De kinderen zitten weer op school en ik kijk terug op een heerlijke en vooral zonnige roadtrip die wij maakten door Duitsland. Ik ben gezegend met drie makkelijke auto-kinderen en ook een super relaxte reis-hond! De oudste begint nu wel wat verschijnselen van wagenziekte te vertonen, maar ze doet het prima op de pilletjes. Bovendien heeft ze bewezen dat ze heel goed in een boterhamzakje kan kotsen. De kinderen hebben genoeg eigen space in onze auto. Wanneer ze hun armen uitstrekken, kunnen ze geen broertje of zusje aan raken. Echt, ik zie geen enkel probleem om te roadtrippen met mijn gezin.
Toch zijn er een aantal dingen die ik mij telkens weer afvraag tijdens zo’n roadtrip met mijn gezin. Het zijn geen grote levensvragen, maar gewoon kleine simpele dingetjes, die ik me na een aantal roadtrips eigenlijk niet meer zou hoeven afvragen. Ik bedoel, dit heb ik inmiddels toch vaker gedaan?
1. Waarom geef ik mijn kinderen een halve liter water? En dan ook afvragen hoe het kan dat de eerste plasstop binnen 5 minuten moet plaatsvinden? Oké, ik neem deze fout op me.
2. Maar hoe kan het dan dat wanneer we stoppen om te plassen, het nog minimaal een kwartier duurt voordat mijn kinderen mét schoenen aan, de auto uitkomen. Ik snap dat je schoenen uittrekken in de auto een stuk relaxter is, maar zet ze wel gewoon voor je neer, zodat je ze makkelijk terugvinden kan. En op het moment dat we besluiten een plasstop te houden, bereid je dan voor en trek alvast je schoenen aan. Maar nee, mijn kinderen realiseren zich pas op het moment dat ik de deur voor hen open doe, dat ze helemaal geen schoeisel aan hebben. Sterker nog, ze hebben geen idee waar het kan zijn.
3. Waarom zijn die kinderen nog niet in slaap gevallen? Heb ik ze hiervoor tot laat in de avond wakker gehouden?
4. Waarom dacht ik ook alweer dat ik drie makkelijke auto-kinderen had? Oh wacht, hier hebben jullie een iPad.
5. En opeens is het stil. Ik kijk in alle rust uit mijn raampje, genietend van de heerlijke uitzichten en van de roadtrip muziek, die eindelijk even geen Kinderen voor Kinderen meer is. Ik kijk de man gelukzalig aan en vraag mezelf af, waarom doen we dit niet vaker?
Afbeelding: Shutterstock
