Columns | Voormijnkleintje.nl

Twinkelende lichtjes en mierzoete reclames. Het is december! En jawel, daar hangt de ultieme uitdaging voor elke ouder: de kersthapjeslijst van de juf. Het lijkt zo onschuldig deze handige opsomming van wat er meegebracht moet worden naar het kerstdiner op school. Maar vergis je niet: die lijst is geen lijst. Het is een wedstrijd.

Met goede moed wandel je maandagochtend de school in, om te zien dat de lijst al hangt. Het begint, wie durft de eerste zet te doen? Uiteraard heeft de moeder met de praktische jas en de net iets te strakke agenda haar naam al bij “pakken chocomel” gezet. En de vader die altijd te laat is, heeft natuurlijk servetten geclaimd. Slimme zet. Maar jij? Jij ontdekt de lijst pas op woensdagmiddag, wanneer alleen nog “culinair hoogstandje, volledig Instagram-waardig” openstaat.

Sushi in de vorm van Rudolf

Je denkt nog even terug aan vroeger. Toen een worstje in bladerdeeg en een blokje kaas op een prikkertje met een zilveren sterretje goud waard waren. Maar dat is nu passé. Tegenwoordig verwachten ze kerstmannetjes in marsepein, handgeschilderde koekjes met kerststerren, en sushi in de vorm van Rudolf het rendier.

Dus daar sta je, woensdagavond, in de keuken. Je hebt je handen vol met een Pinterest-recept dat belooft dat kerstboomvormige mini-pizza’s “echt supersimpel” zijn. Eén blik op je keuken vol deeg en mislukte kaassterretjes verraadt anders. De kinderen hangen ondertussen verveeld op de bank, want jij moet “creatief wezen”.

Pizza-Kerstboom-baksel

Op school aangekomen, blijkt jouw pizza-Kerstboom-baksel ineens totaal ondermaats. Naast je staat een moeder met een schaal kunstwerken – eh, kersthapjes – die een Michelin-ster verdienen. “Gewoon een beetje hobbyen,” zegt ze nonchalant. En jij voelt je ineens alsof je naar een kerstdiner komt met een plastic bakje druiven.

Maar weet je, het kan altijd erger. Want er is ook nog altijd die ene ouder die, midden in de kersthapjes-chaos, besluit om zelf niets te maken, maar een schaal kant-en-klare bitterballen meeneemt. En weet je? Die schaal is nog het eerste leeg ook. Terwijl jouw “kunstwerkjes” half afgekloven achterblijven.

En terwijl je de afgebrokkelde kerstbomen in een vuilniszak schuift, neem je je voor: volgend jaar zet je je naam als eerste op de lijst. Voor de servetten.

Sinterklaas, Columns

‘Ouders woest na horrorscène in Sinterklaasjournaal’… Pfff, zucht, ugh!

Daan

Ja hoor, het is weer zover. De tijd van chocoladeletters, pepernoten en… boze ouders over het Sinterklaasjournaal. Dit jaar ligt de verhaallijn onder vuur omdat het “te ernstig” zou zijn. Kijkcijferanalist Tina Nijkamp noemt het zelfs het “slechtste Sinterklaasjournaal ooit” vanwege de ziekenhuisopname van de Sint en – hou je vast – een ontmoeting met een cirkelzaag. Als je het mij vraagt, is het niet het Sinterklaasjournaal dat ontspoord is, maar de ouders die overdrijven.

Huilend op de bank

Weet je wie níet huilend op de bank zit? Kinderen. Terwijl volwassenen zich druk maken over sirenes en zaagmachines, zitten kinderen te genieten van het avontuur. En weet je wat ze zeggen als het spannend wordt? “Het komt toch altijd goed.” Want dat is de kern van het Sinterklaasjournaal: spanning met een gegarandeerd goede afloop. Dat is het hele spel van Sinterklaas!

Kinderen hebben een gezonde dosis spanning nodig. Het helpt hen omgaan met kleine angsten en leert ze dat zelfs als dingen misgaan, alles uiteindelijk weer goedkomt. Sinterklaas belandt in het ziekenhuis? Geen probleem, de Pieten regelen het wel. Een cirkelzaag? Spannend! Maar we weten allemaal dat de Sint er ongedeerd uitkomt. Dit is geen horrorfilm; dit is een zorgvuldig geregisseerd kinderprogramma.

