De rauwe opvoeding

Ik ben van de rauwe opvoeding. Dat wil zeggen dat ik dingen niet mooier verpak dan dat ze in werkelijkheid zijn. Ik slik mijn tranen niet weg, ik lach voluit en ik let ook meestal niet op mijn woorden.

Het leven is zoals het is. En meestal is dat gewoon leuk.

Soms niet.

Zo hebben wij toen onze jongste dochter ernstig ziek was, er geen doekjes omheen gewonden bij onze andere kinderen. Het woord kanker spraken wij gewoon uit en dat er mensen dood gaan aan kanker, wisten ze ook. Dat mijn oudste dochter vervolgens het woord te pas en te onpas uitspreekt, zijn de gevolgen van deze manier van opvoeden. Zo zei ze ooit dat ze het best wel leuk vond in dat ‘kankerziekenhuis’ van haar zusje.

Ik ben het niet altijd eens met mijn eigen manier van opvoeden. Maar die realisatie komt vaak pas achteraf. Bijvoorbeeld wanneer mijn zoontje zegt “Dat is fuck toch mama?” als er een beker omgaat. Uuuhhh, ja schat, maar zeg jij dat maar niet.

Oeps!

Mijn rauwe manier van opvoeden kwam afgelopen week ook weer op een bijzondere manier naar voren, toen ik plotseling door de juf werd opgebeld. 

“Uw dochter heeft luizen. Ze moet nu opgehaald worden en behandeld.”
“Hè gatverdamme, ik kom er aan.”

Ik haal mijn dochter van school en goddank hebben we een voorraad Prioderm klaarstaan. Ik kan die gore beestjes dus meteen uitroeien. Terwijl ik de lotion in het haar van mijn dochter mik, zie ik helemaal niets geks in haar haar, maar zelf krijg ik acute jeuk en dus mik ik de lotion ook in mijn haar.

Op een gegeven moment vraagt mijn dochter waarom ze eigenlijk dit moet. Want de luizenmoeder op school heeft gezegd dat ze geen luizen gevonden had.

“De juf zegt dat je luizen hebt.”, antwoord ik haar.
“Maar toen ik vroeg, heb ik luizen, zei de moeder: ik heb niets gezien” vervolgt mijn dochter verbaasd.
“Hmm, nou misschien wilde die moeder het je niet direct vertellen”, probeer ik haar uit te leggen en ze lijkt tevreden.
Maar dan zegt ze opeens: “Mam, ik ga toch niet dood ofzo?”
“Nee, je gaat nu niet dood!”, antwoord ik haar.
“Waarom liegt die moeder dan tegen mij? Zo erg is het toch niet?”

Tja… Die moeder is denk niet zo van de rauwe opvoeding.