Het is 6:00 uur. De wekker gaat. Aan twee kanten. De ene heeft wat weg van klassieke muziek, de andere is een ware oerkreet. Mijn man, een snoozer, drukt zijn wekker weg en draait zich nog eens rustig om. Het andere alarm gaat steeds harder. De hint is duidelijk: hop, eruit! Etenstijd!
Nadat ze heerlijk tevreden haar flesje heeft leeggedronken is ze klaarwakker. Ze brabbelt, probeert te gaan zitten, dat lukt nog niet dus begint ze te krijsen. “Ik wil zitten! Help me, het lukt niet!”. Ja, het is bijzonder dat je op den duur alle huiltjes en hun betekenis kent. Ik geef twee vingers aan en hop, ze zit weer recht. Tevreden! We spelen nog een tijdje verder.
Andere dagen zou haar eigen willetje me irriteren als ik op tijd op mijn werk moest geraken, maar nu geniet ik ervan dat ik niet hoef te haasten en ik geef haar alle aandacht. Om 7.00 uur is ze nog klaarwakker dus ik ga haar maar vast in bad doen. Het bad vindt ze geweldig! En over het algemeen ben ik vaak ook meteen in de voorweek gezet. Ze spettert er fanatiek op los!
Tegen 8.00 uur valt ze weer in slaap. Ik douche, fatsoeneer mezelf, ontbijt. Daarna flessen steriliseren, was ophangen, was draaien, vaatwasser uitruimen, de troep van mijn grootste kind (mijn man) opruimen, strijken, stofzuigen en verse hapjes koken voor de volgende dagen. Ik voel me net zo’n huisvrouw. O ja, wacht! Dat ben ik ook sinds vorige week! Haha! Het is even wat anders en ik moet wennen aan het idee.
Ineens schrik ik van de tijd, ik moet met mijn dochtertje naar het consultatiebureau. Ze slaapt nog. Dan maar wakker maken. Verse luier, kleertjes rechttrekken, borsteltje door haar haartjes, even mezelf inspecteren… kan ermee door. Oei, weer luchtalarm. Nog snel een flesje! Zoooo, klaar, vertrekken maar!
En net op dat moment… Burp. Blegh. Een flinke golf melk. En nog een voltreffer ook! Dan maar terug naar boven, omkleden allebei. Hoe kan op tijd komen zelfs moeilijk zijn als thuisblijfmoeder?!
Tien minuten te laat komen we aan bij het consultatiebureau. Een lekker begin. Gelukkig is het vandaag de leuke arts! Maar alsof mijn dochtertje het ruikt, we zijn nog niet binnen en ze zet een keel op. En ze stopt pas weer als we buiten staan. Ze is gelukkig weer goedgekeurd door de keurmeesters, alles op schema en dat hebben ze het liefste daar. Eng perfect moet het zijn! Liep alles altijd maar zo op schema, die illusie moet ik opgeven. Ook als thuisblijfmoeder.
Ik stap thuis binnen en lees voor de zoveelste keer het bord dat ik van mijn man gekregen heb:
“Goede moeders hebben plakkende vloeren, vieze keukens, volle wasmanden, rommelige kamers en blije kinderen.”
Een pracht tekst. En nu er nog naar leven.
Het is inmiddels 15:00 uur. Het is droog weer. Niet nadenken: buggy pakken en wandelen maar! De kleine meid geniet met volle teugen! Yes, vanmiddag heb ik de “moet-modus” uitgezet en ben ik lekker overgegaan op de “geniet-modus”. Het is een ware detox!