten, vind je niet?

schermtijd

Afbeelding: Shutterstock
Columns, Kind

Bedankt Gargamel

Nou, bedankt joh! Heel fijn, kan ik echt ontzettend waarderen…

Weet je niet waar ik het over heb? Geen probleem, ik leg het graag uit!

Het gaat dus over dat Smurfenijs. Ja Smurfenijs, die je bij de ijscoman in dat parkje krijgen kan! Ow wacht, dat kan dus niet meer…

Echt, iedereen heeft recht op een mening! En het is prima als jij en het bij elkaar opgetrommelde clubje easy peasy gezondheidsfreaks, euh mama’s, lekker klagen over al die kleurstoffen in het ijs. Welgeteld drie ieniemini druppels kleurstof op weet ik niet hoeveel liter vanille/karamel ijs, maar dat terzijde, ik snap het! We voeden allemaal anders op en dat is ook prima.  Lees meer
Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

Het Papagevoel

Er zit een duidelijk verschil in opvoeden tussen mama’s en papa’s. Dat is ook niet zo gek, vanaf het allereerste begin zijn de mama’s namelijk volledig betrokken. Papa levert zijn bijdrage en is er voor 9 maanden vanaf, mama draagt het groeiend hoopje cellen continue met zich mee en voelt alles vanaf het allereerste schopje tot aan de volwaardige karatetrappen aan het einde van de zwangerschap. Zo ontstaat het ‘Moedergevoel’ wat nooit meer weg gaat en wat tot aan het moment dat het (ondertussen volwassen geworden) hummeltje het nest verlaat nog problemen geeft.

Het Moedergevoel vertelt aan de moeder vanaf het eerste begin waar de baby behoefte aan heeft, het zorgt ervoor dat mama gelijk klaar staat als de kleine van zich laat horen, zowel overdag als diep in de nacht. Het zorgt ervoor dat als de kleine groot wordt en de wijde wereld in trekt tot vroeg in de morgen, mama de hele nacht wakker ligt, terwijl papa heerlijk ligt te ronken.  Lees meer
Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

Cliché!

Eén van de grootste vragen in het leven (er even van uit gaande dat je een relatie hebt) is: Willen we kinderen?

Nu zijn er vele redenen te bedenken waarom je wel kinderen zou willen, er zijn ongeveer net zo veel redenen te bedenken waarom je er niet aan zou beginnen.

Meestal gaat het als volgt: je vrouw/vriendin krijgt last van klapperende eierstokken, jij wil het nog even uitstellen, ze krijgt er echt heel veel last van en opeens zijn jullie zwanger! Joehoe!

Na de eerste euforie begint de realiteit in te zakken en denk je, waar zijn we aan begonnen? Om jezelf een beetje voor te bereiden op wat gaat komen ga je eens bij ‘ervaringsdeskundigen’ rondvragen wat dat zoal inhoudt zo’n kind en of dat allemaal wel zo fantastisch is. Eén van de uitspraken die je dan vaak hoort is: ‘je krijgt er zoveel voor terug’. Maar is dat zo? Krijg je er iets voor terug? Of is het alleen maar investeren en nul incasseren.

Laten we nu eens heel eerlijk zijn, waar doen we het allemaal voor?  Lees meer
Columns, Ja papa, Voor papa

Het emotionele leven van een papa

Het emotionele leven van een papa kent een hele andere dynamiek dan dat van een jonge man zonder kinderen. Voordat ik kinderen kreeg kende ik wel geluk, blijdschap, verdriet, pijn en moeite. Maar meer zoals ik Carice van Houten ken, op een afstandje.

Bij de geboorte van de eerste merkte ik meteen al een verandering. Ik stond te huilen als een klein kind. Niet echt natuurlijk, maar van binnen. Ik blijf natuurlijk wel een man. Naarmate de tijd vorderde ontdekte ik emoties die ik nog niet eerder had ervaren. Een beetje vergelijkbaar met het leggen van kliklaminaat, de volgende dag blijk je spierpijn te hebben in spieren waarvan je eerder niet wist dat je ze had.

