Ik slaak een zucht van verlichting. Mijn stuk is goed ontvangen. Toch moet ik even slikken als ik naast alle complimenten toch nog twee kritische punten lees.
Het liefst spring ik het kantoor rond van blijdschap, maar ik moet even zoeken naar het juiste evenwicht in mezelf.
Ik vind kritiek lastig en ik denk dat veel mensen dit net zo ervaren. Ook al komt de kritiek die ik soms krijg uit een goede hoek, ik doe het graag op mijn eigen manier en wil liever niet horen dat wat ik mijn hoofd had anders zou kunnen.
Hoezo anders?
Het voelt niet altijd prettig om een mening van een ander aan te horen. Het vergrootglas mag wat mij betreft zo snel mogelijk weer opgeborgen worden.
Toch maak ik mezelf ook schuldig aan kritiek. Zeker tijdens het opvoeden betrap ik mezelf erop. Dan zeg ik tegen mijn kinderen dat ze zichzelf eens beter moeten verzorgen of dat hun kamer niet schoon genoeg is, terwijl ze vinden dat ze hun best hebben gedaan.
Maar nog erger: ik betrap mezelf ook op het geven van kritiek aan andere opvoeders. Alsof ik het allemaal zo goed weet!
Kritiek ontvangen. Op mijn werk als schrijfster, krijg ik tijdens coaching genoeg kritiek te verduren. Soms moet ik echt even mijn kiezen op elkaar bijten, maar ik weet natuurlijk dat het bedoeld is om van mij een betere schrijfster te maken. Ik slik een paar keer en vertrek geen spier maar ondertussen denk ik: komt ze weer met haar fokking rode pen. Het voelt net alsof iemand met een liniaal op mijn vingers tikt. Toch kan ik het goed verteren.
Het wordt anders als ik goed bedoelde kritiek ontvang die gaat over mijn moederschap en de opvoeding. Dan springen de haartjes op mijn armen echt omhoog. Ik trek dat ontzettend slecht. Ik krijg er een brok van in mijn keel en het voelt alsof mijn territorium wordt aangevallen en ik dát moet verdedigen. Tegelijkertijd word ik er ook heel verdrietig van en wellicht onzeker. Een achtbaan van gevoelens dus. Doe ik het wel goed? Ben ik een goede moeder? En dan komt mijn verdedigingsmechanisme: halt!
Ik ben vierenhalf jaar geleden moeder geworden van mijn zoon en tegelijkertijd kwamen drie kinderen van een ander fulltime bij me wonen waar ik de grootste verantwoording over kreeg. Doe jij het dan lekker zelf als je het allemaal zo goed weet.
Zo had ik dus laatst een ‘dingetje’ met onze oppas. Zij komt twee dagen in de week, zodat ik zonder kopzorgen mijn werk kan doen. Ik vind oppas eigenlijk nogal oneerbiedig klinken en ze voelt voor mij ook niet als oppas of werknemer. Ik ken haar nu bijna vijf jaar en voor mij is ze niet zomaar iemand. Ze is een echte oma voor onze kinderen en kent inmiddels alle hobbels in ons gezinsleven. Dat is prettig, want als ik het allemaal voor de duizendste keer even niet weet, raadpleeg ik haar. Ze is een vrouw die het hart op haar tong draagt en dat ben ik he-le-maal gewend.
Toch komt die mening opeens hard aan…
‘Zou je niet…’
Of…‘
Is het niet beter dat je…’
Ik wil heel graag leren anders om te gaan met de goedbedoelde adviezen en suggesties zodat ik me niet meer zo aangevallen voel. Ik moet mijn denkwijze aanpassen en er niet van uitgaan, dat die ander het slecht met mij voor heeft. Dat veel mensen met de allerbeste bedoelingen opereren. Maar wat eigenlijk het allerbelangrijkste is dat ik moet aanvaarden dat ik niet perfect ben en dat ik dat ook niet hoef te zijn. Zo zal kritiek een stuk beter te behappen zijn en kan ik het als ik feedback incasseren.
Want het is je bewustzijn dat jou vertelt dat het kritiek is, jouw onzekerheid. Je denkt dat wat je in de spiegel ziet, waar is. Maar je bent niet het spiegelbeeld, jij bent de SPIEGEL.
Niemand is perfect. Behalve ik natuurlijk…J
-x-
Ievy
Afbeelding: Shutterstock
