Ik ben dus niet zo’n moeder die al weken op ziet tegen het moment dat mijn kind voor het eerst naar het kinderdagverblijf gaat, of school, of uitlogeren. Ik heb daar ook nog nooit een traan om gelaten. Nee, ik breng mijn kind vol enthousiasme weg en loop bijna fluitend terug naar huis. Wat een vrijheid…
Lekker lang zonder vragenvuur, of mopperend gehuil onder de douche staan. Tijd om lekker door het huis op keiharde muziek te dansen terwijl de haarverf voor de grijze haren intrekt. Probeer dat maar eens met kids, mijn super blond mannetje had ineens een bruine plek in z’n haar… Zo gek! En laten we het maar niet hebben over die beige bank (ja wij vonden pre-kids deze beige bank prachtig).
Ik ben ook een moeder die niet elke moment van de dag een update wil of vraagt. Sterker nog, ik laat eigenlijk vrij weinig van me horen wanneer ze logeren zijn. Soms zet ik zelfs een herinnering in mijn telefoon om even te laten weten dat ik ben aangekomen op bestemming (wanneer het een uitje betreft). Op zulke momenten ben ik geen mama, maar een jonge vrouw (zonder grijze haren) die het leven in één dagje probeert te proppen.
Deze emotieloosheid zoals mijn vriendinnen dit weleens noemen zou kunnen verklaren dat ik nooit het hormoon Oxytocine heb aangemaakt tijdens de bevalling. Twee keer 2,5 week te laat en met de maximale dosis overschreden na 3 dagen bevallen. En, was ik blij met die “wondertjes”? Tuurlijk, maar mag ik nu even douchen?!
Natuurlijk vraag me wel eens af of er echt iets mis is met mij, maar dan breng ik vol trots mijn 2 binkies weg en realiseer ik me dat ik de vreugde van deze mannen gewoon met iedereen wil delen! De wereld wordt een stuk gelukkiger met hun aanwezigheid en dat moet ik niet voor mezelf houden, nee trots zijn en hup naar huis… op de beige bank een dansje doen!
Afbeelding: Shutterstock / Satyrenko
Ik heb er ook geen traan om gelaten. Ja misschien eentje. Van vreugde.
Ja,ik kan ook zo genieten van ‘mama-tijd’ als mijn oudste naar de psz is en de jongste een ochtendslaapje doet. Ik heb er wel eens een traantje om gelaten, maar alleen toen ik haar één keer huilend achter moest laten. Dat deed me een beetje zeer.