Ik ben niet veeleisend. Denk ik. Alles wat ik vraag is om hun schoenen een keertje na één keer vragen aan te trekken, of dat ze gewoon zonder zeuren een keer de helft van hun bord leegeten. Of dat ze een keertje de hele nacht in hun eigen bed doorslapen.
Dat is alles. Valt mee toch?
Ik weet niet waar het aan ligt. Ja, waarschijnlijk aan mijn humeur. Aan het humeur van mijn kleintjes. En de samenloop van omstandigheden in deze chaos. Maar ondanks dat ik niet zo veeleisend ben, gaat dat opvoed-gebeuren maar al te vaak de mist in. Het eindigt met vooral veel gekrijs en nadat ik een half uur heb zitten koken van binnen, ploft er in mij ook dikwijls een bommetje.
Maar soms, heel soms dan lukt dit opvoed-gebeuren wel. Bijvoorbeeld wanneer ik mijn kleintje naar bed breng en hij genoegen neemt met een verhaaltje, een liedje en een kusje. Geen gezeur om nog een verhaaltje. Geen gezeur dat ik bij hem moet liggen. Gewoon niks. Hij draait zich om en gaat slapen.
Ja, wat is het fijn wanneer dit opvoed-gebeuren wel een keertje lukt.
Wanneer ze weer eens verstrikt zijn geraakt in een broer en zus gevecht om… Ja, om wat eigenlijk? Eeuwig gekibbel over wie de deur open mag doen. Ruzie om wat er gekeken wordt op Netflix. Of bekvechten, gewoon om het bekvechten.
Maar hoe mooi is het, wanneer dit opvoed-gebeuren wel een keertje lukt en ze als beste vrienden met elkaar spelen. Dat is genieten. Dat is voldoening.
Wanneer ze, na ze 1000 keer opgedragen te hebben om hun kleertjes IN de wasmand te gooien, deze de 1001ste keer daadwerkelijk in de wasmand gooien. Om ze er vervolgens de 1002e keer weer naast te mikken, maar dat geeft niet. Er zit vooruitgang in.
Of wanneer ze spontaan een paar happen van haar avondeten en dan vooral de groente probeert. ZONDER het meteen uit te spugen! En hoewel ik wil dat eten geen strijd is, wat een overwinning zou dat zijn! Nog niet gebeurd dus…
Maar wanneer dit opvoed-gebeuren een keertje wel lukt, dan ben ik de gelukkigste moeder op aarde.
Afbeelding: Shutterstock
Haha, ik snap je helemaal. Ik voel me regelmatig een waardeloze opvoeder als het weer niet lukt. Maar als het dan toch goed gaat dan denk ik altijd ” zie je wel, ik doe toch iets goed”
Ik voel me 9 van de 10 keer een roepende in de woestijn…. tot mijn dochtertje zondagochtend tegen mij zei “mama, je hebt mijn slingers en ballonnen opgehanden! Ik vind jou zooo lief!” En daarbij een dikke knuffel.
Mijn make up kon opnieuw vanwege mijn tranen….
Dat herken ik. Vaak voelt opvoeden een beetje hopeloos, en zie je zo weinig resultaat van je inspanningen. Als het dan keertje wel lukt, voelt dat heerlijk!
Dat heb je lief geschreven en zo is het ook. Al ben je nog zo gefrustreerd, sommige kleine dingetjes maken het helemaal goed.