Mijn dochter stond altijd bekend als het verlegen meisje. Maar zodra ze bij iemand vertrouwd was, dan was er niks verlegen meer aan dat meisje. Dan giechelde, kletste, knuffelde en was ze open en volledig zichzelf bij diegene. Ik had daar op zich nooit zo een problemen mee, zo had ze bijvoorbeeld nooit een ‘grote mond’ tegen een wildvreemde en ging ze ook niet zomaar met iedereen mee. Sterker nog, ze week niet van mijn zijde.
Maar in sommige situaties was het wel eens lastig. Niet zo zeer voor mijzelf, maar wel voor mijn dochter. De sociale normen en waarden waren voor haar namelijk niet zo vanzelfsprekend. Zij vond het moeilijk om ‘dank je wel’ tegen de slager te zeggen wanneer ze een plakje worst aangereikt kreeg. En zij vond het lastig om die ene mevrouw op een verjaardag een handje te geven. Er zijn namelijk altijd mensen die het nodig vinden om zo een verlegen kind te kwellen door deze sociale normen en waarden af te dwingen.
“Ben je je tong verloren?”
What the F. zeg je nou eigenlijk? Natuurlijk is ze niet haar tong verloren. Ze is verlegen. Ze weet zich niet zo goed een houding te geven in situaties waar ze zich niet zo vertrouwd voelt. Natuurlijk gaat ze niet opeens luidkeels kletsen als er zo een vage opmerking als “ben je je tong verloren?” tegen haar gemaakt wordt.
Het is oké om verlegen te zijn. Het is zelfs heel goed om verlegen te zijn. Zoals ik al zei, ik zie ook voordelen. Mijn dochter zou nooit zomaar bij iemand in de auto zijn gesprongen in ruil voor een lekker snoepje of wat dan ook. En ook al is ze inmiddels wat ontdooit, ik weet vrijwel zeker dat ze dat nog steeds niet zal doen.
Wegduiken
Net zoals wanneer een (voor haar) wildvreemde iemand haar aan wilde raken, door een hand of een knuffel te geven, dan dook ze weg. En gelijk had ze! Ze gaf op haar manier haar grenzen aan en niemand heeft het recht om die grenzen zomaar over te gaan.
Inmiddels kan ze, na jaren voordoen en dus niet afdwingen, prima een handje geven om te feliciteren. Of ‘dank je wel’ zeggen wanneer ze iets ontvangt. Maar dit is niet dankzij het afdwingen, maar door respect te hebben voor haar eigen ritme en eigen gevoelens.
Stoppen met pushen
Dus laten we stoppen met het kwellen van verlegen kinderen. We hoeven ze niet te pushen, we hoeven ze niet nog ongemakkelijker te laten voelen met wazige opmerkingen. Het is geen slecht opgevoed kind, het is een verlegen kind.
En weet je, als je verstandig bent, koester je die verlegenheid. Want als een verlegen kind eenmaal los is en vertrouwt, zal ze je geen moment meer met rust laten en zou je willen dat ze zich even koest hield.
Afbeelding: Shutterstock
