Columns | Voormijnkleintje.nl

Beste buren,

De zomer komt er weer aan en dus zeggen we ‘hallo’, of eigenlijk schreeuwen we ‘hallo’, want dat is wat we doen: herrie maken.

Oké, ik zal dan ook meteen maar ‘sorry’ zeggen.

Sorry.

Ik zou een appeltaartje kunnen bakken en langs kunnen komen voor de koffie, maar ja… Je weet wel, druk, druk, druk. Kinderen hè.

Ja, ook de kinderen zijn druk, dat ben ik met je eens. Ik vind ook dat ze herrie maken, daarom zeg ik altijd: ‘herrie maken doe je maar buiten’. Scheelt toch weer een aantal decibel. En poeh! Wat kunnen die kleintjes van mij fanatiek spelen! Alsof hun leven ervan af hangt. Gelukkig is dat niet echt zo, dat zou wat zijn zeg! Maar inderdaad… ik geef het toe! Ze kunnen ook schreeuwen alsof hun leven ervan af hangt. Om over mijn geschreeuw nog maar te zwijgen.

Ik wil het toch zo aan de andere kant van de schutting even uitleggen.

We zijn geen massamoordenaars. Dat geschreeuw wat je doordeweeks rond 8.00 hoort, dat… Ja dat ben ik. Ik probeer mijn kleintjes duidelijk te maken dat ze dat ontbijt nu toch wel héél snel naar binnen moeten gaan werken. Of ik probeer het schoeisel bij ze aan te krijgen. Nee, dat valt niet mee hoor!

En dat geblèr wat je tussen 17.30 uur en 18.00 uur hoort, dat zijn mijn kleintjes die iets gezonds toegediend krijgen. En nee joh, niet door een sonde, gewoon met een vork die ze nog zelf mogen vasthouden ook!

En dat avondeten van ons wordt niet vervolgd met een rituele maagden slachting voor Satans avondoffer. Nee, dat zijn mijn kleintjes die naar bed worden gebracht.

Nee, we zijn geen ontsnapte krankzinnigen. Als het mooi weer is buiten, dan zijn we blij. Dan juichen we, dan nodigen we vrienden uit om het mooie weer te vieren met een bbq of een wijntje. En wederom sorry… Onze vrienden hebben ook kinderen, sommige maken zelfs nog meer herrie! Stiekem vind ik dat wel fijn, want dan weet ik dat ik normaal ben. Of-zo-iets.

Nee, we houden ook geen rommelmarkt in de tuin. Die enorme puinhoop is van ons en eigenlijk is het de bedoeling dat we het netjes houden, we hebben alleen niet altijd de tijd om die zooi op te ruimen. Oh en die wezentjes die je rond ziet rennen, dat zijn geen schoorsteenvegers, dat zijn de kinderen. Je hoeft niet bang voor ze te zijn, ze bijten niet. Hoewel… En het zijn geen onverzorgde weeskindjes, het zijn kinderen die zichzelf hebben aangekleed en buiten zijn gaan spelen. Die vlecht? Oké, die is van gisteren.

En dan die stilte… Hoor je dat? Nee natuurlijk niet!

Ik heb mijn gezin niet ingeslikt, het is ongelofelijk maar waar: ze slapen! Het moment dat ik met de man op de bank plof en proost op wéér een dag. Stilzwijgend kijken we nog een aflevering van onze favoriete serie op Netflix en gaan vervolgens stilletjes naar boven. Maak je geen zorgen, niet voor luidruchtige wilde seks, we weten tenslotte allemaal wat daarvan komt…

Sorry beste buren. Wij zijn zo een gezin. Een gezin dat duidelijk leeft. Maar onthoud: dit gaat voorbij.

En dan zijn jullie aan de beurt.

