Ik wist het al na de eerste, maar kon m’n vinger er niet precies op leggen. Nu na de tweede is het overduidelijk: Ik vind die eerste anderhalf jaar toch verdomde zwaar!
De tweede keer was ik al niet zo enthousiast meer om de zwangerschap in te gaan, omdat ik me nog goed kan heugen dat het niet allemaal zo tof is. Ik keek zeker niet uit naar de super slechte nachten (om alvast voorbereid te zijn zeggen ze dan, ammehoela) en het verschrikkelijke dat-had-ik-van-niemand-nog-gehoord maagzuur. Natuurlijk, strakke jurkjes en je buik niet hoeven inhouden zag ik wel weer zitten.
Maar dan, na al die weken ploegen is nummer 2 er dan eindelijk. En, baby’tjes zijn super schattig! Zo klein, zo zacht, zo lief maar oh zooo vermoeiend!
- Die borstvoeding, wat een dikke ellende vond ik dat… en nee, ik had absoluut geen moeder-kind bonding moment, ik vond het vooral inflexibel en pijnlijk!
- De slapeloze nachten, elke 3-4 uur voeden, waarvan je dan dus 1,5 uur “wakker” dient te zijn. Die uiteindelijk overgaan in een 3 tot 4 keer het bed uit moeten omdat meneer z’n speen kwijt is en de boel bijeen krijst, als je geluk hebt.
- Krampjes… oké, bij nummer 2 viel dat eigenlijk wel mee!
- Ritme creëren. Op een gegeven moment wil je gewoon weten waar je aan toe bent. Al moet ik zeggen dat ik bij de tweede wel meer het “ ach, ik zie het wel” principe aan hield.
- Sprongetjes, ja die van het Oei-Ik-Groei boek… er is fysiek niets mis met het kind, maar toch kan hij z’n draai niet vinden, het zal dan wel een sprongetje zijn.
- Tandjes, wat een hel! Zo veel pijn en onrust en er is gewoon niets dat je er aan kan doen.
- Eigen willetje, Die Die Die Die, Daa Daa Daa! Dan zie je ineens jezelf voorbij komen en denk je omg, wat een lastbak.
- De ‘ik wil alles, maar kan nog niets’ frustratie! Vooral de momenten van net nog niet kunnen kruipen, lopen of praten. En, ik snap het… ik zou er ook op los meppen! Maar, slaan doen we niet!!
- Chronische verkoudheid of kinderziektes! Zodra ze naar het kinderdagverblijf gaan is er elke week wel weer iets dat mee naar huis wordt genomen.
Ik kan echt niet wachten tot die ene dag aanbreekt die pas om 7:30 uur begint en waarin er alleen maar gelachen en geknuffeld wordt en er niemand ’s nachts het bed uit hoeft!
Afbeelding moeder: Shutterstock