‘Mam, je kunt wel lekker thuisblijven hoor. Je hoeft ons niet meer uit school te halen!’ zegt mijn oudste, de pre-tiener. ‘Maar, maar, ik wíl jullie uit school halen. Ik vind dat leuk!’, antwoord ik haar en ik realiseer me dat de dag steeds dichterbij komt. De dag dat ik niet meer nodig ben. Niet meer op die manier en dat de dagen van peuterliefde zelfs al lang achter mij liggen.
De dagen van wakker worden met een luierkontje op mijn hoofd. De dagen van huilend afscheidnemen, en natte kusjes op mijn wang.
Wanneer de kinderen klein en zo afhankelijk van je zijn, ervaar je dat niet altijd als een zegen. Als een voorrecht. Wanneer je fysiek en emotioneel helemaal uitgeput bent, geniet je niet van elk moment. Sterker nog, het liefst geef je degene die zegt ‘geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot’ een stomp op de neus.
Genieten van elk moment? We leven niet in Disneyland. Je bent moe, je bent gefrustreerd en soms ben je boos. Elke moeder heeft een breekpunt en wanneer je laag in je energie zit, breekt ‘ie sneller.
Niemand geniet van die driftbui die de peuter er midden in de supermarkt uitgooit. Niemand geniet van het kind dat ’s avonds ligt te krijsen omdat hij niet slapen wil. Geniet van elk moment, hoe kom je erop? De afhankelijkheid slokt je op en zuigt je leeg. Je kijkt uit naar de dag dat je niet meer nodig bent.
Maar nu vrees ik de dag dat ik niet meer nodig ben. De dag dat een kus en een knuffel in het openbaar niet meer gewenst is. De dag dat ze liever niet met mij gezien worden. De dag dat ze onafhankelijk zijn en hun eigen sociale leven hebben.
En natuurlijk ben ik daar, natuurlijk hebben zij mij nog nodig. Iedereen heeft iemand nodig. Maar die peuterliefde, het centrum van hun universum zijn, dat komt nooit meer terug. En daarom is nu alles wat ik zeggen en denken kan wanneer ik zo’n heerlijk, om op te vreten peutertje zie; ‘Geniet ervan, van elk moment! Want die peuterliefde komt nooit meer terug’.
Afbeelding: Shutterstock
Oh, zo waar! Hier zijn ze ondertussen al 14, 11 en 10 en wat mis ik soms die tijd dat ze ’s avonds heel dicht tegen mee aankropen en we samen naar een filmpje keken, of ze na school keihard op me afliepen en me bijna tackelden bij het geven van een knuffel. Nu begint de jongste stilletjes aan ook alleen naar en van school te fietsen en ik ben me al sinds het begin van dit schooljaar in 1001 bochten aan het wringen om toch nog mee te kunnen fietsen.
Dat loslaten is toch een dingetje, hè 😉