Ik ben klaar. Ja toch?

Soms is er echt iets mis met mij. Oké, correctie, meestal is er echt iets mis met mij, maar soms heb ik het niet helemaal door. Het is genoeg geweest, klaar ermee. Er zijn ook vrij weinig goede redenen om er nog mee door te gaan, dus waarom zou ik?

We zijn klaar met het krijgen van kinderen.

We hebben er drie. Dat houdt in dat de berg wasgoed in het washok (lees badkamer) gemiddeld een meter hoog is. De vloer van de auto is al maanden verdwenen en ruikt een beetje muffig. En ja, deze loedermoeder strekt minstens één keer per week haar armen uit naar de hemel en vraagt de lieve Heer waar ze aan begonnen is.

Soms dan ratelt de oudste maar door en door en door. De middelste knijpt de jongste net zo lang totdat de jongste een lel teruggeeft en dat terwijl de oudste er al ratelend in één stuk door, verslag van de situatie doet. Waar de middelste weer boos en gefrustreerd van raakt, want waar bemoeit ze zich mee en ondertussen staat de jongste voluit te krijsen. 

Echt, ik heb mijn handen en hoofd vol aan die drie schatjes. Ik ben klaar.

Ja toch?

…

Ja toch?

…

Op elk verstandelijk niveau zijn we 100% klaar. Maar gevoelsmatig ben ik nooit klaar. Waarom niet? Geen idee! Maar als ik naar mijn drie bloedjes kijk met een pindakaas wang of een rood verkouden dopneusje, dan zink ik in hun oogjes en wens ik nog 100 van deze exemplaren.

Er zijn ouders die weten gewoon dat ze klaar zijn. Daar hoeft geen redenatie voor gemaakt te worden, het is gewoon een feit. Een gevoel van compleet, of klaar, of… Ik heb geen idee hoe het voelt om er zo zeker van te zijn.

Waarschijnlijk ben ik zo iemand die nooit klaar is. Die ook niet loslaten kan en wil dat dit nooit eindigt, maar tegelijkertijd de klok vooruit kijkt totdat het weer bedtijd is.

En toch zijn we klaar met het krijgen van kinderen. Ik moet er niet aan denken om er nog één aan mijn collectie toe te voegen. Zie je, ik zei het toch!? Soms is er iets mis met mij.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock