Ken je ook van die vrouwen? Dat als je naar ze kijkt, dat je dan denkt: “Jij houdt vast van puur natuur.” Je lijkt me een bosrijk type.
Ik durf het eigenlijk nooit te vragen. Als je van woest en wild houdt, hou je denk ik heel veel tijd over. Zo’n gek idee is het nog niet. Lees meer
Wanneer je net voor het eerst moeder bent geworden, moet je er even niet aan denken om je kleine baby’tje af te leveren bij de oppas om weer aan het werk te gaan. Gelukkig hoeft dat in Nederland ook niet meteen, want je hebt eerst recht op je zwangerschapsverlof en in vele gevallen kun je als kersverse moeder ook nog ouderschapsverlof opnemen.
Uiteindelijk breekt dan toch echt de dag aan, je moet weer aan het werk. Met gezonde tegenzin breng je je kleintje naar de opvang en begroet je je werkgever alsof er niets is gebeurd. Het is even wennen, maar eigenlijk toch best lekker om weer even wat anders, dan alleen ‘maar’ moeder te zijn. Lees meer
Mijn lieve, lieve vriendin, ik weet niet wat ik zeggen moet. Terwijl ik je app’je krijg, duw ik mijn kleintje op de schommel. Mopper ik op mijn andere kleintje, omdat hij weer eens niet naar me luisterde. En voor even staat de wereld stil.
Weer had je een miskraam. Voor de derde keer in korte tijd. Een golf van verbijstering en ongeloof. Waarom? Ik gun je het zo. Iedereen gunt je het zo. Maar ik voel je wanhoop en je onmacht. Lees meer
Wat ik altijd zo bijzonder vind, is dat sommige gezinnen met elkaar boodschappen gaan doen op zaterdagmiddag. Alsof met elkaar boodschappen doen een uitje is? Als ik dat thuis zou voorstellen: “Jongens gaan jullie gezellig mee boodschappen doen in de supermarkt?” Kijken ze me aan (inclusief mijn man), of ik gestoord ben geworden. “Wat is daar nu leuk aan?”, zeggen ze dan. “Dat weet ik ook niet? “Misschien kunnen we gezellig samen in de supermarkt overleggen wat we gaan eten?” Dat zie ik namelijk die andere ouders ook doen. “En vinden jullie het leuk om te helpen?” Nou, nee dus! En als ik eerlijk ben, vind ik het ook helemaal niet leuk als ze meegaan. Met de jongste boodschappen doen, vind ik soms al een ramp.
Lees meer
Dit is een documentaire die mij erg aanspreekt, omdat ik het laatste jaar meer en meer aan het beseffen ben hoe fijn het is om minder spullen in huis te hebben. Dat thuis een plek aan het worden is waar ik echt tot rust kan komen. Dat ik mag realiseren dat ik blij ben met alles wat ik heb. Dat minimalisme een andere manier is om naar de wereld te kijken. Het helpt me om minder te consumeren en tevreden te zijn met alles wat ik heb.
Het is bijna tien jaar geleden dat ik voor de eerste keer zwanger werd. Tien jaar geleden! Het klinkt echt heel lang. Toch voelt het als de dag van gisteren. Ik voel me ook echt een hippe jonge moeder. Maar misschien moet ik dat gevoel eens goed onder de loep gaan nemen… Lees meer
“Is die van jou nog niet zindelijk?” “In mijn tijd waren de kinderen met anderhalf al zindelijk!” “Gewoon elk uur op de pot”. “Lekker in het blote kontje laten lopen”. Hebben we nog meer tips en adviezen? Ik werd er maar onzeker van!
Bij de eerste maakte ik me er helemaal druk om. Vanaf 2 begon ik al met stickers plakken, waar hij geen snars van begreep. Mijn vriendin deed voor elk poepie een snoepje. Bij mij deden ze alleen het laatste. Weer een andere vriendin las boekjes voor naast de wc. Maar ook dat leverde geen drol op.
En ik maar denken: “Ojee, straks moet hij met een luier naar de basisschool”. Lees meer
Ik slenter door de Staatsliedenbuurt op weg naar mijn auto. Voor mij lopen twee meisjes. Jonge vrouwen eigenlijk. De een duwt moeizaam een kinderwagen voort, terwijl ze druk in gesprek is met de ander. Uit de kinderwagen steken twee lange benen. Dat is óf een heel grote baby, óf de jonge moeder vindt, net als ik, die buggy’s zo beroerd rijden, dat ze liever haar kind in een te kleine kinderwagen propt. Terwijl ik me verbaas over het feit dat ik een mening heb over kinderwagens, loop ik langzaam op de jonge dames in. Lees meer
Ik zou nog wel twintig keer zwanger willen zijn alleen al om over namen te mogen fantaseren. Al mijn vijf kinderen hebben twee of drie namen ieder met hun eigen beginletters: de C, E, F, H, I, J, M, P, S, V en Z zijn al vergeven. Idioot hoor ik je denken echter voortkomende uit een ‘jeugdtraumaatje’; de naam van mijn zusje en ondergetekende begon met dezelfde initialen en wij wisten nooit voor wie de post was (alsof post er nog wat toe doet in de digitale wereld die 2017 heet). De namen van mijn kinderen zijn vernoemingen of namen met een speciale betekenis. Lees meer
Ik vraag me weleens af wat mensen zonder kinderen nou precies over ons ‘ouders’ denken. Vragen ze zich af of er werkelijk geen leven meer na een baby is? Waarom de kinderen toch altijd op de eerste plaats komen? Waarom er alleen nog maar gesprekken gevoerd kunnen worden over de kinderen? En waarom er geen spontane avondjes meer zijn?
Ik weet nog wel wat ik dacht toen ik geen kinderen had. Ik dacht vooral, ik ga alles anders doen… *Proest*. Ik zou mezelf niet verliezen in het ouderschap. Mijn kind neemt mijn leven niet over, mijn kind voegt leven toe. Lees meer