Afbeelding kinderen: Shutterstock

Columns, Voor mama

Moeder van een hooggevoelig kind

Sanne

Als moeder van een hooggevoelig kind, leef ik in een wereld waarin de volumeknop van het leven op maximaal lijkt te staan. En nee, ik heb het niet over mijn tienerjaren toen ik daadwerkelijk geloofde dat mijn haar beter zat als ik het föhnde met hardrock op de achtergrond. Ik heb het over het dagelijks leven met een kind wiens zintuigen zo fijn afgesteld zijn, dat een etiketje in een shirt kan aanvoelen als een cactus en de zoemer van de oven als het startschot van de Apocalyps.

Alles moet precies goed zijn

Neem bijvoorbeeld het ochtendritueel. Terwijl de meeste kinderen hun boterhammen als brandstof voor de dag zien, benadert mijn hooggevoelige kind de ontbijttafel alsof het een mijnenveld is. De textuur van het brood, de kleur van de jam, zelfs de temperatuur van de thee, alles moet precies goed zijn. Zo niet, dan hebben we het einde van de wereld bereikt voordat de klok negen slaat.

Ik heb geleerd dat flexibiliteit en geduld sleutelwoorden zijn, en dat een ‘ontbijt-diploma’ een vereiste zou moeten zijn voor elke ouder in mijn situatie.

Te strak, te los, te kriebelig

Dan is er nog de kledingkwestie. Wie had gedacht dat het kiezen van sokken vergelijkbaar zou zijn met het ontmantelen van een bom? “Te strak, te los, te kriebelig,” luidt het oordeel vaak. Ik overweeg serieus om een kledinglijn te starten genaamd “onzichtbaar”, speciaal ontworpen voor degenen voor wie zelfs de gedachte aan kleding al overweldigend is. Tot die tijd blijf ik een meester in het vinden van de meest naadloze, zachte en allesbehalve irriterende kledingstukken.

Alles is intens

Laten we het ook even hebben over schooluitjes. Voor veel kinderen een avontuur, maar voor mijn hooggevoelige kind eerder een expeditie naar een onbekende planeet. Elk geluid is luider, elke geur intenser en elke nieuwe ervaring is óf mega opwindend óf volkomen angstaanjagend. Ik heb dan ook altijd een ‘noodpakket’ bij me. Snacks, koptelefoon, favoriete kleine speeltjes, je weet namelijke maar nooit wanneer je een zo’n vredesonderhandelaar nodig hebt.

Ik wens soms dat ik een handleiding had gekregen bij de geboorte (“Hooggevoelig Kind: De Gebruiksaanwijzing”), maar laat me duidelijk zijn, ondanks de uitdagingen, is het moeder zijn van een hooggevoelig kind ongelooflijk verrijkend. Haar vermogen om diepe empathie te tonen, haar ongeëvenaarde creativiteit en de intensiteit waarmee ze liefheeft en leeft, maken elke strijd de moeite waard. Haar wereld is rijk en complex en ze leert mij dagelijks de schoonheid van het leven in alle nuances te zien.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Voor mama, Columns

Een brief voor mijn keizersnede litteken

Daan

Waar zal ik beginnen? Jij, een bescheiden streepje op mijn buik, bent zoveel meer dan alleen een herinnering aan de dag dat mijn leven veranderde. Ja, jij bent het tastbare bewijs van de dag dat ik moeder werd, een rol die ik met zowel trots als een niet te onderschatten hoeveelheid slapeloosheid bekleed.

Soms kijk ik naar je en denk ik terug aan die overweldigende mix van angst, opwinding en pure adrenaline die door mijn aderen gierde toen ik naar de operatiekamer werd gereden. Ik herinner me hoe ik daar lag, trillend van zowel de kou als de zenuwen, terwijl de artsen en verpleegkundigen rondom mij scharrelden alsof ze een geheime dans uitvoerden die alleen zij kenden. En dan, midden in die chaos, het moment dat mijn wereld stil stond, de eerste kreet van mijn kind. Jij bent de stille getuige van dat onbeschrijflijke moment.