Kinderen gladstrijken

De kritiek dat het “te ver” gaat, zegt meer over de ouders dan over het programma. Want laten we eerlijk zijn: de meest bezorgde ouders zijn vaak degene die alles voor hun kinderen gladstrijken. Maar kinderen leren door uitdaging en spanning. Het leven is geen aaneenschakeling van regenbogen en glitter. En wat is een beter moment om dat spelenderwijs te leren dan tijdens de magie van Sinterklaas?

En dan nog dit: laten we niet vergeten dat het Sinterklaasjournaal een traditie is die kinderen betovert, niet ouders. Het is niet bedoeld om ons volwassenen te pleasen met een tam, voorspelbaar verhaal. De sirenes, cirkelzagen en verdwijntrucs zijn precies wat dit programma spannend en memorabel maken. Wie klaagt over het “tranendal” van twee jaar geleden, vergeet gemakshalve dat kinderen ook toen nog gewoon blij naar de intocht keken en vrolijk pepernoten aten.

Precies waar het voor bedoeld is

Dus ja ‘experts’ en mede-klagers, laten we ophouden met doen alsof dit “te veel” is. Het Sinterklaasjournaal doet precies waar het voor bedoeld is: kinderen een magisch, spannend en hoopgevend verhaal bieden. En als dat betekent dat wij volwassenen even door onze spanning heen moeten bijten, dan is dat maar zo.

Laten we de Sint z’n werk doen en genieten van de show. Want zeg nou zelf, als zelfs een cirkelzaag in het verhaal past, wat kan er dan níet goedkomen?

Afbeelding Shutterstock

Kind, Columns

‘Even m’n potje afmaken’ en nog vijf reacties van mijn gamende zoon

Daan

Het is avond, de klok tikt richting bedtijd en mijn zoon zit alweer uren verdiept in zijn favoriete game. Ik geef het toe, gamen is z’n passie. Het is niet zomaar een hobby, het is een levensmissie. Maar elke moeder kent dat onvermijdelijke moment waarop je de woorden moet uitspreken die bij voorbaat al garant staan voor drama: “Stoppen met gamen, het is tijd om naar bed te gaan.” En dan begint het. Hetzelfde ritueel, dezelfde excuses, dezelfde onuitputtelijke pogingen om nóg vijf minuten te krijgen.

Voor wie dit dagelijks meemaakt: hier zijn vijf reacties van mijn zoon op dat gevreesde moment, want als het om gamen gaat, zijn kinderen net stand-up comedians.

1. “Ik kan nu niet stoppen, ik ben midden in een missie!”

Na “even m’n potje afmaken” komt deze klassieker. Het maakt niet uit hoe vaak ik zeg dat bedtijd echt bedtijd is, mijn zoon is steevast bezig met een ‘missie van levensbelang’ die nooit op pauze kan. “Mam, het is nu écht belangrijk!” zegt hij met een serieus gezicht, alsof hij deel uitmaakt van een reddingsoperatie in het buitenland. En ik sta daar, denkend: sinds wanneer zijn bedtijden onderhandelbaar bij noodsituaties? Helaas, zijn digitale wereld draait blijkbaar door, ook als de klok in de echte wereld richting negen uur gaat.

2. “Dit is mijn laatste potje, ik zweer het!”

Ah, de belofte van “het laatste potje”. Ik ken deze inmiddels als geen ander. Dat ‘laatste potje’ heeft meer keren dan ik kan tellen geleid tot een extra half uur gamen. Zodra ik hem eraan herinner dat ik dat ‘laatste potje’ al 30 minuten geleden heb gehoord, kijkt hij me aan met de onschuldige ogen van een puppy. “Ja, maar dat ging net mis, mam, dit keer echt de laatste!” Ja hoor, en dan zit ik straks op de bank te wachten tot hij eindelijk zijn overwinning heeft behaald. Zelden een belofte met zo weinig overtuigingskracht gehoord.

3. “Ik ben bijna klaar, nog één minuut!”

Het grappige aan deze is dat die ‘één minuut’ nooit een echte minuut is. In game-tijd lijkt dat concept van tijdsverloop totaal anders te zijn. “Nog één minuut,” roept hij dan, terwijl hij druk op de knoppen van zijn controller hamert. Tien minuten later blijkt die ene minuut een rekbaar begrip te zijn dat alle wetten van de natuurkunde tart. En als ik hem daarop aanspreek, volgt steevast: “Mam, jij begrijpt gewoon niet hoe dit werkt!” Tja, misschien niet, maar ik weet wel hoe een klok werkt.

4. “Maar iedereen mag altijd langer gamen, behalve ik!”

