Baby | Voormijnkleintje.nl

Ik word binnenkort tante! En ondanks dat ik zelf helemaal uit de baby’s ben, kan ik niet wachten om weer zo een klein mormeltje in mijn armen te hebben. Heerlijk om een keertje wel de lusten, maar niet de lasten te dragen. Mijn kleintjes kunnen ook niet wachten tot ze hun neefje mogen ontmoeten. Voor hen is het een geheel nieuwe ervaring om grote neef en nicht te worden. Een grote, maar o-zo leuke verrassing.

Maar zo zijn er meer verrassingen. Hoe zal hij gaan heten? Hoe gaat hij eruit zien? Hoe wordt de blije mededeling aangekondigd? En welk geboortekaartje ligt er straks op de mat?

Ik weet nog goed hoe het was om dat geboortekaartje voor je eerste kleintje uit te kiezen. Er was zoveel keuze, voor ieder wat wils, maar toch wist ik al heel snel welk geboortekaartje ik wilde versturen bij de geboorte van mijn eerste dochtertje. Ons eerste geboortekaartje was er één van hipdesign. Maar wat negen jaar geleden hip was, is dat nu duidelijk niet meer, hij staat er namelijk niet meer tussen. Je zou bijna kunnen zeggen dat ons eerste geboortekaartje vintage is geworden, maar als ik tussen de vintage geboortekaartjes van ‘hipdesign’ speur, staat hij er ook niet tussen. Lees meer

Baby, Columns

De schaduwkant van thuisblijfmoeder zijn

Pauline

“Wat een luxe dat je thuis mag blijven bij de kinderen! Jij hebt geen recht van klagen.” Of deze: “Wat fijn dat jij geen enkele mijlpaal hoeft te missen.” Het is waar, het is een luxe. En het klopt, het is heel fijn dat een thuisblijfmoeder alle fases meemaken mag. Het is een keuze die zelf gemaakt is, een keuze waar je als het goed is achter stond. Een keuze gemaakt voor de kinderen, voor het gezin. Een keuze om in te leveren, maar dat is niet erg, want je krijgt er zoveel voor terug.

Een thuisblijfmoeder heeft geen recht van klagen.

Toch is er een schaduwkant. De schaduwkant van thuisblijfmoeder zijn. Thuisblijfmoeder zijn is zwaar.

Het schuldgevoel. De eerste tijd dat ik thuis was bij mijn kinderen, heb ik me vooral schuldig gevoeld om het feit dat ik thuis kón zijn bij mijn kinderen. Dikwijls kreeg ik van andere moeders te horen dat zij wel moesten werken, anders zouden ze niet rondkomen. Of het oordeel dat ik niet zou bijdragen aan de samenleving, of niks nuttigs deed voor de samenleving, heeft mijn schuldgevoel vaak genoeg opgerakeld. Lees meer

Baby, Ja papa

De vader-dochter handleiding

Pauline

De man en ik hebben het voorrecht om ouders te zijn van een jongen én twee meisjes. Inmiddels is er (voor nu even) genoeg geschreven over moeders en zonen. Maar hoe zit dat met vaders en dochters? Ik bedoel, voor een vader zal het wel net zo vreemd zijn om een dochter te krijgen als voor een moeder die een zoon krijgt.

Inmiddels weet mijn man wel een beetje hoe de vork in de steel steekt. Of beter gezegd, hij laat zich bewust door ze inpalmen. Alles om zijn prinsesjes tevreden te houden.

Vandaag dus een paar wijze woorden en adviezen voor (verse) vaders met een dochter. De vader-dochter handleiding.

– Wees niet bang om een luier te verschonen. De eerste keer kun je haast niet geloven hoeveel plooien je opzij moet duwen om dit gebied een beetje schoon te krijgen. Maar het went! Althans, als je het vaak genoeg doet. Wees dus niet bang om een luier te verschonen. (Tipje: veeg altijd van voor naar achteren.) Lees meer

Baby, Columns, Ja papa, Overige, Voor papa

Het probleem van opvoedboeken – aldus papa

Redactie

Er zijn vele boeken geschreven over hoe je het beste je kinderen kan opvoeden, ik denk dat die voornamelijk door vrouwen worden gelezen.

