Je bent mijn laatste. Mijn laatste kind dat ik ooit zal hebben. De laatste baby die ik in slaap kon wiegen, kon troosten met mijn borst. De laatste keer de eerste stapjes. De laatste keer voor het eerst het woordje ‘mama’. Het laatste luierkontje, het laatste mondje vol met melktandjes.
De laatste keer de eerste schooldag.
Soms ben ik zo blij dat de fases voorbij zijn.
De babytijd achter ons. De slapeloze nachten. De worsteling met de constante aandacht die een baby nodig heeft. Ik verlangde naar de dagen waar je onafhankelijk en zelfstandig zou zijn.
De peuterpubertijd overwonnen. Ik wenste dat je jezelf duidelijk maken kon. Ik wenste je eigenwijsheid weg.
En nu ben je vier. Mijn laatste. Ik knipperde met mijn ogen en je babyspekbeentje veranderde in lange slanke benen. Ik knipperde met mijn ogen en je kale koppie veranderde in een hoofd vol met blonde engelenhaar.
Je bolle buikje waar ik oh zo vaak op blies. Je verrukkelijk ruikende babyolie waar ik je lichaampje mee insmeerde.
GENIETEN! Straks is het genieten. Maar straks is voorbij. Het moment is voorbij.
Je bent mijn laatste. Mijn laatste kind dat ik ooit zal hebben. Deze jaren krijg ik nooit meer terug. Het moederschap heeft zoveel gezichten, zoveel gevoelens. Saai, gekmakend, druk, vermakelijk, euforisch.
Mijn kleintjes. Ik staar naar hun mooie koppies. Wat een voorrecht om hun moeder te zijn. Maar jij bent mijn laatste. Mijn laatste kind dat ik ooit zal hebben.
Ik slok je op en ik laat je weer gaan. Want ik wil nog veel meer laatste keren. We zijn nog lang niet klaar.
Mooi geschreven!
Dat heb je mooi gezegd. En gelukkig betekent een afscheid meestal ook een nieuw begin.
Mooi geschreven! Het gevoel van uitkijken naar nieuwe fases terwijl je aan de andere kant moeite hebt met afscheid van de oude herken ik heel erg.