En dan komt-ie: de ultieme troefkaart… het argument dat iedereen, maar dan ook iedereen veel langer mag gamen dan hij. Blijkbaar hebben álle andere kinderen ter wereld onbeperkte schermtijd en ben ik de enige moeder die grenzen stelt. “Thijs mag tot tien uur doorgaan en hij hoeft niet eens zijn tanden te poetsen,” roept hij dan verontwaardigd. Even overweeg ik om Thijs’ ouders op te bellen om te checken of dat klopt, maar ik laat het maar. Hoe kan ik als ouder ooit concurreren met de onzichtbare legioenen van gamende kinderen die volgens mijn zoon alle vrijheid van de wereld hebben?

5. “Maar als ik nu stop, verlies ik al mijn voortgang!”

Dit is de dramatische noodbom die altijd aan het eind komt. Met een zucht en een diepe blik in mijn richting zegt hij: “Als ik nu stop, verlies ik alles waar ik vandaag voor gewerkt heb.” Het is alsof hij net een kasteel van zand heeft gebouwd en ik er op het punt sta een emmer water overheen te gooien. En ik snap het, ik snap écht dat het frustrerend moet zijn om zomaar te stoppen als je zo hard hebt gewerkt om in die game vooruitgang te boeken. Maar, serieus? Het is bedtijd en zijn digitale karakters kunnen wel een nachtje zonder hem doorbrengen.

Bonus: “Dit is goed voor mijn toekomst!”

Deze komt zo nu en dan voorbij als hij écht wanhopig is. “Mam, dit is serieus! In de toekomst kun je gewoon rijk worden van gamen!” roept hij met sterren in zijn ogen. Tja, hij zou gelijk kunnen hebben. Maar voor nu zeg ik maar: “Voor je toekomst is een goede nachtrust net zo belangrijk, mijn jongen!”

En zo gaan we elke avond het ‘gevecht’ aan, een wedstrijd tussen mijn pogingen om structuur in zijn dag te brengen en zijn eindeloze creativiteit om vijf extra minuten te winnen. Maar eerlijk is eerlijk, uiteindelijk zet hij de game uit, misschien niet zonder protest, maar wel met een knuffel voordat hij naar bed gaat.

Dus aan alle moeders met gamende zonen, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Het is grappig, soms frustrerend, maar vooral heel herkenbaar. En wie weet, misschien eindigt die zoon van mij ooit nog als professionele gamer. Maar voorlopig? Eerst tandenpoetsen en naar bed!

Afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Wanneer je kind moet plassen en de winkel geen toilet heeft…

Sanne

Laatst was ik met mijn kleintje in een winkel, midden in de zindelijkheidstraining, toen het gebeurde: die paniek in zijn ogen, gevolgd door de bekende woorden die elke ouder vreest wanneer je ergens bent zonder snelle toegang tot een toilet: “Mama, ik moet plassen!” Natuurlijk, het moment waarop dat gebeurt, ben je ver weg van huis, geen toilet in zicht. Ik keek om me heen, zoekend naar een oplossing. Geen probleem, dacht ik nog naïef, ik vraag gewoon even of hij hier naar het toilet mag.

Dringend dansende peuter

Dus ik stapte op een medewerker af, met mijn dringend dansende peuter aan mijn hand, en vroeg vriendelijk: “Sorry, zou hij even gebruik mogen maken van het toilet?” Maar het antwoord verraste me: “Sorry, mevrouw, dat mag niet. We hebben geen toilet voor klanten.” Serieus? Geen toilet? Mijn hersenen begonnen te draaien, zoekend naar de snelste uitweg. We hadden nog vijf minuten. Hooguit.

Geen toegang

Toen besefte ik pas hoe vaak ik eigenlijk van dit probleem hoor. Steeds vaker lijken winkels de toegang tot hun toiletten te beperken. Blijkbaar mogen klanten tegenwoordig niet zomaar het toilet gebruiken en dat is echt rampzalig als je met een kleintje in de zindelijkheidstraining bent. Kinderen kunnen niet “nog even wachten”. Het gaat van nul naar honderd in een paar seconden.

Ik probeerde het nog een keer, iets wanhopiger nu: “Hij is nog maar net zindelijk aan het worden en moet echt snel.” De medewerker verontschuldigde zich opnieuw en zei dat het beleid was. Op dat moment voelde ik een lichte paniek opkomen. Wat nu? Naar buiten sprinten en op zoek gaan naar een andere winkel? Of naar een lunchroom rennen en hopen dat ze daar vriendelijker zijn?