Zo klein, zoveel emoties

Het is grappig hoe iets zo klein en onopvallend als jij zoveel emoties kan oproepen. Soms voel ik een steek van pijn als ik je per ongeluk aanraak, een herinnering aan de pijn die ik voelde toen ik je voor het eerst zag. Maar die pijn vervaagt snel als ik denk aan het leventje dat je me hebt gegeven. Je bent mijn persoonlijke krijgsteken, een bewijs van mijn kracht.

En laten we eerlijk zijn, je bent ook het perfecte excuus om die bikinimodel-carrière uit te stellen voor… nou ja, voor altijd. Je geeft me een reden om te lachen wanneer ik de absurde schoonheidsstandaarden zie die ons worden opgelegd. “Waarom zou ik me druk maken over een sixpack als ik het ultieme bewijs van vrouwelijke kracht op mijn buik heb?” zeg ik dan tegen mezelf.

Ik wenste dat je er niet was

Ik moet toegeven, er waren momenten dat ik wenste dat je er niet was. Momenten waarop ik in de spiegel keek en me afvroeg of ik ooit weer zou kunnen kijken naar mijn lichaam zonder de herinnering aan de pijn en de angst die je met je meebracht. Maar die momenten zijn zeldzaam en vervagen snel, want zonder jou zou ik niet de moeder zijn die ik vandaag ben.

Je bent meer dan een litteken, je bent mijn herinnering aan het wonder van het leven. Dank je wel litteken, voor alles wat je vertegenwoordigt. Ik draag je met trots.

Liefs,

Een keizersnede moeder

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Columns, Kind

Val niet op je kanis

Pauline

Ik kijk om me heen en ik vraag het me serieus af… Waar komt al die zooi vandaan? Had ik niet een uur geleden de hele vloer leeggemaakt? Wat doet die hoop zand daar? En die papiertjes?

Ik kan wel janken. Echt. Ik wíl het wel schoon en netjes houden, maar het is gewoon niet haalbaar. Echt niet.

A4’tjes, speelgoed, stoeltjes, plakband, halve spelletjes, etensresten, noem maar op. Mijn huis is er het voorbeeld van dat opruimen met kleintjes in de buurt een onmogelijke taak is. Is het een keer opgeruimd, dan is dat voor een korte tijd. Een zéér korte tijd. Want zodra die kleine gremlins door mijn woning stormen, maken ze binnen no time een nog grotere bende dan voor ik begon met opruimen. O ja, en dat noemen ze dan spelen.

Lees meer

Voor mama, Columns

De (loeder)moeder die haar kind vergat!

Gastblogger

Je vergeet toch niet je kind! Wat voor loedermoeder ben je dan!? Uh, tja totdat het jezelf overkomt….

Daar stond ik dan, op een doodgewone dinsdagochtend, sleutels in de ene hand, mijn tweejarige zoon zijn favoriete knuffel in de andere en een hoofd vol met dat wat moeders in hun hoofd hebben. De ochtend was, zoals gebruikelijk, begonnen met een serenade van mijn zoon. Het perfecte moment om de dag te beginnen was weer eens vóór zonsopgang. En wakker worden met een dat repertoire bestaat uit alles van ‘De wielen van de bus’ is op zijn zachts gezegd vermoeiend.

Na een ontbijt dat meer op een voedselgevecht leek (wie wist dat yoghurt zulke goede muurverf kon zijn?) en een aankleedsessie die meer weg had van een worstelpartij, waren we eindelijk klaar om te vertrekken. Ik had nog één taak voordat ik me naar het werk zou haasten, namelijk hem afzetten bij het kinderdagverblijf. Een routineklusje, dacht ik. Hoe moeilijk kon het zijn?

In de auto was het ongewoon rustig, alsof mijn zoon zich besefte dat het toch best vroeg was vanmorgen. Hoe dan ook, het was zo rustig dat het me een moment van ongekende productiviteit gaf om mentaal door mijn werkmails te gaan. Het was pas toen ik de auto parkeerde op de parkeerplaats bij mijn werk, een prestatie op zich met het ochtendverkeer, dat ik besefte dat ik een kritieke fout had gemaakt. Ik keek in de achteruitkijkspiegel en zag mijn zoon vredig slapend, nog steeds veilig vastgesnoerd in zijn autostoeltje.

