Na het baren van drie kinderen is het voor mij genoeg geweest. Ik heb het al vaker geschreven, in mijn hart is er plek voor tien, maar mijn hoofd is vol. Het is goed zo. Ik wil niet meer kinderen. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik ben blij met wat ik heb en ik ben meer dan tevreden met mijn kleintjes.
Ik zal nooit meer zwanger worden. Ik zal nooit meer een baby krijgen.
Toch is er in mijn hoofd nog wel ruimte voor de gedachten. En die gedachtes springen van hot naar her. Van voldoening naar gemis.
Nooit meer een baby…
– Ik zal nooit meer de pijn van een bevalling hoeven voelen. Maar ik zal ook nooit meer die euforische vreugde vlak na een bevalling ervaren.
– Ik krijg binnenkort een neefje! Ik krijg misschien ooit kleinkinderen. Geen lasten, alleen maar lusten! Maar nooit meer een baby helemaal alleen van mij.
– Ik hoef nooit meer nachtvoedingen te geven, halleluja! Maar ook nooit meer dat intense gevoel dat alleen jij en je baby wakker zijn terwijl de rest van de wereld slaapt.
– Nooit meer een glimlachje, alleen voor jou, tijdens het voeden. Nooit meer de enige en de belangrijkste zijn die het mondje vullen kan. Maar ook nooit meer lekkende tieten en naar babykots ruikende kragen.
– Nooit meer hoeven nadenken over kleding in combinatie met borstvoeding. Nooit meer een goed gevulde BH.
– Nooit meer nadenken over hoe je het doorlekken van een luier moet voorkomen. Nooit meer een luier verschonen.
– Ik hoef nooit meer te slepen met luiertassen, met kinderwagens, met ingewikkelde draagdoeken. Maar ook nooit meer een warm babylichaampje tegen mijn buik.
– Nooit meer die mentaal killende babytijd. Nooit meer een babylachje of een babybrabbeltje, speciaal voor mij.
– Nooit meer, zelfs niet voor héél even, nee echt nooit meer. Ook al voel ik die warmte in mijn hart. Nooit meer moeder van een baby.
Het voelt als een opluchting. Het doet pijn.
Het is tijd om het – nooit meer – te omarmen, te vieren, vaarwel te zeggen.
Tot nooit meer.
Afbeelding: Shutterstock
❤❤❤
Grappig, dit is dus al best wel herkenbaar. Hierna is het klaar, het voelt klaar. Dit wordt de laatste baby – de baby waar we met alle gebroken nachten en makken van gaan genieten en wat we gaan omarmen want soit, het is de laatste keer 😀
Ik ben heel blij dat ik het nog een keer mag meemaken ga van alle eerste/laatste keertjes extra genieten om daarna terug te denken aan dit blog en te kunnen zeggen tot nooit meer! (NOOIT meer zwangerschapsmisselijkheid! )
Zó herkenbaar! Mijn jongste meisje van anderhalf wil bijna nooit meer in de draagdoek en drinkt alleen nog ’s nachts graag aan de borst. Opluchting en pijn, zo dubbel! Maar 3 kindjes is ook hier genoeg. Tijd voor een nieuwe fase zeg ik dan maar…
Wow wat herkenbaar. Hier ook 3 prachtige mooie meisjes waar ik zo trots en blij mee ben. Maar nu de jongste alweer 17 maanden is en het baby er echt bijna af is voel ik het ook af en toe. Nooit meer dat heerlijke getrappel in je buik, nooit meer die pijn bij de bevalling maar idd die heerlijke eerste weken met je kleine baby die echt helemaal van jou is. Maar nu het weer wat makkelijker gaat worden, ik iets meer mijn handen vrij ga krijgen kom ik weer even terug naar de realiteit dat het echt goed zo is en (gelukkig ) nooit meer!
Zit er nu middenin en helpt zeker bij het waarderen van alle ‘nooit meers’ voor later!
Zal eraan denken vannacht. Tnx
Moeder van een tweeling van 15 maanden…..
Als ik dit zo lees vraag ik me af, heb ik wel genoeg genoten van alle mooie vermoeiende, kleine momenten in alle hectiek van de zorg voor 2 van die prachtige mensjes?! Want wat vliegt doe tijd snel voorbij!!!
Maar ook voor mij geldt nooit meer en dat doet stiekem toch ook echt wel een beetje pijn!!!