Ze huilt. Niet even, nee langdurig. Zo lang dat je er zelf moe van wordt. Haar tranen maken je nek kleverig en je shirt is op je schouder en borst inmiddels klam. Je loopt heen en weer, je schommelt, je wiegt. Je ogen beginnen te prikken. Is het de vermoeidheid of zijn het de tranen? Je trekt dit niet, waarom huilt ze zo? Waarom stopt ze niet, ziet ze dan niet dat je er alles aan doet? Wat wil ze nou van je? Je houdt haar strak tegen je lichaam. Stop, stop, stop, galmt het door je hoofd. Je onbestemde gevoel stopt en je bent bereid om nogmaals alle stappen af te gaan.
Is het pijn? Heeft ze krampjes?
Is ze oververmoeid? Jij wel, denk je bij jezelf.
Heeft ze honger? Is ze eenzaam? Ongelukkig? Bang? Of alles tegelijk?
Je hart begint weer sneller te kloppen. En het gehuil gaat door. Wanhopig vraag je jezelf af of dit was wat je echt wilde? Waarom verstoort dit wezentje jouw nachtrust? Waarom verstoort dit wezentje jouw leven? Snel verander je van gedachten. De tranen die prikten rollen inmiddels over je wangen. Sorry, sorry, sorry, galmt het door je hoofd. En door je schuldgevoel ben je bereid om nogmaals alle stappen af te gaan.
Je verschoont haar luier. Je zingt een liedje. Je wiegt. Je streelt.
Het huilen neemt af. Je gedachten dwalen terug je bed in. Zou het lukken nog even te slapen? Desnoods met haar op je borst? Terwijl je je hoofd naar achteren legt, zak je langzaam weg. Een monotone zoem dreunt er door je hoofd en je zakt verder weg. Tot je plots opschrikt van een beweging op je borst. Je ziet een strak koppie en een kreet komt van ver.
Heeft ze een droom?
Heeft ze dan toch pijn?
Wat het ook is, je kunt het niet wegnemen. Ze moet dit ondergaan. Je voelt je falen omdat je niet in staat bent om het op te lossen. Je zou hier toch alles voor willen doen? Maar je kunt je alleen maar schuldig voelen dat je het huilen niet kunt stoppen. Om vervolgens je schuldig te voelen, omdat je zo graag wil dat het huilen stopt. Want het maakt je gek.
Dit is het ouderschap. Het begin van het ouderschap.
Het begin van wanhopig toekijken.
Ze kijkt je nukkig aan. Op de vraag wat er is, krijg je geen antwoord. Je ziet verdriet, maar je weet niet precies waar het zit.
Is ze verdrietig? Is ze boos? Is ze teleurgesteld?
Je pakt haar lijf vast, wat is ze groot. De tranen komen en maken als vanouds je shirt klam. Langzaam ontspant ze en komt het hoge woord eruit. Zonder iets gezegd te hebben, valt er iets van haar af.
Sommige vragen hebben geen antwoord, sommige problemen hebben geen oplossing.
Haar hele leven zal ze geconfronteerd worden met angst, verdriet en pijn. Momenten waar je als ouder alleen maar toekijken kan. Geen antwoord hebt op de vragen. Momenten waarop je alleen maar kunt vasthouden, troosten, wanhopig stop wil roepen. En uiteindelijk alleen maar sorry zeggen kan.
Het ouderschap is niet alleen het redden van je kinderen, het wegnemen van nare dingen. Het ouderschap is het samen ondergaan, er zijn, ook wanneer je niets te geven hebt.
Afbeelding: Shutterstock