Ik was compleet vergeten om hem bij het kinderdagverblijf af te zetten!!

Paniek vulde mijn hoofd terwijl ik mezelf uitlachte. “Typisch iets voor mij,” mompelde ik, terwijl ik de auto weer startte. Mijn peuter, nu half wakker, keek me verward aan, waarschijnlijk afvragend waarom we terugreden. “We zijn er bijna!” zei ik opgewekt, in een poging om niet in de stress te schieten.

Eind goed, al goed! De peuter is ‘gewoon’ op het kinderdagverblijf terecht gekomen en ik weet nu hoe het voelt om een loedermoeder te zijn. Dat etiket, dat ik ooit met een mengeling van ontzag en schrik van andere ouders hoorde, paste nu verrassend goed. En ja, misschien is het zijn van een loedermoeder niet zo slecht als het klinkt, je hebt in ieder geval wel wat te vertellen als je op je werk aankomt.

Afbeelding: Shutterstock

Columns, Voor mama, Voor papa

De ouders van de vriendjes van je kind, moet je daar wat mee?

Pauline

Op een gegeven moment komt er een moment dat je kleintje de wijde wereld intrekt, nieuwe vriendjes maakt en jij plotseling wordt geconfronteerd met… tromgeroffel… hun ouders. Ja, die andere volwassenen die, net als jij, op mysterieuze wijze in deze wervelwind van speelafspraakjes en kinderfeestjes zijn beland. Moet je daar eigenlijk iets mee?

Sociale mijnenveld

Eerlijk is eerlijk, niemand heeft je voorbereid op het sociale mijnenveld dat het ouderschap heet. Moeten we vrienden worden met de ouders van de vriendjes van onze kinderen? Kort en krachtig: nee. Voel je die opluchting? Ik ook.

Nu hoor ik je denken: “Maar sociale contacten zijn toch belangrijk?” Zeker, maar laten we wel wezen, als het gaat om de ouders van kindervriendjes, is het oké om niet direct je soulmate in elke ouder te zoeken. Soms klik het, soms niet. En dat is prima. Het is net als met die ene sportschoolabonnement: goed bedoeld, maar we weten allemaal hoe dat eindigt.

Denk terug aan je eigen jeugd. Mijn beste vriendin en ik waren onafscheidelijk, maar onze ouders? Die waren meer als collega’s die elkaar tijdens de kerstborrel tegenkomen. Beleefd, maar zonder de behoefte om elkaars vakantiefoto’s te bekijken.

Geen behoefte aan nieuwe vrienden

Naarmate ik ouder word, merk ik dat mijn sociale batterij net zo snel leegloopt als mijn telefoon na twee uur Instagram. Mijn vriendenkring is prima zo, zonder de extra ouders van speelkameraadjes. Dit betekent niet dat ik een kluizenaar ben die weigert nieuwe mensen te ontmoeten. Ik ga gewoon voor kwaliteit boven kwantiteit, met een voorkeur voor mensen die mijn liefde voor slechte humor delen.

Voel je dus niet schuldig als je geen BFF-armbandjes uitwisselt met elke ouder die je tegenkomt. Wat echt telt, is dat je kind veilig is, plezier heeft, en omringd wordt door zorgzame volwassenen. En als je toevallig een ouder tegenkomt met wie het klikt, beschouw dat dan als de kers op de taart.

Dus, de volgende keer dat je je afvraagt of je iets moet met de ouders van de vriendjes van je kind, onthoud dan: het is net als met planten. Sommige moet je water geven, andere kun je beter laten verwelken. En zolang je kind gelukkig is, doe je het fantastisch. Proost op het overleven van het ouderschap, één speelafspraakje per keer!

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Voor mama, Columns

Een blik in de speeltuin… Is dit de toekomst?

