Toen ik zwanger was, werd er van alle kanten aan mij gevraagd of ik mijn baby borstvoeding zou gaan geven. In eerste instantie was ik daar helemaal niet mee bezig. Ik was allang blij dat ik zwanger was en dat de zwangerschap vlekkeloos verliep. Met borstvoeding was ik niet bezig, dat zou ik wel zien wanneer de kleine geboren was. Ik vond het wel een fijne en rustgevende gedachte, want als het niet zou lukken, ging ik er ook echt niet moeilijk over doen. Dan was er immers altijd nog flesvoeding.
De eerste week na de geboorte van mijn zoon, was ik nogal aan het klungelen met de borstvoeding. Sowieso is moeder worden al een dingetje op zich en dan ook nog de hele dag (publiekelijk) met mijn borsten in de weer zijn, vond ik een drempel waar ik even overheen moest stappen. Toch deed ik het gewoon en weigerde ik om mezelf terug te trekken tijdens ‘voedertijd’.
De mensen om mij heen moesten maar gewoon wennen aan die borsten van mij.
Want toen de borstvoeding eenmaal op gang was, liep het ook best lekker. Ik stelde voor mezelf het doel zes maanden borstvoeding te geven. Daarna zouden we wel weer verder zien.
Inmiddels zijn we bijna drie jaar verder. En ja! Ik geef nog stééds borstvoeding!
En voordat je je mening hierover duidelijk ten gehore wil brengen, mij wil beschuldigen van perversie of vindt dat ik niet helemaal goed bij mijn hoofd ben, wil ik je even laten weten dat het mij geen ene donder uitmaakt hoe jij je baby voedt, of hebt gevoed. Al gaf je borstvoeding voor een week, voor een maand, voor een jaar, misschien deed je het helemaal niet, het maakt mij niet uit. Want ik ga ervan uit dat je je kleintje voeding hebt gegeven en nog steeds geeft op de manier die jij het prettigst vindt.
Lang voeden is mijn keuze. Het is een samenloop van omstandigheden. Het is iets waar mijn zoon en ik ons prettig bij voelen. Ik ben niemand tot last. Ik bega geen zonde. En toch word ik veroordeeld.
Bizar.
Want het feit dat ik nog stééds borstvoeding geef, is geen pro-borstvoeding-statement dat ik maken wil, het is ook geen minachting naar de flesvoeding. Het is gewoon iets wat ik nog steeds doe.
Er zijn heel veel redenen waarom de borstvoeding niet lukt, er zijn ook genoeg redenen om er helemaal niet aan te beginnen. En dat is allemaal prima. Want iedereen heeft zijn eigen redenen en mag gelukkig ook zijn eigen keuze maken.
Dus bij deze: bemoei je met je eigen borsten!
Afbeelding borstvoeding: Shutterstock
Wauw bovenstaande bloggermoeder neemt de alliteratie “loedermoeder” wel erg letterlijk! Als je een publieke blog schrijft waar je mensen de kans biedt om commentaar op te geven, moet je daar dus ook wel tegen kunnen en niet in je blog termen gebruiken als ” het maakt me geen donder uit wat je ervan vindt en bemoei je met je eigen borsten”. Dan schrijf je geen blog maar een dictaat! Ook schuif je bij voorbaat je lezers al allerlei uitlatingen in de schoenen. Verzamel dan liever allemaal gelijkgestemde moeders om je heen maar schrijf dan geen blog waar de gefrustreerdheid vanaf druipt, erg naar om te lezen. En even voor de goede orde: hiermee neem ik helemaal geen standpunt in over pro of contra borstvoeding want ik denk dat je daar gelijk in hebt dat iedereen dat zelf beslist. Het is meer de toon waarop je een en ander van je toetsenbord laat spatten die ik onaangenaam vind.
Als mama die noodgedwongen flesvoeding moest geven. Kan ik je niet anders omschrijven als mijn heldin! Diep diep respect! Dat je nog steeds borstvoeding kan en mag geven. Niet iedereen heeft die optie, ik al helemaal niet, toch respect voor die 3 jaar al. Op naar een nog veel langere tijd
Fijn hè! Ik bewaar er zulke goede herinneringen aan. Alle drie de zonen heb ik borstvoeding gegeven, de jongste bijna 2,5 jaar en ik zou het zo weer over doen en dan nog langer. Ik beschouw je blogbericht als een column, een aangename <3