Kar achtergelaten

Gelukkig liep het deze keer nét goed af. We stormden de winkel uit, ik met mijn boodschappen nog half in mijn kar en een peuter die het nét op tijd haalde bij een openbare wc verderop. Maar de stress die zo’n moment veroorzaakt, is echt niet normaal. Kinderen begrijpen het gewoon niet en eerlijk gezegd begrijp ik het als ouder ook niet altijd. Hoezo kan een toilet niet even beschikbaar zijn in geval van nood?

Weinig toegankelijke toiletten in winkels

Waarom zijn er zo weinig toegankelijke toiletten in winkels? Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat er praktische overwegingen zijn, maar een klein beetje flexibiliteit, vooral als het om kinderen gaat, zou toch geen kwaad kunnen? Soms lijkt het alsof we vergeten zijn hoe het was toen we zelf kinderen hadden die elk moment een ongelukje konden krijgen.

Dus winkeliers, mocht een moeder ooit met een dansend kind naar je toe komen met de wanhopige vraag om even naar het toilet te mogen, wees alsjeblieft niet te streng. Want zindelijkheidstraining is al zwaar genoeg zonder dat je midden in de winkel tegen beperkingen aanloopt.

Afbeelding: Shutterstock

Voor mama, Columns

Sorry loedermoeders, maar mijn huis is wél netjes!

Redactie

“Hoe krijg je het toch voor elkaar om je huis altijd zo netjes te houden?”, vroeg een vriendin laatst. Ze klonk een beetje verbaasd, alsof een huis met kinderen niet opgeruimd kan zijn zonder een of ander magisch trucje. Nu begrijp ik die verbazing wel, want ja, mijn huis is altijd redelijk op orde. Geen rondslingerende schoenen en jassen op de vloer, geen stapels afwas op het aanrecht en geen speelgoed dat je als een mijnenveld moet ontwijken. Maar verrassend? Nou, dat vind ik eigenlijk niet.

Het lijkt wel alsof er een ongeschreven regel is dat zodra je kinderen hebt, je huis standaard een slagveld moet zijn. Maar waarom eigenlijk? Ja, kinderen maken troep… natuurlijk, dat hoort erbij. Ze hebben bakken vol speelgoed, ze knoeien met eten en ze laten hun schoenen altijd precies daar liggen waar ze niet horen. Maar voor mij is dat geen reden om het dan maar op te geven. Want eerlijk, ik hou van een opgeruimd huis. En ja, het kan!

Het is niet zo dat ik hier met een stalen gezicht het huishouden run alsof ik een militaire operatie leid. Ik ga ook niet elke avond met een stofdoek door de woonkamer of met een vergrootglas door de badkamer. Ik heb geen perfect Pinterest-huis waar elk item zorgvuldig is gestyled, maar ik heb wel een paar simpele gewoontes die me helpen om het huis netjes te houden zonder gek te worden. En laten we daar nou eens over praten, want ik geloof er heilig in dat het voor iedereen mogelijk is!

1. Een plek voor alles

Het klinkt zo simpel, maar dat is het eigenlijk ook. Speelgoed? Dat hoort thuis in de speelgoedbak en niet overal verspreid door het huis. Boeken? In de boekenkast. Die eindeloze stapel schoolpapieren? In de lade die daarvoor bedoeld is. Zodra iets een vaste plek heeft, wordt het ineens veel makkelijker om dingen snel op te ruimen, zelfs na een chaotische dag.

2. Opruimen voor je gaat

Mijn gouden regel: als je een kamer verlaat, neem iets mee dat daar niet hoort. Een lege beker, een verloren knuffel, een random sok die mysterieuze krachten heeft om overal op te duiken. Als iedereen in huis dat een beetje doet, blijft de boel veel langer opgeruimd. Het klinkt misschien overdreven, maar geloof me, het werkt als een trein. En het voelt nooit als een enorme klus, omdat het telkens maar om een paar kleine dingetjes gaat.

3. Kinderen betrekken

Ja, ze kunnen het. Kinderen kunnen opruimen, hoe vaak ze ook doen alsof ze die vaardigheid nog niet onder de knie hebben. Hier in huis is het de norm dat als er met speelgoed wordt gespeeld, het daarna ook weer wordt opgeruimd. Natuurlijk, dat kost wat aanmoediging (lees: dreigementen van dat de TV niet aangaat als ze hun troep niet opruimen), maar uiteindelijk wordt het een gewoonte. En nee, het is niet altijd perfect opgeruimd. Soms verdwijnen de Legoblokjes in de verkeerde doos, maar het idee is er.

