“Wat een luxe dat je thuis mag blijven bij de kinderen! Jij hebt geen recht van klagen.” Of deze: “Wat fijn dat jij geen enkele mijlpaal hoeft te missen.” Het is waar, het is een luxe. En het klopt, het is heel fijn dat een thuisblijfmoeder alle fases meemaken mag. Het is een keuze die zelf gemaakt is, een keuze waar je als het goed is achter stond. Een keuze gemaakt voor de kinderen, voor het gezin. Een keuze om in te leveren, maar dat is niet erg, want je krijgt er zoveel voor terug.
Een thuisblijfmoeder heeft geen recht van klagen.
Toch is er een schaduwkant. De schaduwkant van thuisblijfmoeder zijn. Thuisblijfmoeder zijn is zwaar.
Het schuldgevoel. De eerste tijd dat ik thuis was bij mijn kinderen, heb ik me vooral schuldig gevoeld om het feit dat ik thuis kón zijn bij mijn kinderen. Dikwijls kreeg ik van andere moeders te horen dat zij wel moesten werken, anders zouden ze niet rondkomen. Of het oordeel dat ik niet zou bijdragen aan de samenleving, of niks nuttigs deed voor de samenleving, heeft mijn schuldgevoel vaak genoeg opgerakeld.
De verveling. Voordat ik thuisblijfmoeder werd, had ik niet kunnen indenken hoe geestdodend het soms zou zijn. En weer een flesje, weer een slaapje, weer een spelletje, weer een dag niks nuttigs uitgevoerd (voor je gevoel dan). Alleen maar gericht zijn op mijn kinderen kon ik niet, ik moest er echt iets bij hebben. Voor mij was het een website, voor de ander zal het misschien een naai- of breiclubje zijn en weer een ander zoekt haar heil in de sportschool.
Lees hier: Ik ben die thuisblijfmoeder, die de hele dag niks zit te doen
Spijt. Het hebben van spijt in vele soorten en maten. Spijt dat je je baan hebt opgezegd, niet wetende of je ooit nog aan de bak komt. Spijt wanneer je kind besluit een krijsdag te houden en je het liefste wegrennen wilt. Spijt dat je geen cent te makken meer hebt, maar wel tijd genoeg om het uit te geven.
Eenzaamheid. Ondanks dat je 24 uur per dag omringd bent met je meest dierbare personen, slaat de eenzaamheid weleens toe. Er zijn dagen bij dat je geen enkele gesprek op niveau voeren kunt. Dagen waarop niemand vraagt hoe je je voelt, waar je aan denkt, of wat je zou willen doen. Alles draait om je kinderen. Wat zij voelen, wat zij denken, wat zij willen doen. Het thuisblijfmoederschap is een voorrecht, een luxe, een uitdaging, maar ook heel eenzaam.
Klagen. Een thuisblijfmoeder heeft geen recht van klagen? Een thuisblijfmoeder heeft net zoveel recht als iedere andere moeder om te klagen. Want ook al is het een eigen keuze, ook eigen keuzes vallen weleens zwaar.
Afbeelding: Shutterstock
Ik ben nu thuis in ouderschapsverlof en hoedje af voor de thuisblijfmoeders hoor!!!! ZWAAR hahaha. Als je een heel makkelijk kind hebt dan kan dat best nog meevallen misschien…
Spijt dat ik niet meer geld heb ja! Maar verder vind ik het nog steeds heerlijk. Moet wel zeggen dat ik snel moe ben ook vanwege mijn gezondheid dus ben blij dat ik niet meer buitenshuis hoef te werken.
Ik zou het geschreven kunnen hebben.. woord voor woord herkenbaar. Aan iedere keuze kleven ook nadelen, zo blijkt. Zo jammer
Ik vind dat iedereen het recht heeft om af en toe eens te klagen. Ook thuisblijfmoeders. Werkende moeders klagen misschien over een schuldgevoel omdat ze niet altijd bij hun kinderen kunnen zijn, thuisblijfmoeders mogen dan ook best klagen omdat ze het soms even zat zijn.
Volledig mee eens! Hier ook een thuisblijfmama en het zijn ook zaken waar ik al eens mee zit. Ook al zou ik het niet anders willen, op rotdagen komen zulke gedachtes wel eens boven…
Behalve dat vervelen dan… die 3 bengels hier met hun hobby’s enzo zorgen er wel voor dat ik geen seconde op mijn kont zit 😀
Ik vind het stempeltje altijd zo vervelend. Omdat ik dus na 16 jaar varen en hard werken aan boord nu sinds 1 jaar thuis ben speciaal voor mijn dochter, zodat zij naar school kan, zou ik geen bijdrage meer leveren aan de maatschappij. Oké nou sorry dat ik mijzelf daar absoluut niet mee kan indentificeren. Waarom niet? Omdat ik wel degelijk bijdraag aan de maatschappij. Wij hebben een eigen zaak en ik ben thuis maar doe nog steeds de administratie en de boekhouding en personeelsadm. Daarnaast ben ik inderdaad thuis dus help ik heel veel op school het hele jaar waar ik kan. Op maandag ga ik op mijn fietsje door de stromende regen van school direct met haar achterop 2 km naar zwemles toe. Ik zit daar 45 min.in de hitte en lach en maak filmpjes zodat papa het ook kan zien want hij is immers aan boord. Rest vd week gewoon de dagelijkse dingen en tussen de middag ophalen. Straks om 1 uur naar ballet brengen. En genieten van de vriendjes en vriendinnetjes waar ze mee afspreekt. Ik zie geen gemis al ben ik daadwerkelijk overal alleen mee. Het is ook hoe je je eigen leven indeelt.
Het is voor mij geen eigen keuze geweest, maar ben door ziekte thuis komen te zitten… Maar herken wel veel van je punten. Vooral de verveling en eenzaamheid. En het eeuwige herhaling (voor mij dan) kinderen naar school, boodschappen, kinderen halen, lunchen…. nou ja, je kent het riedeltje wel…