Bevallen, het brengt nogal wat teweeg bij de vrouw. De één schijt letterlijk in z’n broek voor een bevalling en de ander is zo zen dat ze het liefste volgens de laatste trends dat kind er al hangend aan een boom, midden in het oerwoud uit laat ploepen.
Een natuurlijke bevalling, zonder pijnstilling, zonder aanwijzingen van wie dan ook. Baas over eigen buik wordt wel heel letterlijk genomen.
Maar zelfs voor de niet zo trendgevoeligen onder ons, is de grootste angst om tijdens die bevalling te eindigen op een snijtafel en de o, zo gevreesde keizersnede te moeten ondergaan.
Er wordt namelijk beweerd dat bevallen door middel van een keizersnede niet echt bevallen is. Het wordt je namelijk wel heel erg gemakkelijk gemaakt…
Zet een groep (pas)bevallen vrouwen in één ruimte en het ene hysterische bevallingsverhaal na het andere vliegt om je oren. En alle verhalen die in een keizersnede zijn geëindigd krijgen een teleurgestelde blik en de opmerking ‘wat balen joh!’. De bevallen vrouw in kwestie probeert zich nog te verantwoorden door zeer teleurgesteld te zijn in haar eigen lichaam.
Toen ik zwanger was van mijn eerste bleek de kleine in een stuit te liggen. We hadden allerlei taferelen kunnen uitvoeren, maar we besloten om niet te stressen en rustig verder te broeden tot de afgesproken datum. De datum dat mijn baby gehaald zou worden. Ja gehaald, door middel van een keizersnede.
Maar omdat ik regelmatig in zo’n ruimte belandde, een ruimte vol met bevallen vrouwen die mij teleurgesteld aankeken, kreeg ik het idee dat ik écht wat gemist had. Ik was immers niet écht bevallen, ik had the real shit nog niet meegemaakt. En dus was ik maar al te blij dat mijn tweede kindje wel met zijn hoofd de juiste richting op lag. Ik mocht het eindelijk écht gaan meemaken, ik mocht bevallen!
En zo gebeurde het. Ik beviel. En weet je?
Ik ga nu iets heel onpopulairs zeggen:
Ik vond een keizersnede echt ZOOOO VEEEL FIJNER! Als ik dit geweten had, had ik weer voor een keizersnede gekozen.
Vaginaal bevallen was verschrikkelijk! Ik ging ervan uit dat ik er wel een uurtje of twaalf over zou doen, dat de weeën langzaamaan zouden komen en gaan. Maar niets was minder waar. Het was vanaf de eerste wee één grote golf van ellende. Wat een pijn! Mijn man probeerde wat te masseren, maar op datzelfde moment explodeerde mijn vagina en anus in één. En werd daar onze tweede baby gelanceerd.
Naderhand werd er nóg vaker mijn ontplofte grot ingekeken dan me lief was, met elke keer de opmerking dat ze zoiets nog nooit gezien hadden. Het was bijna fascinerend. De arts deed een poging om de boel weer bij elkaar te naaien. Hij presteerde het zelfs om tegen mijn man te zeggen dat hij een steekje extra wilde zetten. (Wât!? Gaat heen, rare man!)
Dagenlang kon ik niet lopen, huilde ik van de pijn van alles wat er uit mijn anus kwam en kon ik visite niet verdragen.
Ik kan niet anders zeggen, maar een natuurlijke bevalling is kut, letterlijk heel erg kut! En herstellen van een keizersnede ging in mijn geval stukken soepeler en fijner.
En weet je, ook al zullen heel veel denken dat mijn lichaam heeft gefaald, ik voel me er helemaal niet schuldig over. Voor mijn gevoel heeft mijn lichaam tijdens en na de natuurlijke bevalling meer gefaald dan tijdens en na de keizersnede.
Een keizersnede maakt je niet minder moeder. Een keizersnede maakt de band met je kind niet minder. Een keizersnede is óók een manier van bevallen.
Een best wel fijne manier zelfs.
Afbeelding: Shutterstock
Voor mij is het 43 jaar geleden dat mijn zoon met een keizersnede ter wereld kwam.