4. Kleine dagelijkse routines

In plaats van alles op één dag te doen, verdeel ik het door de week. Ik ben niet uren bezig met schoonmaken, maar ik doe wel elke dag een beetje. Even snel de keuken aan kant na het eten, een snelle stofzuigbeurt als de kruimels zich beginnen op te stapelen. Dit voorkomt dat het opbouwen tot één gigantische klus waar ik totaal geen zin in heb.

5. Loslaten van perfectie

Mijn huis is netjes, maar het is ook een huis waar geleefd wordt. Het is geen showroom waar alles strak en vlekkeloos is. Er liggen wel eens schoenen in de gang en ja, er staat wel eens een koffiekopje op de tafel. Maar dat is oké. Het gaat erom dat het niet uit de hand loopt. Ik hoef geen perfect gestileerde woonkamer, maar ik wil wel een huis waar ik niet constant struikel over alles wat rondslingert.

Dus ja, mijn huis is meestal netjes en op orde. En weet je wat? Dat geeft me rust. Ik voel me gewoon prettiger als ik in een opgeruimde omgeving ben. Dat betekent niet dat ik een supermoeder ben of dat ik geen andere prioriteiten heb. Ik ben net als iedereen druk met werk, kinderen en het leven in het algemeen. Maar door kleine gewoontes en een beetje structuur kan ik mijn huis best op orde houden zonder er gestrest van te raken.

Afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Appeltjes plukken, hoe het werkelijk gaat…

Daan

Ah leuk, het is herfst! We kunnen weer appeltjes plukken met de kinderen. Dit is echt zo’n idyllische activiteit om te doen met kinderen. Lekker een frisse neus halen in de buitenlucht. Terwijl de kinderen ravotten door een boomgaard, leren ze waar appeltjes aan groeien. Alle zintuigen worden geprikkeld en als ouder voel je dat je echt goed bezig bent!

Top, wij gaan appeltjes plukken! Lees meer

Columns, Voor mama

Stop met klagen over het moederschap

Sanne

Het is tegenwoordig bijna een ongeschreven regel: zodra een moeder online haar hart lucht over het moederschap, staat het commentaar klaar om haar meteen weer op haar plek te zetten. Je kent ze wel, die reacties die haar even willen laten weten hoe fout ze zit. Want als je het over de moeilijkheden van het moederschap hebt, ben je blijkbaar ondankbaar en onwetend. En dat schijnt iedereen te moeten horen.

Laten we eerlijk zijn, soms is een moeder gewoon moe en heeft ze een baaldag. Ze zoekt even wat solidariteit, een paar lieve woorden van steun. Maar helaas, internet commentatoren, vaak andere vrouwen (met een iets te grote dosis competitiedrang) of mannen zonder kinderen, staan klaar met een waslijst aan redenen waarom je niet zou moeten klagen.

Suck it up, buttercup!

Hier zijn een paar van de absolute klassiekers:

“Jij hebt tenminste kinderen.” Want blijkbaar, als je kinderen hebt, mag je nooit, maar dan ook nooit, klagen. Alsof alle gevoelens van vermoeidheid of frustratie plots verdwijnen zodra je kinderen hebt.

“Je moet niet zo zeuren! Suck it up, buttercup!” Want dat houdt je vast warm op de dagen dat je jezelf als een wandelende zombie voelt.

“Je wist waar je aan begon.” Ha! Natuurlijk wisten we het allemaal, elke slapeloze nacht, elke smeerboel op de vloer, elke uitdaging. We hadden het allemaal al tot in de puntjes uitgestippeld, nietwaar?

Deze ‘advies’gevers hebben waarschijnlijk wel empathie gehoord, maar in de praktijk is het blijkbaar makkelijker om met ongevraagde adviezen te komen. Want natuurlijk weet die moeder van drie die al vijf keer op een nacht is opgestaan niet dat ze ervoor gekozen heeft. En ja, ze voelt zich waarschijnlijk direct beter als je haar vertelt dat ze dit allemaal zelf moet oplossen ook.

Moederschap is inderdaad een geschenk, maar ook een geschenk met de nodige complicaties. We zijn dol op onze kinderen, maar dat betekent niet dat we ons altijd dolgelukkig voelen als we weer eens tot ’s avonds laat met een wakkere peuter op de bank zitten. En als we daar even over willen klagen, dan zou dat toch best moeten kunnen zonder dat iemand daar meteen een waardeoordeel over velt?

