Mijn kleuter heeft aan het einde van de dag even de tijd nodig om de dag te verwerken. As we speak, ik zit op dit moment, terwijl ik dit tik, aan het voeteneind van haar bed. Dit is een ritueel wat er bij ons ingeslopen is. We proberen het er af en toe wel uit te krijgen, maar na een hoop gedonder en frustratie zitten we toch weer braaf aan het voeteneind van het bedje van de kleuter te wachten tot ze in slaap valt.
Het leuke aan dit ritueel is dat ik te horen krijg wat ze die dag zoal gedaan heeft. En aangezien we over het algemeen op de vraag, hoe was het op school? als antwoord ‘goed’ krijgen, is het eigenlijk best leuk om aan het voeteneind van het bedje van mijn kleuter te zitten. Want zo hoor ik nog eens wat, nou ja… een soort van.
Ze kwebbelt namelijk niet tegen mij. Ik probeer haar te negeren en dus reageer ik ook niet op haar gekwebbel. Eigenlijk kan ik er helemaal niks van maken, want het zijn zinnetjes in haar hoofd die er willekeurig uit moeten.
“De hulpjes gaan met stoeltje aan tafel”
“Oefenpakje, oefenpakje, oefenpakje, oefenpakje, oefenpakje”
“Echt pakje, echt pakje, echt pakje, echt pakje”
“Jij gaat bij de deur staan”
“Tot tien, dan ben je af”
En dan pakt ze opeens haar voeten en begint ze met haar voeten te klappen. Ze draait wat, draait weer wat. Slaakt een diepe zucht.
“Wan, toe, trie, voor, vijf, sips, sepen”
“Dank u wel Sinterklaas, lieve Sinterklaas”
“Bedankt, Welles Piet vindt het zo lekker, maar de Pieten zijn wel een beetje verdrietig want de pakjes voor pakjesavond zijn weg”
“School is leuk. Ik wil een keer ook op deze school, maar ik ben tien”
‘KIND GA SLAPEN!’, roep ik in mijn hoofd.
En dan opeens is het stil. Ik durf me bijna niet te bewegen, want ik weet dat elke beweging die ik maak haar weer aan het kwebbelen kan zetten.
Ze staart geluidloos naar het plafond. Zo’n moment dat je je afvraagt ‘wat zal ze nu nog denken?’.
Zullen er nu grote levensvragen door haar hoofd gaan? Draait de zon om de maan, of de maan om de zon? Of draait de wereld om de zon, of de maan om de wereld? Of draait alleen de wereld?
Zal ze zich afvragen waarom haar broer nog een extra vinger daarbeneden heeft?
Zal ze een plannetje aan het bedenken zijn hoe ze de volgende dag onder het avondeten uitkomen kan? Tenzij we spaghetti eten, dat is haar lievelings, dan hoeft ze ook geen plannetje te bedenken, want dat lust ze gewoon.
Zal ze zich afvragen of ik het leuk vind om elke avond aan haar voeteneind te zitten?
Of zal ze… Hé, ze slaapt!
Waar zal ze over dromen?