De intensiteit is enorm! Ik voelde me zo trots als ik met mijn kleine meid door de kamer liep. Mijn dochter, mijn prachtige kleine dochter. Zo klein, zo lief, zo onschuldig, zo puur. Vandaag de dag is dat niet anders. Als ik mijn kinderen zie dansen door de kamer voel ik mij volmaakt gelukkig. Mijn zoon doet breakdance moves, de jongste ballet en de oudste streetdance. Alle drie niet gehinderd door enige vorm van gene, ze genieten van hun vrijheid en ik geniet met ze mee!  Lees meer
Kind, Columns

Waarom de schoolfoto bewerken?

“Mama, ik heb hier het wondje niet op mijn kin”, zegt mijn zoontje terwijl hij op zijn schoolfoto kijkt.

Inderdaad, het rode verse litteken op zijn kin is op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Ik check het nog even op de klassenfoto die dezelfde dag gemaakt is en ja hoor, daar is toch duidelijk een rood litteken te zien op zijn kin. Ze hebben gewoon zitten photoshoppen op de (portret)schoolfoto!

Waarom gaat de schoolfotograaf zitten photoshoppen?

Wanneer ik mijn huis laat taxeren, gaat de taxateur mijn huis toch ook niet hier en daar een likje verf geven om het er beter uit te laten komen? Het is zoals het is en zo is het ook met kinderen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen photoshoppen. Het gebeurt overal, in de bladen en reclames, niets is wat het lijkt en ik vind dat prima. 

Op zich heb ik zelf ook niets tegen een ‘filtertje eroverheen gooien’, ik gebruik ze in mijn Instagram ook regelmatig. Maar rode plekken en littekens wegpoetsen, ongevraagd notabene, daar heb ik wel een beetje moeite mee. Ik wil niet dat mijn kinderen het gevoel krijgen dat er iets lelijks in hun gezicht zit, wat het beste weggepoetst kan worden. Het is zoals het is, ze zijn zoals ze zijn, puur. En bepaalde dingen horen bij een bepaald tijdperk. Bij de ene schoolfoto missen ze één tand, bij de volgende hebben ze een compleet fietsenrek en bij weer de volgende hebben ze veel te grote tanden voor een veel te klein bekkie.

En zo kan dat ook voorkomen met littekens, of waterpokken. Het ene jaar is het vers en rood, het volgende jaar is het misschien al iets minder zichtbaar. Maar het is er wel, is dat erg? Ik vind van niet!

Hoe ver gaan we?

Dat we leven in een tijdperk waar (je kan doen alsof) je Pinterest perfect door het leven gaat, dat weten we inmiddels allemaal. Maar hoe ver gaan we in het perfectioneren van onze plaatjes? Gaan we straks de bolle wangen ietje laten inslinken? Gaan we tanden erbij plakken? Gaan we de neusjes en de voorhoofden shapen? Knippen we gehele armen af om ze vervolgens op de verkeerde plek terug te plakken? Want dat het photoshoppen van een schoolfoto niet voor het eerst en niet alleen bij deze fotograaf gebeurt, daar weet mijn collega Joyce alles van.

Waar ligt de grens?

Wat mij betreft zijn de schoolfoto’s gewoon met kindjes precies zoals ze zijn, zoals ze er ook mogen zijn. Want roepen we niet altijd met z’n allen dat ieder kind uniek is?

En bovendien het gaat hier om een freaking schoolfoto, geen glamourshoot voor de cover van de Voque!

Afbeelding: Shutterstock
Baby, Columns, Voor papa

Slaap is ook maar relatief…

Vroeger (als in; voordat ik kinderen kreeg) had ik als stelregel dat ik minimaal 8 uur slaap nodig had en de wekker ná 7 uur s’ochtends moest gaan om overdag goed te kunnen functioneren.

Tegenwoordig (nadat ik kinderen kreeg) weet ik wel beter.

