Er ging een warm gevoel door mij heen toen ik die moeder met haar peuter en newborn zag lopen. Ze stopte even bij het speelpleintje, want haar peuter wilde een keer glijden. Ondertussen stond ze haar dubbele wandelwagen automatisch heen en weer te wiegen.
“Eén keertje!”, zei de moeder duidelijk tegen haar peuter in de wetenschap dat dit niet bij één keertje glijden zou blijven. Ze zei het voor de vorm en had er vrede mee, want waar zou ze zich druk om maken? Haar baby sliep. Haar peuter kon even fijn spelen. En ze hoefde nergens naartoe. De hele dag was voor haar en haar kleintjes.
“Nou nog één keertje dan, de laatste keer”, zei ze voor de vierde keer tegen het ondeugende koppie van nog geen drie jaar oud.
Ik glimlachte en dacht aan mijn eigen kleintjes toen ze nog zo klein waren. Het lijkt alweer zo lang geleden, maar het voelt als de dag van gisteren. Hele dagen met mijn kleintjes. Hele dagen thuis. Hele dagen de tijd voor de ‘laatste keer glijden’.
Ik kijk zo graag terug naar die tijd. Het was zwaar. Ik heb heel wat geklaagd, maar ik hield er zo van! De dag ging beginnen wanneer wij dat wilden. Het ontbijt was klaar wanneer wij er klaar mee waren. We hadden zoveel tijd voor elkaar, dat ik er zat van werd.
Deze tijd is voorbij.
Het is anders nu. Ik heb geen baby’s meer. Geen tijd meer om de dag te beginnen wanneer wij dat willen. Geen tijd om het ontbijt te eindigen wanneer wij dat willen. Geen tijd om voor de vierde keer “dit is de laatste keer” te zeggen. De tijd gaat nog sneller aan me voorbij.
Hup, hup! Schiet op! We moeten gaan! Nee, we hebben geen tijd voor…
Ook deze tijd heeft z’n charme en voordelen. Zo voel ik me bijvoorbeeld niet meer alleen maar ‘moeder’, maar ook gewoon weer mens. Een vrouw. De kinderen worden steeds zelfstandiger, ze kunnen zich duidelijk maken en de gesprekken zijn zo nu en dan zelfs interessant!
Maar alles gaat op tijd. Op tijd de wekker zetten. Op tijd op school zijn. Op tijd naar bed. Waar is toch die tijd dat we tijd zat hadden?
Soms word ik zo met mijn neus op de feiten gedrukt. Soms doet het zelfs een beetje zeer. Het is verleden tijd. Deze tijd is geweest. Deze tijd heb ik gehad!
De tijd van luiers en een baby aan mijn borst. De tijd van dubbele wandelwagens duwend door het Kruidvat. De tijd van uren wandelen en ondertussen hooguit twee kilometer afleggen. De tijd van zo maf mogelijk dansen op afschuwelijke peuterliedjes. De tijd van midden in de nacht wakker worden van heel hard gehuil. De tijd van uren knuffelen omdat mama nooit meer losgelaten wordt.
De tijd is voorbij.
En nu snel naar school. Anders zijn we te laat.
Afbeelding: Shutterstock
