Lieve mama,
Het avondeten is echt niet zo ingewikkeld hoor! Jij maakt het altijd zo vermoeiend, chaotisch en frustrerend. Maar omdat ik je kind ben, zal ik je helpen, zodat het avondeten een gezellige tijd zal zijn. Zonder geschreeuw en frustraties. Het zijn een paar eenvoudige regeltjes en voorwaarden. Volg ze op en ik eet gezellig mee.
Lees meer
“Goedemorgen, u spreekt met de meester. Zou u uw zoon willen halen? Hij is ziek”.
Zucht! “Natuurlijk, geen probleem, ik kom er zo snel mogelijk aan”.
“Geen probleem, geen probleem!!!, Hoe ga ik dit nu weer regelen?”, terwijl ik m’n werk verlaat, denk ik nog: “Hij is toch niet schoolziek?” Lees meer
Het liep tegen Pasen ergens halverwege de jaren ‘80. Ik zat in mijn ‘kuikenfase’.
Als kind had ik een levendige fantasie. Over de huidige status doe ik geen uitspraken, maar laten we het er op houden dat ik niet meer overal een kuikenhoofd op teken. Tekenen was mijn lust en mijn leven het liefste aangeklede beestjes in de meest gedetailleerde huizen. Poezen, honden en kuikens het wisselde elkaar met enige regelmaat af. Lees meer
Vanmorgen bij het ontbijt vroeg de jongste aan de oudste, “Waarom zeg je altijd, dan heb je pech?”. Mijn oudste antwoordde: “Omdat het kan.” Wanhopig word ik van dit antwoord wat ik dagelijks 20 keer hoor. En pas kwam er een vriendje spelen. Toen ik iets vroeg, kreeg ik precies hetzelfde antwoord! Lees meer
Wij hebben een interieurverzorgster. Dat is een duur woord voor wat vroeger een schoonmaakster werd genoemd maar dit vindt men tegenwoordig denigrerend klinken, dus pas ik me aan.
Zij komt twee keer per week de boel onder handen nemen en oh wat vind ik dat fijn. Ik word altijd heel blij als ze weer binnen komt wandelen want zij is echt steengoed in wat ze doet.
Ik ben namelijk op z’n zachts gezegd, nogal perfectionistisch. Je zou het ook neurotisch kunnen noemen, want als ik een dag niet gestofzuigd en gedweild heb, ben ik van de leg. Daar heb ik dan echt last van. Ik schaam me er dood voor, maar de schoonmaakster snapt me gelukkig helemaal. Met een hele grote knipoog vraagt ze of ik toch wel iedere dag stofzuig? Lees meer
Onlangs bereikte wij in huize Jo&Co een emotionele mijlpaal in mijn carrière als moeder. Het was zeker blog waardig, maar niet iets wat betreffende kind X zou willen delen met de hele wereld gok ik zo.
Daar waar ik pakweg twaalf jaar geleden social media (Hyves!) bestookte met iedere ontwikkeling van peuter X hul ik mij tegenwoordig steeds meer in stilzwijgen. Die kwijlende, nachtbrakende, tandeloos lachende mini mensjes zijn uitgegroeid tot pubers. Nog steeds de wereld ontdekkend, maar binnen hun eigen comfortzone die zeker niet moeders Instagram pagina heet. Lees meer
Toen ik zwanger was van de eerste zag ik het helemaal voor me: borstvoeding, gezonde voeding (zelf geprakt uiteraard), geen agressief speelgoed, (enge poppetjes, lasers en pistolen en zo), houten speelgoed, mooie kleertjes (niet hele week trainingspakken en sjogging broeken), schone gezichten (zonder snot, chocola en paprika chips rond de mond), niet te lang voor de tv (zodat jezelf lekker lang kan uitslapen), snoep pas na het eerste jaar met mate (krentjes, baby koekjes). En wonder boven wonder, gingen deze goede voornemens me bij de eerste nog aardig af.
En nu de derde………!!!!!!! Lees meer
Het is 6:00 uur. De wekker gaat. Aan twee kanten. De ene heeft wat weg van klassieke muziek, de andere is een ware oerkreet. Mijn man, een snoozer, drukt zijn wekker weg en draait zich nog eens rustig om. Het andere alarm gaat steeds harder. De hint is duidelijk: hop, eruit! Etenstijd!
Nadat ze heerlijk tevreden haar flesje heeft leeggedronken is ze klaarwakker. Ze brabbelt, probeert te gaan zitten, dat lukt nog niet dus begint ze te krijsen. “Ik wil zitten! Help me, het lukt niet!”. Ja, het is bijzonder dat je op den duur alle huiltjes en hun betekenis kent. Ik geef twee vingers aan en hop, ze zit weer recht. Tevreden! We spelen nog een tijdje verder. Lees meer
Ik slaak een zucht van verlichting. Mijn stuk is goed ontvangen. Toch moet ik even slikken als ik naast alle complimenten toch nog twee kritische punten lees.
Het liefst spring ik het kantoor rond van blijdschap, maar ik moet even zoeken naar het juiste evenwicht in mezelf.
Ik vind kritiek lastig en ik denk dat veel mensen dit net zo ervaren. Ook al komt de kritiek die ik soms krijg uit een goede hoek, ik doe het graag op mijn eigen manier en wil liever niet horen dat wat ik mijn hoofd had anders zou kunnen.
Hoezo anders?
Het voelt niet altijd prettig om een mening van een ander aan te horen. Het vergrootglas mag wat mij betreft zo snel mogelijk weer opgeborgen worden.
Drie gezonde jongens, dat is toch heel mooi! Dat is prachtig! Dat is druk genoeg! Anders wordt het echt een ongeorganiseerde bende. Waarom twijfel ik dan toch soms? Toch nog een vierde? Ik ben nu nog niet te oud…
Als ik de foto’s en filmpjes van hun baby/peutertijd zie, dan verlang ik terug naar die tijd. Eerste keer omrollen, eerste hapjes en stapjes. Zwanger zijn vond ik ook niet erg. Ik had nooit ergens last van. Ik had juist een soort van hormoon waardoor ik straalde. En bevallen… Ja, uhhh… aan dat soort dingen denk ik nooit zo aan. Dat stop ik altijd weg, dat zien we dan wel weer.
Lees meer