De ene dag is de andere niet. Er zijn dagen dat ik emotioneel zo uitgeput raak, dat ik in een nogal kwetsbare toestand terecht kom. Vandaag was zo’n dag.
Emotioneel kwetsbaar zijn. Het is niet iets waar ik me comfortabel bij voel. Ik houd mijn emoties liever in bedwang. Ik ga nog liever in de tandartsstoel liggen dan dat ik mijn tranen ongecontroleerd laat stromen.
Ik heb een prima controle over mijn emoties en dan vooral dat ene kwetsbare stukje van emotie. De tranen. Huilen. Ik kan het bedwingen, ik kan het wegslikken. Maar vandaag lukte het niet.
Vandaag kreeg ik te maken met ingewikkelde gesprekken. Gesprekken die mijn hart en ziel raakten. Gesprekken over mijn zoon. Een misschien wat ingewikkelde persoon, maar wél mijn zoon. Ik zal er niet te diep op ingaan. Maar ik voelde me naakt. Ik voelde me ongemakkelijk. Ik voelde me gefrustreerd. Ik voelde me kwetsbaar. Ik voelde de tranen branden.
Na deze wirwar van emoties reed ik met mijn jongste zoon naar huis. Ik zat daar in de auto, kijkend naar het pure koppie van hem. Ik brak en huilde het uit. Niet fraai, nee krijsend als een peuter die zijn zin niet kreeg. Het maakte hem sprakeloos. Misschien zelfs ongemakkelijk. Ik weet het niet precies. Het maakte hem in ieder geval aan het zwijgen
Eenmaal thuis zag mijn andere zoon dat ik gehuild had. Hij gaf mij een knuffel en vroeg of het wel goed met mij ging. Ik bedankte hem voor zijn lieve reactie terwijl mijn jongste mij nog steeds negeerde. Pas nadat ik hem wat te drinken en iets lekkers gaf, ontdooide hij en gaf mij een ongemakkelijke maar gemeende knuffel.
Het was denk ik de eerste keer dat ik mijn tranen zo liet gaan. Dat ik zo huilde in het bijzijn van mijn kinderen. Maar ik zag een andere kant van hen. Een verzorgende kant. Een kant die normaal gesproken altijd van mij komt. Ik ben degene die troost bij tranen. Nu waren zij het die mij aan het troosten waren.
Het is niet erg om te huilen in het bijzijn van je kinderen. Het is zelfs leerzaam voor hen om weten hoe je met verdriet bij een ander omgaat. En het is goed om steun te accepteren wanneer dat nodig is. Zelfs als die steun van je eigen kinderen komt.
Ik hoop dat ze dit vasthouden en in de toekomst net zo op anderen reageren zoals ze dat bij hun moeder deden.
Afbeelding huilende moeder: LightField Studios/Shutterstock