Onze kleine man is gisteren 1 jaar geworden!!
Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik ook al 1 jaar borstvoeding geef. En dat maakt me toch best nog trotser dan het feit dat ik moeder mag zijn van zo’n prachtig mooi mannetje. Met alle daarbij behorende fases die we het afgelopen jaar hebben doorstaan, van leuke tot minder leuke momenten. Want hoe leuk het lijkt, zo’n eerste jaar is niet altijd rozengeur en maneschijn. Lees meer
“Schiet op, anders komen we te laat”. Met een slakkengang komen ze aangesloft. “So what?!” Maakt ze niets uit als ze te laat komen. Gestresst en bezweet van het haasten kom ik aangefietst bij het schoolplein en zwaai ik ze gedag. “Gelukkig net op tijd!” Als ik me omdraai zie ik familie “Take it easy” aankomen sloffen. Kinderen zien eruit alsof ze net uit bed komen rollen. Pasta nog rond de monden. En moeders vrolijk lachend en hier en daar een kletsplaatje. Die maakt zich niet druk. Daar zou ik soms echt wel wat van kunnen leren. Lees meer
Op een gegeven moment kom je in je gezinsleven op het punt waarvan je zegt: ‘nu is het genoeg’. Meestal bespreek je dit met je partner, want het is wel een beslissing waar je allebei achter moet staan. En wanneer je dan beiden zegt, ‘het is klaar’ en je zelf het heft in eigen hand mag nemen (en dus je lot niet aan de Lieve Heer overlaat), verdiep je je in de mogelijkheden.
Twee miskramen, drie kinderen en twee katten (die er overigens niks mee te maken hebben) verder, kunnen mijn partner en ik samen zeggen: ‘het is genoeg, het slot mag erop’. Maar dit keer niet bij mij. Lees meer
Tijdens het opvoeden roepen we in het heetst van de strijd snel ‘stel je niet zo aan!’ tegen ons kind. Gemekker en gejammer vinden we al snel vervelend. Ik merkte het laatst, toen mijn oudste dochter niet naar school toe wilde. ‘Ik voel me niet lekker, wil je me ziek melden?’ was haar vraag. Maar om thuis te mogen blijven, moet je bij mij behoorlijk ziek zijn en dus opperde ik dat ze zich niet zo aan moest stellen en gewoon naar school moest. Toen ze een dag later weer op d’r achterpoten ging, omdat ze niet naar school wilde, bedacht ik me dat er weleens iets anders aan de hand kon zijn. Lees meer
Kinderen: “Ze zijn zo lekker eerlijk en complimenteus”. Vooral die van mij.
Wil ik even naast ze in bed liggen om nog even te kletsen voor het slapen gaan: “Past dat wel? Je bent veel te dik”. Wanneer ik in mijn sportkleding naar beneden kom, om na het naar school brengen, te gaan te sporten: “Mama, waarom ga je in je pyjama naar school?” Of ze vinden dat ik een te dikke kont heb, een rare broek of gekke schoenen aan heb. Zo kan ik wel even doorgaan. Ik heb inmiddels een olifantenhuid en ik denk dan maar: “Misschien hebben ze ook wel gelijk”. Lees meer
We willen het altijd graag van elkaar weten. De één blèrt het van de daken, de ander lult er een beetje omheen. ‘Wat doe je nu zoal de hele dag?’ Om de één of andere reden is het belangrijk voor moeders om te weten, wat die andere moeders allemaal op een dag doen. Lees meer
Wanneer je vroeger als kind onnodig aan het janken was, kreeg je een draai om je oor. Tegenwoordig gaat het opvoeden anders. We hebben heel veel begrip voor het kind en willen graag de achtergrond van het gejank weten. Waar komt dat gevoel vandaan? Waarom reageert mijn kind zo? Heb ik iets fout gedaan? Maar puntje bij paaltje, janken kinderen nog steeds. Nu kan ik naast die draai om de oren, heel veel manieren bedenken om een kind te laten stoppen met janken. Creatief met duct-tape. Maar dit zijn niet de manieren die we vandaag de dag graag toepassen in het opvoeden. Want je weet wel, kinderen hebben ook gevoelens en zo.