Waarom klagen niet écht klagen is

Klagen over moederschap betekent meestal niet écht klagen. Het betekent dat een moeder zich moe, overweldigd of even verloren voelt, en gewoon een beetje steun zoekt. Ze heeft misschien geen meningen nodig, maar eerder een warme maaltijd, een douche en een dutje. Of gewoon iemand die zegt: “Ik snap je, je doet het goed.”

Misschien zijn die commentaren van de “ik doe het beter moeders” en de “zeur niet zo mannen” al net zo vermoeiend als het moederschap zelf. Maar zolang er moeders zijn die hun struggles delen, zullen er altijd anderen zijn die vinden dat je gewoon moet stoppen met klagen.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Columns, Kind

Twee keer per dag tandenpoetsen? 5x waarom mijn kinderen vinden van niet!

Redactie

Elke avond om klokslag half acht begint hier thuis de strijd. Terwijl andere ouders misschien al ontspannen op de bank zitten met een kop thee, sta ik in de badkamer gewapend met een tube tandpasta en twee kinderachtige tandenborstels, klaar voor de dagelijkse krachtmeting, namelijk het tandenpoetsen. Of mijn kinderen twee keer per dag tandenpoetsen? I wish!

Het lijkt zo simpel, dat tandenpoetsen. Twee minuten in de ochtend en twee minuten in de avond en klaar is Kees. Maar bij ons thuis is het allesbehalve eenvoudig. Mijn kinderen lijken wel een waslijst aan redenen te hebben waarom die tandenborstel maar beter in de kast kan blijven staan. Hier zijn vijf van hun meest hardnekkige excuses:

1. “Mijn tandpasta is te pittig!”

Elke ouder kent deze toch? Het eeuwige geklaag over de smaak van tandpasta. Ondanks mijn pogingen om iedere mogelijke kindertandpasta te proberen, van aardbeiensmaak tot bubblegum en alles daartussenin, blijft het een gevecht. “Het prikt op mijn tong,” “Het smaakt vies,” of mijn persoonlijke favoriet: “Het lijkt wel vuur in mijn mond!” Het lijkt wel of er geen enkele tandpasta bestaat die ze doorstaan zonder theatrale reacties.

2. “Ik ben al klaar!”

Dit is een klassieker die ze al snel onder de knie hebben. Na precies vijf seconden zwaaien met de tandenborstel en het verspreiden van wat schuim, verklaren ze triomfantelijk dat ze klaar zijn. “Kijk, mama, mijn tanden zijn al schoon!” roepen ze met een grote glimlach, waarbij ik de overblijfselen van het avondeten nog duidelijk tussen hun tanden zie zitten. Twee minuten voelt voor hen als een eeuwigheid en dus proberen ze altijd met deze ‘snelle poetsbeurt’ weg te komen.

3. “Ik ben te moe…”

Hoe moe ze ook beweren te zijn, dit argument komt steevast tevoorschijn zodra het tandenpoetsen ter sprake komt. Ze kunnen nog energie hebben om een half uur te stuiteren op de bank of om eindeloos om een glaasje water te vragen, maar zodra de tandenborstel in beeld komt, zakken ze dramatisch in elkaar. “Ik ben echt te moe om te poetsen, mama,” zeggen ze met een diepe zucht, alsof ik ze vraag om een marathon te lopen. En voor ik het weet, liggen ze plat op de badkamervloer, zogenaamd uitgeput.

4. “Ik heb toch bijna niks gegeten!”

Logica volgens een kind: als je bijna niet gegeten hebt, hoef je ook niet te poetsen. En als ze in hun ogen al goed hebben gepoetst na het avondeten, dan is die ochtendbeurt ook maar onzin. “Mijn tanden zijn nog schoon van gisterenavond,” beweren ze dan met een stalen gezicht. Of: “Maar ik heb toch alleen een boterham gehad?” Het concept van preventie is aan hen nog niet besteed.

5. “Ik heb toch geen gaatjes!”

Dit argument komt vooral na elk tandartsbezoek tevoorschijn. Zodra de tandarts heeft bevestigd dat alles er prima uitziet, voelen ze zich gesterkt in hun overtuiging dat tandenpoetsen eigenlijk overbodig is. “Ik heb geen gaatjes, dus waarom zou ik nog poetsen?” roepen ze dan, alsof ze net een medisch wonder hebben verricht. Ze lijken te denken dat ze na een schoon tandartsrapport een soort ‘vrije poetskaart’ hebben gekregen.