Dit soort boeken zijn niet aan mannen besteed.
Mannen zijn voornamelijk praktisch en efficiënt ingesteld en willen gelijk rendement voor hun investering. Het probleem van opvoedboeken en de methodes die daarin beschreven worden is dat het rendement onduidelijk is. Als alles goed gaat, je kids goed naar je luisteren en jij alles onder controle hebt dan heb je al die (goedbedoelde) adviezen niet nodig, maar juist als je kids niet willen luisteren, jijzelf doodmoe bent en ze het bloed onder je nagels vandaan halen reageer je primair en heb je dus ook niets aan die boeken. Het vraagt vaak een verandering van gedrag die tijd kost om in te slijten, waar de meeste mannen het nut niet van in zien. Lees meer

Baby, Puur Marlies

Waar ben ik bang voor?

Marlies

‘Ik begin langzaam wakker te worden. Ik hoor de vogeltjes fluiten, het zonlicht komt door de gordijnen. Ik zit nog in de wittebroodsweken van mijn huwelijk en voel mijn man naast me liggen. Een seconde later val ik van mijn witte wolk en voel overal huidschilfers in mijn bed liggen. Ik wil opstaan, maar voel dat mijn wang vastgeplakt zit aan mijn kussensloop. Ik trek mijn wang langzaam los van het kussensloop en het wondvocht stroomt langs mijn gezicht. Ik loop naar de badkamer om het wondvocht te deppen met een wc papiertje. Ik wil douchen, maar zie dat ook de wonden op mijn armen vastgeplakt zitten aan mijn pyjama. Ook die trek ik uit, waardoor ik de wonden opentrek. Mijn kleding gooi ik in de was en ik sta huilend van de pijn onder de douche. Huilend van het zelfvertrouwen wat elke dag minder wordt en van de wonden op mijn lichaam die maar niet dicht lijkten te gaan. Mensen die alsmaar vragen wat er aan de hand is, mensen die denken dat ik brandwonden heb. Gelukkig droogt het wondvocht elke dag een soort van op, maar als ik dan weer ga slapen begint de ellende weer opnieuw.’ Lees meer

Baby, Columns, Kind

Het verlegen kind

Pauline

Mijn dochter stond altijd bekend als het verlegen meisje. Maar zodra ze bij iemand vertrouwd was, dan was er niks verlegen meer aan dat meisje. Dan giechelde, kletste, knuffelde en was ze open en volledig zichzelf bij diegene. Ik had daar op zich nooit zo een problemen mee, zo had ze bijvoorbeeld nooit een ‘grote mond’ tegen een wildvreemde en ging ze ook niet zomaar met iedereen mee. Sterker nog, ze week niet van mijn zijde.

Maar in sommige situaties was het wel eens lastig. Niet zo zeer voor mijzelf, maar wel voor mijn dochter. De sociale normen en waarden waren voor haar namelijk niet zo vanzelfsprekend. Zij vond het moeilijk om ‘dank je wel’ tegen de slager te zeggen wanneer ze een plakje worst aangereikt kreeg. En zij vond het lastig om die ene mevrouw op een verjaardag een handje te geven. Er zijn namelijk altijd mensen die het nodig vinden om zo een verlegen kind te kwellen door deze sociale normen en waarden af te dwingen.

Lees meer

Baby, Jo&Co

Bedankt Dick

JoEnCo

nijntje

Als moeder van vijf heb ik weinig met commercie, ondanks mijn opleiding tot etaleuse (aka miscalculatie van de eeuw). Ik ben waarschijnlijk de enige meisjesmoeder in des lands die nog nooit een Belgisch drietal heeft zien optreden of correctie: ambieert te willen zien. We eten geen koekjes verstopt in verpakkingen van tv idolen en het speelgoed is redelijk vrij van Nickelodeon achtige spam. Geen dekbedhoezen in primaire Studio 100 kleuren en de ‘let it gooooo’ hype heb ik letterlijk genomen en beperkt tot de verkleedkist.

Ooit kreeg het enige mannelijke aandeel onder ons een gele Teletubbie van ‘hij is er zo gek op’ omalief. Om meelezende bevriende pubers gerust te stellen: hij was net 1.5 jaar. Het gedrocht verstofte al snel en verdween ‘plots’ uit ons midden.