Aangezien ze dus ook gevoelens hebben, kun je daar mooi op inspelen. Schuldgevoel bijvoorbeeld. “Lief oogappeltje van me, je gejank doet mij heel veel verdriet. Ik kan het niet aanzien hoe teleurgesteld je bent, dat doet me echt pijn”. Ja wrijf het maar even in het zieltje, wellicht wordt het gekrijs al wat minder.
Niet? Heb je zo’n emo-exemplaar dat alleen maar harder gaat janken van het schuldgevoel. Dan is negeren wellicht een optie. Ouders doen het al generaties lang. Gewoon lekker negeren totdat hij het opgeeft, omdat hij denkt dat zijn gevoel voor niemand enigszins interessant is.
Echter vergt dat negeren van het gejank heel veel energie bij jezelf. Je moet hiervoor dus wel in goede conditie en zonder slaapgebrek zijn. Controle over jezelf is hierin heel belangrijk, anders zitten er straks twee figuren keihard te janken. En dat was niet het doel.
Controle over jezelf is lastig, maar tel tot tien (honderd). Loop weg. Doe oordoppen in. Drink wijn.
Dit kun je op twee manieren uitvoeren. Je kunt je kind daadwerkelijk omkopen. Als je nu stopt met janken, krijg je een ijsje. Of een euro. Of een paard. Of whatever je ervoor over hebt.
Deze manier is alleen maar gunstig op korte termijn. Want voor je het weet ben je je kind overal voor aan het betalen. ‘Als ik dat doe, wat krijg ik er dan voor?’
Een betere oplossing is, je gaat voor de harde manier. Omkoping wordt bedreiging. Als je nu niet stopt met janken, haal ik een euro uit je spaarpot. Of je mag een dag niet op je iPad. Maar pas op met dit laatste dreigement, daar heb je uiteindelijk vooral jezelf mee.
We leven dus in een tijd waar gevoelens geuit mogen worden. Maar gewoon liever niet naast mijn oor. Geef je kind een vaste plek waar hij janken kan. Het is dan wel handig om een plek uit te zoeken waar er ook een deur dicht kan. En het liefst ook nog geluiddicht. Het janken is dan wel niet gestopt, maar je hoeft het in ieder geval niet meer aan te horen.
Twintig minuten na de eerste les werd de peuter gewillig van de trampoline weggesleept in de Rautekgreep: oudste dochter volgt een ehbo cursus via school en er moest geoefend worden. Lees meer
Shit, kunnen we dit hoofdstuk niet overslaan? Hoe ga je dit nu weer aan je kinderen vertellen? Seksuele voorlichting, zo’n seksloos woord. Dan zie ik zo’n grijze juffrouw in spencer voor me met daaronder broekrok, die voorlichting gaat geven in de klas. Op een manier dat je daarna nooit meer van je leven seks wilt. Omdat je dan altijd aan de juffrouw met broekrok moet denken.
Dit zijn van die momenten dat je jezelf een beetje opgelaten voelt naar je kinderen toe. Dat de zweetplekken onder je oksels staan en je wangen rood kleuren.
“Als jullie het gaan doen, willen jullie ons dan wakker maken, zodat we kunnen kijken?”, vroeg de dochter van mijn tante. Grappig natuurlijk, maar je moet het wel een keer vertellen? Maar wanneer en hoe? Lees meer
“Wees toch een keer lief voor elkaar!”, tetter ik als mijn bloedjes elkaar het licht in de ogen weer eens niet gunnen. “Jullie zijn familie, van je broer of zus moet je het hebben!”, tetter ik door terwijl de middelste de oudste een stomp op haar schouder geeft. Mijn kinderen zitten in zo’n fase. Zo’n fase waarin ze het even niet met elkaar kunnen vinden. Zacht uitgedrukt.
En het voelt alsof het door mijn vingers glipt. Er was een tijd dat ze dikke maatjes waren. Maar nu? Dit is niet waarom ze een broertje of zusje hebben. Zo heb ik ze niet opgevoed. Lees meer