Maar ik geef niet op, met een tandenborstel in elke hand, ben ik klaar om de strijd aan te gaan. En hoewel ik mezelf heilig had voorgenomen om consequent en geduldig te blijven, voel ik mijn innerlijke stem steeds luider roepen: “Schoon is schoon! Minimaal één keer per dag, dat is toch ook al iets?”

Maar nee, de tandarts in mijn achterhoofd blijft preken over gaatjes, tandvleesontstekingen en dat ik als moeder echt moet doorzetten. Dus zucht ik diep, verzamel al mijn moed, en begin weer aan die twee minuten, die soms ook voor mij aanvoelen als een eeuwigheid. De kinderen kijken me aan met een blik van “echt, alweer?”, maar na wat onderhandelen, een stukje toneelspel en het beloven van een verhaaltje, slagen we er meestal in om die twee minuten vol te maken. Nou ja, soort van…

Afbeelding: Shutterstock

Columns, Kind

‘Mijn kind zet het op een krijsen als ik haar bij het KDV ophaal, dat is toch raar?’

Sanne

Elke dag volg ik hetzelfde ritueel. Om precies 17.00 uur rijd ik de parkeerplaats van het kinderdagverblijf op, het hart bonkend van opwinding omdat ik mijn dochter na een lange dag werken eindelijk weer kan zien. Terwijl ik mijn jas dichtrits en richting de ingang loop, stel ik me voor hoe ze blij zal opkijken, misschien zelfs met een klein sprintje naar me toe zal rennen. Een knuffel, een kus, een enthousiast “Mama!”, dat soort dingen. Maar helaas, de werkelijkheid ziet er net iets anders uit.

Krijsen

Wanneer ik de deur van de groep open en mijn dochter mij ziet, gebeurt er namelijk iets heel vreemds. Ze kijkt me even aan, haar lip begint te trillen, en dan… bam! Ze barst in tranen uit alsof ik haar zojuist verteld heb dat haar favoriete knuffel in de wasmachine is verdwenen. Schreeuwen, snikken, snot en tranen; het hele pakketje. De eerste keer dat dit gebeurde, stond ik perplex. Wat was er mis? Wilde ze niet naar huis? Was ze boos op mij? Had ze een rotdag gehad? Maar nee, haar leidster verzekerde me dat ze het hartstikke leuk had gehad en vrolijk had gespeeld. Toch bleef het een raadsel. Waarom zet ze het dan op een krijsen zodra ze mij ziet?

Natuurlijk, ik ben heus niet onbekend met driftbuien. Ze zijn een welbekend onderdeel van het ouderschap. Maar dit voelt anders. Het is geen driftbui van vermoeidheid of frustratie omdat ze bijvoorbeeld haar jas niet aan wil doen. Nee, het lijkt een soort explosie van emoties die eruit komt zodra ze mij ziet. Als een fles cola die al de hele dag geschud is en die op het moment van de hereniging ineens ontkurkt wordt.

Opgekropte emoties

Ik vroeg het aan een vriendin die ook kinderen heeft. “Oh, dat is heel normaal,” zei ze nuchter. “Mijn zoon deed dat vroeger ook. Het is juist een teken dat ze zich veilig bij je voelt. Bij jou kunnen alle opgekropte emoties van de dag eruit.” Ik keek haar aan, nog niet helemaal overtuigd. Dus dat krijsen, snotteren en zich aan mijn been vastklampen als een kleine koalabeer betekent dat ze zich veilig voelt?

Ik besloot het aan de leidster van het kinderdagverblijf te vragen, want misschien had ik iets gemist. Die lachte en bevestigde hetzelfde verhaal. “Het is heel normaal hoor, het betekent dat ze haar emoties de hele dag in bedwang heeft gehouden en dat ze die bij jou durft te uiten. Ze voelt zich zo verbonden met jou dat ze zich bij jou helemaal laat gaan.” Dat was natuurlijk een fijn idee, maar eerlijk gezegd vond ik het nog steeds behoorlijk gênant, daar op dat kinderdagverblijf, met al die andere ouders die hun kinderen vrolijk ophaalden terwijl die van mij zich gedroeg alsof ze net uit een horrorfilm was ontsnapt.

Ben ik de enige?

