Steeds wanneer ik naar mijn kinderen kijk, gaat er een vage golf door me heen. Een golf van verwondering, is dit echt van mij? Een golf van geluk, want wauw dit is echt van mij! En een golf van, oh hemel ik wil meer! Meer van dit, ik zou er wel tien kunnen baren.
Je snapt, deze vage golven komen alleen wanneer ze er engelachtig bij zitten. Wanneer ze lief naar elkaar lachen, wanneer ze met stralende koppies uit school komen of wanneer ze een grappig verhaal vertellen. Want wanneer ze tegen elkaar aan het tetteren zijn, een brutale mond open trekken of met een chagrijnige porem op me af gestormd komen, wil ik liever minder van dit. Terug stoppen in de doos, maar niet in de mijne.
Soms zou ik dit zo graag allemaal nog eens meemaken. Nog eentje, om mee te knuffelen tot diep in de nacht. Nog eentje, om het een keer goed te kunnen doen. Nog eentje maar. Ik weet, deze golf van gevoelens is helemaal niet realistisch. Ik wens er helemaal niet nog eentje. Ik wens meer tijd met de kinderen die ik al heb. Ik wens dat ze stoppen met groeien, stoppen met onafhankelijk worden. Ik wil dat het leven langzamer gaat zodat ik meer tijd heb.
Mijn oudste wordt dit jaar tien. Tien! Ik wil niet nog een pre-tiener, ik wil meer tijd met haar om de tienertijd te kunnen voorbereiden.
Tien jaar moeder. Bijna op de helft van totale onafhankelijkheid. Bijna op de helft van een volwassen persoon.
Mijn middelste leert lezen. Zijn wereld wordt met de dag groter. “B-O-B. Bob 100%, staat daar mam”. En ik leg hem uit wat het inhoudt. Ik wil niet nog een baby die deze conversatie verstoort. Ik wil meer tijd voor dit soort gesprekken.
Mijn jongste is het laatste jaar aan het kleuteren. Over een paar maanden heb ik zelfs geen kleuter meer! Ik wil niet nog een kleuter, ik wil meer tijd met haar als kleuter.
Meer tijd om met ze te knuffelen, ongegeneerd. Meer tijd om ze wakker te maken met lieve kinderliedjes. Meer tijd om het goed te kunnen doen.
Maar tijd krijg ik niet. Dit is de tijd om de basis te leggen, om de zaadjes te planten. Om de avonturen te beleven die ze de rest van hun leven mee zullen nemen. Dit is de tijd die ik pakken en geven moet. De tijd om alle fouten weer goed te maken.
Tijd. Wat heb ik toch een hekel aan jou, maar ik kan niet anders dan je omarmen.
Afbeelding: Shutterstock
heel mooi column die me 1x hard aan het lachen kreeg 😉
Hihi geweldig weer. Ik ben zelf moeder van twee dochters die inmiddels zelf 30 en 32 zijn. Als geen andee weet ik dat de tijd veeeeeel te snel gaat. Het mooie is dat je met je kleinkineren op de zijlijn weer een beetje kan meegenieten van al dat heerlijks wat een kind je schenkt. Ik geniet van je columns. Je manier van schrijven is hilarisch. Haha en ik tag mijn dochters vaak omdat zij nu in dezelfde situaties zitten als jij. Blijf vooral wel de tijd nemen om te schrijven. Je tovert bij veel mensen een glimlach op het gezicht.
Dank je wel! Dat vind ik een ontzettend mooi compliment!