Een groot deel van mijn volwassen bestaan ben ik moeder. En na drie kinderen is het me langzaam maar zeker duidelijk geworden. Deze kinderen kosten me kapitalen! En niet zozeer omdat hun wensenlijstje zo groot is, maar omdat ze werkelijk alles slopen wat ze aanraken met die kleverige, vettige en vooral onhandige vingers. Het doet er niet toe hoeveel waarschuwingen, hoeveel uitleg, of hoe vaak ze een geflipte moeder meemaken. Er gaat gaandeweg altijd wel iets kapot.
Voor zover ik al materialistisch was, is er van dat materialisme weinig over. Ik heb inmiddels geleerd me niet te hechten aan spullen. En ook niet aan mijn bankrekening.
Waarom? Nou, dit is wat er gebeurt met de spullen die mijn kinderen aanraken, of ooit aan hebben geraakt.
De auto. Onze auto heeft een lucht waarvan je je afvraagt of deze ooit als lijkenwagen heeft gediend. Het antwoord is nee. Vier jaar geleden kwam hij nieuw uit de fabriek, maar we hebben regelmatig onze kinderen erin vervoerd. Je wilt niet geloven wat je onder en achter de stoelen aan kan treffen. Stukken pizza’s die tot leven komen, vergeten knuffelbeesten die tot leven lijken te komen en een kerkhof aan dode beestjes die ooit gevonden zijn tijdens een boswandeling.
Maar het is niet alleen de binnenkant, ook de buitenkant mocht niet al te lang ‘shinen’. Deukjes van de deuren ongegeneerd open zwaaien, ‘aantik-deuken’ omdat ze een wedstijdje deden wie er als eerst bij de auto was. Krasjes van een goedbedoelde wasbeurt… met schuursponsjes.
De meubels. Waar we ooit een fortuin aan zuurverdiend spaargeld in hebben gestoken, staat er nu bij als verftafel waar we ook af en toe nog een hapje van eten en een afgeleefd springkussen met mysterieuze vlekken, zou voor bank moeten doorgaan.
En wat dacht je van alle nieuwe schoenen en nieuwe spijkerbroeken. Dezelfde middag nog vraag je je af uit welke derde wereldzak deze kleding gekomen is. Hoe krijgen ze het voor elkaar!?
En ja ik weet het, het zijn maar spullen. Spullen die dienen om gebruikt te worden. Kledingstukken die gedragen moeten worden. Dat hoef je mijn kinderen niet uit te leggen.
Maar mijn muren, die zouden best wel iets langer wit mogen blijven. Mijn laminaatvloer zou best iets langer vrij van waterschade (als in omgevallen bekers en niet opruimen) mogen zijn. Niet elke telefoon en iPad hoeft op de grond te kletteren. En de laptop heeft geen glas drinken nodig.
En dus. Lieve kinderen, mag het af en toe alsjeblieft wat minder? Iets minder slopen graag! En als er dan iets stuk gaat, doe dan ook een keer alsof je het echt heel erg vindt. “Kopen we toch een nieuwe?”, wil ik niet na elk gesloopt item horen!
Kinderen, ze zijn geweldig. Ze zijn verschrikkelijk. Kinderen, ze zijn het beste wat me ooit overkomen is. Ze zuigen de energie uit me. Kinderen, ik heb ze zo graag. Maar ze kosten me wel kapitalen.
Afbeelding: Shutterstock
