Ik hou van een seizoensverandering. Echt, ik hou van de zonnestralen na een koude barre winter. Ik hou van alle nieuwe kinderkledingcollecties die ik voor ogen krijg en ik hou van het vullen van de kasten. Maar er is iets aan dit tafereel waar ik niet van hou.
Ik hou niet van het opruimen van de kinderkleding. Ik knip nog liever hun teennagels met mijn tanden dan dat ik die kleertjes van ze moet uitzoeken en opbergen. Tijdens het opbergen kom ik namelijk kleding tegen die ik al eerder had opgeborgen. Bewaarde kleding van mijn oudste dochter, voor mijn jongste dochter. Kleding waarvan ik geen afscheid kon nemen. En ook al had ik mezelf een aantal jaar geleden plechtig beloofd bij het uitpakken van een doos doorgepoepte rompers, om deze zooi niet meer te bewaren, gebeurt het toch telkens weer.
Ik ben een idioot. Waarom bewaar ik deze zooi? Alsof ik dit gore pakkie ooit aan zou trekken bij mijn kleintje? Maar wanneer ik nu alle te klein geworden shirtjes, broekjes en jurkjes sorteer, kan ik ze alleen maar zo snel mogelijk in een bak gooien en opbergen. Kop in het zand.
Ik kan geen afscheid nemen. En dus komt er weer een bak bij te staan, want tja…
Maar dit jaar ga ik het anders doen. Dit jaar bewaar ik de afgedragen jurkjes, de broeken met stukke knieën, de shirts met vlekken en de mode-items NIET. Want waarom zou ik het vier jaar bewaren om vervolgens, vier jaar later, tot de conclusie te komen dat de jurkjes afgedragen, de broeken stuk, de shirts vies en de toffe eye-catchers uit de mode zijn?
In volle overtuiging ga ik aan de slag. Met een vuilniszak onder mijn arm open ik de kastdeurtjes.
Dit jurkje? Kan weg, hup in de zak.
Dit broekje? Past ze niet meer. Het kan weg, want dochter twee heeft een heel ander figuur en past zulke broekjes geeneens.
Deze broek? Ja hij is stuk, maar er kan natuurlijk een korte broek van gemaakt worden. Laat ik een stapel maken voor broeken die afgeknipt kunnen worden.
Nou dan maak ik ook een stapel voor kleding die eigenlijk nog best mooi is. Misschien kan ik het aan de dochter van die ene collega geven? Of aan iemand anders.
Dit rokje? Oh, die is eigenlijk wel leuk. En rokjes zijn altijd goed toch? Die bewaar ik nog maar even…
En drie uur later gaat er weer een bak met kleding op de plank, om over vier jaar in één keer weg te kunnen mieteren. En dat is nou net het tafereel waar ik niet van hou. Ik ben een idioot.
Afbeelding: Shutterstock
Heeeel erg herkenbaar. Ik had ALLES van oudste zoon bewaard. Want dat kon de tweede dan wel aan. Toch? Uiteindelijk heb ik weer ALLES in de kledingcontainer gedumpt. Heeft het twee jaar voor niks op zolder gestaan. Hoe kan het toch dat we niet zien dat het rommel is vóór het in de doos gaat?
Daarom vind ik krijg de kleertjes zo fijn! Mijn dochter is bijna 1 en ook ik heb de neiging om veel te bewaren, maar ik merk dat de zoldet zo wel heel snel vol komt. Modieuze stukken die te klein zijn gaan in een doos om te ruilen en ik vond dat de pakketten vrij snel weg waren. Dat een andere moeder en dochter er weer wat aan hebben vind ik ook een fijne gedachte. Misschien ook iets voor jou om te proberen?