De Woezel&Pip liefde van Vlinder beperken we tot knuffels en boeken. Toegeven, ik ben net zo verliefd op die schattige hondjes, maar dat komt omdat ik altijd moet huilen bij het liedje ‘ik blijf altijd dicht bij jou’. Na 5x 9 maanden zwangerschap en dubbel zo veel aantal maanden ben ik een sentimenteel weekdier geworden. Feit. Lees meer

Baby, Columns, Kind

De schreeuwlelijk wordt opgevoed

Gastblogger

Met vier kinderen gebeurt het niet vaak dat ik met één kind naar het winkelcentrum ga. Maar van de week kwam het zomaar voor het eerst voor dat de oudste drie een speeldate hadden en ik dus een middag alleen met mijn jongste, kind nummer vier, opgezadeld zat.

Ik had natuurlijk kunnen genieten (als in Netflixen) van mijn ‘vrije’ middag, want ja zo voelt dat voor mij met één kind om mij heen. Maar nee, ik koos ervoor om met hem naar het winkelcentrum te gaan. Ik bedoel, op stap met één kind, hoe relaxt is dat!? Dat Netflixen kan ik ook wel met vier kinderen dartelend om mij heen.

En dus liep ik met mijn jongste door het winkelcentrum, we kochten wat knutselspulletjes en wat lekkers om te snoepen. We hadden het fijn samen. Maar dat fijne moment werd plotseling onderbroken door een luidkeels geschreeuw dat door het winkelcentrum galmde. In de verte was een peuter het duidelijk ergens niet mee eens. Het kind stond te huilen, te schoppen en te krijsen naast zijn wanhopige moeder.

Ik had medelijden met beide, maar het meest met de moeder. Ik voelde me ook een klein beetje schuldig door het feit dat deze krijsscène mij een goed gevoel gaf. Het was namelijk een keer niet mijn kind dat daar stond te blèren. Ik hoefde er niets mee. Wat een zaligheid. Lees meer

Baby, Columns, Kinderen, Voor mama

Lief middelste kind, mijn zoon

Pauline

Lief middelste kind, mijn zoon,

Je bent niet mijn eerste en ook niet mijn laatste. Maar jij bent mijn zoon. Mijn eerste én mijn laatste.

Het krijgen van een zoon, was voor mij één groot mysterieus raadsel. Hoe ga ik dat doen? Hoe ga ik daarmee om? Hoe voed ik dat op? Een jongen. Een zoon.

Mensen vertelden mij: bereid je maar voor. Bereid je maar voor op rommel, op chaos, op dynamiek. Jongens worden vies en houden van gorigheid. Wilde bewegingen en harde geluiden zijn aan de orde van de dag. En ze zijn koppig! Oh, bereid je maar voor, een jongen is koppig!

Maar ik kreeg jou. Ik kreeg jou, mijn zoon. Ik wilde jou, zoals een bloem de zon wil. Lees meer

Baby, Columns, Ja papa, Voor papa

Het grote gezin

Redactie

Het grote gezin, volgens het CBS gezinnen met 3 of meer kinderen, wordt steeds minder populair. Hier zijn verschillende redenen voor te bedenken.
Voordat de verzorgingsstaat in Nederland werd geïntroduceerd was het hebben van veel kinderen de verzekering voor verzorging op je oude dag. Zonder WW, AOW, VUT, AWBZ, ANWB en weet ik wat voor fantastische voorzieningen we tegenwoordig allemaal hebben, was je op je nakomelingen aangewezen om voor je te zorgen als je het zelf niet meer kon. Ook kon je, vanwege de vele ziektes en hoge kindersterfte, er nog wel eens één verliezen en om dan toch verzekerd te zijn van die verzorging kon je maar beter een buffertje inbouwen. In bepaalde regio’s speelde ook mee dat als je als getrouwd stel niet genoeg kinderen kreeg de pastoor nog wel eens op bezoek kon komen.

Tegenwoordig leven we in één van de rijkste landen van de wereld en is onze verzorging bij ouderdom en arbeidsongeschiktheid goed geregeld. Al is het natuurlijk nog steeds fijn als er op je oude dag nog iemand bij je op bezoek komt.
Ook de pastoor gaat steeds minder langs de deuren, al schijnt dit in bepaalde gebieden nog steeds voor te komen. Lees meer