“Mam, ik wil je wat vragen.” Zo begint de kleuter bij de helft van wat hij zeggen wil. De andere helft begint hij met “Mam, ik wil je iets zeggen”. Op zich heel duidelijk. Hij kondigt het mooi aan, geen getetter zomaar uit het niets zeg maar.
Maar laatst, toen we samen in de badkamer stonden, kwam er toch iets onverwachts. “Mam, vertel me eens hoe zit dat nou, vallen er nu geen baby’s meer uit je billen?”, was zijn vraag.
Uuuhhh, je kunt waarschijnlijk mijn verbaasde blik wel voorstellen. Moest ik nu al het gesprek met hem aangaan. Ja dááág, deze was voor zijn vader. En daarbij, hoe weet hij überhaupt dat de baby’s ‘uit mijn billen vallen’? Moet hij niet gewoon nog denken dat baby’s met de ooievaar gebracht of uit de boerenkool getrokken worden?
Een schamele, voorzichtige ‘hoe bedoel je?’ komt er uit mijn mond.
“Nou mam”, hij benadrukt mam altijd zo mooi, “dat touwtje, dat dingetje daar, houdt die de baby’s nu tegen?”
Stilte.
Verbaasde blik.
Nog meer stilte. En van binnen een grote grijns.
“Ooohhhh. Schat. Nee, dat is niet om baby’s tegen te houden…” Hoe leg ik dit nu weer uit? Op zich heb ik geen geheimen voor mijn kleintjes en aangezien ik nooit alleen op de wc zit, zien ze meer dan me lief is. Maar hoe maak ik hier een mooi en begrijpbaar verhaal van? Niet echt iets om aan de man over te laten ook.
Ok, ik doe gewoon een schot.
“Vrouwen hebben elke maand iets ongemakkelijks” begin ik heel, héél voorzichtig… Maar voor ik verder kan met mijn verhaal, breekt de kleuter in. “Ok mam, ik wil je wat vragen…”, begint hij zoals hij altijd begint, “wil je mijn billen afvegen?”.
Tja… Blijkbaar is zijn eigen billen afvegen al ongemakkelijk genoeg.
Afbeelding: Shutterstock
hahaha, ik lig weer in een deuk. Die kleuters kunnen soms zo verrassend zijn. Ik heb hier ook al die vragen al gehad. Ik heb maar uitgelegd dat mama’s elke maand iets nodig hebben, gewoon omdat ze mama zijn.