Sanne

Ik zal eerlijk zijn. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik met mijn kinderen in de speeltuin ben geweest en de interacties tussen andere kinderen zag en dacht: “Wow. Wat een -piep- kind is dat!” Natuurlijk zou ik dat nooit hardop tegen iemand zeggen (nou ja, misschien tegen mijn zus omdat ik weet dat ze me niet zal veroordelen). Maar ik denk het zeker, veel meer dan ik wil toegeven. Vertel me alsjeblieft dat ik niet de enige ben!

Mentale notities

Ik bedoel, kom op, je hebt ze allemaal gezien, toch? De kleine ‘rauwdouwer’ die zand gooit in het haar van andere kinderen en het ‘prinsesje’ dat denkt dat de glijbaan haar persoonlijke troon is. En laten we de kleine ‘CEO in opleiding’ niet vergeten die de speelgoedemmers en schepjes commandeert alsof het aandelen zijn op de beurs. Ik zit daar dan, met mijn koffie (die natuurlijk koud is geworden omdat ik de hele tijd mijn oog moest houden op mijn eigen kleine ‘engel’). Ik maak mentale notities van wie waarschijnlijk de schoolbullebak wordt en wie later in het leven hun eigen advocaten nodig hebben.

De oudergesprekken

En dan zijn er de oudergesprekken. “Oh, mijn Lucas is zo begaafd, hij kan al het alfabet achterstevoren opzeggen.” Geweldig, Karen. Mijn Sofie’tje kan al drie soorten hagelslag opnoemen en probeerde gisteren de kat in de wasmachine te stoppen omdat ze dacht dat het een ‘kattenspa’ was. Maar top hoor Lucas! Heel knap.

Peuter talentenjacht

Maar het beste (of ergste?) is nog wel dat ik stiekem geniet van deze observaties. Het is alsof ik een live soapserie bekijk, maar dan zonder reclameblokken. Als moeder heb je soms ook gewoon dat beetje entertainment nodig om de dag door te komen. Dus daar zit ik dan, als een onofficieel jurylid bij de ‘peuter talentenjacht’, die stiekem hoopt op een spin-off serie: ‘Waar zijn ze nu?’.

Dus, de volgende keer dat je in de speeltuin bent en je ziet me daar zitten met mijn koude koffie en die vermaakte blik, weet dan dat ik niet alleen mijn kinderen in de gaten houd. Ik doe belangrijk onderzoek voor de toekomst van de mensheid.

Afbeelding: Shutterstock

Columns, Voor mama

Voor wie het horen moet… Je doet het goed!

Pauline

Moeder zijn valt niet mee, het kan zelfs behoorlijk freaking ingewikkeld zijn. Je leert jezelf behoorlijk kennen, je hoort je eigen moeder door jezelf heen en bij het wakker worden ben je al moe. Precies wat ik zeg, ingewikkeld. Maar hé, er is goed nieuws. Je verprutst de boel lang niet zo erg als je denkt. Zolang je maar geeft om je kleintjes, doe je het fantastisch. Echt. Lees maar.

– Je hebt geen idee wat je doet en toch doe je het! Dat bewijst toch maar dat je je eigen onzekerheid opzij zet en probeert uit te vinden wat het beste voor je kleintje is, ook al heb je geen idee.

– Je bent onzeker en bang en toch doe je het! Oftewel; je bent moedig! ‘Geen angst voor gevaar tonend’. Dat ben jij en je doet het goed!

– Je speelt de meest saaie spelletjes met je kleintje. Als ze na 86 keer memory ‘nog een keer, nog een keer’ roept, dan zet je jezelf er overheen en speel je nog een spelletje met je kind. Of je doet dat niet, het maakt je geen slechtere moeder. Ik was bij potje nummer drie al afgehaakt.

– Je geeft je kind te eten. Elke dag weer geef je je kind te eten. En als ze baby zijn, zelfs ’s ook nachts! Ondanks dat je kookkunsten niet gewaardeerd worden, sta je toch elke avond wéér in de keuken. Dat is pas liefde.

