Een verzakking, de kutoperatie

Kut operatie…

Een moeder kan niet ziek zijn. Vaders eigenlijk ook niet, maar dat is weer een heel ander verhaal. Helaas gebeurt het ons moeders ook wel eens dat we even niet alles kunnen. Gelukkig ben ik een gezonde (niet meer piep) jonge vrouw die voor d’r gevoel de hele wereld aan kan. Ik ben een moeder van 2 schatten, een vrouw van een fantastische man, een vriendin met te gekke vrienden, een docent van de geweldigste doelgroep en ga zo maar door. Alleen heeft elke vrouw wel een keer dat het even allemaal NIET kan.

Ik moet geopereerd worden. Daarna mag ik 6 weken niet tillen, bukken en moet ik vooral heel rustig aan doen. Wat voor operatie het is vertel ik zo. Belangrijk tijdens het herstel is om te luisteren naar mijn lichaam, dus niet naar mijn man, kinderen of naar de kruimels (halve boterhammen) die van onder de tafel naar me roepen ‘zuig ons op maak de vloer schoon!’ 

Ik zag meer op tegen het rustig aan doen dan tegen de hele ingreep. Alles voor de kleintjes, hoe organiseren we de boel? Ik kan die operatie aan “dat is niet erg” zei ik hardop, maar niet bukken om mijn kind een knuffel te kunnen geven, is wel erg. Niet gaan stressen als de kinderen hun schoenen niet aan willen trekken. Niet die stofzuiger pakken, niet doen! Dat is slecht voor het herstel. Lekker onder narcose en daarna 2 dagen in het ziekenhuis.

Stiekem zag ik die twee dagen ziekenhuis wel zitten. Ken je het gevoel van er even tussenuit willen? De kids zijn lief, maar praten zo hard. Mijn man is lief, maar 2 dagen zonder mensen om mij heen lijkt mij best relaxed. Nee, we stappen niet in de auto naar Zuid-Frankrijk omdat het ons even te veel wordt, we pakken een zak m&m’s en delen deze met de kleintjes. Dat doen wij moeders!

Wat hebben wij moeders toch eigenlijk veel voor onze kleintjes over. Alle tijd en energie die daar in gaat zitten is echt een levenswerk. Het begint al bij de misselijkheid vanaf zwangerschapsdag nummer één. Wij richten ons hele leven in, voor en om de kinderen. Ons werk verandert, we kiezen andere vakantiebestemmingen, we doen andere uitgaven en ja, zelf ons lichaam veranderde dankzij de kleintjes.

Daar ga ik dan. Bewapend met mijn trollie vol tijdschriften pyamabroeken en toiletspullen. Op naar het ziekenhuis. Ik ga er twee dagen tussen uit, JOEHOE!

Na mijn operatie lig ik zwaar versuft van de narcose ‘op zaal’. Mijn buurvrouw trekt de boel wat beter dan ik. Na de operatie verlies ik veel bloed en moet ik terug naar de operatiekamer. Maar na een tweede narcose en extra morfine is alles achter de rug. Hier lig ik nu op de verpleegafdeling gynaecologie. Ik heb een voor- en achterwand plastiek gehad. Dit is tegen de verzakking ontstaan door de bevallingen. Omdat mijn blaas en darmen verzakt waren, is mijn vaginawand nu verstevigd waardoor blaas en darmen weer op hun plaats blijven.

Ja zelfs je lichaam verandert door de kleintjes en ik moet nu mijn rust pakken en dit over mij heen laten komen voor mijn kleintjes.  Aan de andere kant van de gang hoor ik pas geboren stemmetjes huilen. Wat is dit toch mooi, lief en vertederend. Ik heb hier twee keer eerder gelegen met m’n verse baby’s. Maar nu, geen hormonale rollercoaster, geen sufmakende hormonen, geen overwinningsgevoel na de oerkrachten van moedernatuur. Nu lig ik hier met een infuus en katheter en het gevoel overreden te zijn door een vrachtwagen. Ik hoop dat dit de kersverse moeders bespaard blijft die net ingeknipt zijn, een vacuümpomp hebben gevoeld of zich twee uur suf hebben geperst en toch verliefd naar hun wonder in het glazen bakje naast zich staren. 

Ik heb mij moeten overgeven aan mijzelf. Eerst moet ik herstellen. Eerst moet ik voor mijzelf zorgen en dan pas kan ik voor mijn kleintjes zorgen. 

Wordt vervolgd…  

Afbeelding: Shutterstock