Er zijn periodes dat ik het met gemiddeld 4 uur slaap of minder per nacht moet doen, al dan niet met meerdere onderbrekingen. En die onderbrekingen zijn divers:

– kids die verkouden zijn en continue hoesten terwijl het snot overal zit;
– kids bij bij je in bed willen en vijf minuten later weer naar hun eigen bed willen;
– kids die naast je liggen te draaien en te woelen en ondertussen met hun benen op hardhandige wijze je rug masseren;
– kids die gewoon huilen om onduidelijke redenen;
– kids die klaarwakker zijn en filmpjes willen kijken op de I-pad om 03:30 uur AM;
– kids die heel ziek zijn en eerst hun eigen en daarna papa en mama’s bed onder spugen;
– kids die zindelijk worden en vervolgens hun hele bed onder plassen;
-….  Lees meer
Columns, Ja papa, Voor papa

Kinderlijke jaloezie

Kinderen zijn onderling soms onaangenaam jaloers. Soms is het is zo erg dat ik bij mezelf denk “het lijken wel volwassene”. Lekker in het zwembad met het hele gezin. Hier en daar liggen wat matjes om mee te spelen. Een tijdje gaat het goed, maar ineens treed daar de wet van de schaarste op.

Mijn kinderen hebben het voor elkaar gekregen om per kind twee matjes toe te eigenen.. ja dat is natuurlijk niet de bedoeling, netjes delen. “Ik wil niet delen” “die kinderen hebben ook meerdere matjes” na wat tegensputteren zijn de matjes weer verdeeld en 3 minuten later zijn de matjes al niet meer interessant, zo gaan dat soort dingen. Een redelijk primitieve vorm van jaloezie, gelukkig snel op te lossen.  Lees meer

Co-sleeping
Kind, Baby, Columns

Doorslapen? Whahaha

Eens in de zoveel tijd dan gebeurt het weer. Dan wordt de man chagrijnig wakker met de mededeling dat hij héél slecht geslapen heeft en ik voel mijn benen niet meer want die hebben de hele nacht in een houding gelegen die niet goed voor me was.

Het was weer zover, alle drie de kleintjes hebben midden in de nacht hun weg naar ons bed gevonden. Voor één draaien we ons niet meer om, twee wordt al iets minder comfortabel en drie is gewoon écht teveel. Ze worden te groot. Ja je leest het goed, te groot! Ze zijn namelijk 4, 5 en 8.

Je mag gerust denken dat ik niet helemaal goed snik ben, dat klopt ook wel aardig. Maar ik weet zeker dat er meerdere ouders zijn die zo nu en dan net zo een vol bed hebben als ik.

Als je mij acht jaar geleden gevraagd zou hebben wanneer mijn kinderen in mijn bed mochten slapen, had ik geantwoord met nooit! Nou ja, misschien als ze ziek waren dan, maar daar bleef het ook bij. En natuurlijk weet elke nieuwe ouder dat de nachten zwaar en vermoeiend zijn, maar er komt een einde aan. Binnen een jaar moet dat kleine grut toch wel doorslapen.  Lees meer
Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

Papadag

Mijn vrouw en ik proberen de taken in ons huishouden zoveel mogelijk eerlijk te verdelen.
Boodschappen doen, schoonmaken, werken, we doen allebei ons deel. Zo hebben wij er heel bewust voor gekozen dat we allebei parttime werken, zodat ik één dag in de week thuis ben om voor de kinderen te zorgen.

Een ‘papadag’ noemen ze dat.

Het is misschien financieel gezien niet de meest optimale situatie, maar dat heb ik er graag voor over om mijn stempel op de opvoeding van mijn kroost te kunnen drukken.

Want dat er een verschil is in opvoeden tussen mama’s en papa’s, dat is wel duidelijk. Zitten de meeste mama’s er bovenop met een echte ‘hands-on’ stijl van opvoeden, zijn de papa’s over het algemeen toch meer van het pragmatische, ‘laid-back’ opvoeden.
En zoals altijd, is een beetje van allebei het lekkerst.  Lees meer