Columns

Columns, Sinterklaas

Mama, bestaat Sinterklaas echt?

Het is alweer een jaar geleden dat de ‘grote vraag’ op me afgevuurd werd. Nee, het ging niet over het maken van baby’s of een ingewikkelde rekensom waar ik geen antwoord op had. Maar het was wel een verrekte moeilijke vraag om te beantwoorden. Want zal ik wel, of zal ik niet?

“Mama, bestaat Sinterklaas echt?”

Op veel van dit soort vragen kets ik altijd het antwoord terug met een “wat denk je zelf?”. In het verleden kwam er dan een luidkeels “Ja, ik denk het wel!” en daarmee ontweek ik altijd een ingewikkeld stukje opvoeden. Maar vorig jaar werd er doorgevraagd.

“Mama, bestaat Sinterklaas echt?”, vraagt mijn dochter voorzichtig.
“Wat denk je zelf?”, antwoord ik op automatische piloot.
“Maar doet Sinterklaas echt al die cadeautjes in de schoenen?”, vraagt ze door.
“Wat denk je zelf?”, zeg ik weer. Dit keer echter iets alerter.
“En ik snap het niet, want hoe doet hij dat dan?”, gaat ze verward door.
“Wat denk je…” Nee, hier kom ik niet meer mee weg. Ik denk dat ze toe is aan HET gesprek.  Lees meer
Baby, Columns

We zijn nog lang niet klaar

Je bent mijn laatste. Mijn laatste kind dat ik ooit zal hebben. De laatste baby die ik in slaap kon wiegen, kon troosten met mijn borst. De laatste keer de eerste stapjes. De laatste keer voor het eerst het woordje ‘mama’. Het laatste luierkontje, het laatste mondje vol met melktandjes.

De laatste keer de eerste schooldag.

Soms ben ik zo blij dat de fases voorbij zijn.

De babytijd achter ons. De slapeloze nachten. De worsteling met de constante aandacht die een baby nodig heeft. Ik verlangde naar de dagen waar je onafhankelijk en zelfstandig zou zijn.

De peuterpubertijd overwonnen. Ik wenste dat je jezelf duidelijk maken kon. Ik wenste je eigenwijsheid weg.

En nu ben je vier. Mijn laatste. Ik knipperde met mijn ogen en je babyspekbeentje veranderde in lange slanke benen. Ik knipperde met mijn ogen en je kale koppie veranderde in een hoofd vol met blonde engelenhaar.  Lees meer
Columns, Ja papa, Voor papa

Vaders en dochters

Toen we nog geen kinderen hadden plofte ik vaak gelijk na het werk op de bank en zette de televisie aan, om vervolgens de rest van de avond op de bank te hangen voor de TV. Meestal begon zo’n televisie avondje met Dr. Phil. Die strenge, doch rechtvaardige super Amerikaanse knuffelbeer en semi-professionele psycholoog die altijd met een goed en eenvoudig advies kwam om de grootste problemen op te lossen.
Je kent hem wel.

Vaak zaten hier jonge tienermeisjes die compleet van het pad af waren en zich met de meest wilde zaken bezig hielden. Drugs, sex en rock&roll, dat soort zaken.
9 van de 10 keer had de vader er iets mee te maken. Soms omdat hij er nooit was, soms omdat hij geen liefde gaf, en soms omdat hij juist teveel van de verkeerde soort liefde gaf. Waar het op neer kwam: het was altijd de schuld van de vader.
Er zijn tegenwoordig meer van dit soort televisie programma’s, maar ook in interviews, of in gesprekken met ‘gewone’ mensen wordt me duidelijk: De vader-dochter relatie is een bijzonder ingewikkeld en gecompliceerd iets. Het lijkt wel of de moeder nooit iets fout kan doen, het is altijd de schuld van de vader.