Met 35 weken, dus was het kind levensvatbaar. We mochten gaan kijken op de afdeling waar de coufeuses stonden. En ja hoor daar lag een baby die we nog nooit gezien hadden. De naam stond aan de buitenkant, dus ja dat was onze zoon. Ik weet nog dat ik dacht, ze hadden hem zo op de Albert Cuypmarkt gekocht kunnen hebben voor 25 gulden.
De daarop volgende dagen herkenden we de baby zonder naar het naambordje te kijken.
Hij moest nog 4 weken blijven om aan te sterken. Raar bevallen maar zonder baby naar huis. Toen na 6 weken mochten we hem komen halen onze Patrick Delano Kraak.
Onze dochter is 2 jr en 4 maanden daarna met een normale bevalling gekomen. Oké was dat het nou, ze heeft de volle 40 weken ‘gezeten’. Na 3 x persen was Janey-Ellen Kraak er.
Dus ik vond de keizersnede niet erg, maar de normale bevalling, voor mij een hele makkelijke, vond ik wel leuker.
Maar ja ook Janey was te licht en moesten we weer zonder baby naar huis. Wel leuk we hebben haar op Oudejaarsavond 1975 samen met Patrick opgehaald uit het ziekenhuis.
AMEN! Ik duimde na Olivia (onvolkomen stuit en geplande ks) dat Quinn ook in stuit bleef liggen (want ze lag er al in sinds 18wk) zodat ik weer een ks kon plannen. En idd, stuitkindjes want afwijkende bm-vorm (bleek bij de ks van Quinn) en nou ja, nu mag ik nooit meer normaal bevallen en soit, dikke prima. Na Olivia riep ik al dat ik er zo wel elf wilde en de naweeen na Quinn leerden mij dat ik een natuurlijke bevalling echt niet zou missen 😉
Ik heb beiden meegenaakt en ik ben het volkomen met je eens
Vervelend dat de natuurlijke bevalling bij jou zo’n gevalletje werd van ‘dit hebben we nog nooit gezien’.
Ikzelf heb een spoedkeizersnee meegemaakt. Niet gepland dus, en heb gewoon een volle dag extreem heftige weeën gehad net als bij een natuurlijke bevalling. De ruggenprik voor de operatie werd dan ook zo’n beetje het mooiste moment van m’n leven! Helaas ging de genezing van de wond vrij traag en had ik 9mnd na de bevalling nog steeds pijn eraan, bij het niezen. Doe mij maar een natuurlijke bevalling dacht ik dan, want hoe pijnlijk ook.. de napijn duurt niet jaren.
Volgende maand mag ik weer bevallen. Door de baby is er weer druk op het oude litteken (nog steeds napijn dus). Ik hoop zó dat ik nu natuurlijk mag bevallen. Heb ik dat ook eens meegemaakt. Hoewel het me wel eng lijkt (ivm uitscheuren etc).
Yikes!
Het maakt de band niet minder, maar in mijn (onze) geval wel moeizamer. Ook omdat ik volledig onder narcose was. Fijn dat jouw ervaring fijn was! Mijn keizersnede was spoed met veel complicaties, dus verre van fijn.
Ik heb 15h geprobeerd en het is een spoedkeizersnede geworden, dus ik denk dat ik beide heb ervaren. Maar wat baal ik van die keizersnede, na al die weeën, gepruts daar vanonder en de pijn had ik het ook willen afmaken. Ik heb na de ks 6 weken plat gelegen van de pijn. Ik kon geeneens mijn eigen onderbroek aandoen. (Dit heeft ook te maken met de slechte epidurale en dat ik alles voelde tijdens de ks). Maar ik ben nu ZO bang voor de volgende. Hopelijk ervaar ik het zoals jou en kan ik wat meer genieten bij de volgende.
Mijn bevalling (augustus 2015) was enorm snel en mooi. Ik had ook gerekend op zo’n 12 uur, maar binnen 3,5 uur had ik ons meisje in mijn armen. Ze heeft tot 36 wkn in stuit gelegen, maar met een draai poging was ze binnen enkele minuten gedaaid. Ik zag enorm op tegen een keizersnede en was blij hem niet nodig te hebben. Ieder voor zich natuurlijk en ik besef dat ik in me handen mag knijpen met zo’n soepele bevalling.
Wat een mazzelkont (!) ben ik dan met drie keizersneden!
