Oké, voor degene die het nog niet wisten: Ik hou niet van koken!
Leuk, dank je! Weer zo’n kookboek waar ik niets mee doe, dacht ik telkens als mijn attente familie en vrienden weer met zo’n fantastisch cadeau aan kwamen zetten.
Op een enkel kinderkookboek na dan, maar ook dat was van korte duur. Want toen ik bij 11 maanden de spruitjesaardappelpuree eens probeerde viel ik van mijn stoel toen mijn oudste z’n hele bord leeg at. Waarom? Omdat hij bij 8 maanden besloten had ’s avonds niet meer te eten!
Helaas voor hem en de leidsters van het kinderdagverblijf heeft hij de dag erna de hele boel bij elkaar gekrijst van de pijn in zijn buikje! Goh, er stond inderdaad als voetnoot in roze onder het recept dat gevoelige darmpjes niet zo best op spruitjes reageren.
Toen ben ik gestopt met moeite doen, als ik dat al deed. Want, ik vond die kant-en-klare potjes eigenlijk ook meer dan prima. Wel zette ik elke avond iets op tafel voor de vorm, maar een beetje tevergeefs. Beetje voor beetje at mijn oudste wel eens een sperzieboon of gebakken ieniemini aardappeltje, maar daar bleef het dan ook bij.
Op dit moment zijn we zover dat hij wel pasta (met een heel klein beetje saus), mini-kaasjes en rijst eet, maar alleen als er kroepoek bij geserveerd wordt. Rauwe wortels en paprika geef ik altijd als snack en hij is er (net als ik) gek op. En ja, wat hij ook van mij heeft, is de trek in frietjes, pizza, chips en snoepjes. Geen chocola, maar mezelf kennende zal dat dan nog wel komen.
Zover kind nummer 1!
Kind nummer 2 is compleet anders, die eet werkelijk alles! Echt, we kunnen niets in ons mond stoppen zonder dat hij het viervoudige ervan wil verorberen. Met als gevolg een enorm drama tot hij ook maar iets in z’n mond heeft en hij is pas 15 maanden. Ook als dat zand of billendoekjes zijn.
Ondertussen heb ik die kookboeken weer uit de kast gehaald, maar ik denk dat mijn kookkunsten dus ook niet zo fantastisch zijn, want meneer heeft liever die kant-en-klare potjes! Nou, komt dat mooi uit! Vind ik zelf ook wel lekker makkelijk. Maar na zijn potje wil hij ook best dat bord pasta, met saus en mini-kaasjes.
Wat ik dan weer niet begrijp, hij wil geen groente!! Hoe is het mogelijk? Al die potjes zitten rammend vol groente… Maar, wanneer ik diezelfde groente op z’n bord leg gaat die mond op slot.
En als je het omdraait, hoor ik je denken. Dan hebben we nog meer drama en eet hij te weinig en zitten we ’s nachts met de gebakken peren… of groenten in dit geval.
Tijd voor een testje dacht ik zo! Dus toen wij voor het eerst frietjes gingen eten met hem, heb ik er sperziebonen bij gemaakt. Beide had hij nog niet eerder in deze vorm gegeten. Ja, sperziebonen in een potje dus je zou verwachten dat hij deze ook prima zou eten. Nou, er lag een rijtje frietjes en een rijtje sperziebonen op z’n bord. Resultaat: De frietjes waren op voordat we “dit zijn frietjes” konden zeggen en de sperziebonen werden demonstratief zonder één hap te proberen op de grond gegooid. Echt, leg me uit…?
Heel bijzonder hoe die kleine wezentjes werken!
Ik heb geleerd los te laten. Nadat ik, bij de eerste, echt alles heb geprobeerd en bijna elk boek erover heb gelezen. Maar omdat de tweede zo anders is, kan ik het nog niet helemaal loslaten, al vrees ik dat er niets anders op zit. Denk niet dat het me lukt die kant-en-klare potjes te geven tot hij het huis uit is.
Hier waren ze ook dol op die potjes en ik vond het ook makkelijk. Die potjes zijn natuurlijk een stuk zoeter dan gewoon de groente, daarom vinden de meeste kinderen die potjes wel lekker en gewone groente niet. Tja, en frietjes…wie lust dat nou niet 😉
Mijn dochter van bijna 2 at eigenlijk altijd redelijk goed, totdat we nu sinds een week of wat bezig zijn met de eerste hapjes van zijn broertje (ja, ook uit een potje). Nu moet ze opeens ook uit datzelfde potje mee eten denkt ze. Achja, potje of niet: ze eet zonder morren broccoli of wat voor groente dan ook dus ik vind het best.