– Je kleedt je kind aan. Zeker in de winter. Je laat je kleintje niet in zijn blote kont rondlopen. Blote benen misschien, maar dat is een ander verhaal. Zo blijkt maar weer dat je ook een goede verzorgende moeder kan zijn.

– Je gaat liever iets met je kind doen, dan die kilometer was wegwerken. Ook al is dat samen een potje Super Mario spelen. Je kind zal het waarderen.

– Je gaat liever iets met je kind doen, dan de vaat van het aanrecht wegwerken. Ook al is dat samen nog een potje Super Mario spelen. Je kind zal het waarderen.

– Je gaat liever iets met je kind doen, dan de trap opruimen. Ook al is dat samen nóg een potje Super Mario spelen. Je kind zal het waarderen.

– Je luistert naar de verhalen van je kind. Zelfs als je het voor de twintigste keer hoort of als het voor de zoveelste keer over dino’s begint, dan nog weet je te doen alsof je geluisterd heb.

– Je bent de master in het Googelen. Als je kleintje ziek is, weet je de dokter al te vertellen wat er mankeert. Met dank aan Google weet je elk vlekje, poepje en snotje te onderscheiden. Ook dat is geven om je kleintje.

– Je troost je kind als hij ziek is. Je bent op je best met een ziek kind! Je knuffelt, je verzorgt en vooral; je doet het dutje met hem mee.

– Je hebt geaccepteerd dat uitslapen er voorlopig niet meer in zit. Maar serieus, vergeet dat maar de komende jaren. Je kunt nu beter tijd investeren in het leren slapen met je ogen open. Echt, dat werkt! En anders heb je altijd nog de power-naps.

– Je gunt je kinderen alles, maar dan ook alles. Maar je weet dat je ook ‘maar een mens’ bent en fouten maakt. Deze fouten durf je toe te geven en je begint weer opnieuw (ook al is dat 20x per dag) om de meest geweldige moeder van de wereld te zijn.

Voldoe je aan minimaal drie van de bovenstaande stellingen? Je doet het goed mama!

Afbeelding: Shutterstock
2015/2024

Kind, Columns

Foto’s van je kinderen online delen, wat is het probleem?

Sanne

Het valt niet mee om moeder te zijn in dit digitale tijdperk. Ik maak mij soms best wel eens zorgen over alles wat er online afspeelt. Er is één vraag die mij en vele andere ouders bezig blijft houden en waar iedereen een andere mening over heeft. “Is het echt zo’n probleem om foto’s van je kinderen online te delen?”

Schattige foto

Het begint vaak met een schattige foto van je pasgeboren baby, gevolgd door eerste stapjes, verjaardagen en talloze ‘eerste keren’. Super handig zo’n digital plakboek! Ik snap heel goed dat je als ouder trots bent op je nageslacht en graag aan iedereen laat zien wat voor wereld wonder jij op deze aardkloot hebt gezet. Maar in deze digitale wereld waar iedereen alles kan zien, wie ziet deze foto’s nog meer?

De trots van het ouderschap geldt voor iedereen, maar in onze digitale wereld brengt het delen van deze momenten risico’s met zich mee. Privacy is een groot zorgpunt. Zodra een foto online is geplaatst, verlies je een deel van de controle over wie deze kan zien of gebruiken. En dan is er ook nog het ’toestemming dilemma’ waar kinderen meestal te jong zijn om te begrijpen wat het betekent om hun afbeelding online te hebben.

Digitale voetafdruk

De foto’s die we vandaag delen, vormen een blijvend online archief voor onze kinderen. We noemen het ook wel een digitale voetafdruk. Wat vandaag schattig en onschuldig lijkt, kan later een bron van verlegenheid of problemen zijn. Zijn we, als ouders, gerechtigd om deze beslissing voor hen te nemen?

Toch, ondanks deze zorgen, zie ik ook echt wel de waarde in het delen. Niet alleen voor familieleden die ver weg wonen, maar ook voor je sociale online leven. Ja dat bestaat echt! Je kunt online vriendschappen maken, die voor meer steun en advies kunnen zorgen dan in het ‘echte’ leven.

