Ik weet niet wat ik zeggen moet

Mijn lieve, lieve vriendin, ik weet niet wat ik zeggen moet. Terwijl ik je app’je krijg, duw ik mijn kleintje op de schommel. Mopper ik op mijn andere kleintje, omdat hij weer eens niet naar me luisterde. En voor even staat de wereld stil.

Weer had je een miskraam. Voor de derde keer in korte tijd. Een golf van verbijstering en ongeloof. Waarom? Ik gun je het zo. Iedereen gunt je het zo. Maar ik voel je wanhoop en je onmacht. 

Ik zal niet zeggen dat het zo beter is. Dat het kindje dat in je buik zat niet goed groeien zou, het uiteindelijk misschien niet overleven zou. Dat de natuur zijn werk heeft gedaan. Ik zal niet zeggen dat ik er alles van weet. Dat ik nu twee gezonde kinderen heb. Moet je ze nou toch zien, hoe kan ik zo op ze mopperen?

Ik zal niet zeggen dat het nog zo vroeg in de zwangerschap was, dat je geluk had dat je lichaam het nu al afstootte. Ik zal niet zeggen dat je gelukkig al een kleintje rond hebt lopen. Ik zal dit verdriet niet wegpoetsen met geluk.

Maar lieve vriendin. Ik weet niet wat ik wel zeggen moet. Ik weet niet wat ik kan doen, om deze leegte te vullen. Ik zou je zo graag troosten met veel belovende woorden. Ik zou zo graag willen zeggen dat dit gevoel slijt. Ik zou zo graag willen garanderen dat het nog wel gaat lukken. Ik zou zo graag, maar ik weet dat ik dat niet zeggen moet.

Ik pak mijn kinderen stevig vast en ik huil. Mijn oude leegte is gevuld en ik kan mijn verdriet wegpoetsen met geluk. Het geluk in mijn armen. Het geluk dat jou nog niet is gegund.

Ik zou het je zo graag willen zeggen, je willen beloven, je willen garanderen: ‘het komt wel goed’. Maar ik weet dat dat nu niet iets is, wat ik je zeggen moet.

Afbeelding: Shutterstock