De tijd van ‘genieten’ van de kleine man is gelukkig weer aangebroken. Hij was namelijk zelf niet te genieten, door het doorbreken van tandjes. Niet één, niet twee, niet drie, neeeeeeee maar liefst vier tandjes in twee weken tijd die hun plaats innamen in zijn kleine mondje.
Je eerst afvragen wat er in hemelsnaam met zo’n kleintje aan de hand is. Heeft hij honger? Nee, hij wil niet eten… Zelfs de troost van de borst was hem niet genoeg. Zit hem dan een boertje dwars? Nee, als ik hem rechtop hield, ging hij alleen maar harder gillen. Heeft hij een schone luier nodig? Nee, ook daar lag het niet aan. Och lieve jongen toch, ga anders gewoon een keer lekker slapen. Mama is ook hartstikke moe. Niet alleen slapeloze nachten, maar ook slapeloze dagen. Energie die niet bij te tanken is. Dan toch maar even neerleggen in de wandelwagen en een blokje om, in de hoop dat hij zijn oogjes (en daarbij zijn mondje en mijn oren) een beetje rust gunt.
Au! Hij bijt…
En toen opeens tijdens de voeding voor de nacht, voelde ik iets prikken. Ik heb hem van de borst gehaald en voorzichtig gekeken en ja hoor, daar was de boosdoener! Een klein wit puntje dat doorbrak. Och moppie toch. Gauw wat VSM Chamodent druppeltjes op de kaakjes gesmeerd. Ik mocht bijna niet aan zijn mondje komen ook, dat zal vast hetgeen geweest zijn waar hij last van gehad heeft.
Van een vrolijk mannetje zo binnen een paar dagen veranderde zijn humeur in een klein draakje, dat bijna letterlijk vuur spuwde. Och och, wat was hij boos en wat kon hij gillen.
Geduld is een schone zaak zeggen ze dan. Nou geloof me, dat je dat op zulke momenten ook echt wel nodig hebt, want wat kun je je machteloos voelen op het moment dat je niet weet wat er is en zijn gedrag opeens heel erg afwijkt.
Met tandjes kun je eten
Nu is hij inmiddels vier tandjes verder, twee boven en twee onder. Meneer is weer de vrolijkheid zelve en hij mag graag allerlei dingetjes uitproberen. Een bijtring, lekker verkoelend voor de kaakjes, is ook een uitkomst. Fruithapjes mag hij ook graag uitproberen. De potjes van Kruidvat gaan overal mee heen. Van Olvarit is hij niet echt een liefhebber. Ja, meneer heeft al een duidelijke voorkeur voor bepaalde dingen hoor. Een eigenzinnig klein mannetje, dat gelukkig niet zinnig is in het eten, maar als hij iets niet zo lekker vindt, dan merk je dat ook snel genoeg. Zo had ik laatst van die rijstwafeltjes met bananensmaak, die mogen ze hebben vanaf acht maanden. Nou, ten eerste sprak zijn gezicht al boekdelen toen hij dat voor de eerste keer proefde. En ten tweede bleef het spul ook nog enorm plakken aan het gehemelte. Als ze dat dus te lang in de mond hebben, begint dat te smelten en aan elkaar te plakken, waardoor ze het niet wegkrijgen en er uiteindelijk bijna in smoren. Natuurlijk moet je het altijd zelf goed in de gaten houden als ze wat zitten te eten, maar ik was zelf vreselijk bang dat hij het niet wegkreeg en ik het met de vinger in zijn mond eruit zou moeten plukken. Nou, weg met dat spul, bah..
Geen voorstander van potjes
Zelf ben ik niet echt een voorstander van al die potjes en heb ik veel liever dat hij gewoon lekker zolang mogelijk de borstvoeding door blijft drinken en daarnaast zoveel mogelijk onze eigen prak mee kan eten. Een stukje wit brood, een hapje aardappel met boontjes, daar geniet hij zelf zichtbaar het meest van.
Zo vind ik toch dat je wel ‘standaard’ adviezen kunt aannemen via allerlei verschillende bronnen, maar uiteindelijk toch je eigen gevoel volgen en de dingen doen waar jij en je kindje je fijn bij voelen.
Maar dat eten met tandjes, gaat toch een stuk makkelijker.