Een belangrijke oorzaak hiervan is denk ik het natuurlijke verschil in het gevoelsleven tussen man en vrouw en het verschil in de belevingswerelden. Dit maakt het voor een vader lastiger om zich in te leven in de wereld van zijn dochter. Dit geeft mij als vader van een dochter wel een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Bij mijn zoon is dit gevoel heel anders. Ik maak me daar niet zo druk om. Ik weet ongeveer wat hij nodig heeft, ik ben zelf een opgroeiende jongen geweest. Een relatie opbouwen met hem gaat bijna vanzelf. Natuurlijk moet ik hier ook tijd en energie insteken, maar dit gaat meer natuurlijk en automatisch. Bij mijn dochter is dit toch wel anders. Ik realiseer me dat het opbouwen van een relatie niet vanzelf gaat maar ik meer moeite zal moeten doen. Hoe dat precies werkt weet ik nog niet, dat zal vanzelf blijken. Belangrijk hierbij is denk ik het contact zoeken, blijven communiceren, proberen me in te leven in de wondere wereld van het opgroeiende meisje, vooral veel liefde geven en haar bevestigen in haar positie als zelfstandige vrouw. Volgens mij is dat wat dochters van hun vader willen.

Toch, dames??

Misschien is het besef dat ik net iets meer moeite voor haar moet doen alleen al genoeg. Zodat ze straks niet bij Dr. Phil terecht komt…

Afbeelding vader en dochter: Shutterstock
Columns, Ja papa, Voor papa

Back to nature!

Vroeger leefden we in grotten en joegen we op mammoeten of ander groot wild om te overleven. De mannen waren dan dagen van huis (eh..grot) weg en trokken in groepen over de steppe op zoek naar voedsel. Als ze een groep mammoeten hadden gevonden was het een verschrikkelijk gevaarlijk gevecht om er één te kunnen doden om op te eten.

wildplassen

De mannen kwamen dan uitgeput maar trots terug naar hun grot omdat ze hun mannelijkheid hadden bewezen en de vrouwen waren blij en trots dat hun mannen aan hun plicht hadden voldaan en voor hun gezin zorgden.

Vroeger was het leven makkelijk en duidelijk.  Lees meer
Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

De ja-papa Wet van Murphy

Ken je dat?

Net als je een belangrijke, drukke en lange dag voor de boeg hebt zijn je kinderen de nacht ervoor door een eindeloze rij verschillende redenen verschrikkelijk aan het spoken waardoor jij net die dag dat je het echt niet kan gebruiken verschrikkelijk brak bent.

papa is moe

Of moet je naar een feestje waar je je kids leuk voor wilt aankleden willen je kids alleen dat verschrikkelijke Megamindy of Superman pak aan.

Of komen je (schoon)ouders bij je eten beginnen je kids met het eten te gooien omdat ze het opeens niet meer lusten.

Of moet je naar een belangrijke afspraak waar je echt niet te laat kan zijn weigeren je kids pertinent om gewoon een broek en een trui aan te doen.  Lees meer
Columns, Voor mama

Wat moet ik met die zooi?

Ik weet het, ik zit midden in een verbouwing en mijn woonkamer is amper begaanbaar. Ik ben inmiddels een bijna professioneel hordeloper, bijna want ik ga zo nu en dan nog behoorlijk op mijn kanis. Het komt goed, we krijgen meer ruimte. Voor nog meer zooi…

We leven deze tijd dus vooral boven. En boven is de zooi zeker niet minder. Wanneer ik boven aan de trap kom en mijn ogen in de rondte laat gaan, schiet het vocht spontaan mijn traanbuizen in. Waar, o waar komt al die zooi vandaan? De papieren. Het speelgoed. De willekeurige lege tassen. Sokken. Shirts. Wasgoed o-ve-ral ligt wel iets waar het niet hoort.

Het is niet dat er nooit opgeruimd wordt, oké ik geef toe, het zou vaker kunnen. Maar wanneer alle spullen weer op z’n plek lijken te liggen, worden ze op wonderbaarlijke wijze weer naar een andere plek toe gezogen. Een plek waar ze niet horen te zijn.

Ik vraag me af. Wat moet ik met die zooi?

Dat setje vieze sokken hoort niet op mijn hoofdkussen. Die ene tekening hoort niet midden op de trap. Die barbiepop hoort niet in de deuropening van mijn slaapkamer. Dat wasgoed hoort niet naast de wasmand.  Lees meer
Baby, Columns, Voor mama

De tiet of niet?

Net als velen ben ik ook zo’n moeder die viel voor alle pro-praatjes rondom borstvoeding. Wie zegt er nou ‘nee’ tegen al die voordelen voor je kind? Minder kans op dit en dat. Om nog maar te zwijgen over de slanke lijn die je er van zou krijgen. Het zou voor het eerst in jaren zijn, maar toch…

Minder kans op borstkanker, yes, ik ga er voor!