Lees ook het blog: ‘Wat als ze dit ooit lezen?‘

Is het delen van foto’s van je kinderen online echt zo’n probleem? Het antwoord is niet eenvoudig. Ik denk dat het echt gaat om balans. Ik heb geleerd voorzichtiger te zijn met wat ik deel. Ik vermijd foto’s die te onthullend zijn of die mijn kinderen in een kwetsbare positie plaatsen. Ik gebruik privacy-instellingen en deel alleen met mensen die ik vertrouw. En misschien wel het belangrijkste, ik denk nu na over de toekomstige gevolgen van wat ik post.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Jongens die van ‘meisjesdingen’ houden…

Gastblogger

Ik heb een levendige achtjarige zoon en ik vind het heerlijk om te mogen zien hoe hij zich vrij ontwikkelt. Maar wat me recent wel heeft geraakt, is zijn liefde voor wat traditioneel als ‘meisjesdingen’ wordt bestempeld.

Het begon allemaal met de tekenfilm Mia and Me over feeën en magische pony’s. In eerste instantie dacht ik dat zijn interesse snel zou vervliegen, maar zijn fascinatie groeide alleen maar. Hij vroeg om my little pony speelgoed, wilde dit soort boekjes lezen en hij begon zelfs zijn kamer te versieren met stickers van deze kleurrijke wezens.

Bang dat hij gepest zou worden

Hoewel ik dit gevoel niet wilde, was ik toch ontzettend terughoudend hierin. Bang dat anderen hem zouden uitlachen. Ik was echt bang dat hij gepest zou worden, omdat hij van ‘meisjesdingen’ houdt. Ik weet wat het aller belangrijkste is, een zoon die gelukkig is. En voor mijn zoon is dat een moeder die hem door dik en dun steunt. Niet dat ik hem verbied om met ‘meisjesdingen’ te spelen of naar ‘meisjesdingen’ te kijken, ik vond het gewoon verrekte lastig vanwege de wereld hierbuiten. En eerlijk? Het zou echt een stuk makkelijker zijn als hij gewoon buiten ging voetballen!

Het lukt steeds beter om het los te laten. Ik heb toch geen controle over hoe een ander denkt, doet of reageert. Mijn zoon straalt als hij praat over zijn favoriete pony’s of over een aflevering die hij zojuist gekeken heeft. Waarom zou ik hem beperken op basis van verouderde stereotypen?

Lijn tussen ‘jongensdingen’ en ‘meisjesdingen’

Gelukkig wordt de lijn tussen ‘jongensdingen’ en ‘meisjesdingen’ steeds vagers. Kinderen zoals mijn zoon zijn de pioniers van een nieuwe generatie die zich niet laat beperken door traditionele genderrollen. Zij vinden hun weg wel, in die wereld waarin je mag houden van wat je wilt, ongeacht je geslacht. Nu ik nog…

Het opvoeden van kinderen is loslaten, daar waar jij eigenlijk nog vasthouden wil. Maar het is mijn taak om mijn kind aan te moedigen. Hij mag zelf zijn eigen interesses verkennen, zelfs als die niet binnen de traditionele normen vallen. Het oké is om anders te zijn en je waarde hangt niet af van het volgen van verouderde regels over wat ‘geschikt’ is voor jongens of meisjes.

Mijn zoon steunen

Door mijn zoon te steunen in zijn liefde voor ‘meisjesdingen’, hoop ik hem te leren dat hij altijd zichzelf mag zijn. Dat hij de vrijheid heeft om te houden van wat hij wil, zonder angst voor oordeel of kritiek. En zeker niet van zijn eigen moeder! Ik wil dat hij opgroeit in een wereld waarin zijn keuzes worden gevierd, niet beperkt.

Ik kan niet anders dan mijn kind de vrijheid te geven om zichzelf te zijn en om lief te hebben wat ze willen. Liefde voor voetballen kun je tenslotte ook niet afdwingen, bovendien is een voetbalmoeder zijn ook niet alles.

Afbeelding: Shutterstock