Wel een beetje jammer dat twee daarvan spoedkeizersneden zijn na persweeën met volledige ontsluiting. Je zou kunnen zeggen dat ik vijf bevallingen heb meegemaakt van drie kinderen.
Als ik het goed begrijp vergelijk je een geplande keizersnede met een natuurlijke bevalling met complicaties. Logisch dat je op het eerste punt uitkomt. Het missen van enkele oer-hormonen heeft wel gevolgen voor het op gang komen van de borstvoeding, maar m.i. ook op de hechting met je kind.
Je hebt gelijk; het is een manier van bevallen.
Ik heb ook beide meegemaakt. Mijn dochter kwam met een geplande keizersnee vanwege stuitligging. Ik kon haar de eerste weken niet zelf verzorgen vanwege de pijn in mijn wond. Dat vond ik erg jammer.
Mijn zoon lag wel goed en ik ben dus gewoon bevallen. Vanwege de weeënstorm door het inleiden wel met ruggenprik maar toch. Ik vond het heel fijn dat mijn zoontje direct behoorlijk lang bij mij kon liggen en aangezien ik ‘van onderen’ een vrij normale bevalling heb gehad kon ik vanaf dag 1 heerlijk zelf voor mijn zoontje zorgen. Persoonlijk vond ik bevallen dus fijner dan de keizersnee. Ik zou het zonder medische redenen dan ook aan niemand aanraden om een ks tr kiezen. Met medische redenen is echter een heel ander verhaal! Ik snap wel dat vrouwen met een heel heftige nasleep van hun bevalling een heel ander gevoel hebben. Een familielid die 2 dagen voor mij beviel van haar dochter heeft ook zoiets meegemaakt en de ellende lijkt voor haar niet op te houden. Echt verschrikkelijk.
Waar ik het wel helemaal mee eens ben is dat het krijgen van een ks geen falen is. Zelf noem ik het geen bevalling maar een geboorte (in geval van een geplande ks) maar het doet niks af aan het moederschap of de band met je kindje. Het is niet minder goed. Persoonlijk vond ik het jammer maar veiligheid gaat voor! En ik heb nog nooit een seconde spijt gehad! Ik ben juist heel trots dat ik mijn instinct gevolgd heb en daarmee misschien wel mijn kind gered heb. Kortom in geen geval minderwaardig maar misschien wel jammer.
storm
Eerste bevalling was vagina. De tweede was een stuitligging en werd uiteindelijk een spoedkeizersnede. Bij nummer 3 ben ik tot het uiterste gegaan om maar geen keizersnede te krijgen. (Weinig vruchtwater en navelstreng op ondergrens en baby was te ligt)
Ben allergies voor een bepaald medicijn dus had geen pijnstilling bij keizersnede als paracetamol. Ik heb echt afgezien van de keizersnede en de pijn erna. Moet er wel bij zeggen dat mijn vaginale bevalling in 6 en 5 uur erop zaten incl. Persen.
Hoeveel pech kun je hebben! Zo,n bevalling gun je niemand maar natuurlijk zijn niet alle bevallingen zo. Mijn bevalling ging zeer soepel en ik moest toen al echt niet aan een keizersnee denken. Vooral de ruggenprik zag ik erg tegenop. Gelukkig was her nier nodig en ‘plopte’ mijn meisje er redelijk soepel uit. Oké paar hechtingen waren wel nodig maar daar heb ik nooit last van gehad.
De ervaring van de een betekend niet dat het ene beter of prettiger is dan het andere.
Ik heb helaas geen “natuurlijke” bevalling mogen meemaken. Bij beide heb ik na inleiding een spoedkeizersnede gehad. De eerste lag met haar hoofd net gedraaid (oor op schouder) dus toch ks gelukkig wel met ruggenprik. Bij de tweede waren ze bang dat het litteken van de vorige ks was gescheurd dus met zware spoed onder algehele narcose ks gehad.
De laatste bevalling vond ik achteraf echt vreselijk omdat er vooraf aan de ks ook het nodige is mis gegaan.
Mocht er ooit toch een derde komen dan wordt het verplicht een geplande ks en toch zal ik daar geen nacht van wakker liggen, want ook een ks is voor mij een vorm van bevallen (!)