Met een gevolgde cursus (die kwam toch voorbij, dus waarom niet) en melkapparaten in de aanslag was ik er helemaal klaar voor.

Dacht ik.

Uiteraard had ik natuurlijk niet kunnen voorspellen dat ik een ziekenhuis melkmoeder zou worden. Met geen kind in de buurt de eerste drupjes er uit kolven was geen feest. Jemig wat duurt dat allemachtig lang. Daar heb je als net bevallen vrouw in het ziekenhuis toch helemaal geen tijd voor?  Lees meer
Columns, Kind

Druk zijn is een talent

Wat we tegenwoordig al snel kinderen met ADHD noemen, noemden we vroeger ‘drukke kinderen’. Het stempeltje is snel gezet, al voordat een kind zich überhaupt heeft mogen corrigeren roepen wij volwassenen, ‘daar heb je zeker zo’n ADHD-er’.

En hoezo eigenlijk? Misschien is dat kind gewoon een beetje druk. Druk zijn is een talent. Vermoeiend en soms frustrerend voor de ouders, dat wel. Maar het is ook geweldig verrassend en je kunt zoveel leren van drukke kinderen.

Drukke kinderen zijn namelijk echte ontdekkers. Ze spannen niemand voor hun karretje, maar gaan zelf recht op hun doel af. Dit kan leiden tot een vervelende situatie, maar het kan ook leiden tot een hilarische situatie. Of zelfs een leerzame situatie, want welk bot is er nu weer gebroken? Een ouder van een druk kind leert heel veel en wordt gedwongen om met andere ogen te kijken, want die route kun je natuurlijk ook nemen, waarom zou je op het pad blijven?

Lees meer
Columns, Koken en bakken, Overige

Cakejes bakken, maar nu blijf ik aan de vloer vastplakken

De kinderen liggen in bed en ik zou bijna willen zeggen dat dit mijn favoriete moment van de dag is. Ware het niet dat mijn huis een grote bende is en dat nu alleen nog maar meer op lijkt te vallen. Als de kinderen er tussenin zitten lijkt het in ieder geval nog een doel te hebben.

Het liefst zou ik nu op de bank ploffen en lekker een film kijken, desnoods een soap. Alles is goed, zolang het maar geen tekenfilms of superhelden zijn. Dat lekker chillen op de bank zit er helaas nog even niet in voor mij. Mijn woonkamer heeft meer weg van een kids-play-ground en mijn keuken is een ontplofte bende. Het aanrecht staat vol met vieze pannen, op de tafel staan de borden nog en de spullen van het cakejes bakken staan ook nog ergens verstopt. De helft van de maaltijd ligt onder de tafel en ik blijf bijna vastplakken aan de vloer als ik de keuken inloop. Lees meer
Columns, Voor mama

Een simpele, perfecte dag

Het is 8.00 zondagmorgen. “Mama, mag ik bij jou?” hoor ik zachtjes in mijn oor. Ik schep haar in mijn bed om vervolgens samen, half slapend uitgebreid te knuffelen.

“Mama, ik heb honger”, hoor ik net even wat harder als daarnet in mijn oor. En nog eens en nog eens. ‘Dit is echt te vroeg’ galmt er in mijn hoofd. “Pak maar een appel”, antwoord ik haar.

“Nee ik wil geen appel, ik wil dat jij een ontbijtje voor mij maakt.” beveelt ze. Hier kom ik niet onderuit, ze is niet van plan om nog even verder te kroelen en te snoezen. Mijn dag is begonnen.

Ze begeleidt me naar beneden direct de keuken in. Hier moet je een ontbijtje voor me maken, herhaalt ze nog eens. Haar broer en zus zijn inmiddels op de hoogte van het ontwaken en verwachten ook snel een ontbijtje voorgeschoteld te krijgen.

Ik smeer een boterham met pindakaas. Zal ik nog even checken of dit is wat ze verwachtte, misschien wil ze toch liever smeerworst op haar broodje? Je weet het immers nooit met mijn lieve, gezellige, maar bovenal eigenwijze meisje. Ik waag het gokje, met het risico dat ze het op een blèren zet.  Lees meer