En dan heb je nog die andere ouders. Je kent ze wel, die met de kinderen die vrolijk met hun rugzakje komen aanhuppelen, zwaaiend naar hun vriendjes terwijl ze hun jas al aandoen voordat hun moeder “ga je mee?” heeft kunnen vragen. En daar sta ik dan, worstelend met een krijsend, spartelend kind, alsof ik haar net uit haar favoriete speeltuin heb geplukt. Oprecht, het voelt soms alsof ik de enige moeder ben met dit fenomeen…

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Columns, Voor mama

En toen bleek ik opeens een winkeldief! Nou ja, mijn kleuter dan…

Daan

Boodschappen doen is meestal niet mijn favoriete bezigheid, maar sinds de zelfscankassa’s hun intrede hebben gedaan, vind ik het ineens een stuk dragelijker. Geen eindeloze wachtrijen meer, geen vreemde blikken van de caissière als mijn kleuter weer eens iets te hard roept dat hij “NU EEN KOEKJE WIL!” Nee, met een zelfscanner kan ik rustig mijn karretje door de gangpaden manoeuvreren, zonder me druk te maken over ongemakkelijke situaties. Tenminste, dat dacht ik.

Prachtig dat zelfscannen

Daar liep ik dan, met mijn kleuter naast de winkelwagen en de scanner stevig in mijn hand. Mijn kleuter vindt het prachtig, dat zelfscannen. Terwijl ik zorgvuldig de barcodes van de yoghurt, appels en brood inscan, grijpt hij enthousiast naar alles wat hij kan bereiken. Soms kijk ik nog eens achterom en zie ik een pak eierkoeken die ik me niet kan herinneren gepakt te hebben, of een zak chips die ik echt niet op mijn lijstje had staan. “Mama, koekjes!” roept hij blij en mikt een pak oreo’s in de kar. “Nee, schat, die hebben we al thuis,” probeer ik dan geduldig, terwijl ik de koekjes terugleg en een poging doe om hem een appel aan te smeren.

Maar goed, meestal weet ik deze spontane inbreng nog op tijd te ontdekken en corrigeren voordat we bij de kassa zijn. Ik scan het laatste item, betaal met een voldaan gevoel en denk dat ik de winkel als een ware multitaskende supermoeder heb verlaten.

Tot die ene keer. De winkel was druk en mijn geduld stond op het punt te verdampen. Mijn kleuter had zijn ogen laten vallen op de plastic tasjes bij de kassa en in de chaos die volgde, had ik mijn volle aandacht nodig om te voorkomen dat hij met de hele tassenbundel op de grond zou eindigen. “Kom op, we zijn bijna klaar,” mompelde ik, terwijl ik de laatste producten in mijn tassen propte en de zelfscan op ‘betalen’ zette.

Steekproef

En ik voelde het al aankomen… “Steekproef,” verscheen er op het scherm. O nee, niet nu! Ik keek naar mijn overvolle kar, mijn kleuter die inmiddels de zak met chips weer had teruggevonden, en ik zuchtte diep. Daar kwam de medewerker al aan, glimlachend maar met een blik die duidelijk maakte dat er geen ontkomen aan was.

“Goedemiddag, even een kleine controle,” zei ze vriendelijk terwijl ze de scanner pakte en begon met het nalopen van mijn boodschappen. Ik deed mijn best om me onschuldig te gedragen, maar ergens bekroop me een vervelend gevoel. Wat had hij er nu weer in gegooid zonder dat ik het doorhad?

En ja hoor, na een paar tellen vond ze het: een grote reep chocola, diep verstopt onder een stapel bananen. “Deze is niet gescand,” zei ze, terwijl ze me met een licht vragende blik aankeek. Ik kon wel door de grond zakken. “Sorry, die had ik echt niet gezien,” stamelde ik. Ze knikte begripvol, maar ik voelde me schuldig. Niet alleen omdat ik die reep niet had gescand, maar ook omdat ik in gedachten al aan het plannen was hoe ik die kleuter straks thuis ging berispen.

“Mama, chocola voor thuis?” riep hij vrolijk, terwijl hij naar de reep wees. De medewerker glimlachte breed en ik zag haar denken: “Dat excuus heb ik vaker gehoord.”

Daar stond ik dan

Daar stond ik dan, terwijl (voor mijn gevoel) de hele supermarkt me toekeek. Ik betaalde snel voor de vergeten reep, bedankte de medewerker en duwde het karretje zo snel mogelijk richting uitgang. Mijn kleuter zwaaide vrolijk en ik mompelde iets van “geen chocola voor jou, jongeman!” Maar eigenlijk voelde ik me vooral beschaamd.

Eén ding is zeker: de volgende keer dat ik bij de zelfscan sta, check ik nog even extra goed wat er allemaal in mijn karretje is beland. Want je weet het maar nooit met die kleine winkeldief.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock