Voordat je moeder wordt, krijg je te pas en te onpas de welbekende adviezen naar je hoofd geslingerd.
‘Geniet nu maar van je rust, want dat is straks voorbij.’
‘Ga nu nog lekker samen weg, want dat gaat straks niet meer lukken.’
‘Neem een lekkere lange douche, want… blablabla’
En het is allemaal waar hoor! Gewoon goed bedoelde adviezen, van een persoon die zelf heel graag nog zou wíllen genieten van de rust, lekker samen weg wil met haar partner of die lange douchebeurt met beide handen zou aangrijpen.
Maar waar over gezwegen wordt, is de grote hoeveelheden poep, waar je als ouder opeens mee te maken krijgt.
Om maar te beginnen met de beginnersfout. Waarom zegt niemand dat je niet, ik herhaal niet met je vinger de achterkant van de luier open moet trekken om te checken of je daar wellicht een bolus aan zal treffen. Jouw vinger belandt namelijk negen van de tien keer in de bruine derrie die tot aan het randje van de luier is gekomen.
Of wat dacht je van die andere beginnersfout… Het is zo jammer dat je zelf moet uitvinden dat je er altijd vanuit moet gaan dat een bruine vlek poep is en géén chocolade.
Om de één of andere reden ontwikkel je ook een bepaald talent als spoorzoeker. Je ruikt poep, maar waar komt het vandaan? Is het jouw kind? Is het mijn kind? Laten we gewoon onze neus even tegen die pamper aandrukken om het zeker te weten.
Eén van de mooiste poepherinneringen die ik heb, is dat mijn baby na een dag huilen bij op de huisartsenpost belandde, die ik overigens zelf gebeld had omdat ik ervan overtuigd was dat er iets niet goed met hem was. Toen de dokter besloot om eerst zijn temperatuur te meten (je weet waar), was daar ook meteen het probleem dat naar buiten kwam. Over de hand van de dokter, tegen haar witte muur… Mooi verhaal.
Op een gegeven moment denk je na een intensieve zindelijkheidstraining (ahum), wel even klaar te zijn met al dat gepoep. Maar gek genoeg beland je van de poepluier-fase in de poeppraatjes-fase, waarin elke zin wordt beëindigd met poepie-scheetje-kak. Het is overigens ook wel weer een fase waarin je je kleintje heel gemakkelijk op kunt vrolijken. Roep gewoon ‘Poep!’ en er verschijnt gegarandeerd een glimlach op het bekkie van je kleintje.
Wat je van tevoren ook nooit had kunnen bedenken, is dat je ooit zou gaan juichen bij iets wat met poep te maken heeft. Denk aan het eerste drolletje in het potje. Of bij die drol die er eindelijk na een week (van slapeloze nachten) ineens uitkwam bij je kleintje, wat een opluchting was dat! Het was een dansje waard.
Tja… Poepadvies.
Ik weet ook niet waarom ik al dit bovenstaande schreef.
Het was in ieder geval geen ongevraagd advies.
Mocht het wel zo overkomen. Excuus.
Fijne dag verder.
Poep wordt inderdaad een heel interessant onderwerp als je baby’s hebt. Wonderlijk eigenlijk.
Al die (ongevraagde) adviezen van mensen met en zelfs mensen zonder kinderen. Af en toe weet je inderdaad niet wat je ermee aan moet, maar over die grote hoeveelheden poep heb ik inderdaad ook nooit iemand advies horen geven.
Vooral de eerste drol die je kleintje maakt was iets wonderbaarlijks: het zag er nou niet bepaald uit als normale poep haha.
En dat ruiken aan de pampers, zo herkenbaar! Als er kinderen over de vloer zijn en je ruikt dat 1 van de donderstenen zijn broek heeft vol zitten is het (meestal) hopen dat het niet de jouwe is :).